Wyszukiwarka (odnaleziono: 12)

Zakład karny dla kobiet w São Paolo to świat w miniaturze. Jest tu rynek pracy, handel, są problemy mieszkaniowe. Jest moda i zmieniające się trendy w wystroju wnętrz. Są sojusznicy i wrogowie. Są zasady, których trzeba przestrzegać, jeśli chce się przeżyć. Jest hierarchia i wewnętrzny system sądowniczy. Oczywiście są też strażniczki, ale tylko gościnnie, więc nie mają wiele do powiedzenia. Jest tu miejsce na miłość – większość osadzonych nawiązuje relacje uczuciowe i erotyczne z innymi więźniarkami. Jest też samotność. Odwiedzający to rzadkość, świat zewnętrzny szybko zapomina o skazanych kobietach. Najwięcej jest tęsknoty, zwłaszcza za dziećmi, które zostają po drugiej stronie albo urodzone w więzieniu, po kilku miesiącach zgodnie z przepisami są odbierane matkom. Więźniarki to ostatnia część trylogii więziennej Drauzio Varelli. Autor, który przez wiele lat pracował charytatywnie w zakładach karnych jako lekarz, nie tylko barwnie i szczegółowo opisuje ten niezwykły świat, ale bada też, co sprawiło, że jego podopieczne znalazły się za kratami. Gwałty, morderstwa, kradzieże, handel narkotykami – większość tych przestępstw jest popełniana z biedy, beznadziei, pragnienia poprawy swojego losu. To smutny paradoks, ale niektóre bohaterki tej opowieści dopiero za murami więzienia znajdują bezpieczną przystań.

Lata 90. w Polsce to jedna z najciekawszych dekad ubiegłego stulecia. Z jednej strony dziki kapitalizm i szybki awans społeczny, z drugiej zachłyśnięcie się zachodnim stylem życia i rosnące bezrobocie. Czy nasz sentyment do tej dekady jest uzasadniony? I czy na pewno pamiętamy, jak wyglądała naprawdę? Zbiór reportaży Michała Matysa i Piotra Lipińskiego z lat 90. jak soczewka skupia w sobie największe kurioza tego dziesięciolecia. Odkurzacze Rainbow i zachodnie teleturnieje. Sądowe teczki pękające od pocztowych potwierdzeń odbioru i kioski pełne erotycznych pisemek. Przebrani górale zachwalający towary w supermarketach i uzdrowiciele z gazetowych ogłoszeń. Niezliczone dziwności lat 90., bez których nie bylibyśmy Polską, jaką jesteśmy teraz Niepowtarzalny urok likwidacji to powrót do czasów, które choć bywały trudne, otworzyły nam drzwi na Zachód.

Książka, będąca zbiorem twórczości wybitnych autorów, stanowi swoistą mozaikę literacką, w której każdy z przedstawionych tekstów opowiada o innych aspektach życia i historii. Autorzy tacy jak Bolesław Prus, Edward Słoński czy Maria Helena Szpyrkówna wprowadzają czytelnika w niezwykle różnorodne światy, pełne unikalnych postaci i kontekstów. Dzięki Ferdynandowi Ossendowskiemu i Wandzie Mazanowskiej, poznajemy historie pełne emocji i głębokiego zrozumienia ludzkiej natury. Zdzisław Kleszczyński, znany jako dziennikarz Tajnego Detektywa, wspólnie z resztą twórców, jak Helena Boguszewska czy Stefania Zahorska, przedstawia różnorodne perspektywy, pokazując złożoność i wielowymiarowość ludzkich doświadczeń. Bernard Singer i Arkady Fiedler dodają do tej mieszanki kulturowej elementy przygody i odkrywania nieznanego. Dalsze eksploracje literackie widoczne są w twórczości Jerzego Rogowicza, Józefa Kisielewskiego czy Romana Fajansa, którzy przemawiają do wyobraźni czytelnika poprzez swoje różnorodne style i tematy. Nie można pominąć wkładu autorów takich jak Stanisław Nogaj, Jan Dąbrowski oraz Zofia Petersowa, którzy wzbogacają ten zbiór o głębokie przemyślenia i refleksje. Każdy z pozostałych pisarzy, jak Jerzy Pytlakowski czy Rachela Auerbach, wnosi coś unikalnego do tej literackiej układanki, tworząc wspólnie dzieło, które z pewnością zainspiruje i poruszy każdego, kto po nie sięgnie. To doskonała propozycja dla wszystkich miłośników literatury poszukujących zróżnicowanych i bogatych w treści opowieści.

