Biografie i wspomnienia | tania książka

Porażające, uniwersalne w wymowie i odważne. Rozmowy z ludźmi, którzy przeszli przez piekło wojny i nie boją się mówić na głos tego, co bywa manipulowane lub niedopowiedziane. „Niewygodni” autorstwa Magdaleny Rigamonti – jednej z najbardziej znanych i nagradzanych polskich dziennikarek – to zapis szesnastu świadectw tych, którzy musieli zmierzyć się z powojenną traumą. Żydówka ukrywana przez polską rodzinę. Polak niemieckiego pochodzenia, opowiadający o swojej fascynacji Hitlerem. Uratowani z Auschwitz na temat granic człowieczeństwa. Fotograf przyglądający się powstaniu przez swój obiektyw. Człowiek, który ujawnił prawdę o grobach katyńskich. Ukrywająca się przez dwa lata w norze o dziedziczonej traumie wojennej. Sybirak, który w akcie zemsty likwidował funkcjonariuszy NKWD. Uczestnik powstania warszawskiego o ciemnych stronach bohaterskiego zrywu. Jak rozmawiać z ludźmi o przeżyciach wojennych i nie oceniać? Nie dostosowywać do swoich wyobrażeń o ofierze i wysłuchać choćby najbardziej trudnej do zrozumienia w czasach pokoju historii? W jaki sposób przyjąć czasem niewygodną prawdę o ludzkich losach oraz wyborach? Dziennikarka Magdalena Rigamonti od wielu lat przeprowadzała rozmowy z ludźmi, którzy przetrwali wojenną pożogę. Brali w niej czynny udział jako żołnierki i żołnierze lub ukrywali się przed oprawcami. Byli świadkami zbrodni, przetrwali obóz koncentracyjny bądź starali się po prostu przeżyć. Tak powstała książka „Niewygodni” – zapis szesnastu wstrząsających rozmów z tymi, którzy musieli zmierzyć się z powojenną traumą i prawdą o tym, co się wydarzyło.

Obietnica złożona na łożu śmierci, rodzinne tajemnice, przerażająca prawda Sylvia i jej rodzina - litewscy emigranci mieszkający w Stanach Zjednoczonych - zawsze żyli w cieniu dziadka. Spoglądał na nich z portretu surowym spojrzeniem. Sam nigdy nie dotarł do Ameryki, zginął w sowieckiej katowni. Nieustannie jednak wspominano o jego odwadze i wojennych dokonaniach - udziale w powstaniu przeciw komunistycznej okupacji, pobycie w niemieckim obozie koncentracyjnym, partyzantce, odmowie emigracji i męczeńskiej śmierci, kiedy Sowieci wrócili na Litwę. Gdy Litwa odzyskała niepodległość, niezłomny "Generał Wicher" - Jonas Noreika dołączył do panteonu bohaterów narodowych. Sprawiedliwości stało się zadość. Czy jednak na pewno? Wszystko zmienia pewna obietnica. Umierająca matka zobowiązuje córkę - doświadczoną pisarkę i dziennikarkę Sylvię Foti - do napisania biografii dziadka. Aby dotrzymać słowa, Sylvia wchodzi na drogę bez odwrotu i rozpoczyna historyczne śledztwo. Skrywana przez lata prawda, którą ujawni, wstrząśnie nie tylko jej rodziną, ale i całą Litwą.

"Terrorysta. Wywiad-rzeka z Józefem Piłsudskim" to książka opowiadająca o postaci Józefa Piłsudskiego, działacza społecznościowego i niepodległościowego. Poznaj bohatera narodowego z zupełnie innej strony! Ile wiemy o Józefie Piłsudskim? Prawdą jest, że tak naprawdę bardzo niewiele. Ukrywał się za stworzonym przez siebie samego wizerunkiem, tak, aby nikt nie poznał jego słabości. Sięgając po książkę "Terrorysta, Wywiad-rzeka z Józefem Piłsudskim" dowiemy się tego, czego nigdy nie spodziewalibyśmy się po tak wybitnej postaci historycznej! Mając zaledwie trzydzieści lat, Piłsudski był dosłownie wrakiem człowieka. Zapuszczony przez niego wąs nie miał być ozdobą, a jedyne sposobem na ukrycie braku zębów. Nie wiemy, kim tak dokładnie był. Niezwyciężonym, odważnym wodzem? A może zagubioną jednostką, która chciała po prostu, aby jego Polska stanęła na nogi? Bez wątpienia był kłębkiem nerwów, agresywnym i zawziętym. Nie akceptował kompromisów, nie chciał rezygnować z własnych celów ani chodzić na ustępstwa. "Terrorysta Wywiad-rzeka z Józefem Piłsudskim" to książka przedstawiająca wielkiego dowódcę z zupełnie innej, dla większości z nas nieznanej, strony. To, co przedstawiały plakaty i jak do dzisiaj opisywany jest przez podręczniki do historii, to tylko jeden sposób patrzenia na jego osobę. Mimo że Józef Piłsudski bez wątpienia zasłużył się w tworzeniu na nowo Polski, równie wiele rzeczy negatywnych można mu zarzucić. Nie był bez skazy, jak również nie można stwierdzić, że miał same wady. Jaki więc był naprawdę? Prawda leży w zupełnie innym miejscu i nie ma nic wspólnego z tym, co wiedzieliśmy do tej pory! Michał Wójcik jest polskim pisarzem, autorem wywiadów.

