Krwawa królowa. Pocałunek śmierci. Tom 2.

Książka, która ukazuje polską historię w nieco inny sposób. Zobacz, jak wyglądało życie jednego z agentów, poświęcających swoje życie w niejednej słusznej sprawie. "Cichociemny. Przybylik" to pozycja książkowa, która ukazuje historię życia jednego z grupy cichociemnych, Stefana Przybylika. Podobnie jak reszta jego towarzyszy, przeszedł szkolenie w Anglii, a w czasie II wojny światowej został zrzucony do Polski. Przez całą swoją służbę pozostał niezłomny, nie uległ, mimo trudów, z jakimi musiał się mierzyć. Udało mu się wyrwać z objęć śmierci, choć wcale nie było łatwo. Mierzył się ze środowiskiem sowieckich łagrów, więzieniu gestapo, a także funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa PRL. W historii tej znalazło się mnóstwo ucieczek, czas spędzony w niewoli, zwroty akcji, o jakich nikt by nie pomyślał. Choć życie Stefana Przybylika niejednokrotnie przypominało film akcji, żaden z elementów historii przedstawionej w publikacji nie został podkoloryzowany ani zmieniony. Stefan Przybylik vel Stefan Przygodzki był żołnierzem Armii Andersa oraz Polskich Sił Zbrojnych, działający pod pseudonimami "Gruch" oraz "Fonja". Służył też jako oficer Armii Krajowej i kapitan łączności. Urodził się drugiego września 1918 roku w Kidowie, natomiast zmarł piątego grudnia 2007 roku w Zakopanem. Współtworzył film dokumentalny "My, Cichociemni. Głosy żyjących", który wyreżyserował Paweł Kędzierski. Za obecny kształt książki "Cichociemny. Przybylik" odpowiada Wojciech Markiewicz.

Osiemnastoletnia Judy Benson jest młodszą siostrą Nicolasa, który od lat rywalizuje o wszystko z Jeanem Tunnerem. Z kolei ten drugi jest bratem najlepszych przyjaciółek Judy – Alice i Emily. Mimo iż bracia dziewczyn są zażartymi wrogami, żadna z nich nie ma zamiaru zrezygnować z przyjaźni. Ich sytuacji towarzyszy ciągłe napięcie, ponieważ wszyscy spędzają ze sobą sporo czasu, a unikanie spotkań nie wchodzi w grę, bo uczą się w tym samym liceum. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, kiedy Judy i Jean niezamierzenie zbliżają się do siebie. Potem nie potrafią przyznać, że doskonale pamiętają, co się zdarzyło, i że dla obojga nie było to obojętne. Zarówno on jak i ona boją się wyznać, że są sobą zauroczeni. Jednakże czy będą potrafili to ukryć?

Inspirujący zbiór prognoz, wizji i przepowiedni pozostawionych nam przez naszych przodków: Heraklita z Efezu, Senekę, proroków Starego Testamentu Daniela, Izajasza i Joela, twórców ksiąg sybillińskich, kapłanów starożytnego Egiptu, hinduskich joginów i innych. Co mogą mieć do powiedzenia o czasach współczesnych ludzie żyjący przed wiekami? Czy powinniśmy korzystać z ich rad i ostrzeżeń? Czy raczej należy włożyć je między bajki? Spróbujmy znaleźć odpowiedzi na te pytania.

„Stoi na stacji lokomotywa, Ciężka, ogromna i pot z niej spływa…” Chyba wszyscy znamy ten wiersz. A co wiemy o jego autorze? Poznajcie Juliana Tuwima – chłopca, który uwielbiał jaszczurki i eksperymenty, ale najbardziej kochał słowa. I tak jak dzieci często budują najdziwniejsze maszyny ze śrubek, sprężynek lub klocków, tak Julek bawił się wyrazami, tworząc z nich niecodzienne konstrukcje. A że czasami niedorzeczne i może trochę… bzdurne? W tym tkwi największa radość! Michał Rusinek w pełnej humoru historii o małym Julku i dorosłym Julianie – Panu Słowiku – pokazuje, że warto robić to, co się kocha. Bo przecież z takiego „bzdurzenia”, jak poeta nazywał pisanie wierszy, mogą powstać piękne rzeczy.

Największy kryzys uchodźczy od czasów II wojny światowej Ulet – piętnastoletni Somalijczyk dostał się wreszcie na łódź z innymi uchodźcami. Był sam – bez rodziny i przyjaciół. Podróżujący z nim Somalijczycy wiedzieli, że w Libii był więziony, torturowany i głodzony. To nieprawdopodobne, że udało mu się dotrzeć do Europy. Gdy łódź zbliżała się do wybrzeży Włoch, Ulet obserwował ruch fal i majaczącą na horyzoncie ziemię. Wtedy stracił przytomność. Mimo półgodzinnej reanimacji nie udało się go uratować – zmarł na obrzęk płuc. Gdyby zmarł w Libii, nikt by o tym nie usłyszał. W 2015 roku państwa członkowskie Unii Europejskie otrzymały ponad dwukrotnie więcej wniosków o azyl, niż rok wcześniej. Najwięcej imigrantów przybywało z Syrii, Afganistanu i Iraku – krajów pogrążonych w wieloletnim kryzysie. Konwencja Genewska mówi, że uchodźcami są osoby zmuszone opuścić kraj pochodzenia. Definicja ta nie obejmuje osób stanowiących wśród uchodźców większość: tych, którzy nie mogą korzystać z ochrony międzynarodowej, którzy utknęli w Jemenie, Sudanie Południowym, Demokratycznej Republice Konga. To uchodźcy zapomniani, ponieważ nie są oni uchodźcami. Są przesiedleńcami wewnętrznymi. W tym poruszającym reportażu, Agus Morales przygląda się im wszystkim. Podąża z imigrantami, którzy przekraczają granicę meksykańsko-amerykańską, żyje w obozach w Jordanii, pływa z uciekinierami barką po Morzu Śródziemnym. Próbuje ich zrozumieć, powiedzieć kim są, skąd przychodzą i dlaczego. I odkrywa to, co jest najbardziej przerażające – że to ludzie tacy jak ty, o tym samym wyglądzie, marzeniach i uczuciach. Każdy z nas mógłby zostać uchodźcą.