Mam na imię Selma

Najnowszy bestseller nr 1 mistrza thrillerów psychologicznych Nowy bestseller nr 1 i nowy bohater, jakiego jeszcze w tym gatunku nie było! Jak zwykle u Fitzka: zwyczajny człowiek postawiony wobec NIEWYOBRAŻALNEGO… musi wytropić mordercę i uratować życie dziecka. Tyle, że nie umie czytać ani pisać… Milan Berg stoi na światłach, kiedy nagle obok niego zatrzymuje się samochód. Na tylnym siedzeniu

"Czas Karola" to opowieść o początkach warszawskiej wytwórni czekolady Karola Wedla. Dzieje wyjątkowej rodziny na tle wyjątkowej epoki. Joanka Miller ma zaledwie siedemnaście lat, gdy zostaje służącą w berlińskim domu państwa Wedlów. Ma sumiennie wypełniać obowiązki i trzymać język za zębami. To, co dzieje się w domu, musi za wszelką cenę w nim pozostać. Tymczasem nadchodzi rok 1851. Karol Wedel i jego rodzina przenoszą się do Warszawy. Tam słynny już wówczas cukiernik postanawia otworzyć nową wytwórnię czekolady. "Czas Karola", pierwsza część cyklu "Czekoladowa dynastia", to opowieść o początkach jednej z najbardziej znanych polskich firm wszech czasów. Dla historii cukiernictwa postać Karola Wedla jest niemalże pomnikowa. Tutaj widzimy go jako człowieka z krwi i kości; Niemca z urodzenia, Polaka z wyboru. Poznajemy jego rodzinę i nękające ich problemy. Śledzimy losy pracowników Wedlów. A wszystko to na tle niezwykle barwnej, intrygującej epoki, jaką II połowa XIX wieku była w Warszawie, w będącej pod zaborami Polsce i na całym świecie. To czasy wielkich monarchii, kolonializmu, zmieniających świat wynalazków i początki emancypacji kobiet. W Polsce to też czasy, w których tworzyli klasycy rodzimej literatury: Sienkiewicz, Kraszewski, Prus... Na kartach niniejszej książki spotkamy ówczesne sławy, będziemy gościć na warszawskich salonach, odwiedzimy magazyn Stanisława Wokulskiego i zasiądziemy w ukochanej przez Ignacego Rzeckiego pijalni czekolady.

Jak rozmawiać o Holokauście po tylu latach od zakończenia II wojny światowej? Czy my w Polsce już się tego nauczyliśmy i czy jesteśmy w stanie robić to bez uprzedzeń oraz wybielania siebie samych? Nowe światło na tę sprawę rzuca książka "Pod presją. Co mówią o Zagładzie ci, którym odbieramy głos" Tomasza Żukowskiego. Książka jest wołaniem o swobodę dyskusji o Holokauście, której ciągle w Polsce brakuje. A także o to, by uczciwie oceniać postawy Polaków wobec Żydów przed wojną i w jej trakcie, nie unikając także najbardziej bolesnych i trudnych kart naszej historii. To swoisty przegląd najważniejszych pozycji polskiej literatury o Zagładzie. Autor pokazuje, w jaki sposób pisali o niej Miłosz, Baczyński czy Szymborska, ale także ciągle mało znani szerszej publiczności żydowscy autorzy świadectw tamtych czasów. Wskazuje na te fragmenty ich dzieł, które mogą pomóc w racjonalnej dyskusji na temat stosunków polsko-żydowskich wtedy i dziś. Mimo upływu tylu lat wciąż warto po nie sięgać, by lepiej rozumieć zarówno przeszłość, jak i teraźniejszość, a także szukać drogi porozumienia na przyszłość. To poruszająca opowieść o Zagładzie przedstawiona słowami tych, którym we współczesnej dyskusji na ten temat odbiera się głos.

Wielogatunkowa książka odsłaniająca tajemnice handlu kokainą, ukazująca imponujący wymiar społeczno-ekonomiczny rozprowadzania narkotyku, który opanował cały świat.„Zdaniem autora kokaina to odpowiedź na najbardziej naglącą potrzebę naszej epoki – brak ograniczeń. Liczy się tylko tu i teraz. Z kokainą możesz być taki, jak chcesz, oczywiście do czasu zanim rozsadzi ci serce, zanim rozmiękczy ci mózg na papkę” – „Polityka”.„O narkotykach pisze się wiele i z różnych pozycji. Saviano zajmuje się aspektem społeczno-kulturowo-politycznym tego problemu i podchodzi do niego z demaskatorską pasją” – „Tygodnik Powszechny”.„(…) koka. Roślina, która idealnie łączy Amerykę Południową z Włochami. Która przemierza Atlantyk niczym guma. Guma, którą można rozciągać bez końca, a ona nigdy się nie zerwie. Korzenie tu, liście tam. Koka jest tym składnikiem, bez którego żadne ciasto nie mogłoby istnieć. Tak samo jak mąka, którą we Włoszech i w Ameryce Południowej określa się za pomocą tym większej liczby zer, im wyższy jest stopień jej czystości. Zer, przez które można oglądać świat jak przez rany. Zer niczym otchłanie, w których można się pogrążyć. Zero niczym soczewka lunety, przez którą można oglądać miraż białego złota, najlepszej koki: 000” – Fragment książki.