"Nieautoryzowana autobiografia". Opowieść najsławniejszej persony polskiego show biznesu o samym sobie. To największy show Kuby Wojewódzkiego! Kuba Wojewódzki to postrach osobowości miałkich i celebrytów pozbawionych intelektu. Potrafi obnażyć wszystkie wady swoich rozmówców w ciągu kilku minut. Na kanapie w jego programie została pogrzebana niejedna kariera. Jest niekwestionowanym bohaterem tabloidów i polskiej popkultury. Jego bezczelność i próżność kochają miliony, podobno drugie tylko go nienawidzi. Nie wyszło mu aktorstwo, więc został królem błaznów. Jego autobiografia to kwintesencja Wojewódzkiego. Jest pełna błyskotliwych bon motów, ciętych ripost i trafnych komentarzy. To opowieść medialnym życiu i rekordowych stawkach za odcinek. Jednocześnie to wypowiedź kogoś, kto niepokoi się kondycją myślenia polskiego społeczeństwa. Kogoś, kto smuci się tym, że ludzie używają głów do potakiwania, a nie do zauważania absurdów i kwestionowania zastanego stanu rzeczy. Przykleja mu się wiele łatek: genialny publicysta, olbrzymi egocentryk, patron lub grabarz karier… Kim tak naprawdę jest Kuba Wojewódzki? Kto inny mógłby odpowiedzieć na to pytanie, jak nie on. I robi to w typowy dla siebie sposób: inteligentnie, bezczelnie, irytująco i pociągająco.

Czy można porzucić wszelki dobrobyt i bywanie na salonach na rzecz ubogiego życia w wiecznym milczeniu? Jeśli chcecie dowiedzieć się, kto zdobył się na takie poświęcenie, sięgnijcie po "Żywot Rancégo". François-René de Chateaubriand opisał w nim historię, która wydarzyła się naprawdę. Pisarz poświęcił swoją książkę założycielowi zakonu trapistów. Armand Jean le Bouthillier de Rancé urodził się w XVII-wiecznym Paryżu i od najmłodszych lat przygotowywano go do roli duchownego. Jego ojcem chrzestnym był kardynał Richelieu, a wujkiem - Victor Le Bouthillier, arcybiskup Tours, dlatego Rancé otrzymał pierwsze godności kościelne już po ukończeniu 10 roku życia. Jego dostatnie i opływające w luksusy życie przestało mieć znaczenie, gdy spotkała go seria osobistych tragedii. Nie miał jeszcze 40 lat, gdy dołączył do zakonu cystersów i zmodyfikował jego regułę, która już wtedy uchodziła za najsurowszą w Kościele katolickim. W biograficznym "Żywocie Rancégo" Chateaubriand zawarł również osobiste przemyślenia na temat przemijania czy miłości, znajdując analogie między życiem zakonnika a swoim.

Kim był Jakub Szela? Rżnącym panów zdegenerowanym mordercą, oswobodzicielem chłopów, a może bojownikiem walki klasowej? W polskiej historii i kulturze mało jest postaci równie znanych i jednocześnie o tak zakłamanej pamięci jak on. Od prawie dwustu lat powstawały o nim przeciwstawne pieśni, wiersze, powieści oraz prace naukowe i nadal otaczają go sprzeczne legendy. Wiodącą wymyśliła tuż po rabacji galicyjskiej nienawistna Szeli szlachta. Sprzeciw przyszedł jednak ze wsi, gdzie chłopi uznali go za bohatera, który walnie przyczynił się do zniesienia pańszczyzny. Z kolei po drugiej wojnie światowej komuniści – w uznaniu dla jego rewolucyjnych instynktów – wzięli Szelę na sztandary. Panów piłą to historia zmagań o zdominowaną przez ziemiaństwo i inteligencję przeszłość Polski. Nie było w niej miejsca dla chłopów i ich najsłynniejszego przywódcy. Ta książka pokazuje dlaczego.

Trawers Grenlandii uważany jest za jedną z najbardziej niebezpiecznych wypraw na świecie. Ryzykowne przejście lodowcem pełnym szczelin, stukilogramowe sanie i biała, tylko pozornie jednolita przestrzeń, z którą obcuje się miesiąc. Miłce Raulin się to udało. Została trzecią i najmłodszą Polką, która pokonała grenlandzką krainę. Przed nią przez blisko 30 lat podobnego wyczynu dokonała jedynie dziesiątka Polaków. Temperatury sięgające -40℃, wiatry wiejące z prędkością blisko 100 km/h i marsz w burzy śnieżnej, to warunki, którym musiała stawić czoła. Niestety nie wszystkim uczestnikom międzynarodowej ekspedycji udało się dotrzeć do celu. 600 kilometrów lodową pustynią to opowieść kobiety, która walczy z ekstremalną temperaturą, huraganowymi wiatrami i skrajnym wyczerpaniem. Historia o wytrwałości i wyzwaniu, jakie Miłka musiała podjąć, by zmierzyć się z grenlandzkim lądolodem.

"Nazywa się George Floyd. Życie pewnego człowieka i walka o sprawiedliwość rasową" Roberta Samuelsa i Toluse Olorunnipa to fadcynująca historia człowieka, który z dnia na dzień nie tylko zyskał popularność na całym świecie, ale przede wszystkim stał się symbolem walki z rasizmem. W maju 2020 roku George Floyd znalazł się na pierwszych stronach gazet i w nagłówkach portali na całym świecie. To właśnie wówczas przypadkowi przechodnie nagrali moment, w którym został aresztowany, a później bezdusznie zabity przez policjanta Dereka Chauvina. Informacja o jego śmierci obiegła w krótkim czasie cały świat i stała się przyczyną krwawych protestów w Stanach Zjednoczonych oraz wznowienia dyskusji na temat dyskryminacji czarnoskórych obywateli Ameryki i nie tylko. Biografia ta została nagrodzona niezwykle prestiżową nagrodą Pulitzera, a jej autorzy ukazują determinację Floyda w o wiele szerszym kontekście kulturowym. Bazując na cennych reportażach i wiedzy o historii rodziny Floyda autorzy przedstawiają przejmujący obraz Ameryki, w której biali obywatele wciąż mają więcej przywilejów niż czarnoskórzy, a segregacja raspwa nadal jest aktualnym problemem.

