Coś tu nie gra

Historia Camille Claudel opowiedziana jej samej przez Autorkę. Dzieciństwo na prowincji Francji, pobyt w Paryżu, którego barwne opisy przenoszą czytelnika do XIX wieku, kiedy przy kawiarnianych stolikach w oparach absyntu artyści dyskutowali o sztuce oraz życiu, pełen namiętności, a zarazem cierpienia związek z Auguste’em Rodinem, kariera artystyczna Claudel, wreszcie jej pobyty w szpitalach psychiatrycznych tworzą niesamowitą mozaikę zdarzeń,

Mike i Olivia nienawidzą się od zawsze. Kiedy byli dziećmi, bez przerwy sobie dokuczali. Ich kontakt się urwał, kiedy Olivia wyjechała do szkoły z internatem. Jednak teraz powróciła. Mike nie poznaje na ulicy dziewczyny, której nie lubił niemal całe swoje życie. Olivia już nie ma aparatu na zębach ani denerwujących warkoczyków. Olivia też go nie poznaje, i kiedy dowiaduje się, że chłopak, który ją zaczepił na ulicy to

"Centrum śmierci" to opowieść jednego z najbardziej doświadczonych śledczych specjalizujących się w medycynie sądowej. To książka, która niezwykle wciąga - znajdziesz w niej swoistą biografię Nowego Jorku, przedstawioną w sposób, o którym Ci się nie śniło. Doskonały wybór dla fanów bestsellera "Ciało nie kłamie"! Osiem milionów mieszkańców Nowego Jorku to osiem milionów różnych sposobów na śmierć. Nowy Jork, jakiego nie znałeś - ta książka przeprowadzi Cię przez noclegownie pełne robactwa, zabierze w podróż zarówno po ponurych dzielnicach, jak i luksusowych apartamentach w samym sercu miasta. Z jednej z szaf w centrum amerykańskiej metropolii zaczynają wychodzić trupy - medycyna sądowa znajduje zastosowanie nie tylko w rozwiązywaniu kryminalnych zagadek, ale też w ratowaniu ludzkiego życia. Bliżej klimatu nowojorskich kostnic możesz się znaleźć jedynie jako ofiara zabójstwa. Ta powieść wciąga czytelnika od pierwszej strony, ale potrafi także zadać ból. Autor zgrabnie przeplata to, co mrozi krew w żyłach, z tym, co podniosłe. To trafny portret życia i śmierci w Nowym Jorku - mieście, które nigdy nie śpi.

Nawiązywanie bliskich relacji z innymi ludźmi bywa ekscytujące i ryzykowne zarazem. Igranie z uczuciami i emocjami może obrócić się przeciwko nam w najmniej spodziewanym momencie. Sięgnij po książkę "Sam w dolinie", którą napisała Hanna Greń, i sprawdź, czy miłość od szaleńczej nienawiści rzeczywiście dzieli tylko krok! Szymon Kliś nie mógł narzekać na brak powodzenia u przedstawicielek płci pięknej. Skwapliwie to wykorzystywał, wdając się w kolejne, mniej lub bardziej trwałe romanse i wzbudzając tym samym zainteresowanie otoczenia. Plotki przybierają na sile, gdy mężczyzna zostaje znaleziony martwy, a wkrótce potem wychodzi na jaw, że podano mu truciznę. Okoliczni mieszkańcy są przekonani, że zamordowała go jedna z byłych kochanek, a policja zdaje się podzielać ich przypuszczenia. W toku śledztwa pojawiają się pierwsi podejrzani, jednak sprawy nieoczekiwanie się komplikują, gdy miastem wstrząsa następna zbrodnia. Kto tak naprawdę jest winny?

