Moja mama nieznajoma

"Córka generała" Magdaleny Witkiewicz od Wydawnictwa Skarpa Warszawa to przepiękna powieść obyczajowa. Autorka znana ze wzruszających historii, tym razem również wyciśnie niejedną łzę z czytelniczego oka. Bo czy można pozostać obojętnym, zagłębiając się w poruszającą opowieść o trudnej, pełnej wyzwań miłości, która rozkwitła w cieniu walki o przetrwanie? Zwłaszcza w przypadku, gdy inspiracją do powstania książki były prawdziwe wydarzenia? Akcja powieści "Córka generała" Witkiewicz rozpoczyna się w przededniu wybuchu II wojny światowej. W wolnym mieście Gdańsk prawie każdy czuje, że konflikt zbrojny to kwestia dni lub nawet godzin. Mimo wiszącego w powietrzu zagrożenia Andrzej Taper ma inne zmartwienie, które przesłania mu wszystko. Jest zakochany! I to nie w byle kim, bo w Elise, córce emerytowanego generała. Niemieckiego generała, który jest głęboko zafascynowany Adolfem Hitlerem i jego zbrodniczą ideologią. Elise odwzajemnia uczucie Andrzeja, ale jak można się spodziewać, generał von Hummel nie akceptuje faktu, że jego córka zadaje się z Polakiem. I będzie robił wszystko, by zakończyć tę relację, a tym samym chronić swoją rodzinę. Nie zważa na to, że jego działania mogą stanąć na drodze wielkiemu uczuciu i unieszczęśliwić jego córkę. Chcesz wiedzieć, jak potoczą się losy Andrzeja i Elise? Czy Andrzej zdradzi miłość swego życia? Zastanawiasz się, jak wybuch wojny wpłynie na zakochanych? I czy da się wypełnić bolesną pustkę w sercu? Czytaj wspaniałą powieść obyczajową Magdaleny Witkiewicz "Córka generała". Zatop się w historii o trudnych życiowych wyborach i o ludziach, którzy wbrew wszystkim i wszystkiemu wierzyli w miłość. Czy wytrwali w tym to do końca? Uwielbiasz historie wywołujące wiele emocji, od których nie sposób się oderwać? Sięgnij po inne powieści Magdaleny Witkiewicz, pisarki, która wnosi znaczący wkład w polską literaturę obyczajową.

Wojenna zawierucha uczyniła życie utalentowanego sportowca Henryka Zgudy pasmem tragicznych i szczęśliwych zdarzeń, które złożyły się na niezwykłą epopeję. Zguda zaczyna swą opowieść od przedwojennego Krakowa. Mówi o życiu w ubogim domu koło dworca, o beztroskiej młodości i o sportowym współzawodnictwie. Był bowiem zapalonym pływakiem i waterpolistą, osiągając w tych dyscyplinach bardzo dobre wyniki. A potem wybuchła wojna i Zguda, oskarżony o działalność polityczną, rozpoczął więzienną wędrówkę po obozach Auschwitz, Buchenwald, Flossenbürg i Dachau. Podkreśla, że mógł zginąć wielokrotnie i że przeżył cudem, często dzięki napotkanym przyjaciołom. Jednak nie skupia się tylko na tym. Nawet chętniej wspomina epizody, które pozwalały oderwać się od upiornej obozowej rzeczywistości. Życie sportowca we wczesnym PRL-u nie było złe, ale gdy system zaczął zaciskać pętlę, lepiej było uciec. I tak zaczął się ostatni, amerykański etap historii Henryka.