Elżbieta Bawarska jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych kobiet w historii - popularność tej postaci nie zmniejsza się mimo upływu lat. "Cesarzowa. Pierwsze lata Sisi na wiedeńskim dworze" to doskonała propozycja dla osób zainteresowanych życiem cesarzowej, na którą można spojrzeć nie tylko przez pryzmat jej tytułu i posiadanej władzy. W końcu Sisi trafiła na wiedeński dwór jako młoda kobieta, którą nagle wepchnięto w świat pełen ograniczeń. "Cesarzowa. Pierwsze lata Sisi na wiedeńskim dworze" przedstawiają dzieje Elżbiety Bawarskiej z innej perspektywy niż ta, do której przyzwyczaiły nas podręczniki historii. Autorka nie skupia się na cesarzowej jako monarchini. W jej książce młoda dziewczyna przeżywa troski, a narzucone jej standardy wpływają na sposób myślenia i niestety - również życie codzienne. Sisi jest przedstawiona jako osoba prywatna na przestrzeni pierwszych 27 lat jej życia. Arystokratka wkracza w obcy jej świat, któremu nie zawsze jest w stanie sprostać. Z nieco zalęknionej dziewczyny szybko musi stać się pewną siebie kobietą, a także monarchinią ograniczoną sztywnymi zasadami etykiety. "Cesarzowa. Pierwsze lata Sisi na wiedeńskim dworze" autorstwa dr Martiny Winkelhofer to historia Elżbiety Bawarskiej, powstała na bazie historycznych źródeł. Autorka chętnie sięgała po archiwalia, a także materiały pochodzące z prywatnych kolekcji. Dzięki temu była w stanie stworzyć rzetelny wizerunek młodej Elżbiety, jednocześnie zachowując dbałość o żywy język i ciekawe ujęcie tematu.

Na początku 1906 roku Jorgen Christensen wypływa do Hongkongu, aby stacjonować tam w służbie przedsiębiorstwa ratowniczego Svitzer Bjargnings-Entreprise. Parę miesięcy później dołącza do niego młoda norweska żona – Hulda. Gdy Lars Saabye Christensen towarzyszy umierającemu ojcu w jego ostatnich dniach, stara się dowiedzieć więcej o latach, które dziadkowie spędzili na Wschodzie. Przegląda należące do rodziny listy i fotografie, a także archiwa prasowe, i stara się odtworzyć zwłaszcza historię Huldy. Co skłoniło młodą damę z Kopenhagi do wyruszenia samotnie w długą i niebezpieczną podróż morską? Jak wyglądało jej życie w odległej kolonii? Powieściowe doświadczenie wcale nie pomaga Christensenowi w rekonstruowaniu wydarzeń – tym razem nie może pozwolić, by fantazja czy domysły wypełniły luki w opowieści. Mimo tego – a może właśnie dzięki wierności faktom – maluje fascynujący wizerunek tamtych czasów, a utkany ze skrawków informacji obraz ostatecznie powierza czytelnikowi: „O tym, czy te przemyślenia przybliżają nam moją chińską babcię, może zdecydować jedynie czytelnik, bo jest jak ktoś obcy, kto po raz pierwszy odwiedza jakieś miasto i studiuje tabliczki z nazwami ulic, numery telefonów i adresy, ażeby lepiej poznać mieszkańców”.

Słowa w ogniu. Literaci w Warszawie 1939-1945 to wyjątkowa publikacja, która przenosi czytelników w czas mrocznych lat II wojny światowej, kiedy to Warszawa stała się miejscem nie tylko brutalnej rzeczywistości, ale także literackiej twórczości, która musiała stawić czoła totalitaryzmom. Książka przedstawia losy znanych i mniej znanych autorów, którzy w trudnych warunkach, w atmosferze strachu i niepewności, tworzyli dzieła, które przetrwały próbę czasu. Lidia Sadkowska-Mokkas, jako varsavianistka i doświadczona autorka, wnikliwie bada kontekst historyczny, społeczny i artystyczny, w jakim działała ta twórczość. Historia i literatura w jednym W książce można znaleźć opis codzienności warszawskich literatów, którzy z determinacją walczyli o przetrwanie nie tylko w sensie fizycznym, ale również artystycznym. Każdy rozdział to osobna historia, która ukazuje, jak twórczość literacka potrafi być aktem odwagi i buntu przeciwko opresji. Autorka w mistrzowski sposób łączy biografie pisarzy z ich dziełami, tworząc mozaikę emocji i doświadczeń, które pozwalają czytelnikowi lepiej zrozumieć, jak wojna wpłynęła na polski krajobraz literacki. Wzloty i upadki twórczości Od pierwszych dni września 1939 roku, kiedy to brutalna rzeczywistość zburzyła nadzieje na lepsze jutro, po lata okupacji, książka ukazuje, jak pisarze i poeci odnajdywali inspirację w niewoli. Czytelnik ma okazję zobaczyć, jak emocje, takie jak strach, nadzieja i bunt, przenikały do ich utworów. Wśród opisanych autorów znajdują się zarówno uznane osobistości, jak i młodsze pokolenie, które w chwilach kryzysu potrafiło stworzyć dzieła o niezwykłej sile przekazu. Warszawa jako tło wydarzeń Panorama Warszawy, zniszczonej, ale wciąż pełnej życia, staje się nie tylko tłem, ale również bohaterem tej opowieści. Miasto, które przypomina Herkulanum i Pompeje, zostaje w książce ukazane jako istota, która mimo zniszczeń, zachowuje swoją duszę i energię. Przez pryzmat literatury, czytelnik ma szansę poczuć atmosferę tamtych czasów, odnajdując w niej zarówno ból, jak i nadzieję. Dobrze skonstruowane opisy sprawiają, że każdy rozdział staje się miniaturowym dziełem sztuki, które angażuje wszystkie zmysły. Podsumowując, publikacja autorstwa Lidii Sadkowskiej-Mokkas to nie tylko biografie literatów, ale także głęboka analiza wpływu wojny na sztukę i kulturę. Książka ta stanowi znakomitą lekturę dla wszystkich, którzy pragną zrozumieć, jak literatura może być odpowiedzią na najtrudniejsze wyzwania. Zachęcamy do zapoznania się z tą niezwykłą opowieścią, która z pewnością wzbogaci wiedzę o polskiej literaturze i historii.

