Jedyny samolot na niebie. Historia mówiona zamachów z 11 września

"Dekameron" to zbiór stu opowieści, które w ciągu dziesięciu dni 1348 roku opowiada sobie grupa dziesięciu szlachetnie urodzonych florentczyków (siedem pań i trzech młodzieńców), którzy schronili się przed zarazą w okolicach Florencji. Każdy dzień miał swój temat zadany przez kolejno wybieranych „króla” lub „królową”. Nowele stanowią opis obyczajów w epoce włoskiego renesansu, dając wyraz z jednej strony bujnemu życiu, pełnemu miłości i przygód erotycznych, z drugiej zaś wyrażając podziw dla inteligencji, sprawności ludzkiego umysłu, bystrości i sprytu. Głównym motywem opowiadań jest miłość: małżeńska i pozamałżeńska, zmysłowa i platoniczna, tragiczna i idylliczna. Lektura dla szkół średnich

"Mali wredni wikingowie" to błyskotliwy powrót twórczyni Koszmarnego Karolka! Życie wikinga jest bardzo trudne. Nic, tylko morskie wyprawy, napady i grabieże. A w dodatku jeszcze te wszystkie trolle, które trzeba tropić... Prawidziwy wiking jest wielki, silny i zły, a przynajmniej tak myślą wszyscy poza tą niewielką, ale bardzo zabawną gromadką, którą za chwilę Wam przedstawimy. Przed Wami bliźniaki Fanga i Trach. Nie straszne im żadne niebezpieczne przygody, ani (co trzeba przyznać) wszystkie zakazy, nakazy i dobre rady dorosłych. Flejka nie lubi się ani kąpać, ani czesać. Uważa, że jedna kąpiel w roku w zupełności wystarcza. Goldi wygląda na kogoś, kto absolutnie nie powinien należeć do paczki. To typ lizusowatej pannicy, ale przecież nikt inny nie potrafi lepiej wytropić śpiącego wśród skał trolla. A oto bohater, którego opiewać będą wszystkie sagi! Zakręcone Gacie ma już na swoim koncie morskiego smoka i najlepiej zna się na wszelkiego typu zbrojnych napadach. Teraz wszyscy razem muszą stawić czoła prawdziwemu wyzwaniu! "Mali wredni wikingowie" to książka zarówno dla młodszych, jak i starszych dzieci. Opowieść Franceski Simon tryska wprost łobuzerstwem i czarnym humorem. Tutaj nie ma czasu na nudę! Wartka akcja, błyskotliwe dialogi, powiedzonka, które z miejsca zapadają w pamięć i oni: jedyni w swoim rodzaju, do bólu zabawni i niepokonani... Oto ekipa spod ciemnej, północnej gwiazdy, która zaprasza Was w swoje szeregi!

Przodownictwo pracy w PRL-u to temat niemal zupełnie zapomniany. Starsze pokolenia mogą jeszcze kojarzyć go ze słynnym niegdyś filmem Andrzeja Wajdy "Człowiek z marmuru". Młodsi - już z niczym. A przecież to historia bardzo daleka od banału, przepełniona heroizmem i ludzkimi dramatami, obrazująca doskonale grozę stalinizmu i komunistyczną utopię. W trudnej powojennej rzeczywistości tysiące robotników uwierzyło w obietnicę lepszego, socjalistycznego jutra i zaangażowało się bez reszty w masowy ruch współzawodnictwa pracy. W wyścigowym tempie wznosili domy i wydobywali węgiel, bijąc kolejne rekordy, wyrażane w setkach procent tak zwanej normy. Pracowali w błysku fleszy i przy aplauzie propagandy, patrzyli ze zdjęć w gazetach i ogromnych portretów, nazwiska najsławniejszych górników, murarzy czy stoczniowców znała cała Polska. Jednak opowieść o ludzkiej determinacji, poświęceniu i komunistycznej mitologii jest w swoim najgłębszym wymiarze uniwersalną historią, mówiącą o śmierci idei. Entuzjazm ludzi został przez władze kompletnie zmarnowany, a podwyższanie norm aż do absurdu przerodziło współzawodnictwo w prawdziwy koszmar. Przodownictwo pracy stało się symbolem stalinowskiej przemocy, a przodownicy - wrogami społeczeństwa, które nie chciało pracować do upadłego, ale po prostu żyć. Trudno uwierzyć, ale ruch w skarlałej i zupełnie pozbawionej znaczenia formie przetrwał właściwie do końca PRL-u, a przodownikami pracy były nawet tak ważne dla naszej historii osoby jak Anna Walentynowicz. Ostatecznie przeminął wraz z ustrojem. Jednak nawet dziś, kompletnie zapomniany, niesie ze sobą ważną treść - przestrogę z odległej przeszłości, aktualną w każdym miejscu i każdym czasie. Andrzej Janikowski jest niezależnym dziennikarzem i pisarzem. Współpracował z licznymi czasopismami. Jest autorem thrillera "Wiwisekcja zbrodni".

