Moja mama nieznajoma

“Łamacz Dusz” to wyjątkowo mroczny i krwawy thriller psychologiczny, który będzie Cię trzymał w napięciu do ostatniego zdania. Tym razem Sebastian Fitzek postanowił zaskoczyć każdego czytelnika, wplątując go w zawiłą intrygę. Eksperyment przeprowadzony przez jednego z profesorów psychologii polega na odczytaniu pewnego tekstu. Na uczestnictwo w nim decyduje się dwójka studentów. W ten sposób udaje im się poznać pacjenta pewnej prywatnej kliniki psychiatrycznej - Caspara. Mężczyzna zmaga się z amnezją i nie potrafi sobie przypomnieć niczego, co zaszło w przeszłości. Znaleziono go nieprzytomnego i zmarzniętego. Powoli jednak zaczyna przypominać sobie urywki z minionych chwil. Tymczasem w mediach zaczyna się robić głośno o tytułowym "Łamaczu Dusz” - zwyrodnialcy, który porywa ludzi, jednak wcale ich nie zabija, a krzywdzi psychicznie. Niespodziewanie klinika w której przebywa Casper zostaje odcięta od całego świata. Pacjenci i personel zostają zamknięci w jednym miejscu razem z Łamaczem Dusz, który nie cofnie się przed niczym. Czy ktokolwiek zdoła się uratować?

Koszmar się zaczyna, a skrywane tajemnice wychodzą na wierzch... Bianka odwiedza rodzinny Nasielsk, gdzie rozmawia ze starymi znajomymi i idzie na grób matki. Wieczorem prowadzi zajęcia w warszawskiej szkole językowej, ale nie wraca do domu. Odzyskuje przytomność w ciasnym piwnicznym pomieszczeniu. Za jej porwaniem stoi ktoś skryty za groteskową maską. Mąż i ojciec Bianki zawiadamiają policję i próbują działać na własną rękę. Bezskutecznie. Czy to przeszłość daje o sobie znać? Czy jest jeszcze szansa dla Bianki i jej rodziny? Magdalena Zimniak zabiera nas do świata przesyconego strachem i nagłymi zwrotami akcji.

Podobno najlepszymi przyjaciółmi są ludzie, których poznaliśmy w dzieciństwie… A co, jeśli Twój najlepszy przyjaciel, którego znasz od zawsze, wyrośnie na niesamowicie atrakcyjnego mężczyznę, a Tobie przyjdzie z nim zamieszkać? Stare powiedzenie mówi, że od przyjaźni, jest tylko krok do miłości. Niestety czasem trudno jest wyjść z wieloletniego schematu i odważyć się na coś nowego. Czworo przyjaciół postanawia zamieszkać razem. W ferworze codziennego życia, pracy i walki o spełnienie marzeń, skrywana miłość staje się coraz bardziej oczywista i coraz trudniejsza do okiełznania. Jednak strach przed odrzuceniem, nakazuje trzymanie uczucia w tajemnicy. Tylko co, jeśli druga szansa może nigdy się nie powtórzyć? Pełna ciepła, humoru i optymizmu opowieść o przyjaźni i poszukiwaniu drogi do wspólnego celu.

"Niebo bez ptaków" Danuty Brzosko-Mędryk to już klasyka literatury obozowej i jedno z najważniejszych świadectw dotyczących Majdanka. Relacja kobiety, która przeżyła piekło na ziemi, staje się nie tylko źródłem wiedzy historycznej, ale również ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń. Danuta Brzosko-Mędryk miała dwadzieścia dwa lata, kiedy trafiła na Majdanek za działalność konspiracyjną. Na samym początku była sprzątaczką, a później pielęgniarką w obozowym szpitalu. Bardzo szybko zaczęła ryzykować własnym życiem, aby przekazywać notatki o obozowej rzeczywistości na zewnątrz. Były one dostarczane robotnikom, którzy posyłali je dalej. Dzięki temu w przypadku tej książki mamy do czynienia z dokumentem pisanym w dużej mierze na żywo, wypełnionym szczegółami, które z czasem mogłyby się zagubić w zakamarkach pamięci. Świat okupacji z całą swoją bezwzględnością jest tutaj widziany oczami młodej, niewinnej osoby, która miała to nieszczęście, że trafiła do miejsca nieliczącego się z ludzkim życiem.

Zakazany romans z motywem hate-love. Tate Reynolds wraz ze swoim szefem przyjeżdża do Chicago na spotkanie biznesowe, na którym omawiana jest fuzja firm prawniczych. Jeżeli dojdzie do finalizacji przedsięwzięcia, każdy zyska. Tate nie jest przygotowana na omawianie szczegółów i nagły wyjazd wcale jej nie pasuje. Biznesman, z którym są umówieni, okazuje się dupkiem – jest bardziej arogancki, niż sądzili, ale Tate da sobie z nim radę. Pyszałek nie ma pojęcia, z kim zadarł.

Wstrząsające listy ofiary do kata. Karmił nas pan dwa razy dziennie. O osiemnastej dawano nam trzy czwarte litra brukwi lub marchwi. Ile tam było tłuszczu i mięsa, wiedział tylko kucharz i pan. O dziewiętnastej zaczynała się godzina śpiewania. Kto miał trudności z nauką, wędrował do karceru. Pan sam urządzał owo pomieszczenie. Takich szczurów nie widziałem nigdy. Z zepsutej rury wodociągowej sączyła się woda. Kiedy zamykał pan drzwi obite gumą, woda sięgała kolan. Bywał też pobyt w karcerze zaostrzony. Na przykład cztery dni bez jedzenia i bez koca. Płakaliśmy z głodu. Dwunastoletni Czesław Czubak trafił jako jeden z pierwszych więźniów do dziecięcego obozu w Lubawie. Zaraz po przybyciu do obozu dziecko było bite gumową pałką przez komendanta, który potem zadawał mu pytanie: Alles in Ordnung? (Wszystko w porządku?). Należało odpowiedzieć: Jawohl, Herr Lagerkommandant. Alles in Ordnung. (Tak, panie komendancie obozu. Wszystko w porządku). Ale ponieważ nowicjusz nie mógł tego wiedzieć - milczał. I tak zaczynało się piekło torturowania i mordowania polskich dzieci. Czesław Czubak przeżył tam pięć lat. Po dwudziestu czterech latach od zakończenia wojny zdecydował się pisać listy do swojego oprawcy, żeby zapytać o zło, którego nawet jako dorosły człowiek nie potrafił zrozumieć. Jego opowieść to jedno z najbardziej poruszających świadectw dziecka więzionego, głodzonego, bitego i bestialsko torturowanego - za kradzież kromki chleba, śpiewanie polskich piosenek albo za to, że jego rodzice byli aresztowani.