Biografie i wspomnienia | tania książka

Bezwzględna despotka i przyjaciółka filozofów, przebiegła w polityce i rozmiłowana w sztuce. Zwycięska cesarzowa i nienasycona kochanka. Semiramida i Messalina Północy. Caryca Rosji Katarzyna II zwana Wielką przez ponad 34 lata (1762-1796) rządzi twardą ręką, krwawo tłumi bunty, prowadzi zręczne gry polityczne i zwycięskie wojny. Unicestwienie potęgi tureckiej, przyłączenie Krymu, rozbiory Polski – zawsze w imię świętych interesów imperium. Mieni się liberalną, a postępuje jak autokratka: tortury i morderstwa są nieodłączną częścią jej polityki. Wzniosłe idee filozofów nie przeszkadzają jej umacniać poddaństwa, a mimo to dla swego ludu pozostaje ukochaną „mateczką”. Ostentacyjnie wspiera pisarzy i artystów, ale to tylko propaganda na użytek oświeconej Europy. W miłości jest wstydliwa w słowach, rozwiązła w czynach. Obdarzona krwistym i porywczym temperamentem, mężczyzn ma za narzędzia rozkoszy. Żelazną wolą, pracowitością i inteligencją osiąga wszystko, czego pragnęła. Poślubia nie tylko następcę rosyjskiego tronu, którego niebawem zamorduje – poślubia samą duszę rosyjskiego narodu. Niemka, w której żyłach nie płynie ani kropla krwi rosyjskiej, staje się ucieleśnieniem Rosji. HENRI TROYAT to wybitny pisarz francuski, historyk i biograf pochodzenia rosyjskiego, laureat Nagrody Goncourtów, członek Akademii Francuskiej, znawca dziejów Rosji, autor wielu powieści oraz biografii, m.in. Piotr Wielki i Iwan Groźny. W porywającej książce kreśli barwny, wielowymiarowy portret Katarzyny Wielkiej: wybitnej i przerażającej władczyni rozkazującej królom i kobiety z krwi i kości, ulegającej skrajnym namiętnościom.

Kim naprawdę był twórca Imperium Rosyjskiego? Fascynującym geniuszem, który słaby i zacofany kraj przekształcił w mocarstwo? Czy przerażającym szaleńcem, który bez wahania przelewał krew poddanych i własną ręką zadał śmierć zbuntowanemu synowi? Nigdy nie zostało rozstrzygnięte, kto naprawdę był ojcem Piotra, bo ani fizycznie, ani psychicznie nie był podobny do cara Aleksego. Piotr I Wielki, koronowany na cara w 1689 roku, w 1721 roku przyjmuje tytuł Cesarza Wszechrusi. Obala dawne obyczaje z niewiarygodną zaciekłością, obcinając brody i głowy, narzucając swym rodakom europejskie stroje i poglądy. Przeprowadza radykalne reformy administracji, prawa, finansów, gospodarki. Tworzy regularną armię i flotę. Wojuje kosztem tysięcy ludzkich istnień z Turkami i Szwedami. Poświęca życie tysięcy, wznosząc na moczarach nową stolicę – Sankt Petersburg. Kładzie podwaliny pod nowoczesny przemysł, buduje drogi, zakłada szkoły, unowocześnia rolnictwo. A wszystko za cenę zniewolenia narodu, wydanego na łup skorumpowanej biurokracji. Władca niezmierzonego kraju umie posługiwać się kompasem, siekierą cieśli i katowskim toporem. Buduje statki i wyrywa zęby swoim poddanym. To olbrzym, który góruje wzrostem nad otoczeniem. Mocarz, który łamie w rękach podkowy. Prostak, który znajduje upodobanie w obżarstwie, pijaństwie, rozpuście i błazenadach, rozmiłowany jest w europejskiej cywilizacji i przemocą chce do niej wprowadzić Rosję. Gdyby nie świadectwa historyczne, można by sądzić, że car Piotr I Wielki jest mitycznym tworem ludowej wyobraźni, nie zaś autentyczną postacią z krwi i kości.

Iwan IV – osierocony przez ojca i matkę, oddany pod opiekę wydzierających sobie władzę bojarów – od dzieciństwa uczy się przebiegłości i okrucieństwa. W 1547 roku koronuje się i ogłasza pierwszym carem Wszechrusi. Ma wtedy siedemnaście lat. Od razu staje się władcą despotycznym. Skłonność do przemocy i rozwiązłości łączy z chorobliwą wręcz pobożnością. Sadysta i mistyk zarazem, ma się za namiestnika Boga na ziemi i z góry rozgrzesza się z wszelkich występków, bo święcie wierzy, że zło czyni w tajnym porozumieniu ze Stwórcą. Wybujała podejrzliwość każe mu wszędzie dostrzegać szpiegów i zdrajców. Jego najwierniejsi dworzanie giną jeden po drugim okrutnie torturowani. Kocha przelewać krew, ale kocha też kobiety. Żeni się osiem razy, nie bacząc na dezaprobatę Kościoła. Jednocześnie jest wybitnym reformatorem. Gorliwie pracuje nad reorganizacją kraju i poszerzeniem jego granic w nieustannych walkach, ze zmiennym szczęściem, z Polakami, ze Szwedami, z Tatarami... I tak, rozdarty między wizjonerską błyskotliwością i przenikliwością umysłu a okrucieństwem, między dewocją a rozpustą, car Iwan Groźny pozostaje nieodgadnioną zagadką. Kim był naprawdę krwawy twórca carstwa rosyjskiego? HENRI TROYAT – wybitny francuski pisarz, historyk i biograf pochodzenia rosyjskiego, laureat Nagrody Goncourtów, członek Akademii Francuskiej, znawca dziejów Rosji, autor wielu powieści oraz biografii, m.in. Piotr Wielki, Katarzyna Wielka, Aleksander I, w zapierającej dech w piersi opowieści ożywia fascynującą i kontrowersyjną postać, a wokół niej zgiełk bitew, barbarzyński przepych dworu, mroczną atmosferę izb tortur. Odkładamy tę książkę oszołomieni zawartą w niej namiętnością, drapieżnością i tajemnicą...

