Czekając na aresztowanie nocą

Wciągająca i pełna niespodziewanych zwrotów akcji pierwsza część rodzinnej sagi, której akcja rozgrywa się w Nowej Zelandii, niebanalny romans z zaskakującym zakończeniem: "Złoto Maorysów" Sarah Lark. Akcja powieści "Złoto Maorysów" rozpoczyna się w 1846 roku w Irlandii. Kathleen i Michael są w sobie bardzo zakochani i zaręczają się w tajemnicy przed ojcem dziewczyny, który nie akceptuje wybranka jej serca. Planują wspólną ucieczkę z kraju i nowe życie w lepszym świecie. Jednak do tego będą potrzebne pieniądze, których młodzi nie posiadają. Michael popełnia więc kradzież, która niestety wychodzi na jaw. Mężczyzna zostaje ujęty i skazany na zesłanie do Australii. Na dodatek Kathleen spodziewa się ich wspólnego dziecka? Rodzice dziewczyny biorą sprawy w swoje ręce i zmuszają brzemienną dziewczynę do poślubienia wbrew jej woli Iana, mężczyzny, którego wcale nie darzy uczuciem. Wkrótce świeżo upieczeni małżonkowie udają się do Nowej Zelandii, gdzie mają rozpocząć nowe, wspólne życie. Tymczasem Michael, który wciąż nie może zapomnieć o swej ukochanej, poznaje Lizzie, z której pomocą udaje mu się uciec z kolonii karnej w Australii i przedostać do Nowej Zelandii. Czy jednak ich miłość przetrwa rozłąkę oraz przeciwności losu? Na uwagę zasługuje tło powieści, którym jest zetknięcie dwóch kultur: Maorysów, czyli autochtonicznej grupy etnicznej Nowej Zelandii, a także nowoprzybyłych osadników z Wysp Brytyjskich, zasiedlających Nową Zelandię. "Złoto Maorysów" to pierwsza część sagi, której kontynuację stanowią "Kobiety Maorysów" oraz "Bogowie Maorysów".

Czy literatura faktu opisująca czasy II wojny światowej może mieć szczęśliwe zakończenie? Książka "Pod osłoną lasu. Walka, miłość i przetrwanie w czasach Zagłady" jest dowodem na to, że happy end był możliwy w tamtych czasach. Przywraca wiarę w ludzi i podnosi na duchu, ale też nie pozostawia złudzeń, że wojna to zło w czystej postaci. Historia żydowskiej rodziny Rabinowiczów, która, uciekając z getta w 1942 roku, schroniła się w Puszczy Białowieskiej z dwójką małych dzieci. Życie pod skrzydłami matki natury trwało aż dwa lata. Dwa lata pełne wyrzeczeń, zimna, głodu i zwątpienia. I wcale nie to było najgorsze. Nieustanny brak poczucia bezpieczeństwa okazał się najdotkliwszą torturą. Oprócz niebezpieczeństwa ze strony niemieckich oddziałów rodzinie groziło również wydanie przez kolaborantów - współpracowników gestapo. Urządzali oni regularne polowania na Żydów, licząc na nagrodę. Autorka, pracując pięć lat nad książką i poznając członków cudem ocalałej rodziny, stworzyła lekturę autentyczną i wciągającą od pierwszych stron. Nie nuży nadmiarem faktów historycznych, umiejętnie włącza je w treść, przeplatając relacjami z pierwszej ręki. W ten sposób tworzy tekst rzetelny faktograficznie, a zarazem powieściowy, przystępny pasjonatom beletrystycznego czytelnictwa.