Obecnie Andriej Płatonow jest stawiany na równi z twórcami takimi jak Tołstoj, Czechow, Szołochow oraz Bułhakow. W czasach, w których pisał swoje książki, nie mógł jednak zdobyć uznania ze względów na pobudki polityczne. Sam Stalin zabronił ich publikacji. Jego powieści są wywrotowe, ponure, prześmiewcze i bezlitosne wobec aparatu władzy oraz dogmatów. "Dół" został ukończony w 1930 roku, lecz opublikowano go w czasopiśmie emigracyjnym dopiero prawie 30 lat później. Wcześniej ta wybitna książka była znana jedynie z odpisów. "Dół" jest antyutopijną opowieścią skupiającą się na budowie domu mającym stanowić fundament świetlanej przyszłości. Nie wszystko idzie jednak zgodnie z planem. Proces budowy zatrzymuje się na wykopaniu dziury w ziemi. Nadzieja na lepszą przyszłość umiera, a sami kopacze odczuwają bezsens podejmowanych czynności. Świat zawładnięty ideologią planu pięcioletniego i kolektywizacji jest przedstawiony w sposób karykaturalny, a nowomowa sprowadzona do poziomu bełkotu. Osiągnięciem Płatonowa jest napisanie jednego z najbardziej wnikliwych opisów totalitaryzmu i bezlitosne ukazanie okrucieństwa systemu z początku mającego stanowić wybawienie. Autor obnaża groteskowość działań podejmowanych przez władzę - to właśnie z tego powodu Stalin zakazał publikacji jego powieści. "Dół" Andrieja Płatonowa został opatrzony wstępem Andrzeja Stasiuka i posłowiem Adama Pomorskiego. Nowy przekład nadaje powieści jeszcze lepszą jakość. Pomorski, tłumacząc ją, korzystał z najbardziej wiarygodnej wersji powieści wydanej w 2000 roku przez Rosyjską Akademię Nauk. Dzięki temu czytelnicy będą mogli doświadczyć w jak najdokładniejszy sposób emocji, które starał się przekazać oryginalny autor.

Mecenas”, „filantrop”, „magnetyczna osobowość”, „ludzie po prostu do niego lgnęli”. O Stanleyu Tolkinie w Nowym Jorku mówiło się wiele. Polak, który z powodzeniem prowadził kluby The Dom oraz Stanley’s Bar, gdzie gościła śmietanka nowojorskiej bohemy. Andy Warhol wyświetlał tam swoje filmy, The Velvet Underground grali swoje pierwsze performatywne koncerty, najwięksi jazzmani wdawali się w światopoglądowe dyskusje, a afroamerykańscy aktywiści planowali równościowe pikiety. Ale kim tak naprawdę był Tolkin, o którym polskie archiwa uparcie milczą? Jan Błaszczak niczym najlepszy detektyw prowadzi nas nowojorskimi ulicami Lower East Side i próbuje rozwiązać zagadkę Stanleya Tolkina. W śledztwie pomagają mu bitnikowskie poetki, organizatorzy punkowych koncertów z lat 70., artyści wizualni, międzynarodowej sławy kompozytorzy, księża z nowojorskich parafii, afroamerykańscy pisarze i potomkowie polskich emigrantów. A opowieść o Tolkinie jest też przewodnikiem po Nowym Jorku ostatniego półwiecza, gdzie od lat słodki zapach marihuany miesza się z rześkim powietrzem znad East River. Po mieście, którego mieszkańcy, jak niegdyś Stanley Tolkin, próbują realizować swój American dream.

Publikacja, która przybliży nieco porywający ruch Riot Grrrl. Zobacz, jak zmienił świat i na co miał zdecydowany wpływ w swoim czasie. "Do przodu, dziewczyny! Prawdziwa historia rewolucji Riot Grrrl" to książka, która opowiada o sytuacji, jaka miała miejsce w latach dziewięćdziesiątych XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Amerykańskie nastolatki postanowiły się zbuntować przeciwko obecnemu porządkowi świata, a w ten sposób doszło do powstania szczególnego ruchu punkowego. Za jego pośrednictwem zdeterminowane dziewczyny zdecydowały się zniszczyć funkcjonujący wówczas system. I choć z początku był on niewielki (miał w zasadzie jedynie lokalny zasięg), z czasem stał się prawdziwą subkulturą, obejmując cały obszar Stanów. Sporo zespołów muzycznych, złożonych z dziewczyn, zaczęło tworzyć i grać według własnych reguł. Opisywany ruch z czasem począł mieć poważne problemy, jednak cechy, którym hołdował, przetrwały do dziś. W książce tej można się przyjrzeć niesamowitej, kobiecej sile, wartościom, które są dla nich ważne w życiu, a także wielkiej rewolucji, jaka rozegrała się na oczach amerykańskiego społeczeństwa.