O ojcostwie – szczerze i z poczuciem humoru. Tata 3D czyli rodzinny triathlon z przeszkodami to zbiór felietonów, w których Maciej Stuhr opowiada o potrójnym doświadczeniu ojcostwa. Pierwsza część – „Tata Tadzika” – dotyczy przygód z nowo narodzonym synem. Listy do Tadeusza autor pisał od momentu tuż przed narodzinami syna, po chwilę, w której skończył on dwa lata. Drugą część – „Tata Mati” – Maciej Stuhr zaczął tworzyć w momencie, gdy Matylda skończyła 18 lat i traktuje ona o byciu rodzicem dorosłej córki. Obraz ojcowskich przygód autora dopełnia część trzecia, czyli „Oczyma ojczyma”, poświęcona Stasiowi, będącemu w połowie drogi do dorosłości. Tata 3D to książka, w której Maciej Stuhr otwarcie i z wrażliwością odkrywa oblicza ojcostwa. A także po raz kolejny udowadnia literacki talent i zachwyca wyobraźnią oraz poczuciem humoru.

"NICZEGO NIE BĘDĘ UKRYWAĆ" Mika wychowywała się w blasku reflektorów skierowanych na jej sławnych rodziców: Urszulę Dudziak i Michała Urbaniaka. Nikt nie wiedział o tym, jak bardzo czuła się samotna. Alkohol szybko stał się jej pocieszeniem i ucieczką od codzienności. Chwilami bywało naprawdę dobrze, czuła się szczęśliwa, brylowała wśród znajomych, pędziła za miłością. I nagle pojawiały się lęk i wszechogarniający ból. Nie pomagał już nawet alkohol. Pragnęła tylko, żeby wszystko zniknęło. O chorobie Mika wspomniała po raz pierwszy przypadkiem, będąc w manii. Teraz już z pełną świadomością i mocą mówi o diagnozie: choroba afektywna dwubiegunowa. Wraz z Miką, przez ponad 20 lat, chorowała cała jej rodzina. Mika Urbaniak w pierwszej tak szczerej rozmowie opowiada o swoim uzależnieniu, chorobie i miłości, która uratowała jej życie. "URATOWAŁAM SIEBIE TEŻ JA SAMA, KIEDY ZROZUMIAŁAM, JAK BARDZO CHCĘ ŻYĆ".

Maye Musk była sławna, zanim świat usłyszał o jej synu, Elonie. Już jako nastolatka była znaną modelką. Dorastała w RPA, gdzie każdej zimy zwiedzała pustynię Kalahari w poszukiwaniu zaginionego miasta. Wielokrotnie musiała rozpoczynać życie na nowo. Samotnie wychowywała trójkę dzieci. Walczyła, nie poddawała się, ciężko pracowała, podejmowała ryzyko. Dziś twierdzi, że podstawą jest właściwe podejście, dobry plan i gotowość na ryzyko. Ta książka jest inspirującą autobiografią, a przy tym ciepłą i zabawną opowieścią, w której nie brakuje dojrzałej refleksji nad życiem. Została napisana z perspektywy osobistej, szczerze - to tak, jakby najbliższa przyjaciółka dzieliła się z Tobą sprawdzonymi wskazówkami dotyczącymi kariery, zdrowia, rodziny i przygody. Ta życiowa wiedza wynika z bogactwa doświadczeń, często bardzo trudnych. Przekonasz się, że niezależnie od tego, ile niespodzianek przyniesie życie, można sobie z nimi poradzić. Trzeba wyjść z inicjatywą, wymyślić plan i przejąć kontrolę. Jak to zrobić, dowiesz się od samej Maye Musk! Ta książka jest: intymnym, szczerym pamiętnikiem fascynującej kobiety historią życia supermodelki o niezłomnym charakterze i wielkiej mądrości szczególnym przesłaniem pełnym życzliwych porad i wskazówek podpowiedzią, aby żyć niebezpiecznie - ostrożnie inspiracją dla każdego, ale najbardziej dla mądrych kobiet! Bądź zawsze gotowa na przygodę i radość! Najlepsze prezenty na Święta Bożego Narodzenia

"Wesoły rajki ptak" to książka, na której stronie tytułowej widnieją nazwiska trzech autorów: Wiktora Batera, Izoldy Kiec i Jaremy Jamrożka. To zapis wielu artykułów i wywiadów przeprowadzonych przez genialnego dziennikarza, a także zapis ostatniej rozmowy z nim. Śmierć Wiktora Batera 7 kwietnia 2020 roku poruszyła wszystkich Polaków. Absolutnie nikt się jej nie spodziewał, do dziś zresztą nie wiemy dokładnie, jak wyglądały jego ostatnie chwile. Bater miał zaledwie 53 lata, był cenionym dziennikarzem i korespondentem wojennym, specjalistą od tematyki Rosji i Wschodu. Mówiono, że to człowiek od zadań specjalnych. Został lekko ranny podczas ataku terrorystycznego na szkołę w Biesłanie w 2004 roku. Pracował jako korespondent w Moskwie. 10 kwietnia 2010 roku z jego ust dowiedzieliśmy się o katastrofie polskiego samolotu w Smoleńsku. Książka "Wesoły rajski ptak" nawiązuje do wywiadu, w którym Bater opowiadał o własnym życiu. Mówił o dziadku, który przed wojną prowadził sklep optyczny w Warszawie. Mówił o ojcu, przebywającym w czasie wojny w warszawskim getcie, jedynym z rodziny Baterów, któremu udało się przeżyć. Opowiadał o kluczowych doświadczeniach swojego pokolenia, o powstaniu Solidarności i rozpadzie Bloku Wschodniego. Dużo miejsca w jego wypowiedziach zawsze zajmowała Rosja. Bacznie obserwował przemiany w Rosji za czasów Gorbaczowa, Jelcyna, później plany Putina o odbudowie imperium. W wywiadzie była też mowa o sytuacji na świecie, o powtarzających się zamachach terrorystycznych. To książka pełna goryczy i... rozczarowania człowiekiem. Człowiek jest zdolny do wszystkiego, również do zabijania z zimną krwią.

