Literatura piękna, powieść pozostała | tanie książki

Ze wstępu Sylwii Chwedorczuk Zanim przeczytasz Noce i dnie, poznaj Ludzi stamtąd – cykl opowiadań Marii Dąbrowskiej, jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek. Żona, która nie może się pogodzić ze śmiercią ukochanego, kobieta borykająca się z alkoholizmem męża i syna, niechciana ciąża – problemy, z którymi mierzą się postaci, okazują się zaskakująco aktualne. Akcja wszystkich opowiadań rozgrywa się w majątku Rusocin, a bohaterami są przede wszystkim chłopi i służba. Opisując ich losy, autorka bazowała na swoich wspomnieniach z dzieciństwa. Ludzie stamtąd korespondują ze światem wydanego kilka lat później arcydzieła Dąbrowskiej –powieści Noce i dnie. Zbiór spotkał z się życzliwym przyjęciem krytyki i do dziś – choć nieco zapomniany – jest ceniony przez czytelników. Empatia narratorki posłuży za przewodniczkę po tym świecie, który na mapie fizycznej zająłby niewielki skrawek Ziemi. Na mapie niewiele, ale w życiu osób mieszkających wśród tamtych ogrodów, pól i zagród niemal wszystko. Cały świat przy jednej niewybrukowanej drodze. Ale nie jest to świat ubogi w przeżycia. Te są przejmujące, intensywne.

Prawdziwe historie odwagi w czasach hitlerowskiej zagłady obejmują nie tylko opowieści z frontu. Udowadnia to oparta na faktach książka "Siostry z Auschwitz" autorstwa Roxane van Iperen. Holandia w czasach drugiej wojny światowej była miejscem niebezpiecznym dla każdego Żyda, który nie zdołał wydostać się spoza zasięgu reżimu hitlerowskiego. Doskonale zdawały sobie z tego sprawę dwie żydowskie siostry - Janny i Lien Brilleslijper. Mimo to zdecydowały się poprowadzić jeden z największych w Holandii azyli dla osób uciekających przed nazistami. Gdy w całym kraju do obozów koncentracyjnych wywożono ostatnich Żydów, w ukryciu toczyło się w miarę normalne życie tych, którzy zdołali się schronić. Z każdej strony czają się jednak niebezpieczeństwa. Współpracujący z hitlerowcami kolaboranci oraz sąsiedzi należący do partii nazistowskiej nie spoczną, póki nie dojdą do prawdy o tym miejscu... "Siostry z Auschwitz" trzymają w napięciu od pierwszych stron, chociaż zdajemy sobie sprawę, jaki los czeka bohaterów.

Osiemnastoletnia Magda, córka właściciela sklepu rzeźnickiego z warszawskiego Powiśla, marzy o „lepszym życiu” artystki. W tajemnicy przed ojcem wspierana przez siostrę i narzeczonego uczęszcza na kursy tańca. Pewnego dnia korzysta z okazji i rozpoczyna pracę w warszawskim teatrze rewiowym „Złota Maska”. Rozpoczyna karierę artystki, co jednak wiąże się z ciężką pracą, upokarzającą biedą, umiejętnością odnalezienia się wśród zakulisowych intryg oraz rozczarowujących romansów. W wyniku rywalizacji między teatrami, Magda zostaje wylansowana na nową „gwiazdę”, co przynosi jej popularność. Jednak akurat wtedy „Złota Maska” z powodu kryzysu staje na skraju bankructwa. I wówczas z pomocą przychodzą księgowe umiejętności Magdy, których nauczyła się w sklepie ojca…

Po kilkunastu latach Sara, uznana psychoterapeutka, porzuca wygodne mieszanie w mieście i powraca do rodzinnego domu, położonego na skraju lasu i będącego na przestrzeni lat świadkiem wielu niepokojących, tragicznych zdarzeń. Szybko aklimatyzuje się i zaczyna żyć w zgodzie z rytmem natury, co zaskakuje nawet ją samą. Wkrótce jedną z jej pacjentek zostaje Jaśmina – młodziutka dziewczyna, której życie naznaczył tajemniczy wypadek w lesie. Pomiędzy kobietami wytwarza się więź, która niepokoi Sarę, tak samo jak powrót koszmarów, które dręczą ją każdej jesieni i które tym razem stają się zaskakująco rzeczywiste. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Przedwojenna Warszawa, pełna gwaru, samochodów, kawiarni i restauracji. Śledzimy losy bohaterki, która przyjechała z Poznania. Świetnie wykształcona, młoda, energiczna kobieta zostawia w domu niepracującego męża z córeczką i wyjeżdża do stolicy, by podjąć obowiązki kierowniczki w agencji turystycznej. Poprzez dalszą rodzinę wkracza w świat warszawskiej inteligencji, gdzie ścierają się poglądy dotyczące roli kobiet na rynku pracy i w społeczeństwie. Nowe prądy zwiastujące wolność i samostanowienie kobiet są nie do przyjęcia dla konserwatystów, widzą w tym degradację rodziny, tym tłumaczą krach na rynku pracy w dobie kryzysu, a liberałowie i feministki gwałtownie się temu sprzeciwiają. Gdzie leży prawda? Czy dzisiaj, po tylu latach nasza dyskusja jest w innym miejscu, czy wciąż krążymy wokół tych samych kwestii? A może jednak niektóre postulaty są już całkiem za nami… Barwna, ciekawa, pełen pasji opowieść Dołęgi-Mostowicza. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Ambersonowie to najznakomitsza rodzina w mieście. Mieszkają w wielkim domu, wydają fantastyczne przyjęcia, ich pozycja wydaje się niezachwiana. Wbrew upływającemu czasowi, przeciwstawiają się wszelkim zmianom. Isabel, dziedziczka wielkiej fortuny, wychodzi za mąż za człowieka całym życiem oddanego interesom. Wynagradza jej to syn, Georgie, którego matka uwielbia ponad wszystko. Po wielu latach, w mieście zjawia się przyjaciel z młodości, teraz biznesmen inwestujący w automobile, towarzyszy mu dorosła córka, Lucy. Między Georgiem a dziewczyną rodzi się szczególna więź. Historia, którą opowiada autor rozciąga się na lata. Z jednej strony to melodramat, z drugiej opowieść o upadku pewnego stylu życia. Symboliczne jest tu, że do owego upadku doprowadzają Ambersonów automobile czyli powiew nowości. Stare układy społeczne i rodowe majątki przestają mieć takie znaczenie jak kiedyś. Teraz nie trzeba się dobrze urodzić, żeby by kimś. W takim świecie nie ma też miejsca dla rozpieszczonego dziedzica XIX-wiecznej fortuny. Jego wiara, że wszyscy powinni go kochać i wielbić po prostu za to, że jest wreszcie zderzy się z rzeczywistością. Georgie gardzi samochodami, podświadomie chcąc, by świat się zatrzymał, a producent automobili, a tym jest przyjaciel owdowiałej matki, budzi w nim tak ogromną złość, że postawi na szali nawet własne uczucia. Książka została zaadoptowana na film w 1942 r przez Orsona Wellesa. Natomiast w 2002 roku powstała kolejna jej wersja, tym razem telewizyjna.