Czy może być coś lepszego niż spokojne życie, ciepłe greckie plaże i... szokująca rodzinna tajemnica? Bo właśnie to oferuje czytelnikom Hanna Cygler w swojej książce "Grecka mozaika". Autorka zabierze nas w niezwykłą podróż do słonecznych krajów, nad którymi pojawią się jednak ciemne chmury ludzkich niepokojów i niedopowiedzianych sekretów. Jannis Kassalis prowadził spokojne, poukładane życie, w którym niczego mu nie brakowało. Tak przynajmniej zawsze mu się zdawało. Jednak pewnego dnia, który miał być jednym z wielu w jego idyllicznej sielance, pod jego drzwiami pojawia się nieznana mu kobieta. Co więcej, ma dla niego szokujące wieści. Sądzi bowiem, że jest jego córką! Mężczyźnie, co zrozumiałe, z początku niełatwo w to uwierzyć. Z upływem czasu spędzonego w towarzystwie młodej Polki powoli się do niej przekonuje. Zaczyna nawiązywać się między nimi z początku subtelna, ale wciąż umacniająca się nić przyjaźni. W końcu Jannis jest gotowy stopniowo otworzyć się przed Niną i zdradzić jej skrywane dotychczas sekrety rodzinne. To nieoczekiwane spotkanie odmieni losy obojga ludzi i udowodni, że w ich życiu zawsze brakowało czegoś, co zapełniłoby pustkę, którą wewnętrznie odczuwali. Koleje losu bywają bowiem niezbadane i tylko czekają, aby nas czymś zaskoczyć.

"Cisza w Pogrance" Marcina Pilisa to książka dla miłośników historii i czytelników o mocnych nerwach. Stanowi kolejne podejście do tematu masakry wołyńskiej, wskutek której latem 1943 roku w bestialski sposób wymordowano tysiące rodzin polskich. Książka Marcina Pilisa nie przedstawia pełnej skali rzezi, nie zasypuje statystykami i obliczeniami. Cała doniosłość i ogrom tragedii emanują tutaj z pojedynczych historii bohaterów, których życie do pewnego momentu przebiegało na tyle normalnie, na ile mogło podczas wojny. Dwie siostry zakochują się w jednym chłopcu z pobliskiej wsi ukraińskiej. Uczucia rozkwitają, mimo że młodzieniec należy do UPA, a spokój coraz mocniej zakłócają pogłoski o mordowaniu Polaków w pobliskich wioskach. Jeśli do tej pory Polakom, Żydom i Ukraińcom udawało się żyć w zgodzie jako sąsiadom, to właśnie ma się to zmienić. Niewyobrażalne okrucieństwo i szał mordowania ogarnął wioski na Wołyniu, gdzie narzędziami zbrodni stawały się często siekiery i widły. Ukazanie tragedii przez pryzmat losu poszczególnych jednostek sprawia, że czytelnik utożsamia się z bohaterami.

Wstrząsające – bo prawdziwe – świadectwo. Historia, która nie powinna się powtórzyć, ale której nie wolno przemilczeć. Gdy Alina Peretti zaczyna się zmagać z demencją, jej syn Jacques uświadamia sobie, że to ostatni moment, by spisać historię, która porusza go najbardziej: historię własnej rodziny. Próbuje więc wygrać wyścig z czasem, bo uważa, że utrwalenie wspomnień matki jest jego powinnością wobec bliskich i świata. Alina Peretti, obecnie ponaddziewięćdziesięcioletnia, doświadczyła na własnej skórze dwóch szalejących totalitaryzmów XX wieku. Kiedy miała osiem lat, wybuchła druga wojna światowa i cały świat dziewczynki legł w gruzach. Została wywieziona na Sybir, trafiła do obozów przejściowych, by wreszcie znaleźć schronienie w Szwecji. Jej uparta matka postanowiła jednak wrócić z córką do Warszawy, aby odnaleźć pozostałe dzieci. Po powstaniu warszawskim, z którego cudem uszły z życiem, Alina z matką i siostrą trafiły tam, gdzie śmierć zbierała największe żniwo – do obozu w Auschwitz.

Dworzec PKP zimą, a w poczekalni brudne, niezbyt pięknie pachnące kobiety w łachmanach - w Polsce to widok codzienny. Przyzwyczailiśmy się już do niego. Mijamy te osoby z obrzydzeniem; często nie zastanawiamy się, dlaczego popadły w kryzys bezdomności. A może warto spróbować zrozumieć i wraz z Sylwią Górą, autorką książki "Kobiety, których nie ma. Bezdomność kobiet w Polsce", poznać świat tych "niewidzialnych" kobiet. Sylwia Góra w książce "Kobiety, których nie ma. Bezdomność kobiet w Polsce" udziela głosu kobietom odsuniętym na społeczny margines. Słucha ich opowieści o noclegach na dworcach, w galeriach handlowych czy na działkach. Z rozmów ze swoimi bohaterkami dowiaduje się, jak wygląda życie w schroniskach, pobyt w noclegowniach i jak funkcjonują programy pomocowe. Rozmówczynie autorki opowiadają również o życiowych problemach, za sprawą których znalazły się na ulicy: doświadczeniach przemocy ze strony partnera, bezrobociu czy zawirowaniach rodzinnych. Sylwia Góra dopuszcza też go głosu kobiety, dla których brak domu jest szczególnie dotkliwy - ciężarne i wychowujące małe dzieci.