Człowiek, będąc w gruncie rzeczy bezbronny wobec zimna, włożył mnóstwo wysiłku w znalezienie sposobów przeżycia w skrajnych warunkach atmosferycznych. Nauczyliśmy się tak budować domy, tak szyć ubrania, tak się odżywiać, by chronić się przed niskimi temperaturami. A mysikrólik? Ptaszek wielkości kciuka potrafi przetrwać kilkunastostopniowe mrozy, nastroszywszy piórka i odpowiednio spożytkowując energię. Podobnie radzą sobie inne stworzenia: zmiana ubarwienia, hibernacja, zwiększanie masy ciała, specjalna budowa kończyn czy dzioba, ocieplone schronienia, gromadzenie zapasów – każdy gatunek znalazł swój sposób na przetrwanie najmroźniejszych miesięcy. Ptaki mają pióra puchowe, ssaki futro, które chroni je przed zimnem. Liczne zwierzęta, takie jak bobry, niedźwiedzie i niektóre owady, budują gniazda i nory, które uzupełniają lub zastępują bezpośrednie okrycie ciała. A niektóre, jak niezwykły susłogon arktyczny, zamarzają, żeby nie zginąć. Zimą tylko pozornie nic się nie dzieje. Bernd Heinrich zabiera czytelnika do świata zasypanego śniegiem, skutego mrozem i… tętniącego życiem. „Bernd Heinrich, wielokrotnie nagradzany autor książek przyrodniczych, w „Zimowym świecie” opisuje, w jaki sposób zwierzęta radzą sobie podczas mroźnych miesięcy. Niektóre, na przykład norniki, przez całą zimę kryją się w podziemnych tunelach i wyściełanych trawą gniazdach. Inne małe ssaki, jak wiewiórki ziemne, przesypiają cały śnieżny sezon. Pewne owady dzięki specyficznym składnikom we krwi wprowadzają się w stan przechłodzenia, inne wręcz przeciwnie – zamarzają, by przetrwać. Wiele zwierząt pozostaje aktywnych: spędzają czas w ciepłych norach i gniazdach i wychodzą na zewnątrz tylko w poszukiwaniu pożywienia. Heinrich pokazuje czytelnikom skupiska zimujących owadów, podąża śladami łasicy zostawionymi na śniegu i podgląda malutkie mysikróliki poszukujące jedzenia. Ta książka to wspaniała pozycja zarówno dla fanów dobrej literatury, jak i miłośników przyrody.” Nancy Bent, „Booklist” „Z pewnością niewielu ludziom na świecie udało się wejść do bobrzego żeremia… Bernd Henrich, profesor biologii z uniwersytetu w Vermont, zrobił to, by dogłębnie poznać sposoby, dzięki którym zwierzęta przeżywają zimę. Latem, gdy rozlewiska wyschły, a bobry opuściły swoje gniazda, Heinrich z latarką w dłoni wczołgał się do legowiska, aby jak najdokładniej zbadać warunki mieszkaniowe tych zwierząt. Podobnie bada strategie przetrwania innych stworzeń. Zdumiewa go mysikrólik złotogłowy, „ptaszek niewiele większy od koliberka rubinobrodego”, który pozostaje aktywny w czasie mroźnych zim […] i który zdaniem autora symbolizuje „wykształcone ewolucyjnie, zdumiewające i odkrywcze strategie, dzięki którym zwierzęta radzą sobie w zimowym świecie”.” „Scientific American” „Historie opisywane przez Heinricha są niezwykłe i wciągające – dzięki mnogości wspaniałych przykładów, pasji dzielenia się wiedzą oraz szacunkowi i podziwowi autora dla otaczającej go przyrody.” „Kirkus”