Trzymający w napięciu thriller polityczny na miarę naszych czasów: niespodziewane zwroty akcji, nietuzinkowi bohaterowie i meteorologiczna katastrofa w tle. Nadciąga nowa epoka lodowcowa: temperatury spadają do minus 60 stopni Celsjusza, wiatr zrywa linie energetyczne, a miasta przykrywa kilkumetrowa warstwa śniegu. Gdy na najwyższych szczeblach władzy dochodzi do trzęsienia ziemi, na żądanie premiera nadkomisarz Jakub Tyszkiewicz ląduje nie tylko w samym centrum śledztwa, ale też kataklizmu…

Jak poradzić sobie z własnymi emocjami? Pierwszy tom serii Drużyna Snów pt. "Eliza i potworny gniew" pozwoli dziecku na odkrycie własnych emocji i skonfrontowanie się z nimi. Główna bohaterka książki to Eliza, dziewczynka, która, odkąd ma młodszego brata, często się denerwuje - rodzice poświęcają mu więcej czasu, a na nią nie zwracają uwagi. Do tego młodszy brat nigdy nie zostaje ukarany, jak coś zrobi źle. Eliza jest zmęczona tą sytuacją. Któregoś wyjątkowo złego dnia podenerwowana dziewczynka idzie spać. A jak powszechnie wiadomo, pójście do łóżka w stanie wzburzenia sprawia, że sny, które mamy, są nieciekawe. We śnie Eliza trafia do świata, w którym wszystko działa inaczej niż w prawdziwym świecie. Zmartwienia dziewczynki mogą zostać usunięte jedynie przez ściśle tajną organizację o nazwie Drużyna Snów, której głównym zadaniem jest właśnie usuwanie zmartwień ze snu. Czy Drużyna osiągnie sukces? Czy Eliza będzie w stanie obudzić się i zapomnieć o zmartwieniach? Dzięki książeczce dzieci odkrywają swoje emocje i dowiadują się, jak sobie z nimi radzić. "Eliza i potworny gniew" to pierwsza część serii Toma Percivala pt. Drużyna Snów. Poza wyżej wymienioną serią autor jest znany z takich książek, jak "Nietypowy Adaś", "Zmartwienie Róży", "Gniewny Antoś" oraz "Starania Toli". Jego książki są pełne uroczych ilustracji, które dopełniają tekst.

Sięgnij po książkę "Wymruczane szczęście", którą napisała Joanna Szarańska, i przekonaj się, że czasem wystarczy jeden uśmiech od losu lub splot zaskakujących wydarzeń, by ponownie odnaleźć radość i spokój ducha! Każdy przechodzi czasem gorszy okres w swoim życiu. Liczne nieszczęścia, pomyłki i rozczarowania sprawiają, że tracimy pewność siebie i wiarę w lepsze jutro. Warto jednak zmobilizować wszystkie siły i uwierzyć, że nadejdą wspaniałe chwile. Emilia ma za sobą rozwód i wkracza w nowy etap swojego życia z niesfornymi bliźniętami, którymi się opiekuje. Dzięki wsparciu kuzyna ma gdzie mieszkać oraz otrzymuje propozycję pracy. Niestety, wkrótce ją traci. Załamana kobieta jest pełna obaw o przyszłość, jednak i tym razem może liczyć na pomoc innych. Pewna starsza pani umożliwia jej współpracę z ekscentrycznym pisarzem, który ciepłe uczucia wydaje się żywić wyłącznie do swojej kotki. Emilia i mężczyzna szybko przypadają sobie do gustu i zaczyna rodzić się między nimi prawdziwe uczucie. Nieoczekiwanie jednak jego kotka znika, a bliźniaki Emilii stają się głównymi podejrzanymi. Czy uda się odnaleźć zwierzę i zawalczyć o miłość?

