Trzy serca

Leon XIII zostaje uwięziony przez masonerię w lochach Zamku Świętego Anioła. Pobożne rodziny zbierają datki na jego uwolnienie i planują akcje odbicia Jego Świątobliwości. Amadeusz jedzie do Rzymu poznać prawdę na własne oczy… Lochy Watykanu to powieść z wątkiem kryminalnym, ale przede wszystkim wspaniale ukazany satyryczny obraz europejskiego mieszczaństwa u schyłku XIX wieku. Z jednej strony religijność niepodlegająca żadnym wahaniom i pytaniom, z drugiej bunt, niezależność sądu, wolność myśli. Ukazując szaleństwo pewnych intelektualnych sądów, czy wręcz fanatyzmu, autor jednocześnie zmusza nas do zastanowienia się nad konsekwencjami całkowitej wolności, zaburzonym boskim porządkiem świata, wywołanym czynem bezinteresownym, sprzecznym z jakąkolwiek logiką. Lochy Watykanu to niewątpliwie najbardziej znana powieść André Gide’a, głównie za sprawą kontrowersji, jakie wywołała: oskarżano ją o herezję i niemoralność, a jej autora odsądzano od czci i wiary. A jednak 30 lat później autor otrzymał Nagrodę Nobla. Przeczytać trzeba koniecznie - książka należy do kanonu literatury, a na dodatek czyta się ją świetnie.

Najnowsza książka cenionego polskiego satyryka i felietonisty. Skarbnica anegdot z życia aktorów, reżyserów i scenarzystów. Poznaj doświadczenia filmowe Jacka Fedorowicza zebrane przez niego i opisane w książce “Mistrz Offu”. Jacek Fedorowicz w swej najnowszej książce “Mistrz Offu” barwnie opowiada o swojej miłości do filmu oraz kina. Mówi o tym, w jaki sposób kręciło się w Polsce filmy kilkadziesiąt lat temu. Opisuje siermiężne czasy cenzury oraz kłód rzucanych pod nogi twórcom, którzy walczyli o niezależność. Popisuje się przy tym doskonałą pamięcią, niebagatelnym dystansem, ciepłym humorem i ironicznym spojrzeniem na rzeczywistość tamtych czasów. Nawiązuje do historii powstania takich obrazów, jak “Do widzenia, do jutra”, “Poszukiwany, poszukiwana” czy “Nie ma róży bez ognia” oraz wspomina największe postaci kina tamtych lat. Opowiada ze szczegółami o tym, jak tworzono filmy na początku II połowy XX wieku, o kamerach przypominających rozmiarami średniej wielkości czołg oraz rejestracji filmów na taśmach o ograniczonej długości. Ujawnia, w jaki sposób radzono sobie z postsynchronami, jak wielką wagę odgrywała praca rekwizytorów oraz że duble w wielu przypadkach były po prostu niemożliwe. Jego książka jest więc niezrównanym źródłem wiedzy o początkach telewizji i filmu w Polsce. Autor proponuje czytelnikowi także wiele smaczków środowiskowych i szerzej nieznanych anegdot. Przytacza opowieści Gustawa Holoubka, Zbigniewa Cybulskiego czy Daniela Olbrychskiego. Jego wspomnienia okraszone są swoistym poczuciem humoru. Jak sam przyznaje, w jego książce znalazło się wiele historii, “których żaden szanujący się scenarzysta nie umieści nigdy w żadnym scenariuszu, bo zbyt mało prawdopodobne”.

Maria Rodziewiczówna, być może nieświadomie, samą siebie obsadzała często jako główną bohaterkę snutej opowieści. Zawsze był to silny charakter, kobieta ciężko pracująca, dobrze zdająca sobie sprawę, jak niewdzięcznie świat traktuje jej płeć. Pisarka zdecydowanie wyprzedzała w myśleniu o kobietach własną epokę, bo i sama tę epokę wyprzedzała działaniem i myśleniem. Nie była przy tym wcale pobłażliwa dla kobiet, widziała ich wady, ale potrafiła dostrzec zalety. Wyraźnie zmagała się ze zjawiskiem emancypacji, chyba nieco zazdroszcząc młodym kobietom, że potrafią wywalczyć więcej, niż było to możliwe za czasów jej młodości. Z drugiej strony lekceważyła te, które biernie odgrywały role, w jakich widział je świat. Żeby kobiety same się zastanowiły, jaki dla nich jest wstyd i hańba w tych obyczajach niby opiekuńczych, w tym ohydnym „nie wypada”! Nie wypada się uczyć, bo to ujma kobiecości, nie wypada samej jeździć i chodzić; nie wypada pannie obrać sobie fachu i opuścić dom rodzicielski; nie wypada ostrzyc warkoczy, zrzucić gorset, ubierać się niemodnie; nie wypada nie być naiwną, palić tytoniu, śpiewać wesołych kupletów i gwizdać; nie wypada być człowiekiem, mieć indywidualność, charakter! No a gdy przestrzega tych prawideł, jakaż nagroda? Dostanie męża. To ci dopiero szczyt wart takiego starania! W Kądzieli poznamy całą galerię postaci kobiecych. Pani Taida samodzielnie zarządza, i to z sukcesem, majątkiem ziemskim (jak sama Rodziewiczówna), na dodatek wychowując dwóch synów. Nie sprzeciwia się obyczajom, tylko ciężko pracując, wykuwa swoją ziemską drogę. Drugą główną bohaterką jest córka jej kuzynki, Stasia, która wbrew wszystkiemu chce zostać lekarzem, odrzucając wszelkie konwenanse. A jednak właśnie te dwie kobiety okazują się bratnimi duszami. Piękna opowieść o obowiązku, miłości, przyjaźni. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