Nominacja do Nagrody Wielkiego Kalibru 2018. Lato 1986 roku jest wyjątkowo upalne. Leniwy spokój sennej miejscowości letniskowej zakłóca tylko grupka hippisów protestujących przeciw budowie elektrowni jądrowej. Wszystko się zmienia, kiedy pewnego poranka na torach kolejowych odkryte zostają zwłoki młodej dziewczyny. Nikt nie wie, kim jest i skąd się wzięła. Młody proboszcz, który znalazł ciało, nie może przestać myśleć o zbrodni. Jego poprzednicy znikali z miasteczka w niejasnych okolicznościach, ale kiedy próbuje się czegoś o nich dowiedzieć, trafia na ścianę milczenia. Czyżby pogłoski o przeklętej parafii miały w sobie ziarno prawdy? Kto postawił przed laty krzyż przy torach i dlaczego zostawia przy nim świeże kwiaty? Śledztwo, które prowadzi wezwany do Rokitnicy kapitan Witczak, idzie dość opornie. Miejscowi niechętnie dzielą się tajemnicami, nie chcą wywoływać duchów przeszłości. Wierzą, że zło nadejdzie ze wschodu. Ale to nieprawda – ono już tu jest…

Bohater prozy Waldemara Bawołka ma pięćdziesiąt lat i zajmuje się trzema rzeczami: utrzymywaniem przy życiu starej matki, paleniem tanich papierosów i piciem tanich alkoholi oraz próbami przerobienia swojej przeszłości. Jego życie toczy się nie na zewnątrz, lecz w środku – w myślach meandrujących pomiędzy rytualnie powtarzanymi czynnościami a znanymi na pamięć rozmowami. „Echo słońca” to opowieść o „przeciętnych Polakach” podszyta nienazwaną tęsknotą i żalem za czymś, co nawet nie tyle minęło, ile nigdy się nie zdarzyło.

Trzydziestoletnia Millie jest rozczarowana życiem i nudną codziennością. Wolny czas spędza, oglądając seriale i pijąc piwo, póki nie zaśnie na kanapie, by rano obudzić się w identycznej rzeczywistości. Nie lubi swojej najlepszej przyjaciółki i mimo upływu czasu wciąż nie może pogodzić się z rozstaniem z chłopakiem. Nie ma też wymarzonej pracy ani celu zawodowego, przez większość czasu chwyta się tymczasowych zajęć, których nienawidzi, ale wie, że musi się z czegoś utrzymać. Z letargu wyrywa ją mglista wizja awansu, która jednak jest równie iluzoryczna, co chwilowy przypływ motywacji do działania. Czarna satyra Butler, pełna cierpkiego, cynicznego humoru, to przede wszystkim ponury obraz sytuacji młodych ludzi na rynku pracy. Głowna bohaterka balansuje pomiędzy kreowanym przez media poczuciem, że każdy musi osiągnąć zawodowe spełnienie, a bardzo ograniczonymi możliwościami znalezienia pracy, która miałaby sens i gwarantowała stabilizację finansową. Butler nie daje czytelnikowi prostych odpowiedzi, ale pozwala na chwilę rozbawienia, współczucia dla samego siebie i refleksji nad amerykańską kulturą konsumencką.

Ma tylko dziurę w głowie, rozrzucone w sieci ślady swojej przeszłości i jedną noc, żeby wyjaśnić zagadkę zamachu na własne życie. Tej nocy ktoś chce wypuścić na ulice upiory o twarzach zwykłych Polaków, zgasić kilka literackich gwiazd - od Olgi Tokarczuk po Jarosława Marka Rymkiewicza - i rozpętać piekło. Czy przeszkodzą mu w tym duch w wersji 2.0, transkrólowa miasta stołecznego, chora na uczciwość policjantka oraz egzorcyzmy ? la Guantanamo? Nocna walka dziadów z Halloween i literacka jazda bez hamulców. Romantyzm odzyskuje zęby i zaczyna gryźć! Ta historia nie wydarzyła się naprawdę. Ale wkrótce może się wydarzyć...

Glenany ? malowniczy archipelag na końcu świata, jak mówią miejscowi ?zagubione w nicości w nieskończonej dali?. Piękne i dzikie, wciąż niezniszczone przez masowy przemysł turystyczny. To tu można zjeść najlepszego homara na świecie, obserwować gonitwę delfinów czy podziwiać tajemnice podwodnego królestwa. To także tu w ciągu kilku minut w pogodny, słoneczny dzień może rozpętać się sztorm, który na wiele godzin odetnie wyspy od reszty świata. Śmiałkowie rzucający mu wyzwanie nieraz płacą za to n