Możesz na mnie liczyć

Germinal Ibarra jest pozbawionym złudzeń policjantem prześladowanym przez sławę i własne sumienie. Przed trzema laty poprosił o przeniesie na komisariat w La Coruni, gdzie schronił się ze swoją melancholią po tym, jak rozwiązanie głośnej sprawy zabójstwa małej Amandy zrobiło z niego bohatera, którym nigdy nie chciał zostać i którym nigdy się nie czuł. To pozorne odcięcie od świata i anonimowość zakłóca pewnej nocy telefon ze szpitala: jakaś poturbowana kobieta, która trafiła na oddział ratunkowy, wzywa go,

Dwadzieścia międzywojennych lat– kolorowych i szarych. Biednych i bogatych. Pełnych nadziei i zwątpienia. Wyjątkowych – jak nigdy wcześniej i nigdy później. Dwie kobiety - Irena i Teresa. Pierwsza ma wszystko: męża, kochanka, wymarzone dzieci, wykształcenie, dobrobyt. Drugiej wszystkiego brakuje: miłości, szczęścia, pracy i pieniędzy. Irena Krzywicka - skandalistka, demoralizatorka, uwikłana w głośny romans. Teresa Kulebianka - od losu dostała słabe karty. Chciała się wyrwać z biedy rodzinnego domu i nigdy tam nie wrócić. Obu życie wystawiło wysoki rachunek za podążanie za pragnieniami. Kiedy się spotykają, Irena jest na szczycie, Teresa - na samym dole. Ta znajomość je odmieni, zwłaszcza że nic nie może przecież wiecznie trwać - ani nieszczęście, ani szczęście... Piękna powieść osadzona w realiach epoki, ze słynną Ziemiańską, teatrzykami rewiowymi i salonami literackimi, z postaciami takimi jak Irena Krzywicka i Tadeusz Boy-Żeleński.

Najszczęśliwsza to mrożący krew w żyłach thriller psychologiczny, autora bestsellerowego Grzechu. Max Czornyj artysta, którego historie zachwycają zarówno czytelników jak i recenzentów, po raz kolejny pragnie przenieść czytelnika w świat intryg i zbrodni. Przedstawia nam doskonały obraz możliwości manipulacji ludzką psychiką i sterowania emocjami. Jeśli jesteś gotowy na wciągającą opowieść, w której napięcie stopniowane jest po mistrzowsku, ta książka to pozycja obowiązkowa! Być może, w tamten dzień, była najszczęśliwsza w całym swoim życiu. Nigdy się tego nie dowiedział. Tymczasem Dawid Kaster stał w lepkiej i ciepłej kałuży, a jego żona i dziecko nie żyli. Kiedy Dawid otrzymuje list od Ilony, jest przerażony. Charakter pisma i treść nie pozostawiają wątpliwości, że autorką jest jego żona - zamordowana cztery lata temu. Ogarnia go dezorientacja i niepokój. Jedna krótka wiadomość sprawiła, że demony przeszłości powróciły. W międzyczasie media informują o zaginięciu kolejnej kobiety. Jakby tego było mało, mężczyzna niebawem otrzymuje kolejną zaskakującą niespodziankę. Czy morderca Ilony prowadzi z Dawidem niebezpieczną grę? Czy jest prawdopodobne, że kobieta, jednak żyje? Z każdą kolejną wskazówką Kaster jest coraz bliżej wyjaśnienia, co tak naprawdę się zdarzyło. Czy odkryje prawdę? A może przekona się, że lepiej byłoby gdyby jej nigdy nie poznał? Sprawdź, jak niewiele dzieli idealne życie od przerażającego kłamstwa.

"Mam już dość. Jak pokonałam domowego hejtera" to historia kobiet, które dla uzyskania wolności musiały wiele poświęcić. Jak wiele trzeba przejść, żeby rozwieść się z socjopatą, manipulatorem lub alkoholikiem? Książka opisuje historie kilku kobiet. Jedna z nich - Alicja - była żoną socjopaty. Był on niezwykle zazdrosny i stosował wobec niej przemoc. Zdarzało się nawet, że gwałcił ją, gdy była pod wpływem środków nasennych. Kolejna kobieta, o imieniu Marta, miała męża alkoholika. Pomimo tego, że dość szybko uzyskała rozwód, to dojście do siebie po życiu w takich warunkach trwało bardzo długo. Mąż Julii był manipulatorem, przez którego prawie popełniła samobójstwo. Adela uważa, że rozwód to jej porażka. Kolejna kobieta - Diana - wciąż próbuje się podnieść, bo nie potrafi sobie poradzić z życiem po rozwodzie. Jest jeszcze Sylwia, która do dziś spłaca kredyt, który wzięła na pokrycie długów byłego męża. Dlaczego kobiety takie jak te powyżej społeczeństwo uważa za porażki? Jak wysoka jest cena wolności i czy ta wolność jest osiągalna pomimo papierka świadczącego o rozwodzie? Jak zacząć nowe życie z takim bagażem doświadczeń? Książka pokazuje kilka przykładów, jak wyżej opisane kobiety starają się poradzić sobie z trudami życia po rozwodzie i po traumie, jaką musiały przeżyć. Książka Danuty Awolusi i Joanny Warpas opowiada o tym, jak przeżyć piekło rozwodu i jak podnieść się, gdy jest już po, a rzeczywistość jest zupełnie inna niż oczekiwania.