Powrót do świata elfów znów stał się możliwy. Czy to, co jeszcze do niedawna wydawało się dziwne, może się stać częścią rzeczywistości? "Zew" stanowi pierwszy tom cyklu powieści graficznych "Mroczne sąsiedztwo". Czytelnik tym razem może się rzucić w wir przygód bohaterów, którzy zaskoczą go niejeden raz. Rue wiedziała jedno: jej matka nigdy nie była taka, jak inni rodzice. Umiała rozmawiać z roślinami, a jednocześnie kochała bliskość z naturą. Nie potrzebowała ubrań, bo te zwyczajnie krępowały jej ruchy. Gdy nagle znika, Rue zaczynają spotykać zadziwiające rzeczy. Kiedy jest w kawiarni, widzi istoty, które na pewno nie należą do tego samego świata. W dodatku na korytarzu szkoły średniej spotyka dziewczynę ze skrzydłami. To daje do Rue do myślenia i uświadamia jej, że jest dokładnie taka, jak jej matka. Tymczasem ojciec Rue trafia do aresztu z zarzutem popełnienia morderstwa. Tak naprawdę wcale nie jest winny zarzucanego mu czynu. Odważył się jednak złamać obietnicę daną dziadkowi Rue, królowi elfów, dlatego też jej matka musiała powrócić do królestwa pełnego magii. Zdesperowana dziewczyna postanawia wyruszyć na ratunek matce. Musi jednak zmierzyć się z przerażającymi istotami, które mogą zagrozić całemu światu.

Strata najbliższej osoby, potrafi złamać najtwardsze serce. "Consolation" to wzruszająca do łez powieść romantyczna autorstwa amerykańskiej pisarki - Corinne Michaels. Natalie i Aaron to szczęśliwe małżeństwo, które oczekuje narodzin swojego pierwszego dziecka. Mężczyzna pracuje jako wojskowy. Niespodziewanie na jednej ze swoich misji zostaje postrzelony i mimo reanimacji nie daje się go uratować. Poukładane dotychczas życie kobiety sypie się niczym domek z kart. Natalie nie potrafi pogodzić się ze śmiercią ukochanego męża i wciąż nie może uwierzyć, że nigdy już go nie zobaczy. Pomimo, że ma dla kogo żyć, każdy dzień bez Aarona jest dla niej bolesną przeprawą. W tym trudnym dla Natalie czasie wspiera ją Liam - przyjaciel jej zmarłego męża. Mężczyzna nigdy nie patrzył na nią, jak na kobietę z którą mogłoby go połączyć coś więcej niż tylko przyjaźń. Była żoną jego najlepszego kumpla, a ON obiecał mu, że zaopiekuje się zarówno nią, jak również ich córeczką, najlepiej jak tylko potrafi - nie oczekując przy tym nic w zamian. Niespodziewanie pojawia się uczucie, które dla obojga jest niedozwolone. Para spędza jednak wspólną noc. Czy Liamowi uda się obudzić w niej chęć do życia? Czy Natalie pogodzi się ze śmiercią męża? Odpowiedź znajdziecie czytając "Consolation".

Wycieczka na Lazurowe Wybrzeże? Plaże pełne słońca, podzwrotnikowy klimat? Beztroska atmosfera wakacji i odskoczni od szarej codzienności? To jest możliwe natychmiast, tu i teraz, dzięki powieści Heather Webb i Hazel Gaynor pt. "Spotkajmy się w Monako". Gdy dodamy do tego wielką aktorkę XX wieku, Grace Kelly i związany z nią wielki świat Hollywood, to wyjdzie nam książka doskonała! Dwie amerykańskie pisarki, Heather Webb i Hazel Gaynor, zabierają swoich czytelników w podróż mentalną w lata 50. XX wieku. W Cannes, mekce najlepszych aktorów świata, zawiązuje się przyjaźń między znaną aktorką, Grace Kelly, i właścicielką miejscowej perfumerii, Sophie Duval. Kobiety zaufają sobie, poczują braterstwo dusz, co pomoże im przetrwać i pokonać trudności, z którymi będą musiały się zmierzyć. Piękna aktorka zostanie wkrótce żoną księcia Monako, Rainiera III, a Sophie utonie w ramionach romantycznego fotoreportera, Jamesa Hendersona. Jednak nie tylko wątki miłosne są ważne w tej powieści. Warto po nią sięgnąć dla opisów kolorytu lokalnego Lazurowego Wybrzeża, dla opisów sposobu życia wielkich tego świata. Poprzez lekturę można też zweryfikować pogląd, że ludzi bogatych i sławnych nie obowiązują zasady, nie dotykają problemy i zdrady. Niniejsza pozycja to efekt połączenia sił dwóch autorek powieści historycznych, mieszkających w północnej części Europy. Smaczki z wielkiego świata gwiazd, luksusowe wnętrza, baśniowe krajobrazy to tylko niektóre z licznych elementów życia sławnych i bogatych. "Spotkajmy się w Monako", a z pewnością nie grozi nam nuda!

