Nie wiesz dlaczego

Przodownictwo pracy w PRL-u to temat niemal zupełnie zapomniany. Starsze pokolenia mogą jeszcze kojarzyć go ze słynnym niegdyś filmem Andrzeja Wajdy "Człowiek z marmuru". Młodsi - już z niczym. A przecież to historia bardzo daleka od banału, przepełniona heroizmem i ludzkimi dramatami, obrazująca doskonale grozę stalinizmu i komunistyczną utopię. W trudnej powojennej rzeczywistości tysiące robotników uwierzyło w obietnicę lepszego, socjalistycznego jutra i zaangażowało się bez reszty w masowy ruch współzawodnictwa pracy. W wyścigowym tempie wznosili domy i wydobywali węgiel, bijąc kolejne rekordy, wyrażane w setkach procent tak zwanej normy. Pracowali w błysku fleszy i przy aplauzie propagandy, patrzyli ze zdjęć w gazetach i ogromnych portretów, nazwiska najsławniejszych górników, murarzy czy stoczniowców znała cała Polska. Jednak opowieść o ludzkiej determinacji, poświęceniu i komunistycznej mitologii jest w swoim najgłębszym wymiarze uniwersalną historią, mówiącą o śmierci idei. Entuzjazm ludzi został przez władze kompletnie zmarnowany, a podwyższanie norm aż do absurdu przerodziło współzawodnictwo w prawdziwy koszmar. Przodownictwo pracy stało się symbolem stalinowskiej przemocy, a przodownicy - wrogami społeczeństwa, które nie chciało pracować do upadłego, ale po prostu żyć. Trudno uwierzyć, ale ruch w skarlałej i zupełnie pozbawionej znaczenia formie przetrwał właściwie do końca PRL-u, a przodownikami pracy były nawet tak ważne dla naszej historii osoby jak Anna Walentynowicz. Ostatecznie przeminął wraz z ustrojem. Jednak nawet dziś, kompletnie zapomniany, niesie ze sobą ważną treść - przestrogę z odległej przeszłości, aktualną w każdym miejscu i każdym czasie. Andrzej Janikowski jest niezależnym dziennikarzem i pisarzem. Współpracował z licznymi czasopismami. Jest autorem thrillera "Wiwisekcja zbrodni".

Seryjni mordercy przerażają i fascynują jednocześnie, sprawiają, że pragniemy poznać ich historię. Jednym z najpopularniejszych seryjnych morderców, którego legenda nie słabnie mimo upływu lat, jest Kuba Rozpruwacz. Jeśli chcesz spojrzeć na jego postać oczami ofiar, to koniecznie sięgnij po "Pięć. Nieopowiedziane historie kobiet zamordowanych przez Kubę Rozpruwacza" autorstwa Hallie Rubenhold. Kuba Rozpruwacz stanowi ważny element miejskiej kultury Londynu. Śladami jego zbrodni prowadzone są wycieczki, a jego "cień" można zobaczyć w Muzeum Figur Woskowych Madame Tussaud. Autorka "Pięć. Nieopowiedziane historie kobiet zamordowanych przez Kubę Rozpruwacza," Hallie Rubenhold, staje w mocnej opozycji do zjawiska mitologizowania postaci zabójcy. Pisarka opowiada historię pięciu znanych nam z imion ofiar - Polly, Annie, Elizabeth, Catherine i Mary-Jane, kobiet, które nie łączy nic, poza wyrokiem śmierci. Oraz domniemanym zabójcą, który po dziś dzień cieszy się ogromną sławą. Sławą, o której żadna z nich nie może marzyć. Autorka, będąca uznaną historyczką, opowiada losy ofiar, których historie nie są znane opinii publicznej. Dzięki niej poznajemy portrety pięciu kobiet, kobiet, które żyły w mrocznym, wiktoriańskim Londynie... Jeżeli interesuje Cię postać Kuby Rozpruwacza, to możesz sięgnąć po komiks "Kuba Rozpruwacz. Ludzka maszyna", po "Autobiografię Kuby Rozpruwacza" lub też "Zagadkę Kuby Rozpruwacza. Kroniki" autorstwa Andrzeja Pilipiuka.

"Ratowałam od zagłady. Wspomnienia Irene Gut-Opdyke" to opowieść o siedemnastoletniej uczennicy szkoły pielęgniarskiej w Radomiu. Wybuch wojny zmusił młodą dziewczynę do rezygnacji z wielu ważnych dla niej wówczas spraw. Stała się bohaterką, jednak przez cały czas trwania wojny, los jej nie oszczędzał. Irenę spotkało wiele cierpienia i poniżeń. Jednak te wszystkie przykre doświadczenia sprawiły, że dziewczyna znalazła w sobie potężną siłę, która pozwoliła jej przetrwać i nieść ratunek innym. Irene zaangażowała się w konspirację. Swoje niemieckie w brzmieniu nazwisko wykorzystała, by ratować Żydów. Na każdym kroku ryzykując własnym życiem - pomagała ludziom w uciecze z getta. Ukrywała ich w lesie oraz w piwnicy majora SS, u którego pracowała w roli gosposi. Nie kierowała się nienawiścią, lecz miłością. Jej czyny są najwyraźniejszym przykładem potwierdzającym tezę, że zło można pokonać, czyniąc dobro. Po wojnie Irene wyjechała do USA. Przez wiele lat milczała na temat tych dramatycznych wydarzeń. Do spisania wspomnień skłoniły ją teorie, które zaprzeczały istnieniu Holocaustu i obozów koncentracyjnych. Książka ze wspomnieniami Irene Gut-Opdyke to niezwykle wstrząsające świadectwo heroizmu młodej, polskiej dziewczyny. Jej działania były największym buntem wobec zła, jakiego doświadczył świat i krzywdy innych ludzi. Publikacja książki odbiła się szerokim echem, a na jej podstawie w Nowym Jorku powstała sztuka teatralna.