Ostatnia czarownica spłonęła na stosie ponad 200 lat temu. Czy wtedy skończyły się też prześladowania? Nie, a mentalne "stosy" płoną do dziś. Wyrusz w podróż z Zofią Krawiec, która w swojej książce "Szepczące w ciemnościach" pokaże Ci, jak we współczesnym zwierciadle kultury odbija się pradawny archetyp wiedźm i czarownic. "Szepczące w ciemnościach" to niezwykle interesujący zbiór rozmów autorki z osobami, którym bliski jest świat kobiet z jego wszelkimi problemami i ograniczeniami. O dzisiejszych "wiedźmach, czarownicach i babach jagach" opowiadają: Michał Pospiszyl, Agnieszka Szpilka, Marta Niedźwiedzka, Manuela Gretkowska, Maria Moonset Matuszewska, Aleksandra Kluczyk, Maria Bigoszewska, Mira Marcinów i Mikołaj Sobczak. Zofia Krawiec odkrywa przed nami, kim są współczesne wiedźmy i dlaczego można je połączyć z filozofią feminizmu. Obecnie nie zajmują się już bowiem guślarstwem, zielarstwem lub astrologią, ale mają wpływ na wszystkie aspekty życia. Dziś czarownica to kobieta wyzwolona i niezależna, ale niepozbawiona cech, które możemy zamknąć w zbiorze nazwanym kobiecością. Razem z autorką i jej rozmówcami dowiesz się, dlaczego dzisiejszym feministkom bliski jest archetyp czarownicy.

Na podstawie książki powstał film Sofii Coppoli z brawurowymi rolami Cailee Spaeny i Jacoba Elordiego *** Baśń przykryta toną różu i brokatu… z czasem zmienia się w złotą klatkę. W szczerej do bólu książce Priscilla Presley zdradza sekrety małżeństwa z królem rock n' rolla. Blisko pół wieku po śmierci Elvis nadal ma miliony fanów na całym świecie. Potrafimy zanucić niejeden jego przebój, ale czy wiemy, jaki był, gdy gasły światła reflektorów? Czy to możliwe, że seksowny i czarujący piosenkarz pod cekinowymi strojami skrywał niebezpieczne oblicze maniaka? Nikt nie był z nim tak blisko jak żona. Zakochali się w sobie, gdy Priscilla miała czternaście lat, młodzieńcza fascynacja szybko zakończyła się bajkowym ślubem w Las Vegas, a uwieńczeniem gorącego romansu było przyjście na świat Lisy Marie. Idylla nie trwała jednak długo. Im dłużej byli razem, tym bardziej Priscilla traciła kontrolę nad własnym życiem. Elvis mówił jej, jak ma się ubierać, malować, jak chodzić. Traktował jak lalkę, którą może ukształtować według swojego gustu. Otoczona tłumami, skandującymi fanami i blaskiem legendy kobieta przez lata walczy z samotnością. Priscilla opowiada o wielkiej miłości, ale i zdradach męża, jego nałogach i słabościach. O toksycznej relacji, skandalach, zamknięciu w złotej klatce. Mówi o rozwodzie oraz więzi, która łączyła ich aż do tragicznej śmierci Elvisa. A w końcu o emancypacji i wyjściu z cienia ikony seksu. Fakty, które ujawnia szokują i budzą kontrowersje. Lektura obowiązkowa – nie tylko dla fanów Elvisa.

“Iwan Konwicki, z domu Iwaszkiewicz. Biografia” słynnego pisarza Tadeusza Konwickiego to zupełnie nietypowa i niebanalna biografia, w której zapoznamy się z postacią najsłynniejszego kota-celebryty! Czy kot może zostać prawdziwym celebrytą? Oczywiście, że tak! Książka “Iwan Konwicki, z domu Iwaszkiewicz. Biografia” jest zupełnie nietypowa. Złośliwy, charakterny, całkowicie niezależny. To opis kota Iwana, który wcale nie był wytworem szalonej fantazji, ale pełnoprawnym członkiem rodziny Konwickich. W stanie wojennym otrzymywał paczki ze smakołykami, poznawał największe osobistości i troszczył się o wszystkich. Genealogię Iwana postanowiła przywołać prawnuczka Jarosława Iwaszkiewicza, uznając, że biografia tego zwierzęcia to całkowity ewenement! “Iwan Konwicki, z domu Iwaszkiewicz. Biografia” to pozycja, w której nie brakuje dobrego poczucia humoru, nieprawdopodobnych historii i zabawnych anegdot ze świata artystów.

Kulisy jednego z najsłynniejszych domów mody oraz sekrety familii Versace. Fratelli to intymna, dotąd nieznana opowieść członka rodziny Versace, a zarazem jedyna w swoim rodzaju historia włoskich marzycieli, którzy zrewolucjonizowali świat mody. Santo Versace, starszy brat Gianniego, wychodzi z cienia, by po raz pierwszy uchylić rąbka tajemnicy domu mody Versace oraz swojego domu rodzinnego. Santo, biznesmen, polityk, a zarazem mózg firmy, zdradza początki jej powstawania – to dzięki niemu nazwisko Versace od dziesięcioleci pozostaje na ustach wszystkich miłośników mody, stawszy się synonimem ekstrawagancji i blichtru. Wraz z Santo zajrzymy pod podszewkę modowego imperium i uchylimy drzwi pilnie strzeżonych rezydencji. Zanurzymy się w świecie znanym z pierwszych stron gazet: rodzących się karierach celebrytów i modelek, bogactwie, przepychu, sławie. Poczujemy klimat włoskiego dolce vita, ukazanego na tle burzliwej historii dwudziestowiecznych Włoch. Jak wyglądały relacje Versace z Madonną i księżną Dianą? Czym w swojej pracy inspirował się Gianni? Czy zarzuty o współpracy domu Versace z włoską mafią były słuszne? Kilometry jedwabiu, setki pokazów, topowe modelki, świat padający do stóp… oraz jedno dramatyczne wydarzenie, które kończy pewną epokę.