“Księga Beastie Boys" odkrywa przed czytelnikami fascynujący świat zespołu, który zaczął jako hardcore`owy, by stać się ikoną hip-hopu. Osoby czytające książkę będą mieli możliwość przeżyć niezwykłe chwile, śledząc ewolucję zespołu i jego wpływ na kulturę. Adam “Ad-Rock” Horovitz i Michael “Mike D” Diamond ukazują nieznane kulisy swojej muzycznej podróży. Od debiutanckiego albumu “Licensed to III”, który podbił listy przebojów, po zamieszanie związane z odejściem od wytwórni Def Jam, aż po odrodzenie się z albumem Paul's Boutique, który zdefiniował gatunki muzyczne. Książka przynosi unikalne spojrzenie na muzyków, ich zaangażowanie społeczne, a także opisuje organizację koncertu Tibetan Freedom, patronowanego przez zmarłego już Adam “MCA” Yauch. To nie tylko podróż przez historię zespołu, ale także fascynująca opowieść o kulturze lat 80. w Nowym Jorku. Księga "Beastie Boys" to nie tylko muzyczny pamiętnik, ale prawdziwa biblia dla fanów zespołu, muzyki i popkultury. Autorzy przenoszą czytelnika na ulice Nowego Jorku z lat 80., podając nieznane anegdoty, wspomnienia, a wszystko to wzbogacone unikalnymi zdjęciami, ilustracjami, mapą Nowego Jorku związaną z Beastie Boys, książką kucharską od szefa kuchni zespołu Roya Choi i wieloma innymi niespodziankami. To dzieło wychodzi daleko poza standardowy muzyczny opis, stając się esencją dla każdego prawdziwego fana zespołu i miłośnika popkultury.

Pamiętnik ten napisał dwudziestoletni chłopak, po zwolnieniu w 1941 roku z Oświęcimia w beznadziejnym stanie, z odbitą nerką. Impulsem do napisania go, według świadectwa najbliższych, było przede wszystkim żarliwe przywiązanie do pozostawionych w obozie towarzyszy. Każdego dnia wiele razy powracał do nich myślą i uznał, że utrwalenie wszystkich okoliczności obozowego męczeństwa jest obowiązkiem tego, który się wydostał, jakkolwiek nie miał żyć dłużej. Naoczny świadek opisuje cały proces: od przypadkowego zatrzymania w ulicznej obławie, poprzez areszt, transport i umieszczenie w obozie. Przedstawia warunki życia, praktyki oprawców, kary, apele, głód i pracę. Pokazuje też relacje międzyludzkie, przykłady postaw heroicznych i zachowań niegodnych. Tekst ten został opracowany przez Halinę Krahelską we właściwym jej stylu fabularyzowanego reportażu, ściśle opartego na faktach i relacjach. Wydany anonimowo w Warszawie w kwietniu 1942 roku przez Wydawnictwo Komisji Propagandy Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK.

Obowiązkowa lektura dla wszystkich, którzy kochają „Abbę” W 1974 roku mało znany szwedzki zespół „Abba” zwyciężył konkurs Eurowizji i wkroczył na światowe sceny. Swoimi piosenkami podbił serca fanów muzyki pop a z czasem sprzedał ponad 150 milionów płyt. W tym wyścigu tylko Beatlesi okazali się lepsi. Fani czekali nie tylko na kolejne przeboje „Abby”, ale i z wypiekami śledzili miłosne uniesienia dwóch małżeńskich par artystów, ich sprzeczki i powiększającą się w astronomicznym tempie fortunę. Któż dziś nie kojarzy bajecznie kolorowych stylizacji szwedzkich artystów, kto nigdy nie nucił brawurowych piosenek Mamma mia czy Knowing Me, Knowing You i nie tańczył przy dźwiękach Dancing Queen. Czy jednak wiesz, że: w 1977 roku 3,5 miliona ludzi ubiegało się o bilety, aby zobaczyć „Abbę” w londyńskim Royal Albert Hall. Dostępnych było mniej niż dwanaście tysięcy miejsc. Aby zadowolić wszystkich zainteresowanych londyńskich fanów, „Abba” musiałaby zagrać w tym miejscu ponad sześćset koncertów, tantiemy „Abby” ze sprzedaży płyt na terenie Związku Radzieckiego były tak wielkie, że musiały zostać wypłacone w ropie naftowej, w 1980 roku odwołano koncerty „Abby” ze względu na groźby uprowadzenia.

