Cienie mojego życia. Pamiętnik zbrodni Los Angeles

Opowieść o walce z chorobą, której przyglądała się cała Polska. Historia inspirowana przeżyciami reżyserki Magdaleny Piekorz. W życiu uzdolnionej baletnicy wszystko zaczyna się układać. Dostaje upragnioną rolę, spotyka mężczyznę, przy którym wreszcie czuje się szczęśliwa i kochana. Kres idylli przychodzi niespodziewanie. Ciężka choroba przekreśla wszystkie plany, odbiera sprawność i wymarzoną pracę. Kolejni lekarze bezradnie rozkładają ręce. Życie młodej kobiety zamienia się w piekło. W końcu słyszy diagnozę: borelioza. Do tragedii doprowadza ukąszenie kleszcza sprzed 10 lat. Rozpaczliwa walka o życie nie uznaje kompromisów i wystawia na próbę miłość. Nie jest jednak silniejsza od chęci powrotu na scenę.

Pewnego poranka Gabriel Wells, wzięty pisarz, budzi się i odkrywa, że… umarł. Co więcej, wszystko wskazuje na to, że został otruty. Mężczyzna wędruje po świecie żywych, lecz pozostaje widoczny tylko dla Lucy Filipini – medium – która pracuje dla tajemniczej Hierarchii. Wspólnie podejmują osobliwe śledztwo, w którym towarzyszy im Encyklopedia wiedzy względnej i absolutnej Edmunda Wellsa – monumentalne dzieło przodka Gabriela.

Dziesięciu chłopców pędzi na skuterach pod prąd wąskimi uliczkami Neapolu. Zamierzają podporządkować sobie miasto. Mają po piętnaście lat, normalne rodziny i niewinne ksywy: Maharadża, Śnięta Ryba, Ząbek, Lollipop, Dron. Noszą markowe buty, tatuują sobie na skórze imiona dziewcząt. To nieletni przestępcy świadomi, że nie mają przyszłości. Nie boją się więzienia ani śmierci, bo uznali, że jedyna ich szansa to postawić życie na jedną kartę, i to jak najwcześniej. Wiedzą, że „pieniądze mają ci, którzy je sobie biorą, nie ci, co czekają aż ktoś im je da”, wyruszają więc w miasto na swoich skuterach, by zdobyć pieniądze i, przede wszystkim, władzę. Książka opowiada o tym, jak młodociany gang powiązany z kamorrą, paranza – jak w dialekcie neapolitańskim nazywa się takie grupy ogniowe, pod dowództwem swego nastoletniego Nicolasa Fiorilla, zdobywa sobie pozycję w kryminalnej hierarchii miasta. Strzelać uczą się na dachach domów, celując do anten satelitarnych z kałasznikowów i pistoletów półautomatycznych.

Trzecia część serii o Holgerze Munchu i Mii Krüger. Najlepsza powieść w serii. Bjørk udowadnia, że wciąż jest w formie – stworzył przerażający, dobrze skonstruowany thriller pełen zaskakujących zwrotów akcji. Oryginalny głos autora sprawia, że w jego prozie znajdziemy zarówno rytm i muzykę, jak i konstrukcje znane z poezji. „Verdens Gang” Zima 1999. Starszy mężczyzna wraca do domu po świętach Bożego Narodzenia spędzonych z rodziną. Jest ciemna zimna noc, a na wąskiej drodze nie ma żywej duszy. Nagle światła samochodu wyłapują w oddali jakiś ruch. Kierowca hamuje w ostatniej chwili. Przed nim stoi zszokowany chłopiec, zmarznięty niemal na śmierć. Na głowie ma… poroże jelenia. Kwiecień 2013. Zamordowana zostaje 21-letnia balerina; jej martwe ciało unosi się w górskim jeziorze. W pobliskim lesie policjanci znajdują aparat ustawiony na statywie i wycelowany dokładnie w miejsce zbrodni. Na obiektywie ktoś wydrapał cyfrę 4. Sprawą zajmuje się przywrócony do służby Holger Munch, znany z poprzednich części serii. Do zespołu dołącza Mia Krüger.

Dwudziestolecie międzywojenne to nie tylko epoka charlestona, jazzu, neonów, smokingów i dam z chłopięcymi fryzurami. Obok przystojnych lotników, gwiazd kina czy żołnierzy, bohaterami masowej wyobraźni stawali się wówczas także jasnowidze i detektywi. Ci pierwsi nie tylko przepowiadali przyszłość i kontaktowali się z zaświatami – równie chętnie rozwiązywali zagadki kryminalne. Drudzy zaś w swoich śledztwach niejednokrotnie sięgali do seansów spirytystycznych, niekiedy nawet porzucając mundur policjanta, by tropić jeszcze mroczniejsze, duchowe tajemnice. Czytelnicy ówczesnych gazet chętnie i z wypiekami na twarzy śledzili wyczyny zarówno detektywów, jak i jasnowidzów. Książka Haski i Stachowicza jest fascynującą podróżą w czasie do barwnego świata przedwojennej Polski. Opowiada o zapomnianych postaciach tamtych czasów – jasnowidzach, mediumistach, komisarzach i prywatnych detektywach. Dzięki policyjnym archiwom, prasie i wspomnieniom, autorom udało się na nowo odkryć świat komisariatów, gabinetów i salonów z wirującymi stolikami, który tak bardzo fascynował niecałe sto lat temu.

Poeci, filozofowie i artyści od wieków próbowali wyjaśnić naturę miłości, mimo to pozostaje ona zjawiskiem niezwykle złożonym i onieśmielającym, niełatwo poddającym się analizie. Większość ludzi zawsze obawiała się szczerze i otwarcie mówić o swoich związkach – aż dotąd. Pisząc No właśnie, miłość Laura Mucha przeprowadziła wywiady z setkami nieznajomych, w wieku od lat 8 do 95, w ponad czterdziestu krajach, prosząc ich o podzielenie się swoimi najbardziej osobistymi przeżyciami, uczuciami i przemyśleniami związanymi z miłością. Te intymne i intrygujące rozmowy stały się inspiracją dla wielu ważnych pytań, między innymi: „ •W jaki sposób wychowanie wpływa na nasze związki z innymi? • Czy istnieje miłość od pierwszego wejrzenia? Czy zdarza się, że po prostu wiemy? • Czego powinniśmy szukać u partnera? • Czy monogamia jest naturalna? • Dlaczego ludzie się zdradzają? • Skąd wiadomo, że przyszła pora żeby odejść?” Korzystając z dobrodziejstw psychologii, filozofii, antropologii, a nawet danych statystycznych, No właśnie, miłość łączy w sobie świadectwa empiryczne, teorię i codzienne doświadczenia wielu osób, stanowiąc doskonałą lekturę dla każdego, kto chciałby się dowiedzieć w jaki sposóbmy myślimy, czujemy i zachowujemy się w związku z miłością.