Masz wrażenie, że żyjesz w morzu ignorancji i głupoty, idiotyzmów i półprawd, populizmu i bezmyślnie powtarzanych bzdur? Jeśli tak, sięgnij po opinię specjalistów. Francuski psycholog Jean-François Marmion poprosił ekspertów w dziedzinie ludzkich zachowań - socjologów, psychologów, filozofów, neuropsychiatrów - by zmierzyli się z tematem i spróbowali zdefiniować idiotyzmy, które tak nam doskwierają. Efektem jest błyskotliwa, pełna humoru książka "Głupota. Nieoficjalna biografia", która pozwoli (po części) zrozumieć, dlaczego pływamy w morzu bredni. Różnorodność form i poziomów głupoty przedstawiona w książce może przyprawić o zawrót głowy. Trzydzieści jeden tekstów i wywiadów zawiera bogaty przegląd idiotycznych przekonań, teorii spiskowych, internetowych fejków i innych bredni. Czy żyjemy w złotym wieku bzdur? - pytają autorzy. I pochylają się nad wszystkimi, analizując pod tym kątem zarówno naszą codzienność, jak i brednie globalne, z szybkością światła ogarniające całe społeczności ery cyfrowej. Z tej książki dowiemy się, dlaczego często wierzą w nie nawet bardzo inteligentni ludzie i kto jest najbardziej podatny na ich działanie. Znajdziemy też naukową definicję dupka i dowiemy się, dlaczego tak bardzo pasuje ona do Donalda Trumpa. Autorzy różnie definiują głupotę, ale większość zgadza się ze słowami amerykańskiego filozofa Harry'ego Frankfurta, który zasłynął bestsellerową książką "O wciskaniu kitu". Pisał on, że istotą głupoty jest obojętność na prawdę. W przeciwieństwie do kłamcy, który prawdę stara się świadomie ukryć, głupiec ją po prostu ignoruje. Rozwodzi się o wszystkim, cokolwiek przyjdzie mu do głowy, bez najmniejszej troski o prawdziwość czy fałsz swoich stwierdzeń. A jeśli jest obdarzony narcystyczną pewnością siebie, to łatwo uwiedzie audytorium, które odruchowo doszukuje się sensu w jego słowach. Jak się przed tym bronić? Poza włączeniem krytycznego myślenia niewiele da się zrobić. Jak mawiał Albert Einstein: "Istnieją tylko dwie nieskończone rzeczy: wszechświat i ludzka głupota. Choć co do tej pierwszej nie mam absolutnej pewności".

Bestsellerowa seria „Za dużo marchewek” Zabawna, pełna wdzięku i szalonych przygód, cudownie ilustrowana książka pokazuje, że nie zawsze trzeba być perfekcyjnym i chcieć zrobić wszystko samemu. Nieraz trzeba skorzystać z pomocy przyjaciół, a dobra zabawa i współdziałanie mogą dać wiele satysfakcji i przyjemności. Niepowtarzalny, kolorowy i radosny – wykreowany przez Katy Hudson – świat,w którym przyjaźń, umiejętność dzielenia się i współdziałania są najważniejsze powraca w Amberku! Po Króliku, który gromadził marchewki („Za dużo marchewek”), Żółwiu, który chciał przespać zimę („Za dużo zimowych zabaw”), Wiewiórce, która sama chciała wygrać wyścig („Wyścig po Złotego Żołędzia”), teraz kolej na Bobra. Bóbr zawsze CHCE BYĆ PERFEKCYJNY! Wszystko robi starannie, uważnie i rozważnie. Teraz ma doskonały przepis na doskonały tort urodzinowy. Przyjaciele chcą mu pomóc i podzielić się radością wspólnego przygotowywania święta. Bóbr nie jest tym pomysłem zachwycony. A będzie jeszcze mniej zachwycony, kiedy zabiorą się do pracy... Oj, wiele się będzie działo! Czy Bóbr przekona się, że dzieło nawet mniej doskonałe, ale wspólne, jest lepsze niż dzieło doskonałe stworzone samemu?