Czy można oddać serce człowiekowi, który sam go nie ma? Gdy się poznali, miała dwanaście lat, on – dwadzieścia trzy. Trzy lata później wzięli ślub. Taki był początek jej nowego życia – jako żony Pabla Escobara. Mężczyzny, który stał się jednym z najpotężniejszych, najokrutniejszych i najbardziej bezwzględnych baronów narkotykowych. A jej miejsce było zawsze przy nim. Znosiła liczne kochanki, bolesne upokorzenia, groźby śmierci, ataki terrorystyczne, naloty. Samotność. Żyła w strachu o życie swoje i swoich dzieci. Ale trwała u jego boku, ślepa na zbrodnie, których się dopuszczał. Jak wyglądało życie z człowiekiem, którego bał się cały świat?

Pierwsza, najpełniejsza i jedyna możliwa biografia W.G. Sebalda – jednego z najbardziej oryginalnych i tajemniczych pisarzy XX wieku. Przedwczesna śmierć w wypadku odebrała mu szansę na literackiego Nobla. Podpisywał się tylko inicjałami, bo wstydził się imienia ojca nazisty. Gdy miał 22 lata na zawsze opuścił rodzinne Niemcy. To, co najbardziej wpłynęło na jego życie, zdarzyło się zanim się urodził. Wychował się w cieniu tragedii i przemilczanych traum XX wieku – Holocaustu i bombardowań niemieckich miast. Stworzył nowy gatunek literacki – fikcję splecioną z faktami, która najpełniej oddaje prawdę o losach zapomnianych ofiar historii. Przez całe życie krył się w zmyśleniach snutych w wywiadach, kreował dokumentalne fikcje i podkradał życiorysy poznanych osób, by stworzyć z nich bohaterów swoich książek. Carole Angier to badaczka i doświadczona biografka, która osobiście znała bohatera swojej książki. W niezwykle wciągającym i znakomicie udokumentowanym śledztwie odwraca grę Sebalda. W fikcji szuka faktów i wykonuje pracę rasowej reporterki; dociera do bliskich pisarza: sióstr, przyjaciół z młodości, pierwowzorów postaci z jego prozy. Jako pierwsza rozmawia z tymi, do których inni badacze Sebalda nie dotarli, m.in. z Marie – ostatnią miłością pisarza. To biografia, której wydania W.G. Sebald mógłby zakazać. Angier uparcie próbuje jednak zrobić dla niego to, co on starał się zrobić dla swoich bohaterów – opisać i poznać prawdziwego człowieka i jego los. Jej książka pozwala także lepiej zrozumieć niepokojącą i pełną zagadek twórczość pisarza. Idąc tym krętym tropem, biografka szuka odpowiedzi na najtrudniejsze pytanie: kim pan był, panie Sebald?

“Nie łatwo mnie zabić. Opowieść o Joannie Chmielewskiej” to fabularyzowana biografia pisarki, której życie było tak zakręcone jak jej książki. W końcu była “królową polskiego kryminału” i na jej książkach wychowały się autorki, które dziś przejęły koronę i berło. “Opowieść o Joannie Chmielewskiej” Katarzyny Drogi to nie tyle powieść biograficzna, ile komedia kryminalna, która spodoba się nie tylko fanom pełnego humoru pisarstwa Chmielewskiej, ale też wszystkim miłośnikom historii, w których tajemnice i zagadki do rozwiązania są wplecione w komedię omyłek. Chmielewska w interpretacji Katarzyny Drogi jest pozytywnie zakręcona i ekspresyjna. Świat wokół niej kipi od domniemanych zbrodni. Autorka fabularyzowanej biografii zabiera czytelników do czasów komunistycznej Polski, w której o łyczku kawy można było pomarzyć i ze wszystkim trzeba było kombinować. Uniki, pomysły na obejście systemu to codzienność pracy Chmielewskiej w biurze architektonicznym. Jak się okazuje, ta codzienność może być jeszcze bardziej nieprzewidywalna. Dodaj do tego wielkie miłości, przyjaźnie na śmierć i życie, tajemnicze zaginięcia… Podejrzani są wszyscy, a już zwłaszcza mężczyzna o tajemniczym głosie telefonujący do głównej bohaterki zawsze o tej samej porze. Nie zapominaj o Lesiu próbującym wysłać kadrową na tamten świat… Jak to mówią. Co nas nie zabije, to nas wzmocni, a jak nie wzmocni, to na pewno rozśmieszy, a Joannę Chmielewską niełatwo zabić. Po książkę Katarzyny Drogi “Niełatwo mnie zabić” z pewnością powinni sięgnąć fani tytułowej pisarki. Jesteśmy pewni, że ta historia spodoba się też tym, którzy jeszcze nie czytali książek Joanny Chmielewskiej. To “jeszcze” jest kluczowe, bo po przeczytaniu “Nie łatwo mnie zabić”, będą chcieli sięgnąć po jej książki.