Powieść "Duma i uprzedzenie" nieprzerwanie od momentu wydania w 1813 roku cieszy się ogromną popularnością wśród czytelników. Jane Austen stworzyła ponadczasowe, napisane lekkim, dowcipnym językiem dzieło, o wyraźnym przesłaniu, że nie należy polegać na pozorach i pierwszym wrażeniu. "Duma i uprzedzenie" opowiada o losach bohaterów ze środowiska angielskich wyższych sfer i pozwala zapoznać się z ich życiem na przełomie XVIII i XIX wieku. Pan Bennet jest właścicielem majątku Longbourn, a zarazem ojcem pięciu córek. Brak syna jest dla niego nie lada utrapieniem. Jego majątek objęty jest majoratem i może trafić tylko do męskiego spadkobiercy. Wyjściem z tej sytuacji jest znalezienie jednej z córek męża, lecz i tu pojawiają się trudności, gdyż pan Bennet nie może zapewnić im należytego posagu. Los w końcu uśmiecha się do rodziny, kiedy do sąsiedniej posiadłości - Netherfield Park - wprowadza się bogaty kawaler Charles Bingley. Podczas balu, zorganizowanego w miasteczku Meryton, wyraźnie zaczyna się ON interesować najstarszą i najurodziwszą córką Bennetów - Jane. Młodzieniec pojawia się w towarzystwie majętnego przyjaciela, Fitzwilliama Darcy'ego, który sprawia wrażenie tyleż inteligentnego, co wyniosłego. Podczas balu poznaje ON Elizabeth, drugą córkę pana Benneta, osobę śmiałą i bezpośrednią. Nie przypadają sobie do gustu, jednak niespotykany splot wydarzeń oraz liczne perypetie nieubłaganie popychają ich w swoje ramiona.

Jeśli chcesz dowiedzieć się, jak potoczyły się losy najsłynniejszego w Polsce znachora, musisz przeczytać powieść "Profesor Wilczur". Książka przeniesie Cię w klimat Warszawy z lat 30. XX w. i pomoże zagłębić się w psychikę głównego bohatera. Rafał Wilczur odzyskuje pamięć i wraca do stolicy. Znów przewodzi klinice i jest szanowanym lekarzem, jednak nie czuje się szczęśliwy w otoczeniu kolegów po fachu. Gdy na stole operacyjnym umiera jego pacjent, profesor przeżywa prawdziwy dramat. Jako że zmarły był znaczącą personą, wydarzenie wzbudza niemałe kontrowersje. Współpracownicy doprowadzają do odsunięcia Wilczura ze stanowiska. Lekarz jest bardzo samotny, w dodatku jego córka wyjechała z mężem do Stanów i tylko sporadycznie wymienia z ojcem korespondencję. Profesor postanawia opuścić Warszawę i wrócić do Radoliszek, gdzie niegdyś znalazł prawdziwych przyjaciół. Tam też może poświęcić się pomocy potrzebującym. Dołącza do niego młoda lekarka Łucja Pańska, która pragnie spędzić resztę życia z Wilczurem. Niestety na prowincji szczęście również nie będzie mu pisane...

Leopold Tyrmand, prekursor jazzu w Polsce, odpowiada na pytanie: co to jest jazz! Książka ta nie ma charakteru ani formy podręcznika, leksykonu lub jakiegokolwiek vademecum w sprawach jazzu. Ma charakter eseju wypełnionego rozważaniami, zawierającego nieco informacji i dużo zupełnie osobistych impresji. Jest pochyleniem się nad problemem. Zagad?nienie rozlewa się szeroko, obejmuje obszar ogromny, omy?wa różne dziedziny współczesnej kultury, wiąże się niero?zerwalnie z codziennością — tak jak obyczaj i sztuka prze?nikają się we współczesności ze zjawiskiem trudnym i so?cjologicznie mało zbadanym, a zwanym na co dzień życiem rozrywkowym. Czy książka ta odpowie generalnie na pytanie: co to jest jazz? Chyba nie, chociaż jej ambicją jest zawarcie i przeka?zanie czytelnikowi pewnego kompendium. Powstaje jednak zagadnienie, czy w ogóle można na takie pytanie odpowie-dzieć.

