Rozważna i romantyczna

Przodownictwo pracy w PRL-u to temat niemal zupełnie zapomniany. Starsze pokolenia mogą jeszcze kojarzyć go ze słynnym niegdyś filmem Andrzeja Wajdy "Człowiek z marmuru". Młodsi - już z niczym. A przecież to historia bardzo daleka od banału, przepełniona heroizmem i ludzkimi dramatami, obrazująca doskonale grozę stalinizmu i komunistyczną utopię. W trudnej powojennej rzeczywistości tysiące robotników uwierzyło w obietnicę lepszego, socjalistycznego jutra i zaangażowało się bez reszty w masowy ruch współzawodnictwa pracy. W wyścigowym tempie wznosili domy i wydobywali węgiel, bijąc kolejne rekordy, wyrażane w setkach procent tak zwanej normy. Pracowali w błysku fleszy i przy aplauzie propagandy, patrzyli ze zdjęć w gazetach i ogromnych portretów, nazwiska najsławniejszych górników, murarzy czy stoczniowców znała cała Polska. Jednak opowieść o ludzkiej determinacji, poświęceniu i komunistycznej mitologii jest w swoim najgłębszym wymiarze uniwersalną historią, mówiącą o śmierci idei. Entuzjazm ludzi został przez władze kompletnie zmarnowany, a podwyższanie norm aż do absurdu przerodziło współzawodnictwo w prawdziwy koszmar. Przodownictwo pracy stało się symbolem stalinowskiej przemocy, a przodownicy - wrogami społeczeństwa, które nie chciało pracować do upadłego, ale po prostu żyć. Trudno uwierzyć, ale ruch w skarlałej i zupełnie pozbawionej znaczenia formie przetrwał właściwie do końca PRL-u, a przodownikami pracy były nawet tak ważne dla naszej historii osoby jak Anna Walentynowicz. Ostatecznie przeminął wraz z ustrojem. Jednak nawet dziś, kompletnie zapomniany, niesie ze sobą ważną treść - przestrogę z odległej przeszłości, aktualną w każdym miejscu i każdym czasie. Andrzej Janikowski jest niezależnym dziennikarzem i pisarzem. Współpracował z licznymi czasopismami. Jest autorem thrillera "Wiwisekcja zbrodni".

Czy literatura faktu opisująca czasy II wojny światowej może mieć szczęśliwe zakończenie? Książka "Pod osłoną lasu. Walka, miłość i przetrwanie w czasach Zagłady" jest dowodem na to, że happy end był możliwy w tamtych czasach. Przywraca wiarę w ludzi i podnosi na duchu, ale też nie pozostawia złudzeń, że wojna to zło w czystej postaci. Historia żydowskiej rodziny Rabinowiczów, która, uciekając z getta w 1942 roku, schroniła się w Puszczy Białowieskiej z dwójką małych dzieci. Życie pod skrzydłami matki natury trwało aż dwa lata. Dwa lata pełne wyrzeczeń, zimna, głodu i zwątpienia. I wcale nie to było najgorsze. Nieustanny brak poczucia bezpieczeństwa okazał się najdotkliwszą torturą. Oprócz niebezpieczeństwa ze strony niemieckich oddziałów rodzinie groziło również wydanie przez kolaborantów - współpracowników gestapo. Urządzali oni regularne polowania na Żydów, licząc na nagrodę. Autorka, pracując pięć lat nad książką i poznając członków cudem ocalałej rodziny, stworzyła lekturę autentyczną i wciągającą od pierwszych stron. Nie nuży nadmiarem faktów historycznych, umiejętnie włącza je w treść, przeplatając relacjami z pierwszej ręki. W ten sposób tworzy tekst rzetelny faktograficznie, a zarazem powieściowy, przystępny pasjonatom beletrystycznego czytelnictwa.

"Ratowałam od zagłady. Wspomnienia Irene Gut-Opdyke" to opowieść o siedemnastoletniej uczennicy szkoły pielęgniarskiej w Radomiu. Wybuch wojny zmusił młodą dziewczynę do rezygnacji z wielu ważnych dla niej wówczas spraw. Stała się bohaterką, jednak przez cały czas trwania wojny, los jej nie oszczędzał. Irenę spotkało wiele cierpienia i poniżeń. Jednak te wszystkie przykre doświadczenia sprawiły, że dziewczyna znalazła w sobie potężną siłę, która pozwoliła jej przetrwać i nieść ratunek innym. Irene zaangażowała się w konspirację. Swoje niemieckie w brzmieniu nazwisko wykorzystała, by ratować Żydów. Na każdym kroku ryzykując własnym życiem - pomagała ludziom w uciecze z getta. Ukrywała ich w lesie oraz w piwnicy majora SS, u którego pracowała w roli gosposi. Nie kierowała się nienawiścią, lecz miłością. Jej czyny są najwyraźniejszym przykładem potwierdzającym tezę, że zło można pokonać, czyniąc dobro. Po wojnie Irene wyjechała do USA. Przez wiele lat milczała na temat tych dramatycznych wydarzeń. Do spisania wspomnień skłoniły ją teorie, które zaprzeczały istnieniu Holocaustu i obozów koncentracyjnych. Książka ze wspomnieniami Irene Gut-Opdyke to niezwykle wstrząsające świadectwo heroizmu młodej, polskiej dziewczyny. Jej działania były największym buntem wobec zła, jakiego doświadczył świat i krzywdy innych ludzi. Publikacja książki odbiła się szerokim echem, a na jej podstawie w Nowym Jorku powstała sztuka teatralna.