Wzięli cię za niepoważną, gdy przeczytali list od ciebie, w którym pisałaś: Jadę do Nowego Jorku. Wzięli cię za głupią w tym mieście wielkich możliwości, gdy zgłosiłaś się jako reporterka do redakcji New York Worlda" gazety należącej do Josepha Pulitzera. Kobieta Z prowincji, bo tak myśleli o Pittsburghu mieszkańcy Nowego Jorku końcem XIX wieku Teraz sama, w męskim świecie, musisz dotrzeć do sedna swojej historii i udowodnić, co dla ciebie znaczy free american girl. Nigdy wcześniej nie widziano kobiety reportera. Pomysł Nellie Bly na przeprowadzenie tajnego śledztwa na Blackwells Island, w nowojorskim przytułku dla obłąkanych, będzie nowatorski i przełomowy, a sama akcja brawurowa. Reportaż, który potem powstanie, nie tylko poprawi sytuację zamkniętych na wyspie chorych kobiet lecz także przejdzie do historii dziennikarstwa. Od tego momentu dziennikarka, w tysiącu przebrań, będzie opowiadać Amerykę Amerykanom. Stanie się koszmarem polityków i decydentów. Będzie podróżować po świecie, przeżywać miłości i porażki. W apogeum popularności sama okrąży świat dookoła i zrobi to znacznie szybciej niż Phileas Fogg bohater opowieści Juliusza Vernea. Nellie Bly stanie się pionierką, postacią, która nigdy wcześniej nie istniała kowalem własnego losu, nieustraszoną dziennikarką uzbrojoną jedynie we własną spostrzegawczość i silny głos głos kobiety niezależnej.

Jeżeli chcesz poznać ciekawe historie kobiet, które nie boją się żyć, sięgając po swoje, koniecznie sięgnij po książkę "Jak dziewczyna. Inspirujące historie kobiet, które żyją po swojemu". Kto wie, może dzięki tej lekturze i Ty odważysz się na zrobienie kroku, o którym zawsze marzyłaś? Książka Anny Tatarskiej "Jak dziewczyna. Inspirujące historie kobiet, które żyją po swojemu" to propozycja idealna dla przedstawicielek płci pięknej w każdym wieku. Z powodzeniem mogą sięgnąć po nią babcia, matka oraz córka. Dziennikarka Anna Tatarska rozmawia bowiem na prywatne tematy ze znanymi kobietami w różnym wieku. Jej bohaterkami są Aleksandra Petrus, Sylwia Chutnik, Janina Bąk, Martyna Karczmarek, Maja Heban, Magda Mołek, Maja Ostaszewska, Helena Norowicz, Agnieszka Smoczyńska, Katarzyna Wolińska, a także Danuta Stenka. Odpowiadając na pytania Anny Tatarskiej, chętnie dzielą się szczegółami ze swojego prywatnego życia, które mogą stać się inspiracją dla każdej Czytelniczki. Lektura tej książki dostarczy zarówno dobrego humoru, jak i wzruszeń czy poważnych refleksji.

Autorka "Dymów nad Birkenau" powraca, tym razem ze wzruszającą historią o tym, jak w realiach odwróconego dekalogu pozostać człowiekiem. Oto "Krzyk wiatru" - opowieść o nadziei i godności, która poruszy Cię do łez! Seweryna Szmaglewska po raz kolejny zaskakuje opisem rzeczywistości obozowej. Tuż za drutem kolczastym, w cierpieniu i trwodze żyją ludzie, którzy w takich warunkach potrafią zachować człowieczeństwo. Bohaterowie "Krzyku wiatru" obcują na co dzień z przemocą, krwią, śmiercią, strachem, gnijącymi odpadami i błotem. Jednak nawet takie okoliczności nie są w stanie zgasić ludzkiego pragnienia miłości, bliskości i zwyczajnej godności. Autorka ilustruje zobowiązującą moc nadziei, która pozwala zachować człowieczeństwo nawet w sytuacjach grozy. Na kartach książki znajdziemy wspomnienia profesora Jacka Wiśniewskiego, syna Seweryny Szmaglewskiej, oraz najważniejsze recenzje na jej temat.

"Piękne dni mojej młodości" Any Novac to, obok pamiętników Anne Frank czy Rutki Laskier, jedno z najważniejszych świadectw dotyczących Holokaustu. Napisany przez nastoletnią dziewczynę pamiętnik cudem przetrwał zawieruchę wojenną, stając się dziś nieocenionym źródłem wiedzy historycznej i wzruszeń. Ana Novac urodziła się w Rumunii w 1929 roku, a po latach rozpoczęła naukę na Węgrzech w szkole żydowskiej. Miała dziesięć lat, kiedy wybuchła druga wojna światowa, i piętnaście, kiedy Niemcy zabrali się za tak zwane ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej na terenie Węgier. Egzekucje i transporty do najbliższych obozów śmierci nie miały końca, a w Budapeszcie do dzisiaj znajduje się mnóstwo pomników upamiętniających budapeszteńskich Żydów wymordowanych w tych dniach. W 1944 piętnastoletnia dziewczyna trafiła do obozu Auschwitz, a był to dopiero początek drogi, na której znalazł się również okryty złą sławą obóz w Płaszowie i szereg innych obozów, przez które przeszła czekając na wyzwolenie. Jej pamiętniki powstawały na przypadkowych skrawkach papieru i dzięki znalezionemu ołówkowi. Stanowią wstrząsający obraz Zagłady widzianej oczami wrażliwej dziewczyny, tym cenniejszy, że pisany na bieżąco. Ana Novac była jedyną osobą w rodzinie, której udało się przeżyć.