Wieczny mąż, podobnie jak inne utwory Dostojewskiego, zbudowany jest na charakterystycznych dla prozy rosyjskiego pisarza „przeklętych problemach”. Wiarołomstwo, żądza zemsty, topienie własnych lęków i rozpaczy w alkoholu, psychologiczny sadyzm i masochizm – oto, co dręczy jego bohaterów. Dostojewski ukazuje ich w całym wewnętrznym skomplikowaniu, jako jednostki głęboko nieszczęśliwe, napiętnowane poczuciem klęski i winy. Późną nocą mieszkanie Wielczaninowa niespodziewanie odwiedza Trusocki, znajomy gospodarza sprzed lat. Po śmierci swej żony Natalii Trusocki dowiedział się o jej dawnym romansie z Wielczaninowem. Jedną z konsekwencji tego związku było dziecko…

Magdalena Nieczaj, córka rzeźnika, odnosi prawdziwy sukces na scenie w „Złotej Masce”, pojawiają się propozycje kinowe. Ale ciężka to kariera, a na dodatek przychodzi kryzys przełomu lat 30. XX wieku. Warszawskie lokale pustoszeją, brakuje pieniędzy. Ludzie zamykają się w domach, a artyści biedują. I wtedy odnajduje ją on. Młody, przystojny, bogaty ziemianin ze wspaniałego pałacu. Tylko że to nie scenariusz do bajki, a wspaniała, gorzka powieść znającego życie przedwojennego pisarza, który przenikliwie opisuje psychologiczne meandry mezaliansu, pustotę i powierzchowność arystokracji, pychę i próżność, a z drugiej strony pozostający ciągle ideałem marzeń sposób życia, maniery i szeroki gest. Kontynuacja opowieści o życiu Magdy Nieczajówny (pierwszą część poznaliśmy w Złotej Masce) w przedwojennej rzeczywistości mazowieckiego majątku. Warto przeczytać choćby i po to, by uprzytomnić sobie, że nasze wyobrażenia o ich życiu w tamtych czasach warte są konfrontacji.

Na surowej ziemi opowiada o losach Juliana Zakrzeńskiego, oficera wojsk napoleońskich, niegdysiejszego żołnierza wojsk koronnych, uczestnika wojny 1792 r. i insurekcji kościuszkowskiej oraz o losach jego najbliższych, zwłaszcza o synach: starszym Stanisławie i młodszym Józefie oraz o przyrodniej siostrzenicy Joannie. Historia rozpoczyna się po bitwie z Austriakami w maju 1809 r. na sandomierskim cmentarzu wedle kościoła św. Pawła przy grobie przyjaciela z czasów insurekcji i jego wybranki. Potem książka wiedzie Czytelnika przez lata 1810-12 aż do sławetnej i jakże brzemiennej w skutki wyprawy Napoleona I na Moskwę. Wespół z bohaterami bierzemy udział w odbudowie upadłego dziedzictwa Zakrzeńskich nad Koprzywianką; maszerujemy przez Wilno i Grodno, bierzemy udział w bitwie smoleńskiej i wielkiej rzezi pod Borodino; oglądamy pożar Moskwy, przeprawiamy się przez lodowate nurty Berezyny, obserwujemy gehennę Wielkiej Armii wśród litewskich bezdroży. Wreszcie przychodzi rok 1813 i Bitwa Narodów pod Lipskiem. Stanisław — jako adiutant księcia Józefa — towarzyszy wodzowi w ostatniej drodze ku nurtom Elstery…

Wciągająca opowieść przenosi czytelnika na wojenny szlak, gdzie bohaterowie stają w obliczu nieprzewidywalnych wyzwań. Wydarzenia rozgrywają się podczas odwrotu Wielkiej Armii spod Moskwy, gdzie zmagania z lodowatymi nurtem Berezyny oraz trudności litewskich bezdróg stają się codziennością. Każdy krok w tej podróży to walka o przetrwanie, a losy postaci są splecione z historią, która zmienia bieg wydarzeń. Krytyczne momenty w historii Na kartach książki pojawiają się zarówno postacie fikcyjne, jak i historyczne, wśród których znajdziemy sławnych bohaterów znanych z podręczników historii. Czytelnik spotka m.in. cesarza Napoleona I oraz księcia Józefa, a także generałów Dąbrowskiego, Kniaziewicza i Caulaincourta. Wraz z nimi przeżyje dramatyczne chwile, które kształtowały losy Europy w czasie wojen napoleońskich. Intensywność emocji W opowieści nie brakuje emocji, które towarzyszą bohaterom w trudnych momentach. Ich lęki, nadzieje i marzenia splatają się w jeden wielki dramat, który prowadzi do niepewnego zakończenia. Jowanka i Stanisław borykają się z wewnętrznymi konfliktami oraz nieustannymi zagrożeniami, które stają na ich drodze. Czy uda im się odnaleźć siebie w tym chaosie? Jakie decyzje podejmą, aby przetrwać? Historyczne tło i postacie Nie tylko losy fikcyjnych postaci przyciągają uwagę. W książce pojawiają się także postaci historyczne, jak Henrietta de Vauban, Zofia Czosnowska czy Aleksander Fredro, które dodają głębi i autentyczności całej narracji. Każda z nich wnosi swoje unikalne doświadczenia i emocje, co sprawia, że historia staje się jeszcze bardziej złożona i fascynująca. W epilogu czytelnik staje w obliczu pytań o przetrwanie, lojalność i miłość w czasach wojny. Co stanie się z bohaterami? Jakie drogi wybiorą? To wszystko odkryjesz, zgłębiając tę niezwykłą historię, w której rzeczywistość splata się z fikcją, a losy ludzi zostają na zawsze zapisane w pamięci. To nie tylko podróż przez trudne czasy, ale także głęboka refleksja nad ludzką naturą i siłą przetrwania. Zachęcamy do sięgnięcia po tę książkę, aby doświadczyć emocji oraz odkryć historie, które kształtowały naszą historię.