"Black roses" to emocjonująca opowieść pełna zwrotów akcji. Karolina Żynda stworzyła historię, od której nie sposób się oderwać! Wiele kobiet marzy o ślubie jak z bajki, a Aubree Sullivan z pewnością można do nich zaliczyć. Śnieżnobiała suknia, kwiaty oszałamiające swoim zapachem i pierwszy taniec, który goście zapamiętają do końca życia. Niestety niektórych marzeń nie da się spełnić. Ukochany Aubree porzucił ją, a na dodatek nie był to koniec czekających na nią katastrof. Mężczyzna postanowił związać się z jej własną siostrą. Dziewczyna obserwuje ślub swoich marzeń, jednak to nie ona jest panną młodą. Siedząc w ostatnim rzędzie, usiłuje przetrwać tę niesamowicie bolesną chwilę. Nie potrafi jednak oprzeć się myśli, że z wielką chęcią zniszczyłaby szczęście tej pary. Niespodziewanie, ceremonię przerywa nagłe przybycie brata pana młodego. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że Axel Murphy niedawno wyszedł z więzienia. Pomimo początkowej nieufności mężczyzna szybko zyskuje sympatię Aubree. Okazuje się, że nie tylko ona pragnie zemsty. Oprócz palącej złości tę dwójkę wkrótce połączą także inne uczucia. Jakie wyzwania czekają tę nietypową parę? Czy pragnienie zemsty stanie się siłą, która połączy tych dwojga?

Najpoważniejsze przestępstwa i najbrutalniejsze zbrodnie to ich codzienność. Funkcjonariusze operacyjni i dochodzeniowi wydziałów kryminalnych oraz Centralnego Biura Śledczego Policji, technik kryminalistyki, medyk sądowy i psycholog policyjny zdradzają swoje sekrety. Zabójstwa, rozboje, zorganizowane grupy przestępcze, terroryzm, narkotyki, sekcje zwłok to tylko część tego, z czym muszą się mierzyć. • Jakie konsekwencje ma praca na pełnej adrenalinie? • Ile prawdy jest w stereotypach dotyczącyc

Rok 1949. Wszystko jest inaczej. W niezniszczonym Kołobrzegu stoi wielki hotel. A wokół morderstwa, strajki i groźba rewolucji… Hotel Czarny Bałtyk podzielny jest na część polską i żydowską. Pewnego dnia w części polskiej zostaje znaleziona martwa Żydówka. Jedyna droga ucieczki dla mordercy mogła prowadzić przez balkon, ale hotel stoi na klifie, a plaża poniżej pilnowana jest przez wojsko i otoczona drutem kolczastym. Podejrzani o dokonanie zbrodni są stara hrabina, kamerdyner, szachista-zegarmistrz i robotnik. Rozpoczynają się przesłuchania. Sprawę prowadzą Polak, aspirant Konstanty Majski i młodszy aspirant Waleria Singer pochodzenia żydowskiego. W przeludnionym mieście dochodzi do kolejnych strajków, na konflikt polsko-żydowski nakładają się napięcia społeczne. O przyszłości Pomorza ma przesądzić referendum. Jeden hotel. Jedna zamordowana dziewczyna. I dwa śmiertelnie skłócone ze sobą narody… Co by było, gdyby historia potoczyła się inaczej? Gdybyśmy pokonali Hitlera, przestraszyli Sowietów, a całe Pomorze mówiłoby w języku jidysz? Czarny Bałtyk to przewrotna powieść kryminalna osadzona w alternatywnej powojennej rzeczywistości.

Zaskakujące okoliczności mogą sprawić, że dotychczasowe przekonania ulegną zmianie. Tego właśnie doświadcza bohaterka tej historii. O tym, dlaczego zaczęła mimo woli kwestionować własne postanowienia, opowie wspaniała książka "Kurs tańca dla niezakochanych". Evie nie wierzy już w miłość. Przestała nie bez powodu. To uczucie zostało pogłębione pewnego popołudnia przez niespodziewaną wizję całującej się pary. Nie byłoby w tym nic przerażającego, gdyby nie jeden szczegół - oprócz początku tego romansu zobaczyła również jego koniec. Tym samym założyła, że miłość nie trwa wiecznie. Nawet te najpiękniejsze historie miłosne skończą się prędzej czy później. Najgorsze jest zawsze to, co przychodzi po nich - rozczarowanie, ból i smutek. Podczas gdy Evie usilnie stara się zrozumieć, co jej się właściwie przytrafiło i dlaczego pojawiła się ta wizja, trafia do La Brea Dance. To studio tańca, w którym jej przekonania o miłości zostaną poddane wielkiej próbie. Zanim się obejrzy, czeka ją udział w konkursie tanecznym - i to w towarzystwie X, przystojnego chłopaka! Jego charakter, postawa i cechy są tym, czego jej samej brakuje. Mężczyzna jest żądny przygód, śmiały i pełen pasji. Tyle że zakochanie się nie należy do planów Evie. Czy miłość jest warta podejmowania aż tak wielkiego ryzyka? Przekonaj się, jak potoczyła się dalej i skończyła ta historia. Czy Evie odnalazła w sobie odwagę i dała szansę miłości? A może stało się coś zupełnie innego?