Scjentologia to ruch religijny, którego doktryna i praktyki zawładnęły wyobraźnią nie tylko zwykłych ludzi, ale i wielu gwiazd Hollywood. A jakie jest prawdziwe oblicze tego kościoła czy - jak kto woli - sekty. Sięgnij po książkę "Spowiedź scjentologa. Były lider sekty przerywa milczenie" i dowiedz się, co ma do powiedzenia jeden z byłych przywódców ruchu - Mike Rinder. Książka MIke'a Rindera to wstrząsająca opowieść o mechanizmach działania sekty, która pod płaszczykiem ratowania ludzkości manipuluje swoimi wyznawcami. Autor opowiada, w jaki sposób liderzy ruchu dla własnych korzyści finansowych i poczucia władzy nad innymi ludźmi silnie uzależniają ich od siebie pod względem emocjonalnym, tak aby opuszczenie grona wyznawców było niemal niemożliwe. Mike Rinder ujawnia też, jak przywódcy ruchu wchodzą w kontakty z ludźmi władzy, korumpują ich i posługują się szantażami oraz jak sprawnie operują kłamstwami, utrwalając niebezpieczne mity medyczne.

Słynna polska dziennikarka opowiada o prawie 40 latach życia spędzonych w Nowym Jorku. Książka "Głowaccy. Arka na Manhattanie" jest historią polskich losów w wyśnionej Ameryce od wyjazdu z PRL aż do czasów współczesnych. Ewa Zadrzyńska wyjechała do Nowego Jorku w 1984 roku, dołączając tam do swojego męża Janusza, znanego pisarza i scenarzysty. W swojej książce opowiada o apartamencie na Manhattanie, który staje się przyczynkiem do rozważań o życiu w mieście innym niż wszystkie. Anegdoty z życia wyższych sfer przeplatają się z historiami o biedzie, która dotyka wielu mieszkańców Nowego Jorku. Mieszkanie Głowackich na Manhattanie w latach 80. XX wieku stało się kultowym punktem na mapie Nowego Jorku dla polskiej emigracji, uciekającej z kraju przed autorytarnym systemem czasów PRL. Ewa Zadrzyńska-Głowacka opisuje swój stosunek do tego miejsca i wspomina wszystkie lata, które w nim spędziła z mężem oraz córką, a w ostatnim czasie już sama. To opowieść autobiograficzna, ale jednocześnie silnie dotykająca losów wielu Polaków, którzy czasem z własnej woli, a czasem z przymusu śnili przez lata swój amerykański sen.

Niesamowicie skrupulatny portret niedwuznacznej postaci. Czy obiecujący pięściarz rzeczywiście był tylko przestępcą, który przegrał swoją karierę i zmarł przedwczesną śmiercią? "Dawid Cygan Kostecki. Uliczny fighter" to książka, która przedstawia niezwykle kontrowersyjną postacią, jaką był tytułowy pięściarz. Bohater publikacji miał na swoim koncie mistrzowskie pasy, a przed sobą marzenia o jeszcze większych osiągnięciach w świecie boksu. Nic jednak nie poszło po jego myśli i w efekcie musiał walczyć z pogłębiającą się depresją. Choć zależało mu na ukochanej kobiecie, trafił do więzienia, oskarżony o współudział w zorganizowanej grupie przestępczej. Właśnie dlatego, że nic w jego życiu nie było jednoznaczne i proste, jego historia, opowiedziana w tej książce, zawiera pełno sekretów, niejasności oraz nagłych zwrotów akcji. Autor w swojej pracy posiłkował się rozmowami przeprowadzonymi z osobami znającymi boksera, a także mnóstwem artykułów prasowych, które wnikliwie przeanalizował. Przejrzał również całą stertę dokumentów z prokuratury. Dzięki swojej dociekliwości zdołał dotrzeć do faktów, które dotąd nie ujrzały światła dziennego. Dotyczyły one natomiast nie tylko samej kariery sportowej pięściarza, ale i kontrowersyjnych związków z przestępczym półświatkiem. Czytelnik dowie się także, czy wszelkie niejasności, związane z okolicznościami śmierci Kosteckiego, mogą jeszcze zostać rozwikłane.

Prawdziwa historia wnuczki jednego z największych zbrodniarzy hitlerowskich. To jedno zdarzenie zachwiało całym jej życiem: Jennifer Teege, mając 38 lat, dowiedziała się, kim jest naprawdę. Przez przypadek znalazła w bibliotece książkę o swojej matce i dziadku Amonie Göcie. Miliony ludzi znają historię Götha. W „Liście Schindlera” Stevena Spielberga jest brutalnym komendantem obozu koncentracyjnego oraz kompanem „od kieliszka” i rywalem wybawcy Żydów Oskara Schindlera. Göth był odpowiedzialny za śmierć tysięcy osób i został powieszony w 1946 roku. Jego życiowa towarzyszka i ukochana babcia Jennifer Teege, Ruth Irene, w 1983 roku popełniła samobójstwo. Jennifer jest córką Niemki i Nigeryjczyka. Wychowywała się w rodzinie zastępczej, studiowała w Izraelu. Po swoim odkryciu musiała stawić czoło historii rodzinnej, od której już nigdy nie zdoła uciec. Jak jeszcze kiedyś ma spojrzeć w oczy swoim żydowskim przyjaciołom? Co powinna powiedzieć własnym dzieciom? Jennifer Teege postanawia zmierzyć się z przeszłością. Spotyka się z matką, której nie widziała od wielu lat, razem z dziennikarką Nikolą Sellmair bada historię swojej rodziny, odwiedza miejsca związane z tą przeszłością: wyjeżdża do Polski i raz jeszcze do Izraela. Krok po kroku, z przerażenia mrocznymi losami rodziny, tworzy historię własnego wyzwolenia. Jennifer Teege (ur. 1970) – jest córką Niemki i Nigeryjczyka. Gdy miała cztery tygodnie, została oddana do domu dziecka, a w wieku siedmiu lat adoptowana. Przez cztery lata mieszkała i studiowała w Izraelu. Od 1999 roku pracuje jako copywriterka w branży reklamowej. Mieszka w Hamburgu. Nikola Sellmair (ur. 1971) – absolwentka szkoły dziennikarskiej DJS (Deutsche Journalistenschule). Studiowała ekonomię, nauki polityczne oraz komunikację społeczną na Uniwersytecie Ludwiga Maximiliana w Monachium. Od roku 2000 redaktorka tygodnika „Stern”. Nagrodzona wieloma wyróżnieniami przyznawanymi dziennikarzom, w tym Polsko-Niemiecką Nagrodą Dziennikarską 2013 za artykuł „Mój dziadek by mnie zastrzelił”.