Jeśli lubisz dobrą literaturę i nordyckie klimaty, to koniecznie zanurz się w powieści "Wikingowie. Zew Odyna". Wyrusz w podróż pełną spisków, krwi i namiętnej miłości! Ingrid została postawiona w trudnej sytuacji. Jako córka jarla Sigurda Czerwonookiego musi spełnić oczekiwania ojca i poślubić jednego z lokalnych wodzów. Tym sposobem zawarty zostanie sojusz, który znacząco wzmocni pozycję jarla. Problem w tym, że dziewczyna pragnie cieszyć się wolnością i nie chce wychodzić za starego wikinga. Podczas przygotowań do ceremonii zdarzyło się coś nieoczekiwanego - jarl Hrafn Niski z Kristiansundu zaatakował wioskę. Podczas walk zginął Sigurd, a jego syn został wybrany nowym wodzem. To jednak nie zmieniło sytuacji, a wręcz wzmogło potrzebę dokonania zaślubin. Sytuacja dodatkowo skomplikowała się podczas pochówku zmarłych. Jeden z nich wciąż oddychał, a Ingrid zdołała go uratować. Tym samym poznała mężczyznę, którego obdarzyła uczuciem i spędziła z nim noc. Konsekwencje tego czynu niebawem odczują oba królestwa, a dwoje zakochanych wikingów na zawsze odmieni swoje życie.

W środku nocy na rozkopanym odcinku drogi dochodzi do kraksy. Auto Wolczuka zostaje skasowane, sprawca zamieszania ucieka, a on sam udaje się do pobliskich Chęcin, gdzie czeka go nocleg w miejscowym ośrodku leczenia uzależnień. Z czasem Damian Wolczuk dowiaduje się, że w miasteczku grasuje morderca, a do tego miejscowi przekazują sobie szeptem legendy o czającym się w okolicy złu.

Historia Alicji, która podczas szalejącej za oknem wichury zostaje nagle całkiem sama w zupełnej ciemności. W domu pojawia się jednak dziwny gość – Ptak Elek, czarny jak noc za oknem, odziany w krótkie spodenki w paski i gadający wierszem. Ptaszysko stawia przed Alicją trudne zadania. Czasem brzmią one zawile jak łamigłówki i samo ich rozszyfrowanie jest dla Ali nie lada wyzwaniem. Zadania te wypełniają Alicji czas i prowadzą do szczęśliwego finału. Po tej przygodzie nic nie będzie dla dziewczynki takie samo jak przedtem – mówiąc szczerze, wszystko będzie dużo, dużo lepsze. Zadziałają czary, ale takie... domowej roboty, dostępne każdemu, kto wierzy w moc odwagi, miłości i przyjaźni.

Przeczytaj książkę Wojciecha Lady pt. "Mali Tułacze. Poruszająca opowieść o najmniejszych polskich uchodźcach wobec piekła II Wojny Światowej" z Wydawnictwa Prószyński i S-Ka. Poznaj historię tysięcy polskich dzieci zmuszonych do tułaczki po świecie. Wojenna zawierucha nie oszczędza nikogo. I choć konflikty zbrojne to "sprawy dorosłych", w ich wyniku cierpią również dzieci z każdej grupy wiekowej. Dlatego w publikacji tej natrafisz nie tylko na losy świadomych już nastolatków. Znajdziesz tu także opowieści o niedawno urodzonych maluchach, jak i o kilkulatkach wrzuconych w brutalną rzeczywistość. Dowiesz się, że niektóre z tych dzieci przychodziły na świat w wagonach. W zaplombowanych transportach jadących gdzieś w głąb Azji. Wojciech Lada w książce "Mali tułacze" przenosi czytelnika do roku 1940. Wtedy to dla kilkudziesięciu tysięcy polskich dzieci rozpoczęła się podróż. Żadne z nich wtedy jeszcze nie wiedziało, że potrwa ona aż osiem lat. W tym czasie mali bezbronni ludzie chorowali i umierali z głodu. Inni dorastali, przemierzając prawie wszystkie strefy klimatyczne naszego globu. I ocierając się o niemal wszystkie znane nam kultury. Ze zmrożonej Syberii dzieci przenoszono na stepy Azji, gdzie rodziła się ludzka cywilizacja. Stamtąd trafiały do Persji, której krajobrazy przywodziły na myśl scenerie znane z baśni tysiąca i jednej nocy. Kolejne miejsca na szlaku to Afryka, Indie, Nowa Zelandia czy Meksyk. Niektóre miały więcej szczęścia. Tysiącom polskich dzieci udało się bowiem uciec z Rosji razem z armią generała Władysława Andersa. Dorośli już "Mali tułacze" z reportażu Wojciecha Lady opisują ten czas jako najpiękniejsze lata życia. Jednak nawet dobiegając dziewięćdziesiątki płaczą, przywołując wspomnienia. Jedna z bohaterek książki podsumowuje tę wieloletnią podróż słodko-gorzkimi słowami. "Przeszłam piekło, ale widziałam rzeczy piękne".