Słowianie. Pomruk burzy to powieść, która przenosi czytelników w czasy pełne napięcia, intryg i niebezpieczeństw. Akcja rozgrywa się w mrocznych czasach, gdy bogowie zstępują na ziemię, a ich wojenne pieśni wypełniają powietrze, co odczuwają ludzie jako pomruk burzy. Główni bohaterowie, Ciemysł, Geślarz i Miecław, stają przed niezwykle trudnymi wyzwaniami, gdy trafiają do Truso jako niewolnicy. Zawirowania w Truso Ich los zmienia się w momencie, gdy na gród napadają Prusowie. Przyjaciele, zdeterminowani do odzyskania wolności, podejmują odważne działania i z pomocą swoich umiejętności pokonują strażników. W tej chwili, ich przygoda nabiera tempa, a niebezpieczeństwo staje się ich codziennością. Wkrótce po ucieczce z Truso, bohaterowie znajdują się na pokładzie łodzi, która prowadzi ich morzem w kierunku Wolina. Spotkanie z księciem i jarlem W Wolinie napotykają sługi księcia Lestka oraz jarla Haralda, co tylko komplikuje sytuację. Wciągnięci w awanturę, muszą w pośpiechu opuścić kupiecki gród, mając za sobą nieprzyjaciela, który nie zamierza ich oszczędzać. W tym samym czasie, księża Gorka, która także znalazła się w niewoli, pokonana i poniżona, zyskuje niespodziewaną sojuszniczkę w postaci Nasławy. Jej pasierbica knuje intrygę, która może odmienić nie tylko jej los, ale także układ sił w regionie. Zatracenie i walka o przetrwanie Jormir Pomrok, inny z bohaterów, zmaga się z mrocznymi nawykami, które prowadzą go ku zniszczeniu. W obliczu niebezpieczeństwa musi stoczyć pojedynek na śmierć i życie, co wprowadza jeszcze większą dawkę napięcia. W powieści przeplatają się wątki intryg, zazdrości, gniewu oraz zbrodni. Każda postać zmaga się z własnymi demonami, a ich działania pokazują, jak daleko są gotowi się posunąć, aby zdobyć władzę i kontrolę. Cała historia jest bogata w emocje i napięcia, które sprawiają, że czytelnik nie może oderwać się od lektury. Słowianie. Pomruk burzy to nie tylko opowieść o walce o wolność, ale także o ludzkiej naturze, która w obliczu zagrożeń potrafi ujawniać najciemniejsze instynkty. Książka dostarcza głębokich refleksji na temat lojalności, zdrady i ceny, jaką trzeba zapłacić za dążenie do władzy. Zapraszamy do zanurzenia się w tę pasjonującą opowieść, która z pewnością dostarczy wielu emocji i niezapomnianych chwil. To lektura obowiązkowa dla każdego miłośnika literatury, która łączy w sobie elementy historii, przygody oraz dramatu.

Seria "Słowianie", której autorem jest polski pisarz fantastyki Robert Foryś, obfituje w intrygi, nieprzewidywalne zwroty akcji oraz pojedynki toczone na ziemiach stanowiących terytorium współczesnej Polski. Wkrocz do świata średniowiecznych wojowników, w którym miłość przeplata się z brutalnością oraz chęcią dokonania zemsty. W tomie "Słowianie. Wojna braci" będziemy świadkami wydarzeń mających miejsce w grodzie, który znalazł się we władaniu Polan. W momencie gdy zwycięzcy zaciekłej bitwy podbijają coraz to nowsze terytoria, zwolennicy Mieszka są w bezlitosny sposób zabijani i tłumieni. Jorund i Suligost, piastujący urząd komesa Poznania i namiestnika, postanowili dołączyć do zwycięzców w zamian za pozostawienie im odpowiednich wpływów w państwie. Siły Mieszka i Czcibora nie mają zamiaru doprowadzić do rozejmu, zwierają swoją armię na obszarach obecnego Mazowsza, gdzie ma dojść do ostatecznej bitwy pomiędzy zwaśnionymi armiami. W międzyczasie do Poznania powraca także Jormir Pomrok, któremu powierzono tajną misję przekonania Ludgardy do obrania konkretnego stanowiska i wpłynięcia na Suligosta. Jakie będą dalsze losy słowiańszczyzny? Czy toczące się na tych ziemiach konflikty doprowadzą do rozpadu na świat chrześcijański oraz pogański?

Czyściciele to powieść autorstwa Piotra Otrębskiego, która zabiera czytelnika w głąb warszawskich kamienic, gdzie rzeczywistość przeplata się z dramatem i surrealizmem. W centrum opowieści znajduje się Krzysztof, mieszkaniec jednej z kamienic w stolicy, który staje w obliczu trudnej sytuacji. Adwokaci i biznesmeni przejmują budynki w niejasnych okolicznościach, a ich narzędziem stają się bezwzględni tzw. czyściciele. Ich celem jest zmuszenie lokatorów do wyprowadzki, co staje się walką o przetrwanie dla wielu mieszkańców. Napięcie w warszawskich kamienicach W powieści Otrębskiego odczuwalne jest ciągłe napięcie, które towarzyszy bohaterom na każdym kroku. Krzysztof, zdeterminowany do walki o swoje miejsce, zmaga się nie tylko z zewnętrznymi przeciwnościami, ale także z własnymi demonami. Czy w obliczu opresji człowiek jest w stanie posunąć się do zbrodni? Jakie granice przekracza, aby ocalić siebie oraz bliskich? Te pytania stają się kluczowe w kontekście dramatycznych wydarzeń, które rozgrywają się na kartach tego dzieła. Styl i narracja Powieść napisana jest w sposób, który angażuje zmysły czytelnika. Otrębski sprawnie buduje atmosferę, wykorzystując zarówno opisy miejsc, jak i emocji. Warszawskie kamienice stają się nie tylko tłem, ale i bohaterami opowieści, w których skrywane są tajemnice i historie lokatorów. Głębokie opisy sprawiają, że można niemal poczuć zapach starych murów, usłyszeć kroki na schodach oraz odczuć ciężar sytuacji, w jakiej znalazł się Krzysztof. Kontekst społeczny i emocjonalny W kontekście społecznym, Czyściciele poruszają ważne tematy dotyczące walki o prawa lokatorów, sprawiedliwości oraz moralności. Historia Krzysztofa nie jest tylko osobistą opowieścią, ale także komentarzem na temat współczesnych problemów społecznych. Autor, jako varsavianista, z pasją przedstawia Warszawę, jej historię oraz złożoność społeczną, co dodaje głębi całej narracji. W ten sposób czytelnik zostaje wciągnięty w wir wydarzeń, które zmuszają do refleksji nad własnymi wartościami oraz granicami, jakie jesteśmy w stanie przekroczyć w trudnych czasach. Piotr Otrębski, poprzez swoje literackie dzieło, zachęca do zastanowienia się nad tym, co naprawdę oznacza walczyć o swoje miejsce w świecie. Nie przegap okazji, by zanurzyć się w tę poruszającą historię, która łączy w sobie elementy thrillera, dramatu i społecznego komentarza. Czyściciele to lektura, która pozostaje w pamięci na długo po jej zakończeniu, skłaniając do przemyśleń i refleksji nad kondycją współczesnego społeczeństwa.

Saga klonowego liścia. Warszawska garsoniera to emocjonalna opowieść, która zaprasza do świata lat siedemdziesiątych w Polsce, ukazując życie zwykłych ludzi w trudnych czasach. Fabuła oparta na prawdziwych wydarzeniach przedstawia historię Stefanii, która z determinacją wspiera swoje dzieci w dążeniu do dorosłości, jednocześnie zmierzając z nimi przez zawirowania historii. Przełomowe wydarzenia w tle Akcja rozgrywa się w okresie, gdy Polska doświadczała fundamentalnych zmian. Wybór Polaka na papieża oraz koniec epoki Gierka wpływają na codzienne życie społeczeństwa. Mimo trudności, jakie niesie ze sobą zima stulecia, bohaterowie nie poddają się. Stefania, będąc w bliskim związku, stara się zapewnić dzieciom jak najlepsze warunki do rozwoju. W tej historycznej scenerii splatają się losy dwojga młodych ludzi, którzy stają przed wieloma wyzwaniami. Ambicje i marzenia bohaterów Antoni, po ukończeniu technikum gastronomicznego, rozpoczyna praktykę w prestiżowym Grand Hotelu w Warszawie. Jego zdolności i ambicja szybko przyciągają uwagę przełożonych, co pozwala mu nawiązać liczne znajomości oraz otworzyć nowe drzwi do kariery. Wkrótce staje się on barwnym ptakiem w świecie gastronomii, który mimo trudnych czasów PRL-u, potrafi wykorzystać swoje umiejętności do osiągnięcia sukcesu. Weronika, uczennica technikum krawieckiego, również nie ustępuje w dążeniu do realizacji swoich marzeń. Po ukończeniu szkoły zdobywa miejsce w łódzkiej Telimenie, gdzie dzięki talentowi oraz ciężkiej pracy odnosi pierwsze sukcesy. Jej historia pokazuje, jak pasja i determinacja mogą przynieść owoce nawet w obliczu przeciwności. Tajemnice, emocje i codzienne życie W miarę jak losy Stefanii, Antoniego i Weroniki zaczynają się splatać, czytelnik odkrywa nie tylko ich marzenia, ale również zawirowania codzienności, które mogą je zniweczyć. Tajemnice i niewiadome stają się nieodłącznym elementem ich życia, a każda decyzja ma swoje konsekwencje. Anna Stryjewska w mistrzowski sposób buduje atmosferę, w której bohaterowie muszą stawić czoła zarówno osobistym wyzwaniom, jak i szerszym historycznym realiom. To książka, która porusza najważniejsze kwestie dotyczące rodzinnych relacji, ambicji oraz siły marzeń, które mogą przyczynić się do zmiany życia. Saga klonowego liścia. Warszawska garsoniera to nie tylko historia o przeszłości, ale także opowieść o nadziei na przyszłość. Sięgnij po tę książkę, by zanurzyć się w emocjonującą podróż, która z pewnością skłoni do refleksji nad własnymi aspiracjami i marzeniami.

Skąpość źródeł sprawia, że historia Polski przed chrztem jest nam praktycznie nieznana. Historycy snują różne przypuszczenia, które nieraz nadają się na scenariusz filmu czy książki. Właśnie o tym okresie opowiada nowa książka Roberta Forysia - "Słowianie". Autor w swojej powieści buduje historię bazującą na szczątkowych źródłach historycznych i wachlarzu mniej lub bardziej prawdopodobnych teorii, jakie snują liczni historycy. Czeski uciekinier Joromir Pomrok trafia w tej książce do Poznania, gdzie ze swoim przyjacielem - Mieszkiem, późniejszym księciem Polan - uczestniczy w wewnętrznych sprawach formującego się państwa. Władający Polanami Siemomysł, ojciec Mieszka, próbuje obalić zatwardziałą starszyznę plemienną, rządzącą w ramach zwoływanych wieców. Nie poradzi sobie bez pomocy zaciężnych Waregów i brudzenia rąk w myśl zasady "cel uświęca środki". Powieść opowiada też o skomplikowanej sytuacji w związku z panującym w Wielkopolsce pogaństwem i nadciągającym z zachodu chrześcijaństwem. Autor dzięki bogatej wiedzy historycznej przedstawia wiarygodny średniowieczny świat, w który łatwo wsiąknąć, niczym miód pitny wylewany na glebę ku czci bogów, co praktykowali Słowianie. Te i wiele innych zwyczajów naszych przodków przewija się w fabule, dzięki czemu uczymy się nieco o ich kulturze. Robert Foryś jest z wykształcenia archeologiem. Podczas studiów zgłębiał m.in. zwyczaje i wierzenia Słowian. W swojej najnowszej książce nawiązuje do poczytnych powieści historycznych mówiących o początkach polskiej państwowości, takich jak "Dzikowy skarb" Karola Bunscha czy "Stara baśń" Józefa Ignacego Kraszewskiego.

Jej historia przewyższa najśmielsze marzenia. Mija blisko piętnaście lat, odkąd opuściłaś kraj przodków, Tofa, i poszłaś między obcych, między Duńczyków, aby zostać żoną ich konunga Haralda. Jesteś jeszcze Słowianką? Czy stałaś się już Dunką? Czcisz jeszcze starych bogów? Czy znalazłaś sobie nowych? Jak wychowujesz swego syna? Czy będzie słaby, czy odważy się odebrać koronę ojcu? Jesteś bardziej jego matką czy królową? Powiedz, Tofa… A może Tove? Powiedz… ciągle czekasz na swojego Bociana? Tove. Królowa Duńczyków to drugi i ostatni tom opowieści o słowiańskiej dziewczynie, która stała się królową wikingów. I nie pozwoliła, by jej imię przepadło w meandrach historii. Zanurzcie się w epicką opowieść o miłości, odwadze i tożsamości. Gotowi na podróż przez czas i kulturę? To jest historia, której nie możecie przegapić!

Znakomity chirurg o międzynarodowej sławie, profesor Wilczur, zrozpaczony po odejściu ukochanej żony, włóczy się po mieście i w wyniku wypadku traci pamięć. Nie widząc, kim jest, wędruje od wioski do wioski, imając się przypadkowych prac. Wreszcie przygarnięty pod dach przez wiejskiego gospodarza, jako Antoni Kosiba, zaczyna leczyć ludzi. Poznaje kalekiego chłopca i mimo prymitywnych warunków przeprowadza na nim udaną operację. Od tego dnia jego sława zaczyna się rozprzestrzeniać. Zazdrosny o sukces miejscowy lekarz grozi mu sądem za nielegalne praktyki…

Pewnego dnia mężczyźni zmienią się w słowiki. Będziemy jeszcze miały nasz kraj kobiet. Tetka, Kazia i Lubosza. Trzy dziewczynki, które widziały, jak świat urządzony przez mężczyzn obchodzi się z kruchymi, niepokornymi, odmiennymi – i poprzysięgły sobie, że nie będą takie jak ich matki. Gdy dorastają, biorą więc los we własne ręce. Tymi rękami – kapłanki, zielarki i wieszczki – budują nowy kraj w odosobnionej, zielonej dolinie, z dala od wojen i spraw wielkiego świata. Wkrótce okaże się jednak, że aby budować, trzeba czasem coś poświęcić. Że trzeba iść na ustępstwa. Że można stracić coś, czego nigdy nie chciało się tracić. Prawdziwy raj zawsze ma w sobie coś gorzkiego, okupionego wysiłkiem, przemijającego. Oto opowieść, która zapewnia wytchnienie i schronienie, lecz nie udaje, że możliwe jest na dobre odgrodzić się od świata. Daje za to nadzieję, że świat ten można zmieniać, budując w nim wymarzony dom. Wbrew wszystkiemu.

Pierwsza powieść z cyklu Teatr Heroda (kolejne to Opór i Nikt nie woła). Wszystkie te książki cechuje tak charakterystyczna dla prozy Hena żywość, barwność, humor i zmysłowość. Nie jest to autobiografia, ale odniesienia do własnego życiorysu pisarza są niewątpliwe. Warszawa. Ostatnie miesiące przed wojną. Gwar kamienicy przy Nalewkach, klatka schodowa pełna mieszkańców, którzy spierają się czy Niemcy wejdą, czy nie. Argumenty racjonalne i te intuicyjne wzajemnie się przeplatają. Ale w gruncie rzeczy większość na koniec dnia myśli, że jakoś się to wszystko ułoży… Bożek, tuż przed małą maturą zakochuje się bez pamięci w koleżance, która jednak go nie zauważa, sąsiadka za to zaprasza go do siebie zbyt często. Siostrę Bożka próbują wydać za mąż a ona i tak kocha innego…. Życie toczy się z dnia na dzień, normalnie; śniadanie, praca, szkoła, sen. Jakby zbliżająca się rzeczywistość miała nigdy nie nadejść… Można naprawdę się wczuć w te dni ostatnie wolności i spokoju, w Warszawę wesołą, rozhukaną, pełną wigoru i nadziei na przyszłość.