Nagrodzone prestiżową National Book Critics Circle Award „Buntowniczki” przedstawiają porywającą historię dwóch niezwykłych kobiet: Mary Wollstonecraft – angielskiej prekursorki feminizmu, oraz jej córki Mary Shelley. Obydwie zyskały sławę jako pisarki: pierwsza jest autorką słynnego „Wołania o prawa kobiet”, druga wydała „Frankensteina”. Obie pokochały błyskotliwych, acz trudnych do zniesienia mężczyzn i wychowały samotnie nieślubne dzieci. Obie żyły na wygnaniu, musiały walczyć o swoją pozycję na świecie, raz po raz łamiąc panujące konwencje: Wollstonecraft goniła piratów po Skandynawii i pożeglowała do Paryża, by wziąć udział w Wielkiej Rewolucji, a Shelley uciekła z domu łodzią rybacką z żonatym mężczyzną oraz stawiła czoła neapolitańskim bandytom. I, co być może najważniejsze, obydwie głosiły, że prawa i przywileje kobiet powinny być ważne dla wszystkich. Na kartach tej niesamowitej i odkrywczej biografii spotykają się dwie wizjonerki, którym nie dane było się poznać, ale mimo to ich historie się przeplatały. Pozostawiły po sobie ogromne wspólne dziedzictwo. Jako pisarki, myślicielki i kobiety.

"W daleki świat" Piotra Beczały to pozycja obowiązkowa dla miłośników opery, a także wyjątkowo interesująca książka dla tych, którzy cenią ciekawe życiorysy i anegdoty z życia wzięte, które brzmią jak fragmenty hollywoodzkich scenariuszy. Ta książka daje czytelnikom szansę na poznanie kultowych występów operowych oraz największych scen na całym świecie. To właśnie na nich rozwijała się i trwała wielka kariera światowej sławy tenora, który jest narratorem książki. W swoich rozważaniach i wspomnieniach porównuje znane sceny i reakcje widzów na całym świecie, a także odsłania kulisy najważniejszych występów. Celem autora jest przekazanie czytelników namiastki tej energii, jaką on przez lata otrzymywał od publiczności podczas występów. Pełna pasji książka stanowi również doskonałe źródło wiedzy na temat współczesnej opery i stanowi wysublimowana podróż do eleganckiego świata muzyki, która narodziła się w barokowych Włoszech.

Czy interesuje Cię zgłębianie historii, lecz nie takiej podręcznikowej i opisanej suchym językiem? Książka Laurence'a Bergreena "W poszukiwaniu imperium. Francis Drake, Elżbieta I i burzliwe początki brytyjskiego imperium" jest propozycją dla wszystkich, którzy pragną przeczytać barwną opowieść wypełnioną przygodami związanymi z poszukiwaniem nowych lądów. Sir Francis Drake, wysłany najpierw potajemnie przez królową Elżbietę na wyprawę dookoła świata, a następnie uczestniczący w walkach z hiszpańską Wielką Armadą, od których zależało istnienie Anglii, był mistrzem żeglarstwa. Był uważany za bohatera, zresztą nie tylko w oczach monarchini. Jego zacięcie i dążenie do osiągnięcia szczytów sprawiło, że do dziś mówi się, że był wielkim odkrywcą i wybitną postacią, dzięki której mogło powstawać brytyjskie imperium. Książka, pełna interesujących faktów i mniej znanych ciekawostek, potrafi rozbudzić wyobraźnię i sprawić, że czytelnik nie może się od niej oderwać. Poznawanie od tej strony historii rozwoju imperium brytyjskiego jest z pewnością o wiele bardziej fascynujące niż czytanie podręczników do historii.

Jeśli chcesz na chwilę zajrzeć za maskę popularnej seksbomby, będącej obiektem westchnień wielu mężczyzn, koniecznie musisz sięgnąć po książkę "Love, Pamela. Autobiografia" napisaną przez samą Pamelę Anderson! Kto wie, być może w trakcie lektury odkryjesz, że zapamiętany przez Ciebie dzięki mediom obraz gwiazdy okaże się odarty z głębi, jaką wyróżnia się jej dusza? Pozbawiona skrupułów, ociekająca seksapilem ikona Hollywood czy nieśmiała dziewczyna dorastająca w małym miasteczku? Okazuje się, że Pamela Anderson była nimi obiema. Odkryta przez przypadek w trakcie futbolowego meczu, szybko zaczęła przyciągać spojrzenia odpowiednich ludzi, co sprawiło, że porwał ją wir kariery, aż stała się kobietą z okładki magazynu "Playboy". Jako rozchwytywana ulubienica zarówno widzów, jak i tabloidów śmiało brnęła przed siebie, odnosząc kolejne głośne sukcesy. Czym okupiła swoją sławę? Kim jest teraz? "Love, Pamela. Autobiografia" to pozycja, w której aktorka mówi o odkrywaniu siebie na nowo i opowiada swoją życiową historię w sposób, jakiego jeszcze nie znamy. Autobiografia przeplata się bowiem z oryginalną, pełną uczucia poezją Pameli Anderson, co pozwala poznać ją nie tylko jako blond ślicznotkę, ale i miłośniczkę literatury, matkę oraz aktywistkę, lecz przede wszystkim - kobietę z krwi i kości.

