Jednooki kruk

Idealna propozycja dla ludzi o mocnych nerwach! Thriller psychologiczny "Cienie zła" Krystyny Mirek od wydawnictwa Filia to ostatnia część trylogii opowiadającej o losach bohaterów z mrocznego miasteczka Borki, których poznaliśmy w dwóch poprzednich tomach cyklu zatytułowanych: "Blizny przeszłości" i "Dawne tajemnice". "Cienie zła" kuszą czytelnika hasłem umieszczonym na przodzie okładki: "Stare zbrodnie są jak drzewa. Głęboko zapuszczają korzenie", które wręcz zaprasza do tego, by jak najszybciej chwycić za powieść i dowiedzieć się, jaki mord sprzed lat domaga się sprawiedliwości. Mówi się, że nie ma zbrodni idealnej. Mimo to wielu morderców wykazuje się na tyle dużym sprytem, że nie dosięga ich sprawiedliwość. A przynajmniej do czasu... Złoczyńcy nie mają wyrzutów sumienia i skrupułów, przez co są w stanie precyzyjnie planować zabójstwa i zacieranie śladów po brutalnych czynach. Wydawać by się mogło, że nie mają nie tylko ludzkich odruchów i serc, ale również słabości. Jednak pewien morderca posiada słabość. I jest nią Majka Sokołowska, która dawno temu, jako mała dziewczynka była jedynym świadkiem jego zbrodni. Jako dorosła kobieta córka komendanta rozwiązała już swoją zagadkę. Udało jej się uratować życie wielu osób i pragnie teraz w spokoju budować swoją przyszłość. Czy będzie ryzykować szansę na bezpieczeństwo, miłość, a nawet swoje życie, by ocalić człowieka, który sprawił jej ogromny zawód? "Cienie zła" Krystyny Mirek, jak i poprzednie części jej trylogii, ukazały się w ramach cyklu Mroczna Strona od wydawnictwa Filia - serii, która skupia książki kryminalne i thrillery autorstwa różnych autorów.

Jestem dziwadłem, odmieńcem, nigdzie nie pasuję. Jestem samotna, nikt mnie nie kocha. Jednak szczęście jest tak blisko, prawie mogę go posmakować. Aż nagle zjawia się on. Jest przystojny i bogaty, stanowi uosobienie męskości. Ma smutne brązowe oczy i niesamowity uśmiech. I chce, żebym uciekła razem z nim. Skrywa swoje intencje. Motywy jego postępowania są niejasne. Ale ja i tak z nim odchodzę,

Czasy, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Dworki Podlasia i Mazowsza. Helena obserwuje?świat, zmienia się, spełnia marzenia… Jak kochać i być kochaną? Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały. Początek wieku XX, Podlasie, dwór szlachecki w Sabniach. Młoda wdowa wraca z córeczkami do domu rodziców. Ma jedno marzenie: zostać pisarką! Halszka, jak ją nazywa rodzina, to artystyczna dusza: pięknie gra na pianinie, maluje, ale nade wszystko uwielbia literaturę. Czy mogłaby napisać prawdziwą powieść o miłości? Otoczenie nie zachwyca się jej planami: powinna wyjść za mąż po raz drugi, zająć się dziećmi i domem. Ale pozornie delikatna i rozmarzona Halszka jest uparta. Pisze po nocach powieść o nauczycielce, którą pokochał arystokrata. Ojciec zdziwiony determinacją córki, zasięga rady zaprzyjaźnionego pisarza Bolesława Prusa. Halszka dostaje błogosławieństwo mistrza, tata finansuje wydanie pierwszej powieści. „,Oby sprzedało się chociaż sto książek tej mojej „Trędowatej“, modli się Halszka. Sprzedaż idzie w setki tysięcy... To nie koniec, lecz dopiero początek opowieści o tym jak Helena Mniszkówna została królową romansu z wyższych sfer. Zdobyła wielką popularność, ale zapłaciła wysoką cenę za sukces. Perypetie życia Halszki mogłyby być fabułą jej książki. Naprawdę nazywała się Rawicz – Radomyska, a po pierwszym mężu Chyżyńska. Była panią dworów w Rogalach i w Kucharach - ziemianką zwykłą i niezwykłą, bo prowadziła dwór i pisała z potrzeby serca, nie dla zysku i nie dla sławy. Nie była autorką jednej książki. Napisała ich 30. Na ile opowiadała w nich o sobie? I jaka była naprawdę? Dziś coraz mniej osób pamięta nazwisko: Mniszkówna. Bardziej znany jest tytuł pierwszej powieści „Trędowata“. Książkę wznawiano przed wojną 16 razy, trzykrotnie filmowano. Krytycy surowo ją osądzali jako „, romansidło“,, mimo to sprzedawała się na pniu. Po wojnie, gdy zakazano druku wszystkich książek Mniszkówny, czytelniczki przepisywały ręcznie całe rozdziały i użyczały sobie rękopisy. Opinie krytyków nie miały dla nich znaczenia, emocje, które budziła tak. Jak więc mierzyć wartość literatury? Powieść biograficzna o Helenie Mniszkównie, pisarce, która poruszyła miliony serc jest próbą odpowiedzi na te pytania. Ale też zaproszeniem do dworków Podlasia i Mazowsza, do czasów, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Sposobność by wraz z Heleną obserwować świat, zmieniać się, spełniać marzenia. Kochać i być kochaną. Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały.