"Diamentowy plac" - prawdziwy klasyk literatury katalońskiej, gdzie szalona miłość łączy się z bólem i rozpaczą, tworząc niezwykłą mieszankę uczuć, która wzruszy do łez. Jest to przede wszystkim historia niezwykłej przemiany z prostej dziewczyny do silnej kobiety, niestety metamorfoza ta odbywa się ogromnym kosztem. Całość wyśmienicie dopełnia charakterystyczny styl autorki - Merce Rodoredy - pisarka pokazuje uczucia w sposób subtelny, jakby opowiedziany szeptem. "Diamentowy plac" to niezwykła historia zakochanej dziewczyny, której uczucie zostaje wystawione na próbę. To prawdziwe arcydzieło oraz jedna z najważniejszych książek katalońskiej literatury. Pochłonięta wojną Hiszpania staje się prawdziwym piekłem dla Natalii oraz jej rodziny. Jej ukochany wyrusza na front, a w tym czasie ona poświęca całe swoje życie próbom stworzenia godnego życia dla swoich dzieci. Pytanie jednak, czy uczucie wygra z okrucieństwem wojny i czy po tak ogromnym cierpieniu Natalia będzie w stanie kochać tak szaleńczo jak dawniej?

Arcydzieło literatury światowej. Jądro ciemności to opowieść o podróży do kresu cywilizowanego świata i wytrzymałości własnej wyobraźni. Marlow, główny bohater powieści, tak jak sam Conrad przed laty, podróżuje rzeką, niewielkim parostatkiem, przez nieogarnioną, pełną niebezpieczeństw afrykańską dżunglę, by dotrzeć do legendarnego agenta kolonii, niejakiego Kurtza. Im bliżej celu, tym świat staje się mroczniejszy, wydarzenia coraz mnie zrozumiałe, a zło bliższe i niepokojąco wytłumaczalne. Podróż do serca dżungli, pełna okrutnych epizodów nieodwołalnie zmienia bohatera, stając się w istocie wyprawą do najmroczniejszych zakątków własnej duszy. A spotkanie z umierającym Kurtzem wieńczy dotyk obłędu, zbliżając bohatera do tytułowego jądra ciemności. „Mam wrażenie, że usiłuję wam opowiedzieć sen — a wysiłek mój jest daremny, ponieważ żadna relacja nie może dać pojęcia o sennych wrażeniach, o tej mieszaninie bez sensu, niespodzianki i oszołomienia wśród dreszczy walki i buntu — o tym poczuciu, że się jest we władzy niewiarygodnego — poczuciu, które stanowi prawdziwą istotę snu...”