Kolejny tom zbioru dzienników Krystyny Jandy! Dowiedz się więcej o jednej z najznakomitszych polskich aktorek, która raczy Czytelników wyjątkowo szczerą opowieścią o sobie i swoim życiu. "Dziennik 2005-2006" to publikacja, która zainteresuje nie tylko wiernych fanów aktorki, ale również wszystkich tych, którzy chcą poznać ją trochę bliżej. Krystyna Janda urodziła się 18 grudnia 1952 roku w Starachowicach. Jest nie tylko aktorką teatralną oraz filmową, ale również piosenkarką, pisarką oraz autorką felietonów. Pełni funkcję dyrektora artystycznego Och-Teatru oraz Teatru "Polonia". Jest absolwentką Państwowego Liceum Plastycznego w Warszawie oraz Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w tym samym mieście. Jej debiut aktorski nastąpił podczas studiów, w 1974 roku, gdy zagrała w spektaklu "Trzy siostry" Aleksandra Bardiniego w ramach Teatru Telewizji. Otrzymywała wiele nagród i szybko zaliczono ją w poczet najwybitniejszych aktorów XX wieku. To właśnie w dziennikach Krystyna Janda napisała o jednym ze swoich najważniejszych projektów: Fundacja oraz stworzenie Teatru Polonia. W każdym napisanym zdaniu widać jej zaangażowanie oraz wkład w to, co robiła i wciąż robi. Każdy Czytelnik znajdzie w tej książce odrobinę siebie, a przy okazji pozna nieco faktów z historii Polski. To nie tylko zwierzenia kulturalne, ale również odkrywanie prawdy o życiu i świecie. Wyjątkowo ludzkie oblicze aktorki sprawi, że stanie się dużo bliższa nam, odbiorcom, a zarazem zyska w naszych oczach jeszcze większe uznanie.

Książka "Steinbeck. Wściekły na świat" jest biografią jednego z najwybitniejszych amerykańskich prozaików XX wieku. Autora, którego twórczość pozostaje wyjątkowo aktualna. Zwłaszcza dziś, w dobie kryzysu ekonomicznego. John Steinbeck jest autorem, który pozostawał wierny nurtowi realistycznemu w literaturze. Dzięki temu, ale też dzięki wrażliwości na krzywdę i nierówności społeczne, jego najbardziej znana książka, ciesząca się też największym uznaniem krytyki, jest uważana za niemal kronikarską opowieść o wielkim kryzysie, który na przełomie lat 20. i 30. XX wieku objął USA, a potem resztę świata. Oprócz książki "Grona gniewu", bo o tej powieści mowa, w dorobku Steinbecka znajdują się też takie pozycje, jak "Na wschód od Edenu", "Myszy i ludzie" czy też "Tortilla Flat". W 1962 roku pisarz otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. William Souder, autor książki "Steinbeck. Wściekły na świat", stara się w niej m.in. odpowiedzieć na pytanie, w czym tkwiła siła prozy klasyka literatury amerykańskiej. Zdaniem Soudera jej źródłem była jego zdolność współodczuwania. To ona sprawiła, że pisarz ten, widząc na własne oczy krzywdę robotników w dobie kryzysu ekonomicznego, nie mógł przejść wobec niej obojętnie. Kreśląc portret Steinbecka, William Souder stara się jednak unikać czarno-białych barw i nadmiernych uproszczeń. Jego książka jest solidnie udokumentowana, a sylwetka głównego bohatera - zniuansowana. Książka "Steinbeck. Wściekły na świat" została uznana przez "Los Angeles Times" za najlepszą biografię 2021 roku. William Souder ma na swoim koncie również takie tytuły, jak "A Plague of Frogs" czy "Under a Wild Sky" (finalista Pulitzera).

"Zapowiada się piękny dzień" Seweryny Szmaglewskiej to kontynuacja poprzedniej, równie trudnej tematycznie książki "Dymy nad Birkenau". Autorka przedstawia tu sytuację więźniów w obozach koncentracyjnych Oświęcimia i Brzezinki podczas II wojny światowej. Tym razem na warsztat bierze opowieść o najważniejszym prawie człowieka - prawie do godnego życia. W lutym 1945 roku Niemcy wiedzieli już, że III Rzesza przegra wojnę, to było jasne. Trzymając się rozkazów, zaczęli palić dokumentację, burzyć kominy i zacierać po sobie ślady na tyle, na ile pozwalał im czas. W środku niezwykle mroźnej zimy nakazali więźniom, tym którzy jeszcze mieli siłę się poruszać, by wyruszyć w marsz śmierci, gonieni w stronę niemieckiej granicy. Schorowani i wycieńczeniu ludzie padali co kilka kilometrów, wielu nie budziło się po kilkugodzinnym odpoczynku. Więźniowie szli, w długim, choć z czasem skracającym się kordonie, bezwolni, trzymający się jedynie nadziei, że pod koniec marszu czeka wyzwolenie. Wielu po prostu się poddawało, nie dość, że obóz ich wykończył, to teraz wykończy ich marsz ku nieznanej lokalizacji, ten, który zdaje się nie mieć mety. Trzech mężczyzn postanawia się zbuntować. Jak? Nikt nie ma pojęcia, skąd wzięli na to siły. Udaje im się, a po latach chcą przekazać światu, jak ważne jest to, co przeżyli. Powojenna opowieść niesie za sobą chęć ocalenia od zapomnienia wojennych wydarzeń, ale też nadania sensu i zasadności wydarzeń związanych z marszem śmierci. Należy przede wszystkim wytłumaczyć ludziom, dlaczego mimo tego, że więźniowie znajdowali się już poza obozem, nadal ginęli z rąk nazistów, którzy pozostawiali ich w bezimiennych grobach. Walczący w procesach ze swymi oprawcami z początku czują trwogę, później miejsce tego uczucia zajmuje powinność. Publikacja jest zapisem walki, w której zakończenie wojny jest wyłącznie znakiem granicznym dla historyków, nie dla wymierzenia sprawiedliwości.