Drugi tom bestsellerowej romantycznej serii „Wielki Pałac nad Tamizą" Ona ma za sobą zbyt wiele bolesnych przeżyć i stara się zbudować życie na nowo. On doznał zbyt wiele zła i szuka zemsty. Wielki Pałac nad Tamizą to pensjonat stworzony przez dwie damy, które połączyła miłość, zdrada i śmierć jednego mężczyzny. Teraz oczekują nowego gościa. Nie mogą uwierzyć, gdy wreszcie się zjawia. To cieszący się złą sławą nieślubny syn księcia Brexford, Lucien Durand, lord Bolt, który - jak sądzono - dziesi

Idealne uzupełnienie, a niejako kontynuacja książki „Ciągle po kole”. Zbiór ponad 300 biogramów – epitafiów żołnierzy Żydowskiej Organizacji Bojowej, oparty na Liście wysłanej w 1943 roku do Londynu przez przywódców tej organizacji, jako ślad pamięci po tych, którzy walczyli w powstaniu w getcie warszawskim. Marek Edelman w krótkim i przejmującym wstępie pisze: „Getto warszawskie nie ma cmentarza. Kości żołnierzy żydowskich są zmieszane z cegłami zburzonego miasta. Proch spalonych ciał zmieszany z ziemią. Nie ma grobów, nie ma kamiennych tablic. I nie ma człowieka z jego imieniem i nazwiskiem, z opowieścią najkrótszą, kim był i jak żył”. Hanka Grupińska tworzy taki cmentarz, miejsce pamięci ze słów. Zbiera historie, czy raczej ich okruchy, z których rekonstruuje fragmenty życia. Skrupulatność w zbieraniu faktów, uważność na każdy drobiazg, który odkrywa znacznie więcej – to wszystko sprawia, że czujemy oddech wielkiej literatury. Autorka zostawia bohaterom ich język, nie poprawia, nie tłumaczy, bo „język czasem, jak obraz, może pokazać, a nie wytłumaczyć czy objaśnić”.

Przeczytaj książkę Wojciecha Lady pt. "Mali Tułacze. Poruszająca opowieść o najmniejszych polskich uchodźcach wobec piekła II Wojny Światowej" z Wydawnictwa Prószyński i S-Ka. Poznaj historię tysięcy polskich dzieci zmuszonych do tułaczki po świecie. Wojenna zawierucha nie oszczędza nikogo. I choć konflikty zbrojne to "sprawy dorosłych", w ich wyniku cierpią również dzieci z każdej grupy wiekowej. Dlatego w publikacji tej natrafisz nie tylko na losy świadomych już nastolatków. Znajdziesz tu także opowieści o niedawno urodzonych maluchach, jak i o kilkulatkach wrzuconych w brutalną rzeczywistość. Dowiesz się, że niektóre z tych dzieci przychodziły na świat w wagonach. W zaplombowanych transportach jadących gdzieś w głąb Azji. Wojciech Lada w książce "Mali tułacze" przenosi czytelnika do roku 1940. Wtedy to dla kilkudziesięciu tysięcy polskich dzieci rozpoczęła się podróż. Żadne z nich wtedy jeszcze nie wiedziało, że potrwa ona aż osiem lat. W tym czasie mali bezbronni ludzie chorowali i umierali z głodu. Inni dorastali, przemierzając prawie wszystkie strefy klimatyczne naszego globu. I ocierając się o niemal wszystkie znane nam kultury. Ze zmrożonej Syberii dzieci przenoszono na stepy Azji, gdzie rodziła się ludzka cywilizacja. Stamtąd trafiały do Persji, której krajobrazy przywodziły na myśl scenerie znane z baśni tysiąca i jednej nocy. Kolejne miejsca na szlaku to Afryka, Indie, Nowa Zelandia czy Meksyk. Niektóre miały więcej szczęścia. Tysiącom polskich dzieci udało się bowiem uciec z Rosji razem z armią generała Władysława Andersa. Dorośli już "Mali tułacze" z reportażu Wojciecha Lady opisują ten czas jako najpiękniejsze lata życia. Jednak nawet dobiegając dziewięćdziesiątki płaczą, przywołując wspomnienia. Jedna z bohaterek książki podsumowuje tę wieloletnią podróż słodko-gorzkimi słowami. "Przeszłam piekło, ale widziałam rzeczy piękne".