Weź udział w niezapomnianej przygodzie, pełnej magii, aniołów i tajemnic. Bestsellerowa książka "Berło światła" z serii Kroniki Atlantydy to początek historii, od której nie będziesz w stanie się uwolnić. Nefreteri de Vesci jest wyjątkową młodą kobietą. Zawodowo odnajduje zaginione dzieła sztuki i nie ma sobie równych w swoim fachu. Wyróżnia ją fakt, że wszystkich zleceń podejmuje się wspólnie ze swoim bratem - nigdy nie działają osobno. To ich żelazna zasada. Niestety możliwe, że ta współpraca niebawem dobiegnie końca. Malachi, hrabia de Mandeville, jest śmiertelnie chory. Nadzieja pojawia się wraz z nadejściem Azraela. Arogancki Anioł Śmierci przybywa do Nefertari z niewykonalnym zadaniem. Zleca kobiecie odnalezienie berła światła, które ocalone zostało dwanaście tysięcy lat wcześniej z tonącej Atlantydy. Insygnia mocy dają niewyobrażalne możliwości. Niestety do tego zadania Nefreteri musi przystąpić samodzielnie. Prawdopodobnie odmówiłaby w normalnych okolicznościach, ale Azrael ma asa w rękawie, a jest nim życie Malachiego. Tylko Anioł Śmierci może ocalić życie śmiertelnie chorego mężczyzny. Nefreteri rusza na poszukiwania, ale czas nieubłaganie ucieka.

Teresa Grzywocz – stewardesa i autorka książki Etat w chmurach – opowiada o niemal rocznym pobycie na Dalekim Wschodzie. Odwiedziła m.in. Singapur, Wietnam, Kambodżę, Malezję, Sri Lankę, Tajlandię… Starała się wtopić w tłum i poczuć rytm życia azjatyckich ulic. Podziwiała nowoczesność orientalnych metropolii i zgłębiała wielowiekowe tradycje. Próbowała egzotycznych potraw i przysłuchiwała się obco

Związek, który nie mógł się udać. Czy miłość ma znaczenie, gdy wszystko i wszyscy sprzysięgają się przeciwko niej? "Arystokrata" to historia, w której para bohaterów walczy, by poskromić swoje uczucia. Czytelnicy przekonają się, że nie będzie to łatwe, a pewne rzeczy naprawdę trudno jest przeskoczyć. Felicity zobaczyła Leo pod prysznicem. Nie zrobiła tego celowo, ale kiedy już spojrzała, nie mogła oderwać wzroku. Nie chodziło tylko o to, że był nagi. Po prostu dawno nie widziała tak przystojnego mężczyzny. Nic dziwnego, gdy niedługo później wpadli na siebie, momentalnie coś do siebie poczuli. Leo okazał się miły, czuły, inteligentny, a przy tym opiekuńczy. Z kolei Felicity zauroczyła go swoją oryginalną urodą, ognistymi włosami i masą piegów. Szkoda tylko, że nie nadawała się na kobietę, którą mógłby otwarcie przedstawić swojej rodzinie. Leo nigdy w życiu tak naprawdę nie poczuł wolności. Przez całe życie był śledzony, obserwowany i kontrolowany. Będąc synem księcia, musiał też wybrać na swoją partnerkę odpowiednią kobietę: taką pochodzącą z wyższych sfer. Choć Felicity miała świadomość, że jej związek z Leo nie ma przyszłości, i tak było jej trudno się z nim rozstać. Nie mogła się zgodzić na życie pod stałą kontrolą, którego przecież nikt jej nie proponował. Czy jeden list zdoła wyjaśnić wszystko?

Mroczna historia dla fanów serialu „Nikita”! Una to płatna zabójczyni wyszkolona przez rosyjską Bratwę. Swoje imię otrzymała od szefa mafii, który traktuje ją jak córkę. Dziewczyna stanowi idealną broń: nie ma sumienia, nic nie czuje, a zabijanie sprawia jej przyjemność. Nazywają ją Pocałunkiem śmierci. Kiedy celem kolejnego zlecenia zostaje capo włoskiej mafii, kobiecie w wykonaniu zadania będzie towarzyszył Nero Verdi. Una zdecydowanie nie docenia swojego kompana. Nie zdaje sobie sprawy, z jak niebezpiecznym mężczyzną współpracuje. I to jest błąd. Wkrótce Nero sam zleci jej, aby rozwiązała pewien problem. Una mogłaby odmówić, ale on ma coś, czego dziewczyna bardzo potrzebuje. Tymczasem jedyną rzeczą, jakiej Nero pragnie, jest władza i z przyjemnością wykorzysta Unę do realizacji własnych celów.