Warszawa 1939. Normalne życie nastoletniego Bożka, chłopaka tuż przed małą maturą. Szkoła, dom, pierwsza miłość. I właściwie nic nie wskazuje, że to mogłoby się skończyć. A potem przychodzi wrzesień. Gwarna kamienica przy Nalewkach obserwuje pierwsze nadlatujące samoloty, dyżurni na dachach informują o niebezpieczeństwach. Powstaje komitet mieszkańców. W domu nie ma wody, trzeba biegać z kanką, daleko, a po chleb stać w godzinnych kolejkach. Niby było wiadomo, że wojna, ale jakoś przed snem każdy myślał, że przecież to nieracjonalne, że to nie ma sensu, że się nie wydarzy… a jednak weszli. Poczucie wstrząsu, rozpaczy, przerażenia, ale też nadziei, że to tylko na chwilę, że zaraz wygramy, że alianci… A czas nieubłaganie prze jak niemiecka armia, nadzieja powoli się ulatnia, pierwsze oddziały wchodzą do miasta, trzeba się poddać… Co będzie dalej? Jakoś się wszystko ułoży, jak w poprzednich wojnach, przecież to nie barbarzyńcy… Czy umiemy to sobie wyobrazić, te pierwsze dni… pierwsze zdumienie, strach, co dalej, czy opór czy pogodzenie? Starsi mówią swoje, a młodzi chcą walczyć, nie poddawać się, bo mają po 16 lat… Ciekawe, jak każdy z nas zachowałby się dziś… Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Maria Rodziewiczówna, być może nieświadomie, samą siebie obsadzała często jako główną bohaterkę snutej opowieści. Zawsze był to silny charakter, kobieta ciężko pracująca, dobrze zdająca sobie sprawę, jak niewdzięcznie świat traktuje jej płeć. Pisarka zdecydowanie wyprzedzała w myśleniu o kobietach własną epokę, bo i sama tę epokę wyprzedzała działaniem i myśleniem. Nie była przy tym wcale pobłażliwa dla kobiet, widziała ich wady, ale potrafiła dostrzec zalety. Wyraźnie zmagała się ze zjawiskiem emancypacji, chyba nieco zazdroszcząc młodym kobietom, że potrafią wywalczyć więcej, niż było to możliwe za czasów jej młodości. Z drugiej strony lekceważyła te, które biernie odgrywały role, w jakich widział je świat. Żeby kobiety same się zastanowiły, jaki dla nich jest wstyd i hańba w tych obyczajach niby opiekuńczych, w tym ohydnym „nie wypada”! Nie wypada się uczyć, bo to ujma kobiecości, nie wypada samej jeździć i chodzić; nie wypada pannie obrać sobie fachu i opuścić dom rodzicielski; nie wypada ostrzyc warkoczy, zrzucić gorset, ubierać się niemodnie; nie wypada nie być naiwną, palić tytoniu, śpiewać wesołych kupletów i gwizdać; nie wypada być człowiekiem, mieć indywidualność, charakter! No a gdy przestrzega tych prawideł, jakaż nagroda? Dostanie męża. To ci dopiero szczyt wart takiego starania! W Kądzieli poznamy całą galerię postaci kobiecych. Pani Taida samodzielnie zarządza, i to z sukcesem, majątkiem ziemskim (jak sama Rodziewiczówna), na dodatek wychowując dwóch synów. Nie sprzeciwia się obyczajom, tylko ciężko pracując, wykuwa swoją ziemską drogę. Drugą główną bohaterką jest córka jej kuzynki, Stasia, która wbrew wszystkiemu chce zostać lekarzem, odrzucając wszelkie konwenanse. A jednak właśnie te dwie kobiety okazują się bratnimi duszami. Piękna opowieść o obowiązku, miłości, przyjaźni. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Przepiękna opowieść o polskiej szlachcie walczącej o utrzymanie rodzinnych majątków na Kresach Wschodnich. Chyba najbardziej osobista książka Marii Rodziewiczówny. Wśród licznych bohaterów tej złożonej i wielowątkowej historii wyróżniają się kobiety: Barbara - samodzielnie zarządzająca majątkiem, baba - trzymająca w ryzach cały chłopski ród, Nina –świadoma swojej wartości nowoczesna dziewczyna. W każdej z nich możemy zapewne odnaleźć Marię Rodziewiczównę: romantyczną, a jednocześnie pragmatyczną, kierującą dużym przedsiębiorstwem, jakim był jej majątek ziemski, spragnioną miłości i niepogodzoną z podrzędną rolą kobiety. Autorka z niezwykłą przenikliwością opisuje ciemne strony ludzkiej natury: chciwość, bezwzględność, skrajny niekiedy egoizm, a jednocześnie nie traci wiary w dobro człowieka. Była osobą wyjątkową, dlatego tak wyjątkowe są jej książki.

Za powieść "Zimowla" Dominikę Słowik nagrodzono Paszportem Polityki 2019. Książka “Zimowla” pozwala zanurzyć się w świat, który z każdą chwilą nabiera więcej dziwacznej i mrocznej atmosfery. Jak potoczą się losy tego miejsca? Co takiego kryje się za tajemniczymi drzwiami, których nikt nigdy nie otwiera? Czy to wszystko ma jakąś wspólną przyczynę? Dolina Zmornicka promieniuje aurą tajemnicy. Zdecydowanie nie jest to przyjemne i kolorowe miejsce, pełne zabawnych atrakcji turystycznych. Miasteczko zostało naznaczone, gdy wyłowiono ciało z jeziora. Z czasem nienaturalne wydarzenia zaczynają stopniowo ogarniać dolinę, odsłaniając dziwactwa mieszkańców i paranormalne zdarzenia, w których uczestniczą. Miasteczko targane jest dziwnymi wydarzeniami. Wyłowiono ciało z jeziora, naga Dygnarówna spaceruje nocą po ulicach, a pszczelarz wytresował swój rój. Mieszkańcy albo wyczekują kolejnego fenomenu, albo gorączkowo szukają skarbu. Czy grupie powiązanych ze sobą mieszkańców Doliny Zmornickiej uda się wreszcie otworzyć tajemnicze drzwi i dowiedzieć się, na straży jakiego sekretu stoją? Im bardziej ktoś się stara, tym więcej niebezpieczeństw, mroku i dziwnych wydarzeń spotyka niewielkie miasteczko skryte w głębokiej dolinie. Gdy historia rozwija się, pojawiają się nowe pytania, a granica pomiędzy tym, co realne, a tym, co zupełnie niezwykłe zaciera się w dziwny i niepokojąco naturalny sposób, pogrążając bohaterów w coraz bardziej wynaturzonej rzeczywistości, która, choć pełna niewyjaśnionych wydarzeń, nadal opiera się na zwykłej codzienności mieszkańców Doliny Zmornickiej.