Kiedy w 1991 roku znana węgierska psycholożka Alaine Polcz opublikowała swoje wspomnienia, potwierdziło się wszystko to, o czym przez ostatnie pięćdziesiąt lat spekulowano i snuto domysły. Opinia publiczna w końcu usłyszała o horrorze kobiet uwięzionych na linii frontu w ostatnich miesiącach drugiej wojny światowej: głodzie, spaniu w piwnicach, nędzy, brudzie, wszach i chorobach, niecichnących ani na moment strzałach i regularnych gwałtach. O tym wszystkim, co nie mieściło się w podręcznikach i wzniosłych opowieściach. I o tym, co w nowym socjalistycznym państwie objęte było absolutnym tabu: przemocy seksualnej ze strony żołnierzy wyzwolicielskiej Armii Czerwonej. Koniec wojny, który zbiegł się z pierwszym rokiem jej nieszczęśliwego małżeństwa, pozostawił w Alaine Polcz, wówczas zaledwie dziewiętnastoletniej dziewczynie, duchową traumę i śmiertelną chorobę, a także poczucie wielkiego osamotnienia. Mimo tego Kobieta na froncie to portret osoby niezwykłego hartu ducha, z której wojenna gehenna wysysała chęć do życia, lecz nigdy nie odebrała człowieczeństwa, która szukała w sobie zrozumienia nawet dla oprawców, która całe późniejsze życie zawodowe poświęciła pracy z umierającymi i ich rodzinami i która przełamując zmowę milczenia, oddała sprawiedliwość cierpieniu wielu anonimowych kobiet.

Bestseller „New York Timesa”, jedna z najlepszych książek roku według „New Yorkera”, „NPR”, „The Washington Post”, „Marie Claire”, „Cosmopolitan”, „Town & Country” i „New York Post”! Oświadczył się. Ona powiedziała nie. I to zmieniło jej życie na zawsze. W roku 1971 Hillary Rodham jest młodą, obiecującą studentką prawa na Yale, o której przemówieniu podczas ceremonii rozdania dyplomów w college’u Wellesley pisał sam magazyn „Life”. Aktywnie angażuje się w studenckie życie polityczne i konsekwentnie walczy o prawa kobiet. I wtedy poznaje przystojnego, charyzmatycznego Billa Clintona, który przyjechał z południa Stanów, żeby także studiować prawo. Mimo młodego wieku Bill planuje już swoją przyszłą karierę polityczną. Między dwojgiem młodych ludzi rodzi się głęboka więź intelektualna, emocjonalna i fizyczna, jakiej żadne z nich nigdy wcześniej nie doświadczyło. W prawdziwym świecie Hillary pojechała razem z Billem do Arkansas, a ON kilkakrotnie prosił ją o rękę. Choć z początku odmawiała, w końcu, jak wszyscy wiemy, przyjęła oświadczyny i stała się znaną na całym świecie Hillary Clinton. Ale w powieści Curtis Sittenfield, będącej prawdziwym popisem wyobraźni pisarki, Hillary wybiera inną drogę. Nie mogąc się wyzbyć swych wątpliwości wobec Billa, decyduje się na bolesne rozstanie i opuszcza Arkansas. Przez kolejnych czterdzieści lat przeciera swój własny szlak, zarówno w życiu publicznym, jak i prywatnym. Los sprawi, że ścieżki jej i Billa przetną się jeszcze nie raz, przywodząc na myśl pytania o konsekwencje wyborów, jakich podczas podróży przez życie dokonuje każdy z nas. Autorka brawurowo przeplata prawdę historyczną z fikcją literacką, tworząc intrygującą i błyskotliwą opowieść na miarę naszych czasów.

Kilka dni temu – długa rozmowa z Januszem Majewskim. Opowiedziałem mu, że Różewicz mnie namawiał, żebym napisał jakąś pogodną, może plotkarską powieść, wykorzystał w niej poczucie humoru, trzeba dać czytelnikom trochę przyjemności. Janusz się zgodził ze mną, że mój wspaniały przyjaciel trochę upraszczał. Czytelnik jest wdzięczny autorowi nie tylko, kiedy się roześmieje. Także kiedy się wzruszy. Kiedy zaleje się łzami. Król Stanisław August, w depresji (do której nieraz miał powody), z ostrym bólem głowy, poprosił o łagodną muzykę. Trio grało przez godzinę, a król cały czas płakał (wiemy o tym z jego pamiętników). Po godzinie żadnych bólów już nie odczuwał, nastrój się zmienił. „Muzyka mu pomogła” – twierdził Stanisław Mackiewicz. Nie, nie muzyka. Płacz! Ulgę przyniosły łzy. Popłaczmy sobie, czytelniku (i czytelniczko). Nie wstydźmy się. Zasłużyliśmy na słodycz łez. Warszawa 2018 Niezmiennie aktualne zapiski Józefa Hena cieszą się niesłabnącym od kilku dekad uznaniem czytelników. Ja, deprawator to kolejny diariusz autora. Publikacja zawiera spostrzeżenia i refleksje z bieżących wydarzeń lat 2016–2018.

Ubóstwiasz książki, w których akcja rozwija się szybko i dynamicznie? Jesteś fanem nieprawdopodobnych historii? Kochasz powieści z półświatkiem i przestępczością w tle? Jeśli Twoja odpowiedź brzmi "tak", to zdecydowanie musisz sięgnąć po książkę "Szpieg. Jak diler narkotyków został agentem w Korei Północnej" autorstwa Jima Latrache-Qvortrupa oraz Rasmusa Elmelunda! Jim to z pozoru zwykły nastolatek, tylko trochę temperamentny, niesubordynowany i krnąbrny. Życia nie ułatwia mu również pogłębiające się ADHD. Pewnego dnia chłopak postanawia zmienić swoje życie, zaciąga się zatem do Legii Cudzoziemskiej i zostaje powołany do grupy spadochroniarzy. Po kilku latach Jim wraca do kraju. Chce się dorobić, więc zostaje dilerem narkotykowym. Bardzo szybko odnosi sukces wśród kopenhaskiej śmietanki towarzyskiej, jednak po jakimś czasie wpada w ręce organów ścigania z kilogramem kokainy. Po krótkim procesie zostaje skazany na 8 lat więzienia. Mijają lata, mężczyzna poznaje kobietę swoich snów, zrywa z dotychczasowym życiem oraz zakłada firmę, która bardzo szybko zaczyna przynosić zyski. Gdy wydaje się, że życie Jima jest już stabilne i poukładane, dzwoni telefon, który zmienia wszystko o 180 stopni. Chcesz wiedzieć, jak dalej potoczy się ta historia? Zdecydowanie musisz przeczytać powieść "Szpieg. Jak diler narkotykowy został agentem w Korei Północnej" autorstwa Jima Latrache-Qvortrupa i Rasmusa Elmelunda!