Kim naprawdę był Stephen Hawking, człowiek, którego prochy spoczywają dziś w Opactwie Westminsterskim, pomiędzy grobowcami Isaaca Newtona i Karola Darwina? Powszechnie postrzegano go jako uosobienie geniuszu. Przykuty do wózka inwalidzkiego, niezdolny do wypowiedzenia jednego słowa, Hawking stał się symbolem władzy rozumu nad materią, międzynarodowym celebrytą, który zapisał się w zbiorowej wyobraźni jako najlepszy na świecie fizyk i najbardziej błyskotliwy umysł. Nie był ani jednym, ani drugim. W książce "Hawking, Hawking" Charles Seife pokazuje zupełnie nowy portret wielkiego fizyka. O tym, że zasłużył na miejsce w panteonie naukowych sław i wywarł wpływ na życie tak wielu ludzi, nie zdecydowały ani jego osiągnięcia - niezależnie od ich znaczenia - ani jego rozdzierająca serce historia życia. Hawking był nadzwyczajnym geniuszem, ponieważ chcieliśmy, żeby nim był. Podzieliśmy jego pragnienie. "Hawking, Hawking" to doskonałe demaskatorskie dzieło zrywające warstwy mitu otaczającego renomowanego fizyka, rzucające światło na prawdziwą naturę sławy i oszałamiający wpływ geniuszu.Seife umieszcza wkład Hawkinga do nauki w kontekście i sięga głębiej niż inspirująca, lecz tragiczna opowieść o geniuszu uwięzionym w nieprzydatnym ciele. Bardzo potrzebna książka.Sabine Hossenfelder, autorka książki "Lost in Math"Przez 30 ostatnich lat swojego życia Stephen Hawking był najsłynniejszym naukowcem na świecie. Ta niezwykle absorbująca, momentami niepojąca opowieść pokazuje, dlaczego tak było. Kreślone przez autora, znakomite objaśnienie prac naukowych Hawkinga sprawia, że otrzymujemy pierwszorzędną biografię znaczącej postaci świata nauki, ale Seife daje nam też wyjątkowo niepokojący obraz rozmyślnie tworzonego mitu. To niezbyt pochlebna, aczkolwiek wybitna biografia giganta dwudziestowiecznej fizyki."Kirkus"

"Niebo bez ptaków" Danuty Brzosko-Mędryk to już klasyka literatury obozowej i jedno z najważniejszych świadectw dotyczących Majdanka. Relacja kobiety, która przeżyła piekło na ziemi, staje się nie tylko źródłem wiedzy historycznej, ale również ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń. Danuta Brzosko-Mędryk miała dwadzieścia dwa lata, kiedy trafiła na Majdanek za działalność konspiracyjną. Na samym początku była sprzątaczką, a później pielęgniarką w obozowym szpitalu. Bardzo szybko zaczęła ryzykować własnym życiem, aby przekazywać notatki o obozowej rzeczywistości na zewnątrz. Były one dostarczane robotnikom, którzy posyłali je dalej. Dzięki temu w przypadku tej książki mamy do czynienia z dokumentem pisanym w dużej mierze na żywo, wypełnionym szczegółami, które z czasem mogłyby się zagubić w zakamarkach pamięci. Świat okupacji z całą swoją bezwzględnością jest tutaj widziany oczami młodej, niewinnej osoby, która miała to nieszczęście, że trafiła do miejsca nieliczącego się z ludzkim życiem.

Wstrząsające listy ofiary do kata. Karmił nas pan dwa razy dziennie. O osiemnastej dawano nam trzy czwarte litra brukwi lub marchwi. Ile tam było tłuszczu i mięsa, wiedział tylko kucharz i pan. O dziewiętnastej zaczynała się godzina śpiewania. Kto miał trudności z nauką, wędrował do karceru. Pan sam urządzał owo pomieszczenie. Takich szczurów nie widziałem nigdy. Z zepsutej rury wodociągowej sączyła się woda. Kiedy zamykał pan drzwi obite gumą, woda sięgała kolan. Bywał też pobyt w karcerze zaostrzony. Na przykład cztery dni bez jedzenia i bez koca. Płakaliśmy z głodu. Dwunastoletni Czesław Czubak trafił jako jeden z pierwszych więźniów do dziecięcego obozu w Lubawie. Zaraz po przybyciu do obozu dziecko było bite gumową pałką przez komendanta, który potem zadawał mu pytanie: Alles in Ordnung? (Wszystko w porządku?). Należało odpowiedzieć: Jawohl, Herr Lagerkommandant. Alles in Ordnung. (Tak, panie komendancie obozu. Wszystko w porządku). Ale ponieważ nowicjusz nie mógł tego wiedzieć - milczał. I tak zaczynało się piekło torturowania i mordowania polskich dzieci. Czesław Czubak przeżył tam pięć lat. Po dwudziestu czterech latach od zakończenia wojny zdecydował się pisać listy do swojego oprawcy, żeby zapytać o zło, którego nawet jako dorosły człowiek nie potrafił zrozumieć. Jego opowieść to jedno z najbardziej poruszających świadectw dziecka więzionego, głodzonego, bitego i bestialsko torturowanego - za kradzież kromki chleba, śpiewanie polskich piosenek albo za to, że jego rodzice byli aresztowani.