Rok 1949. Josef Mengele przybywa do Argentyny. Ukrywając się pod różnymi fałszywymi nazwiskami, ten lekarz, były oprawca w Auschwitz, wierzy, że na nowo ułoży sobie życie w Buenos Aires. Argentyna pod rządami Peróna jest przychylna zbiegom, podczas gdy cały świat pragnie zapomnieć o nazistowskich zbrodniach. Tropienie zbrodniarzy zostaje jednak z czasem wznowione i Mengele

Magia jest w zasięgu ręki! Hanna mieszka w Sulejówku i prowadzi sklep-kwiaciarnię „Dziewanna. Ładne rzeczy”. Jest całkiem zwyczajną kobietą, która pragnie tego samego, co wszyscy – chce być szczęśliwa. Kiedy przewraca przedostatnią kartkę w kalendarzu ściennym, te pragnienia się wzmagają – tak działa urok grudnia i nadchodzących świąt. Jednak nie u wszystkich siła marzeń potrafi zakręcić kołem zdarzeń. U Hanny – tak. Najpierw znajduje pod drzwiami piękną pomarańczę obwiązaną czerwoną wstążką. Potem – pudełko z czekoladkami. Szlachetny kamyk. Tomik poezji. Aż wreszcie dostaje zamówienie na „najczulszy bukiet na świecie”, który ma dostarczyć… pod swój adres. Próbuje ustalić, kto stara się trafić do jej serca. Zagląda w przeszłość, by tam znaleźć odpowiedź, usiłuje przewidzieć przyszłość. Bez efektu. Dodatkowo w bloku, w którym mieszka, zaczynają się dziać dziwne rzeczy… W kolorowej gazecie czyta: „Magia jest w zasięgu ręki”. Czego potrzeba, by jej dotknąć? Czy Hannie się to uda? A może do rozwiązania zagadki wcale nie potrzeba magii?

Największa masowa egzekucja w historii niemieckich obozów koncentracyjnych. Dwa dni, 3 i 4 listopada 1943 roku. Ponad 42 tysiące zamordowanych w jednorazowej akcji likwidacyjnej, zaplanowanej w najdrobniejszych szczegółach, w niemieckich dokumentach opisanej pod kryptonimem Aktion Erntefest (akcja „Dożynki“). Krwawe dożynki. Szpalery nagich więźniów: mężczyzn, kobiet i dzieci. Prowadzonych całymi rodzinami na rozstrzelanie. Zmuszanych do układania się w dołach śmierci - jeden przy drugim, ciasno, na stygnących martwych ciałach. Każdy miał zginąć. Po kolei. Jedna kula - jedno życie. Głośna, wesoła muzyka, którą zbrodniarze zagłuszali strzały. I trzy kobiety, którym udało się wyjść z grobu... Ciała ofiar spalono dopiero kilka dni po zakończeniu akcji. Do wykonania tego zadania zmuszono pozostawionych przy życiu więźniów, których później też zgładzono. Książka Mariusza Nowika to rekonstrukcja tego nadal mało znanego ostatniego etapu akcji „Reinhard“.

Urocza, ciepła i wzruszająca, pięknie zilustrowana przez autorkę Wielkiej przygody Jeżyka, książka o przyjaźni, dzieleniu się z innymi i życzliwej pomocy. Dodaje dziecku otuchy. Ułatwia przezwyciężyć lęk i poczucie osamotnienia. Niebo przecinają błyskawice. Walą pioruny. W taką noc Szop tak bardzo boi się być sam w domu, że wybiega w ulewny deszcz i mrok. Pędzi przez Kolczasty Las w nadziei, że przyjaciele pomogą mu przetrwać burzę. Ale Opos, Przepiórka i Świstak nie pozwalają mu wejść . Tłumaczą, że ich domki są za małe, za wąskie, jednoosobowe… Wtedy Szop dostrzega jeszcze jedno światełko. Migocze i mruga. W tym domku jest przytulnie, wesoło i… bardzo tłoczno. Czy Króliczka otworzy swój dom i serce dla przemokniętego, przemarzniętego i przerażonego Szopa? A może nawet ci, którzy odmówili mu pomocy, przekonają się, że razem jest najlepiej i najbezpieczniej? • Wysmakowane, ciepłe ilustracje ukazują całą gamę uczuć wyrazistych postaci zwierząt i współgrają z rytmicznym tekstem przeplatanym zabawnymi onomatopejami.

