Znak czterech

Pakiet 6 książek (ZESTAW-035) (kryminał, thriller): Gra w oczko. Mundial 2022 Brud Czerwona zaraza, czarna śmierć Szkody w ludziach Miasto słońca Nigdy więcej nie zdradzisz

Zemsta może przynieść mu ukojenie, ale i zaprowadzić na samo dno... "Wachmistrz. Dogrywka" to zaskakujący thriller kryminalny, który zabierze Cię w podróż po mrocznych gdańskich ulicach! W 1930 roku po ulicach Gdańska grasuje złodziejska szajka. Celem tajemniczych złodziei są najzamożniejsze z posiadłości, w których znajdują się drogocenne dzieła malarskie lub biżuteria. Gdy ktoś ginie, śledztwo nad tą sprawą oficjalnie przejmują Kukulka i Abell. Ustalają, że przestępcy pragną być postrzegani jako mściciele rodem z proletariatu, pozostawiający na ścianach budynków nietypowe znaki rozpoznawcze - starannie wybrane biblijne cytaty. Ich łupem padają jedynie najbogatsi z mieszkańców Gdańska. Złodzieje nie pozostawiają nic przypadkowi - śledczy rozpoczynają żmudną pracę, lecz analizy śladów po włamaniu wydają się nie przedstawiać żadnej wartości. Świadkowie, którzy mogliby wskazać potencjalnych przestępców, tracą życie. Pojawia się teza, że rozwiązanie zagadki może tkwić w przeszłości tych, którzy nad nią teraz pracują. Kukulka jednocześnie próbuje rozwikłać, co spotkało jego siostrę - pragnie skrzywdzić jej oprawców tak mocno, jak oni skrzywdzili ich. Czy brutalne porachunki pozwolą mu pogodzić się ze śmiercią siostry? Czy gdańscy złodzieje mają coś z tym wspólnego?

Podobno nieszczęścia chodzą parami. Ale jak to liczyć, jeśli pary tworzą się i znikają – niczym w kalejdoskopie – we wnętrzu trójkąta? Trzy bohaterki, trzy różne kobiety, trzy życiowe dylematy. Marta, Bogna i Dominika znają się od lat. Jako dojrzałe kobiety przyjaźnią się nadal, choć życie każdej z nich ułożyło się zupełnie inaczej. Bogna jest po rozwodzie, małżeństwo Dominiki nie jest

Świetnie napisana powieść, pełna charakterystycznego dla Nessera inteligentnego humoru. Arne Murberg, wskutek wypadku w dzieciństwie, ma poważne trudności z koncentracją i kojarzeniem bardziej złożonych faktów. Mimo to jest bardzo obowiązkowym i serdecznym człowiekiem. Kiedy umiera mu ojciec, postanawia wypełnić jego ostatnią wolę i odnaleźć matkę, która żyje i mieszka w Berlinie. W trakcie podróży spotyka stukniętego profesora, kobietę na wózku i… staje się świadkiem polowania na czarownice.

Przez kilka dekad nazwisko Harveya Weinsteina było w Hollywood synonimem władzy. Mógł tworzyć gwiazdy i je niszczyć, nadawać karierom bieg lub dusić je w zarodku. Przez wiele lat krążyły plotki, że jego pomoc nie jest bezinteresowna, a kobiety, które bierze pod swoje skrzydła, płacą za to swoim ciałem. „Powiedziała” to trzymający w napięciu zapis śledztwa dziennikarskiego w sprawie Weinsteina, które w 2017 roku przeprowadziły dwie dziennikarki „The New York Times”, laureatki Pulitzera Jodi Kantor i Megan Twohey. Jednocześnie to ważna książka o władzy, która deprawuje, o wyzwalaniu się z roli ofiary i walce prawdy z kłamstwem. Autorki szukają też odpowiedzi na pytanie o konsekwencje swoich reportaży i skutki ruchu #metoo: Co się zmieniło? Kantor i Twohey z dokładnością opisują, jak docierały do kolejnych ofiar Weinsteina, jak przekonywały je do mówienia, a także o kontratakach zhańbionego producenta i jego sztabu. Jest to opowieść o kobietach, które rzucając wyzwanie potworowi, były gotowe stoczyć walkę o prawdę.

Wojenna zawierucha uczyniła życie utalentowanego sportowca Henryka Zgudy pasmem tragicznych i szczęśliwych zdarzeń, które złożyły się na niezwykłą epopeję. Zguda zaczyna swą opowieść od przedwojennego Krakowa. Mówi o życiu w ubogim domu koło dworca, o beztroskiej młodości i o sportowym współzawodnictwie. Był bowiem zapalonym pływakiem i waterpolistą, osiągając w tych dyscyplinach bardzo dobre wyniki. A potem wybuchła wojna i Zguda, oskarżony o działalność polityczną, rozpoczął więzienną wędrówkę po obozach Auschwitz, Buchenwald, Flossenbürg i Dachau. Podkreśla, że mógł zginąć wielokrotnie i że przeżył cudem, często dzięki napotkanym przyjaciołom. Jednak nie skupia się tylko na tym. Nawet chętniej wspomina epizody, które pozwalały oderwać się od upiornej obozowej rzeczywistości. Życie sportowca we wczesnym PRL-u nie było złe, ale gdy system zaczął zaciskać pętlę, lepiej było uciec. I tak zaczął się ostatni, amerykański etap historii Henryka.