Niepublikowana w Rosji biografia autora „Archipelagu Gułag”! Kim był Aleksander Sołżenicyn? Sumieniem narodu, symbolem walki z radzieckim totalitaryzmem… ale przede wszystkim człowiekiem z misją, który w swoich utworach pragnął ukazać prawdę na temat rewolucji 1917 r., powstania ZSRR i okrucieństw komunizmu. Jedni widzieli w nim proroka, inni - dysydenta mogącego zaszkodzić całemu narodowi. Kim jednak był naprawdę? Boris Sokołow, autor tej niesamowitej biografii, miał jeden cel: przedstawić nie plotki i opinie, ale rzeczywisty wkład Sołżenicyna w sferę literacką i społeczno-polityczną Rosji. Co znajdziecie w jego książce? Przed Wami, drodzy czytelnicy, przesłuchanie, uwięzienie i zesłanie. Próba samobójcza pierwszej żony pisarza. Nagroda Nobla, której nie można odebrać bez ryzyka wydalenia z kraju. Dramatyczna historia publikacji słynnych dzieł - "Oddziału chorych na raka" i "Archipelagu Gułag". Prześladowania, wyrzucenie z ojczyzny i pozbawienie obywatelstwa. I wreszcie wielki powrót, nagrody i "namaszczenie" ze strony Władimira Putina. "Prorok i dysydent" nie jest zwyczajną biografią. To intrygująca opowieść, która nie pomija żadnych niewygodnych faktów, a przy tym oddaje sprawiedliwość Sołżenicynowi jako demaskatorowi komunistycznego systemu zniewolenia i terroru. Boris Sokołow (ur. 1957) - rosyjski historyk, literaturoznawca i tłumacz. Autor setek artykułów naukowych i książek. Wśród jego dzieł znajdują się dobrze przyjęte prace o Bułhakowie, Jesieninie i Gogolu, w tym słynny leksykon twórczości pierwszego z nich. Publikowano go dotychczas w Estonii, Łotwie, Polsce, Japonii, Wielkiej Brytanii i na Litwie. Do września 2008 r. był kierownikiem Katedry Antropologii Społecznej na Rosyjskim Społecznym Uniwersytecie Państwowym - został zwolniony po skrytykowaniu w mediach ataku Władimira Putina na Gruzję. Obecnie jest niezależnym badaczem i publicystą. Jego teksty niezmiennie wywołują kontrowersje wśród Rosjan.

Miłość. Ruletka. Syberia. Życiem Dostojewskiego można by obdarzyć kilku rosyjskich klasyków. Młody rewolucjonista skazany na śmierć, po tajemniczej próbie egzekucji zesłany na Syberię, by przeżyć koszmar w obozowym "domu umarłych". W czasach politycznej zawieruchy zostaje przyjęty do wewnętrznego kręgu cara, a jego życie zaczyna kręcić się wokół dwóch wielkich słabości pisarza: kobiet i hazardu. Mimo choroby znajduje czas, by stworzyć nie tylko opowiadania i teksty publicystyczne, ale i monumentalne powieści, uznane przez pokolenia czytelników za jedne z najlepszych, jakie kiedykolwiek napisano. Christofi splata biografię i twórczość Dostojewskiego z historycznym kontekstem, tworząc zaskakującą mozaikę Rosji jego czasów. Syberyjski obóz, jaskinie hazardu, wilgotne cele więzienne carskiej twierdzy czy wytworne salony Petersburga to tylko kilka scenerii, w jakich przyszło żyć temu pisarzowi, a także trzem kobietom, z którymi łączyły go wielkie romanse. To Maria, chora na gruźlicę wdowa, prorokująca zabójstwo cara Polina i wierna stenografka Anna. To one inspirowały jego twórczość, a właśnie dzięki ostatniej z nich możemy nadal po nią sięgać. "Dostojewski" to wierny portret prawdziwego artysty. Oddanego kochanka, empatycznego przyjaciela ludu, lojalnego brata? i pisarza zdolnego przeniknąć głębię ludzkiej duszy. Odważny i hipnotyzujący zwrot w sztuce biografii. Douglas Smith, autor książek "Rasputin" i "Skazani. Ostatnie dni rosyjskiej arystokracji" Wspaniale pomyślana i napisana, ale dopiero uczucie, jakie Christofi żywi do opisywanego tematu, sprawia, że jest to tak poruszająca książka. "The Guardian"

Zbiór tekstów autorstwa Poli Negri. Przyjrzyj się tej niebywałej postaci filmu i poznaj jej intrygującą historię. "Własnymi słowami" to książka zawierająca zbiór tekstów napisanych przez Polę Negri. Spora część z nich nigdy nie ujrzała światła dziennego w Polsce. W skład publikacji wchodzą teksty różnego rodzaju: eseje, autobiograficzne artykuły prasowe oraz opowiadań. Wewnątrz znajduje się także dokładnie przygotowane kalendarium dotyczące życia tej postaci, a także szereg niepowtarzalnych zdjęć. W pozycji tej czytelnik ma okazję przyjrzeć się bliżej Poli Negri, jako pierwszej spośród europejskich autorek, sprowadzonych do Hollywood. Zdobyła wykształcenie z zakresu gry aktorskiej, a także tańca u doskonale posługiwała się pięcioma językami. Nie zraziło i nie osłabiło jej ubóstwo, jakiego doznała w najwcześniejszych latach swojego życia, zdołała więc wystąpić w blisko siedemdziesięciu produkcjach filmowych. Powszechnie uważa się, że to właśnie ona stworzyła pierwowzór ekranowej "femme fatale". Pola Negri, a właściwie Apolonia Chalupec, była polską aktorką teatralną oraz filmową, a jednocześnie wielką gwiazdą kina niemego. Urodziła się w Lipnie, zmarła natomiast w San Antonio, w Stanie Teksas. Wystąpiła w takich filmach, jak: "Cesarzowa", "Kobieta bezwstydna", "Hotel Imperial", "Na rozkaz kobiety" czy "Tango Notturno".