KSIĄŻKA UHONOROWANA NAGRODĄ CONRADA NOMINACJA DO LITERACKIEJ NAGRODY NIKE I MIEJSCE W KONKURSIE ZNAK LITERANOVA NA NAJLEPSZĄ POWIEŚĆ Historia czterech kobiet, jednego witrażu we Lwowie i całej Ukrainy Wydawnictwo Znak przekaże dochód ze sprzedaży książki na pomoc humanitarną dla Ukrainy „Żanna Słoniowska pisze pięknie, z empatią i wrażliwością. To nowy, ważny głos w polskiej literaturze”. Olga Tokarczuk POWIEŚĆ O UKRAINIE I LOSACH CZTERECH KOBIET W lwowskiej kamienicy z niespotykanym witrażem mieszkają cztery kobiety – prababka, babka, wnuczka i prawnuczka. Żyją w mieście, w którym brakuje mężczyzn, bo porwała lub pokaleczyła ich historia. Kobiety toczą własne wojny i rewolucje. Prababka ma rytuał zamykania drzwi. Najpierw pierwsze, ciemne, drewniane – dwa obroty klucza i łańcuch. Potem kolejne, białe, zamykane równie gorliwie. Po tym, co przeżyła w Rosji wie, że nigdzie nie może czuć się bezpiecznie. Kiedy pewnego dnia 1988 roku do mieszkania przynoszą zawinięte w niebiesko-żółtą flagę ciało jej wnuczki, prababka przestaje blokować drzwi. Najgorsze już się stało. Ale to nie koniec historii tej rodziny. I nie koniec walki o niezależność. Dom z witrażem to poruszająca opowieść o kobietach, miłości i budzeniu się do wolności. „Słoniowska potrafi fascynująco opowiadać, potrafi też wniknąć w rzeczywistość ukraińską. To zaskakujące odkrycie literackie”. Justyna Sobolewska, „Polityka” „Ta historia mogła się zdarzyć tylko w Ukrainie. Ale mogła się też zdarzyć wszędzie, bo krew na niebiesko-żółtej fladze to tylko początek bardzo intymnej opowieści o czterech pokoleniach kobiet”. Zofia Fabjanowska-Micyk, „Zwierciadło” „Słoniowska pisze subtelnie i pięknie – każdy wyraz wyczarowuje obrazy, podobnie jak tytułowy witraż, który rzuca kolorowe światła. Od nas zależy, czy je dostrzeżemy”. Sylwia Chutnik „Niewiele powieści potrafi tak poruszyć serce i umysł”. „The Wall Street Journal” „Żanna Słoniowska olśniewa umiejętnością łączenia nie tylko epok, ale także sztuki i miłości, intymności i polityki”. „Le Figaro” „Imponująca powieść, która w subtelny sposób pokazuje wpływ historii na życie jednostki”. „Deutschlandfunk” Żanna Słoniowska (ur. w 1978 roku we Lwowie) – Ukrainka o polskich korzeniach, pisarka, dziennikarka, tłumaczka. Mieszka w Krakowie. Jej debiutancka książka Dom z witrażem ukazała się po raz pierwszy w 2015 roku, a jej wydanie było nagrodą w konkursie wydawnictwa Znak na najlepszą powieść. Autorka otrzymała także Nagrodę Conrada za najlepszy debiut roku, oraz była nominowana do Literackiej Nagrody „Nike”. Książka została wydana w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech, Rosji i Ukrainie, niebawem ukaże się w Hiszpanii. W 2019 roku Słoniowska opublikowała kolejną powieść – Wyspę. Obecnie pracuje nad następną książką, której akcja będzie toczyć się w Ukrainie.

Powieść Andrew O'Hagana, trzykrotnie nominowanego do Nagrody Bookera, którego Granta umieściła na prestiżowej liście najbardziej obiecujących brytyjskich autorów. Poza O'Haganem w gronie wyróżnionych znaleźli się dotychczas m.in. Zadie Smith, Alan Hollinghurst, Kazuo Ishiguro i Julian Barnes. Najbardziej poruszająca historia przyjaźni, jaką możesz podarować sobie i swoim bliskim. Nie ma na tym świecie rzeczy, której Tully Dawson nie zrobiłby dla przyjaciół. To dzięki niemu James nigdy nie czuł się samotny. I to z nim przeżył najbardziej magiczny weekend w swoim życiu. Festiwal Dziesiątego Lata odmienił ich na zawsze. To właśnie tam za niczym nie tęsknili i niczego nie żałowali. Niesieni melodią How Soon Is Now?, odurzeni alkoholem i zapierającą dech w piersiach młodością, przyrzekli sobie, że przeżyją dany im czas inaczej niż wszyscy. Trzydzieści lat później James wraca do domu po kolejnym długim dniu. Ciszę wieczoru przerywa niespodziewana wiadomość. Tym razem to Tully postanawia poprosić przyjaciela o pomoc.