Masz wrażenie, że żyjesz w morzu ignorancji i głupoty, idiotyzmów i półprawd, populizmu i bezmyślnie powtarzanych bzdur? Jeśli tak, sięgnij po opinię specjalistów. Francuski psycholog Jean-François Marmion poprosił ekspertów w dziedzinie ludzkich zachowań - socjologów, psychologów, filozofów, neuropsychiatrów - by zmierzyli się z tematem i spróbowali zdefiniować idiotyzmy, które tak nam doskwierają. Efektem jest błyskotliwa, pełna humoru książka "Głupota. Nieoficjalna biografia", która pozwoli (po części) zrozumieć, dlaczego pływamy w morzu bredni. Różnorodność form i poziomów głupoty przedstawiona w książce może przyprawić o zawrót głowy. Trzydzieści jeden tekstów i wywiadów zawiera bogaty przegląd idiotycznych przekonań, teorii spiskowych, internetowych fejków i innych bredni. Czy żyjemy w złotym wieku bzdur? - pytają autorzy. I pochylają się nad wszystkimi, analizując pod tym kątem zarówno naszą codzienność, jak i brednie globalne, z szybkością światła ogarniające całe społeczności ery cyfrowej. Z tej książki dowiemy się, dlaczego często wierzą w nie nawet bardzo inteligentni ludzie i kto jest najbardziej podatny na ich działanie. Znajdziemy też naukową definicję dupka i dowiemy się, dlaczego tak bardzo pasuje ona do Donalda Trumpa. Autorzy różnie definiują głupotę, ale większość zgadza się ze słowami amerykańskiego filozofa Harry'ego Frankfurta, który zasłynął bestsellerową książką "O wciskaniu kitu". Pisał on, że istotą głupoty jest obojętność na prawdę. W przeciwieństwie do kłamcy, który prawdę stara się świadomie ukryć, głupiec ją po prostu ignoruje. Rozwodzi się o wszystkim, cokolwiek przyjdzie mu do głowy, bez najmniejszej troski o prawdziwość czy fałsz swoich stwierdzeń. A jeśli jest obdarzony narcystyczną pewnością siebie, to łatwo uwiedzie audytorium, które odruchowo doszukuje się sensu w jego słowach. Jak się przed tym bronić? Poza włączeniem krytycznego myślenia niewiele da się zrobić. Jak mawiał Albert Einstein: "Istnieją tylko dwie nieskończone rzeczy: wszechświat i ludzka głupota. Choć co do tej pierwszej nie mam absolutnej pewności".

Uwaga: zawiera treści, których nie znajdziesz w wersji papierowej! Hołownia i Prokop w elektryzującej, spontanicznej rozmowie. Zderzenie dwóch odmiennych spojrzeń na religię, kulturę i świat mediów. Jezus jako marketingowiec, pożytki płynące z noszenia habitu, różnica między Bogiem a idolem, urok pieniędzy i problemy z wolną wolą – to tylko niektóre wątki tej zaskakującej konfrontacji. Ponad 120 000 sprzedanych egzemplarzy książki w wersji papierowej. „Prowadząc te rozmowy, robimy po prostu to samo co taksówkarz wiozący pasażera na lotnisko, fryzjer zakręcający klientce loki, babcie gderające w kolejce do laryngologa czy kumple spotykający się po robocie przy piwie. Przedstawiamy nasz punkt widzenia. Dyskutujemy. Spieramy się. Mówimy, co nam się wydaje. Wywalamy na stół to, co nam prywatnie w duszy gra. Tyle, że zamiast o najnowszym serialu, biuście Dody czy bieżącym kursie franka szwajcarskiego częściej gadamy o rzeczach, które mimo wszystko wydają nam się ważniejsze” – Marcin Prokop. „Po tych rozmowach boję się bardziej niż kiedykolwiek, że stosowną lekcję kontemplacji dadzą mi kiedyś aniołowie. Ja będę chciał toczyć z nimi teologiczne dysputy, oni – pogrążeni w słuchaniu Morrisseya – zacytują mi trzydziesty drugi rozdział Mądrości Syracha: – Przemów, starcze, tobie to bowiem przystoi, jednak z dokładnym wyczuciem, abyś nie przeszkadzał muzyce. A kiedy jej słuchają, nie rozwódź się mową ani nie okazuj swej mądrości w niestosownym czasie” – Szymon Hołownia.