"Zapowiada się piękny dzień" Seweryny Szmaglewskiej to kontynuacja poprzedniej, równie trudnej tematycznie książki "Dymy nad Birkenau". Autorka przedstawia tu sytuację więźniów w obozach koncentracyjnych Oświęcimia i Brzezinki podczas II wojny światowej. Tym razem na warsztat bierze opowieść o najważniejszym prawie człowieka - prawie do godnego życia. W lutym 1945 roku Niemcy wiedzieli już, że III Rzesza przegra wojnę, to było jasne. Trzymając się rozkazów, zaczęli palić dokumentację, burzyć kominy i zacierać po sobie ślady na tyle, na ile pozwalał im czas. W środku niezwykle mroźnej zimy nakazali więźniom, tym którzy jeszcze mieli siłę się poruszać, by wyruszyć w marsz śmierci, gonieni w stronę niemieckiej granicy. Schorowani i wycieńczeniu ludzie padali co kilka kilometrów, wielu nie budziło się po kilkugodzinnym odpoczynku. Więźniowie szli, w długim, choć z czasem skracającym się kordonie, bezwolni, trzymający się jedynie nadziei, że pod koniec marszu czeka wyzwolenie. Wielu po prostu się poddawało, nie dość, że obóz ich wykończył, to teraz wykończy ich marsz ku nieznanej lokalizacji, ten, który zdaje się nie mieć mety. Trzech mężczyzn postanawia się zbuntować. Jak? Nikt nie ma pojęcia, skąd wzięli na to siły. Udaje im się, a po latach chcą przekazać światu, jak ważne jest to, co przeżyli. Powojenna opowieść niesie za sobą chęć ocalenia od zapomnienia wojennych wydarzeń, ale też nadania sensu i zasadności wydarzeń związanych z marszem śmierci. Należy przede wszystkim wytłumaczyć ludziom, dlaczego mimo tego, że więźniowie znajdowali się już poza obozem, nadal ginęli z rąk nazistów, którzy pozostawiali ich w bezimiennych grobach. Walczący w procesach ze swymi oprawcami z początku czują trwogę, później miejsce tego uczucia zajmuje powinność. Publikacja jest zapisem walki, w której zakończenie wojny jest wyłącznie znakiem granicznym dla historyków, nie dla wymierzenia sprawiedliwości.

Oflag IV C Colditz najsłynniejszy specjalny obóz jeniecki II wojny światowej. W tym posępnym zamku na urwistej skale Niemcy więzili alianckich oficerów uznawanych za szczególnie ważnych oraz tych, którzy zasłynęli ucieczkami z innych obozów. Oto wyjątkowa opowieść o Colditz widzianym niemieckimi oczami. Jej autor był członkiem obozowego personelu przez większość wojny. Z czasem awansował do funkcji oficera bezpieczeństwa i zastępcy komendanta. Na kartach książki przewija się cała plejada niezwykle barwnych postaci, gdyż do Colditz trafiali wyłącznie ludzie o bogatej historii ucieczek lub istotnym znaczeniu politycznym. W murach zamku przesiadywali zatem najbardziej zawzięci i błyskotliwi alianccy oficerowie, którzy wpadli w niemieckie ręce. Przez całą wojnę ani na chwilę nie porzucali prób wyrwania się na wolność. Ich codzienny oręż stanowiły podkopy, blefowanie, przebieranki, wręczanie łapówek wartownikom, podrabianie dokumentów i cała gama najprzemyślniejszych sztuczek mających wywieść Niemców w pole. Z kolei Eggers i jego ludzie nie ustawali w wysiłkach, aby niestrudzonych uciekinierów powstrzymać. Reinhold Eggers (1890-1974) były nauczyciel, żołnierz I wojny światowej. Po wybuchu II wojny światowej tłumacz w oflagu IV A, a następnie oficer i szef bezpieczeństwa oflagu IV C w zamku Colditz. Po wojnie, aresztowany przez Sowietów na 10 lat pracy przymusowej. Pierwsze wydanie jego książki o Colditz ukazało się w 1961 roku.