Klasyczna pozycja dotycząca powstania w getcie warszawskim, lektura obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych tematem. To bardziej opowieść o ludziach i ich losach, mniej o wojnie i Zagładzie w sensie historycznym. Autorka rozmawia z żydowskimi żołnierzami, uczestnikami powstania w getcie warszawskim: Szmuelem Ronem, MasząGlajtman-Putermilch, Pniną Grynszpan Frymer, Aronem Karmim, Lubą Gawisar, Adiną Blady-Szwajgier, Haliną (Chałka) Bełchatowską, Bronkiem Szpiglem i Kazikiem Ratajzerem. Klamrą całości są dwie rozmowy z Markiem Edelmanem, zastępcą komendanta Żydowskiej Organizacji Bojowej i ostatnim dowódcą powstania. Autorka gromadzi opowieści i szczegóły z wręcz buchalteryjną dokładnością, ale imponujący warsztat nie przesłania faktu, że „Ciągle po kole" to przede wszystkim opowieść o młodych ludziach, żyjących w cieniu Zagłady. Dzięki tej koronkowej materii możemy ich lepiej zrozumieć – nie jako postaci historyczne, raz na zawsze zamknięte w spiżowej biografii, ale po prostu jako młodych ludzi, próbujących łapać „okruchy życia”. Nowe wydanie uzupełniają obszerne przypisy, będące świetnym merytorycznym objaśnieniem przedstawianych historii. Jest również wzbogacone unikalnymi zdjęciami z niezwykłej kolekcji Łukasza Biedki. Jak pisze o kolekcji Autorka: „Nie jest ona zwykła, bo nie jest zwykły świat na nich, i jest niezwykła, bo po osiemdziesięciu latach możemy patrzeć w oczy tym, którzy wtedy byli”. Fotografie (publikowane po raz pierwszy!), zrobione najprawdopodobniej przez niemieckich żołnierzy, przedstawiają codzienność okupacyjnego życia polskich Żydów, nie tylko w warszawskim getcie, ale i w innych mniejszych gettach mazowieckich. Bezimienne portrety, sceny zbiorowe, wstrząsające sceny poniżania stanowią nie tyle uzupełnienie tekstu, ale pozwalają przez chwilę poczuć w przybliżeniu konkret tamtego świata i doświadczenia.

Idealne uzupełnienie, a niejako kontynuacja książki „Ciągle po kole”. Zbiór ponad 300 biogramów – epitafiów żołnierzy Żydowskiej Organizacji Bojowej, oparty na Liście wysłanej w 1943 roku do Londynu przez przywódców tej organizacji, jako ślad pamięci po tych, którzy walczyli w powstaniu w getcie warszawskim. Marek Edelman w krótkim i przejmującym wstępie pisze: „Getto warszawskie nie ma cmentarza. Kości żołnierzy żydowskich są zmieszane z cegłami zburzonego miasta. Proch spalonych ciał zmieszany z ziemią. Nie ma grobów, nie ma kamiennych tablic. I nie ma człowieka z jego imieniem i nazwiskiem, z opowieścią najkrótszą, kim był i jak żył”. Hanka Grupińska tworzy taki cmentarz, miejsce pamięci ze słów. Zbiera historie, czy raczej ich okruchy, z których rekonstruuje fragmenty życia. Skrupulatność w zbieraniu faktów, uważność na każdy drobiazg, który odkrywa znacznie więcej – to wszystko sprawia, że czujemy oddech wielkiej literatury. Autorka zostawia bohaterom ich język, nie poprawia, nie tłumaczy, bo „język czasem, jak obraz, może pokazać, a nie wytłumaczyć czy objaśnić”.

"Pilchu. Na rogu Wiślnej i Hożej" to znakomita opowieść o twórcy poprzez jego teksty! Książka zawiera nieznane dotąd prace jednego z najwybitniejszych współczesnych polskich pisarzy! "Pilchu. Na rogu Wiślnej i Hożej" jest opowieścią o Jerzym Pilchu za pomocą jego własnych tekstów. Książka ta jest również przy okazji portretem pewnego środowiska inteligencji, dziennikarzy i twórców, którzy zafascynowali się daną im wolnością wraz z jej jasnymi, ale także ciemnymi stronami. Jerzy Pilch to postać barwna. Pisarz jest znany między innymi z książek takich jak "Pod Mocnym Aniołem" czy ”Spis cudzołożnic”. Przez całe życie żył ze swoimi nienasyceniami, czyli demonami seksu i alkoholu. Aż w końcu czekała go walka z ostatnim jego demonem – śmiertelną chorobą. Walka z demonami jest obecna w każdym tekście tego autora. Jerzy Pilch to bez wątpienia postać, która budziła żywe emocje i która przypominała czytelnikom, że warto kochać.