Zima w zapomnianym schronisku to powieść, która przenosi czytelników w mroźny, ale jednocześnie pełen emocji świat górskich przygód i nieoczekiwanych zwrotów akcji. W tej opowieści Monika, po tragicznej stracie narzeczonego, decyduje się na spędzenie świąt Bożego Narodzenia w malowniczym, górskim schronisku, które miało ogromne znaczenie dla jej zmarłego ukochanego Michała. Czy ta decyzja przyniesie jej ukojenie, czy może wywoła nowe wyzwania? Emocje w zimowej scenerii Zimowy krajobraz polskich gór jest nie tylko tłem, ale i bohaterem tej wzruszającej historii. Monika, otoczona przez majestatyczne szczyty i wszechobecną biel śniegu, poczuje nie tylko chłód, ale i ciepło wspomnień. Każdy krok po ośnieżonym szlaku to nie tylko fizyczna podróż, ale także wędrówka w głąb siebie, w poszukiwaniu sensu i nadziei. Czy zimowe krajobrazy pomogą jej odnaleźć spokój? Przyjaźń w obliczu trudności Aleksander, przyjaciel Moniki, boryka się z poczuciem winy i smutkiem po stracie Michała. Jego wewnętrzna walka staje się kluczowym wątkiem w fabule. Grupa przyjaciół, mimo trudności, postanawia wspierać Monikę, a ich więzi stają się silniejsze w obliczu wyzwań, jakie stawia im natura. Zgrana ekipa, mimo obaw, postanawia uczcić pamięć zmarłego w mroźnych górach, co prowadzi do nieoczekiwanych odkryć i emocjonalnych konfrontacji. Zaskakujące zwroty akcji Podczas zimowej wyprawy Monika ulega nieszczęśliwemu wypadkowi – skręca kostkę, co zmusza grupę do szukania schronienia w opuszczonym schronisku. To miejsce, które na pierwszy rzut oka wydaje się martwe, kryje w sobie tajemnice, które zmienią życie bohaterów. Rafał, właściciel schroniska, nie jest skory do pomocy, ale w miarę upływu czasu między nim a przyjaciółmi rodzi się zrozumienie, które przywraca nadzieję. Jakie sekrety skrywa stare schronisko? Jakie relacje mogą się zrodzić w obliczu trudności? Zima w zapomnianym schronisku to nie tylko opowieść o żalu i stracie, ale także o sile przyjaźni, nadziei i odwadze w obliczu przeciwności. To historia, która porusza zmysły, angażując czytelnika w emocjonalną podróż, która na długo pozostanie w pamięci. Przekonaj się, jak mroźna zima potrafi zbliżyć ludzi i odkryć ich prawdziwą siłę. Czy jesteś gotowy na tę emocjonującą przygodę?

Czasy, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Dworki Podlasia i Mazowsza. Helena obserwuje?świat, zmienia się, spełnia marzenia… Jak kochać i być kochaną? Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały. Początek wieku XX, Podlasie, dwór szlachecki w Sabniach. Młoda wdowa wraca z córeczkami do domu rodziców. Ma jedno marzenie: zostać pisarką! Halszka, jak ją nazywa rodzina, to artystyczna dusza: pięknie gra na pianinie, maluje, ale nade wszystko uwielbia literaturę. Czy mogłaby napisać prawdziwą powieść o miłości? Otoczenie nie zachwyca się jej planami: powinna wyjść za mąż po raz drugi, zająć się dziećmi i domem. Ale pozornie delikatna i rozmarzona Halszka jest uparta. Pisze po nocach powieść o nauczycielce, którą pokochał arystokrata. Ojciec zdziwiony determinacją córki, zasięga rady zaprzyjaźnionego pisarza Bolesława Prusa. Halszka dostaje błogosławieństwo mistrza, tata finansuje wydanie pierwszej powieści. „,Oby sprzedało się chociaż sto książek tej mojej „Trędowatej“, modli się Halszka. Sprzedaż idzie w setki tysięcy... To nie koniec, lecz dopiero początek opowieści o tym jak Helena Mniszkówna została królową romansu z wyższych sfer. Zdobyła wielką popularność, ale zapłaciła wysoką cenę za sukces. Perypetie życia Halszki mogłyby być fabułą jej książki. Naprawdę nazywała się Rawicz – Radomyska, a po pierwszym mężu Chyżyńska. Była panią dworów w Rogalach i w Kucharach - ziemianką zwykłą i niezwykłą, bo prowadziła dwór i pisała z potrzeby serca, nie dla zysku i nie dla sławy. Nie była autorką jednej książki. Napisała ich 30. Na ile opowiadała w nich o sobie? I jaka była naprawdę? Dziś coraz mniej osób pamięta nazwisko: Mniszkówna. Bardziej znany jest tytuł pierwszej powieści „Trędowata“. Książkę wznawiano przed wojną 16 razy, trzykrotnie filmowano. Krytycy surowo ją osądzali jako „, romansidło“,, mimo to sprzedawała się na pniu. Po wojnie, gdy zakazano druku wszystkich książek Mniszkówny, czytelniczki przepisywały ręcznie całe rozdziały i użyczały sobie rękopisy. Opinie krytyków nie miały dla nich znaczenia, emocje, które budziła tak. Jak więc mierzyć wartość literatury? Powieść biograficzna o Helenie Mniszkównie, pisarce, która poruszyła miliony serc jest próbą odpowiedzi na te pytania. Ale też zaproszeniem do dworków Podlasia i Mazowsza, do czasów, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Sposobność by wraz z Heleną obserwować świat, zmieniać się, spełniać marzenia. Kochać i być kochaną. Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały.