Pomyłki badaczy dziejów Ziemi

Jedna z absorbujących powieści Laili Shukri. Sięgnij po nią i przekonaj się, jak wygląda życie kobiety w arabskiej rzeczywistości. Czy naprawdę przypomina ona cudowną bajkę? "Jestem jedną z żon" to książka, która opisuje arabską rzeczywistość, widzianą oczami kobiety z Europy. Historia w niej zawarta może wstrząsać, pokazując czytelnikowi, jak bardzo różni się tamtejsza kultura od tej, którą znamy i z którą mamy do czynienia na co dzień. Alicja i jej przyjaciółka prowadzą zwyczajne życie w Polsce. Obie pracują w butiku i takie zajęcie w ogóle ich nie satysfakcjonuje. Często marzą, by się wyrwać, odpocząć od szarej codzienności, z jaką muszą się nieustannie zmagać. Kiedy nadarza się okazja na krótki wyjazd do Dubaju, kobiety nie zastanawiają się ani chwili. Dzięki znajomościom ich przyjaciółki, Sandry, obie mogą tam naprawdę korzystać z życia. Na luksusowym jachcie Alicja poznaje bogatego szejka i z miejsca się w nim zakochuje. Bez wahania decyduje się na szybki ślub, który miałby umożliwić jej wybrankowi nawiązanie intymnej relacji. W pierwszej chwili wszystko wydaje się cudowne, jak wyjęte z najpiękniejszego snu. Problem w tym, że po powrocie z Omanu, Alicja zderzy się z bolesną rzeczywistością, której się nie spodziewała: nie jest i nie będzie jedyną żoną szejka. Czy poradzi sobie z tą świadomością i przystosuje się do nowych warunków życia? Czy może postanowi uciec, co wcale nie będzie takie proste?

Święta rozgrzeją nawet najbardziej skute lodem serca. Gdy w pewien zimny, grudniowy dzień Arkadiusz odbiera telefon od dawnego znajomego, nie kryje zdziwienia. Nie rozmawiali przecież od czterdziestu lat… Zgadza się jednak na spotkanie. Wśród zapachu goździków i pomarańczy, w warszawskiej restauracji Prowansja rozmawiają o winnicy w Alzacji, którą odziedziczył przyjaciel Arkadiusza. Tymczasem trwają przygotowania do wigilii. Jak co roku u Arkadiusza spotykają się najważniejsi dla niego ludzie – rodzina, była żona, dzieci i przyjaciele. Bo przecież te wyjątkowe dni zawsze chcemy dzielić z najbliższymi.

Dziesięcioletni chłopiec wzywa adwokata, by wyznać mu, że zamordował człowieka...piętnaście lat temu. Kiedy adwokat Robert Stern zgadzał się na to niezwykłe spotkanie, nie wiedział, że umawia się ze śmiercią. A tym bardziej nie miał pojęcia, że śmierć, która wkroczy w jego życie, będzie miała sto czterdzieści trzy centymetry wzrostu, na nogach trampki, a na dziecięcej buzi uśmiech... Adwokat Robert Stern jest w szoku, kiedy widzi w zapomnianej przez Boga, opuszczonej fabryce, kim jest jego tajemniczy klient. To Simon, dziesięcioletni chłopiec, delikatny i śmiertelnie chory. I absolutnie przekonany, że w swoim poprzednim życiu był seryjnym mordercą. Głupia, niesmaczna zabawa myśli Stern... Lecz kiedy w opisanej przez chłopca piwnicy rzeczywiście znajduje ludzkie szczątki: szkielet i rozłupaną siekierą czaszkę, czuje się jak w środku horroru. Ale to dopiero początek. Bo Simon opowiada mu nie tylko o ofiarach sprzed lat, ale wkrótce również o tych z najbliższej przyszłości...

Najlepsza książka non-fiction roku 2017 według "Wall Street Journal" Dlaczego Leonardo da Vinci nie ukończył tak wielu ze swoich dzieł? Dlaczego jako zadeklarowany pacyfista konstruował machiny wojenne dla rodziny Borgiów? Dlaczego przez kilkadziesiąt lat wszędzie zabierał ze sobą Monę Lisę, jednak nigdy nie dokończył jej malować? Dlaczego pisał wspak i czy naprawdę toczył wojnę z Michałem Aniołem? Mike Lankford przybliża Włochy z czasów renesansu: zapachy, smaki i dźwięki. Czasy wojen, plag i intryg dworskich, zaciekle konkurujących ze sobą artystów oraz tyranów o morderczych skłonnościach i zamiłowaniu do sztuki. Przedstawia życie da Vinci jako powieść przygodową, fascynujące i pełne niebezpieczeństw - ucieczki, przetrwanie wojny u boku przyjaciela, Machiavellego, walka o możliwość tworzenia i niełatwe decyzje, jakie się z tym wiązały. Także te za cenę samotności. Rozbija mity i buduje Leonarda od nowa. Tworzy dla współczesnych czytelników portret geniusza, który od wieków pozostaje równie tajemniczy jak największe z jego dzieł, będących wyrazem buntu i niewyczerpanym źródłem inspiracji.

Książka, która sprawia przyjemność nie tylko czytaniem, ale także oglądaniem ilustracji. Doskonała dla każdego, kto uważa, że edukacja estetyczna i emocjonalna dzieci jest ważna. Będzie doskonałą towarzyszką do zasypiania, wyciszania i poznawania przez dziecko jego serca. "Uczucia" Libby Walden to podróż do wewnętrznego świata. Przedstawiony na ilustracji chłopiec pojawia się w każdej opisywanej emocji dzięki otworom w stronach. Szczególną wartością tej pozycji jest jej wyjątkowy, poetycki język. Pozwala dziecku na powiększanie zasobu słów do opisywania emocji, które są porównywane do zjawisk w świecie przyrody. Ta książka koi i wzrusza, opowiadając o tym, co na co dzień jest nieuchwytne i niewyrażalne. Przepięknie wykonane ilustracje rozwijają zmysł estetyczny i samo ich oglądanie jest po prostu wielką przyjemnością. Dzięki nim "Uczucia" to nie tylko książka dla najmłodszych, ale także artbook wprowadzający ich w świat sztuki. Książka wydana jest w twardej oprawie, jednak jej strony są miękkie. Na samym końcu książki odkrywamy, że chłopiec, który towarzyszył nam przez całą opowieść o emocjach, nie jest sam, ale stoi w towarzystwie innych dzieci. To wprowadzenie do empatii i próby zrozumienia, że każdy człowiek w środku przeżywa emocje, których nie widać na pierwszy rzut oka. Publikacja "Uczucia" autorstwa Libby Walden ukazała się nakładem wydawnictwa Zielona Sowa w 2018 roku. W tej samej serii ukazała się również książka "Dorastanie", a w języku angielskim "Bird House", "Hidden World: Ocean" czy "This is Owl". Nowy rok, nowy plan! Kalendarze 2025

Kim naprawdę był twórca Imperium Rosyjskiego? Fascynującym geniuszem, który słaby i zacofany kraj przekształcił w mocarstwo? Czy przerażającym szaleńcem, który bez wahania przelewał krew poddanych i własną ręką zadał śmierć zbuntowanemu synowi? Nigdy nie zostało rozstrzygnięte, kto naprawdę był ojcem Piotra, bo ani fizycznie, ani psychicznie nie był podobny do cara Aleksego. Piotr I Wielki, koronowany na cara w 1689 roku, w 1721 roku przyjmuje tytuł Cesarza Wszechrusi. Obala dawne obyczaje z niewiarygodną zaciekłością, obcinając brody i głowy, narzucając swym rodakom europejskie stroje i poglądy. Przeprowadza radykalne reformy administracji, prawa, finansów, gospodarki. Tworzy regularną armię i flotę. Wojuje kosztem tysięcy ludzkich istnień z Turkami i Szwedami. Poświęca życie tysięcy, wznosząc na moczarach nową stolicę – Sankt Petersburg. Kładzie podwaliny pod nowoczesny przemysł, buduje drogi, zakłada szkoły, unowocześnia rolnictwo. A wszystko za cenę zniewolenia narodu, wydanego na łup skorumpowanej biurokracji. Władca niezmierzonego kraju umie posługiwać się kompasem, siekierą cieśli i katowskim toporem. Buduje statki i wyrywa zęby swoim poddanym. To olbrzym, który góruje wzrostem nad otoczeniem. Mocarz, który łamie w rękach podkowy. Prostak, który znajduje upodobanie w obżarstwie, pijaństwie, rozpuście i błazenadach, rozmiłowany jest w europejskiej cywilizacji i przemocą chce do niej wprowadzić Rosję. Gdyby nie świadectwa historyczne, można by sądzić, że car Piotr I Wielki jest mitycznym tworem ludowej wyobraźni, nie zaś autentyczną postacią z krwi i kości.

"Zapowiada się piękny dzień" Seweryny Szmaglewskiej to kontynuacja poprzedniej, równie trudnej tematycznie książki "Dymy nad Birkenau". Autorka przedstawia tu sytuację więźniów w obozach koncentracyjnych Oświęcimia i Brzezinki podczas II wojny światowej. Tym razem na warsztat bierze opowieść o najważniejszym prawie człowieka - prawie do godnego życia. W lutym 1945 roku Niemcy wiedzieli już, że III Rzesza przegra wojnę, to było jasne. Trzymając się rozkazów, zaczęli palić dokumentację, burzyć kominy i zacierać po sobie ślady na tyle, na ile pozwalał im czas. W środku niezwykle mroźnej zimy nakazali więźniom, tym którzy jeszcze mieli siłę się poruszać, by wyruszyć w marsz śmierci, gonieni w stronę niemieckiej granicy. Schorowani i wycieńczeniu ludzie padali co kilka kilometrów, wielu nie budziło się po kilkugodzinnym odpoczynku. Więźniowie szli, w długim, choć z czasem skracającym się kordonie, bezwolni, trzymający się jedynie nadziei, że pod koniec marszu czeka wyzwolenie. Wielu po prostu się poddawało, nie dość, że obóz ich wykończył, to teraz wykończy ich marsz ku nieznanej lokalizacji, ten, który zdaje się nie mieć mety. Trzech mężczyzn postanawia się zbuntować. Jak? Nikt nie ma pojęcia, skąd wzięli na to siły. Udaje im się, a po latach chcą przekazać światu, jak ważne jest to, co przeżyli. Powojenna opowieść niesie za sobą chęć ocalenia od zapomnienia wojennych wydarzeń, ale też nadania sensu i zasadności wydarzeń związanych z marszem śmierci. Należy przede wszystkim wytłumaczyć ludziom, dlaczego mimo tego, że więźniowie znajdowali się już poza obozem, nadal ginęli z rąk nazistów, którzy pozostawiali ich w bezimiennych grobach. Walczący w procesach ze swymi oprawcami z początku czują trwogę, później miejsce tego uczucia zajmuje powinność. Publikacja jest zapisem walki, w której zakończenie wojny jest wyłącznie znakiem granicznym dla historyków, nie dla wymierzenia sprawiedliwości.