Prawda uderza niespodziewanie... Książka "Nie moja matka" jest porywającym thrillerem o pozornie idealnej matce i jej sekretach! Marion jest pewna, że jej najdroższa matka Eileen nie zrobiła tego, o co oskarżają ją śledczy. Nie byłoby w tym nic dziwnego - kobieta wiele razy widziała, że policja popełniła błąd i ktoś inny okazał się winny. Marion nigdy nie wątpiła w słowa swojej matki. Zawsze czuła, że ta nad nią czuwa i nie pozwoli, by jej ukochanej córeczce stała się krzywda. Nie jest możliwe, by od lat kłamała i unikała odpowiedzialności za swoje czyny, prawda? Marion dobrze pamięta, że Eileen dbała o potrzeby innych i była osobą, która nigdy nie skupiała się jedynie na sobie. Co jednak, jeśli wszystko to jest jedynie pozorami, które stworzyła jej matka? Wkrótce Marion zaczyna wątpić w to, że wie cokolwiek o swoim życiu. Pragnie zrozumieć to, co kierowało jej matką, i zadbać o to, by jej własnej córce Avie nie przytrafiło się nic złego. Przeszłość Eileen kryje wiele tajemnic... Niektóre mogą okazać się dla Marion wyjątkowo niebezpieczne. Czy kiedykolwiek Eileen była wobec niej szczera? Czy tak dobroduszna kobieta mogła kiedyś posunąć się do odebrania komuś życia? Przed Marion największe wyzwanie w jej życiu - zrozumienie, kim jest jej własna matka... Miranda Smith jest amerykańską pisarką. Na polski rynek trafiła także jej pozycja skierowana dla młodszych czytelników - edukacyjny przewodnik "Ciało człowieka".

Mówi się, że miłość od nienawiści dzieli jeden krok. Tak jest i w tym przypadku. "She Drives Me Crazy" to opowieść o dwóch dziewczynach, które zapałały do siebie... niechęcią. Los jednak sprawił, że musiały wejść w układ, który miał być dla obu korzystny. Jednak nie wzięły pod uwagę, że gdy w grę wchodzą uczucia, nic nie idzie według planu. Scottie jest koszykarką, a jej drużyna właśnie przegrała mecz. Do tego była to porażka z drużyną jej byłej dziewczyny. Po tym wydarzeniu Scottie dochodzi do wniosku, że nic gorszego już jej nie spotka tego dnia. Jak się okazuje - nic bardziej mylnego. Zaraz po meczu wjeżdża w zderzak samochodu swojej szkolnej nemezis, czirliderki Irene Abraham. Scottie i Irene mają wspólną przeszłość, co sprawia, że niezbyt za sobą przepadają. Z powodu uszkodzenia samochodu Irene, muszą razem podróżować do szkoły. Samochód musiał zostać oddany do naprawy, a Scottie musi robić za taksówkę. Dziewczyny z czasem zaczyna coś łączyć. Jedna marzy o odegraniu się na byłej dziewczynie, druga potrzebuje pieniędzy na naprawę samochodu. Wchodzą w związek, który początkowo ma być tylko na pokaz. Czy taki będzie do końca?

Po niespełna czterogodzinnej wspinaczce bez asekuracji 3 czerwca 2017 roku Alex Honnold stanął na szczycie 900-metrowej granitowej ściany El Capitan. Tym zuchwałym wyczynem wprawił w zdumienie miliony ludzi na całym świecie. „New York Times” pisał o „jednym z najwybitniejszych sportowych dokonań wszech czasów”. Przełomowe osiągnięcie Honnolda jest głównym wątkiem książki Marka Synnotta. Autor przenosi

Człowiek, będąc w gruncie rzeczy bezbronny wobec zimna, włożył mnóstwo wysiłku w znalezienie sposobów przeżycia w skrajnych warunkach atmosferycznych. Nauczyliśmy się tak budować domy, tak szyć ubrania, tak się odżywiać, by chronić się przed niskimi temperaturami. A mysikrólik? Ptaszek wielkości kciuka potrafi przetrwać kilkunastostopniowe mrozy, nastroszywszy piórka i odpowiednio spożytkowując energię. Podobnie radzą sobie inne stworzenia: zmiana ubarwienia, hibernacja, zwiększanie masy ciała, specjalna budowa kończyn czy dzioba, ocieplone schronienia, gromadzenie zapasów – każdy gatunek znalazł swój sposób na przetrwanie najmroźniejszych miesięcy. Ptaki mają pióra puchowe, ssaki futro, które chroni je przed zimnem. Liczne zwierzęta, takie jak bobry, niedźwiedzie i niektóre owady, budują gniazda i nory, które uzupełniają lub zastępują bezpośrednie okrycie ciała. A niektóre, jak niezwykły susłogon arktyczny, zamarzają, żeby nie zginąć. Zimą tylko pozornie nic się nie dzieje. Bernd Heinrich zabiera czytelnika do świata zasypanego śniegiem, skutego mrozem i… tętniącego życiem. „Bernd Heinrich, wielokrotnie nagradzany autor książek przyrodniczych, w „Zimowym świecie” opisuje, w jaki sposób zwierzęta radzą sobie podczas mroźnych miesięcy. Niektóre, na przykład norniki, przez całą zimę kryją się w podziemnych tunelach i wyściełanych trawą gniazdach. Inne małe ssaki, jak wiewiórki ziemne, przesypiają cały śnieżny sezon. Pewne owady dzięki specyficznym składnikom we krwi wprowadzają się w stan przechłodzenia, inne wręcz przeciwnie – zamarzają, by przetrwać. Wiele zwierząt pozostaje aktywnych: spędzają czas w ciepłych norach i gniazdach i wychodzą na zewnątrz tylko w poszukiwaniu pożywienia. Heinrich pokazuje czytelnikom skupiska zimujących owadów, podąża śladami łasicy zostawionymi na śniegu i podgląda malutkie mysikróliki poszukujące jedzenia. Ta książka to wspaniała pozycja zarówno dla fanów dobrej literatury, jak i miłośników przyrody.” Nancy Bent, „Booklist” „Z pewnością niewielu ludziom na świecie udało się wejść do bobrzego żeremia… Bernd Henrich, profesor biologii z uniwersytetu w Vermont, zrobił to, by dogłębnie poznać sposoby, dzięki którym zwierzęta przeżywają zimę. Latem, gdy rozlewiska wyschły, a bobry opuściły swoje gniazda, Heinrich z latarką w dłoni wczołgał się do legowiska, aby jak najdokładniej zbadać warunki mieszkaniowe tych zwierząt. Podobnie bada strategie przetrwania innych stworzeń. Zdumiewa go mysikrólik złotogłowy, „ptaszek niewiele większy od koliberka rubinobrodego”, który pozostaje aktywny w czasie mroźnych zim […] i który zdaniem autora symbolizuje „wykształcone ewolucyjnie, zdumiewające i odkrywcze strategie, dzięki którym zwierzęta radzą sobie w zimowym świecie”.” „Scientific American” „Historie opisywane przez Heinricha są niezwykłe i wciągające – dzięki mnogości wspaniałych przykładów, pasji dzielenia się wiedzą oraz szacunkowi i podziwowi autora dla otaczającej go przyrody.” „Kirkus”