Wystarczy kochać

Czy przeszłość może mieć znaczenie? Adriana Wenberger wraca do Great Falls po śmiertelnym wypadku rodziców. Od tego momentu zaczynają ją dręczyć koszmary o własnej śmierci. W każdym z nich pojawiają się mężczyźni bez twarzy. Pewnej nocy kobieta śni o Davidzie, z którym łączą ją zażyłe relacje, jednak nie ma pojęcia, kim jest mężczyzna. Kiedy spotyka go na farmie, nie może uwierzyć, że David istnieje naprawdę. Sny nabierają tempa, a ich znajomość staje się coraz bardziej intrygująca dla obojga. Takiej książki jeszcze nie czytałam! Emilia Szelest zabiera nas do świata kowbojskich porachunków, szybkich koni i wielkiej tajemnicy. Z ogromnym zainteresowaniem śledziłam historię Ade i Davida, nie mogąc się doczekać wyjaśnienia wydarzeń nie z tego świata. Ta historia z pewnością poruszy serca, wywoła uśmiech na twarzy oraz zostawi po sobie pełną nadziei myśl: zawsze odnajdę do ciebie drogę. Przeczytałam jednym tchem i gorąco polecam! Ada Tulińska Byłam pewna, że Emilia Szelest już niczym mnie nie zaskoczy. Och, jak bardzo się myliłam! Autorka porywa nas w podróż do przeszłości, na granicę jawy i snu, udowadniając, że wszystko spod jej pióra (lub klawiatury) jest genialne! Czy przeszłość może przenikać się z teraźniejszością? Nie przegap, bo... nie wiadomo, co Ci się przyśni ) Katarzyna Bieńkowska / Autorka bloga Poligon Domowy Poruszająca, niemal baśniowa i pełna emocji historia, która pokazuje, że przeznaczenie zawsze odnajdzie właściwą drogę ku szczęśliwemu zakończeniu. Emilia Szelest oczarowała mnie tą historią i nadal jestem pod jej urokiem! Barbara Bandyk, @zaczytana.book

Związek Darii i Marka z trudem można nazwać szczęśliwym. Młodzi małżonkowie nie darzą się nawzajem zaufaniem i boją się mówić wprost o swoich uczuciach. Marek, przekonany, że żona zgodziła się na ślub wyłącznie z rozsądku, po ściągnięciu jej do Krakowa wprost szaleje z zazdrości i strachu, że dziewczyna w końcu zdecyduje się go zostawić. W tym czasie Daria i jej brat zmagają się z wciąż żywymi demonami przeszłości. Choć wieloletni rywal ich ojca zginął, ktoś dowiedział się o wydarzeniach znad urwiska i teraz próbuje zaszantażować rodzeństwo. Okazuje się, że dawne urazy nie wygasły i tajemniczy wróg wciąż zrobi wszystko, aby zaszkodzić rodzinie Hajdukiewiczów. Jedynym ratunkiem dla Darii może okazać się jej mąż, tylko czy ON jest jeszcze zainteresowany trwaniem ich związku? Emocjonująca historia zbudowana w atmosferze nieustającego napięcia i zagrożenia. Opowiada o chorej zazdrości i braku zaufania, miłości i przebaczeniu, a także o zwycięskiej walce dobra ze złem. Polecam!

Ponoć się o nim nie rozmawia, tylko się go uprawia. Seks. Temat, który od zawsze wzbudzał wiele emocji. W książce "Blisko, coraz bliżej" napisanej przez Danutę Awolusi znajdziesz historię trzech kobiet, które odkryły, że o seksie trzeba (i warto!) rozmawiać. W powieści Awolusi znajdziesz historie trzech kobiet - Róży, Jagody i Kamili. Kamila jest popularną youtuberką i świetną menadżerką, zajmującą się przede wszystkim marketingiem. W życiu zawodowym odnosi wiele sukcesów, które dają jej ogromną satysfakcję. Nie może tego jednak powiedzieć o swoim życiu łóżkowym, ponieważ jej partner nie potrafi odpowiedzieć na jej seksualne potrzeby. Jagoda z kolei jest spełnioną żoną i matką, a do tego podróżniczką. Niestety, w pewnym momencie swojego życia ulega wypadkowi, przez który zostaje sparaliżowana od pasa w dół. Jej niepełnosprawność staje się barierą nie do przeskoczenia, z którą nie umie sobie poradzić jej mąż. Róża od szesnastu lat żyje w pozornie bardzo udanym małżeństwie. Kiedy jednak zaczyna głośno mówić o swoim życiu seksualnym, uświadamia sobie, że nigdy w życiu nie miała orgazmu. Czytanie tej książki jest jak uczestniczenie w swego rodzaju rozmowie. Rozmowie, która może znacząco poprawić jakość codziennego życia. Jeżeli po lekturze "Blisko, coraz bliżej" dojdziesz do wniosku, że masz ochotę na więcej seksualnych refleksji, to polecamy sięgnąć po "Ciałaczki. Kobiety, które wcielają feminizm".

Pozycja szczególnie wyróżniająca się spośród innych thrillerów. Mocna, mroczna, angażująca - te słowa najlepiej są w stanie opisać książkę "Obcy" autorstwa Maxa Czornyja. Jeżeli nie boicie się stawić czoła brutalnej rzeczywistości oraz chcecie poczuć niepowtarzalne napięcie, z całą pewnością powinniście sięgnąć po tę pozycję. Książka ta przedstawia historię pewnej rodziny repatrianckiej, która przyjeżdża do Polski i postanawia osiedlić się w niewielkiej, wiejskiej miejscowości. Jedynym pragnieniem tych ludzi jest prowadzenie spokojnego oraz stabilnego życia, bez jakichkolwiek wygórowanych ambicji czy celów. Niestety, nie zyskują oni akceptacji wśród lokalnych mieszkańców, co doprowadza do wielu, nieraz brutalnych, konsekwencji. Autor bez jakiejkolwiek cenzury pokazuje problemy, takie jak czysta, ludzka nienawiść czy dyskryminacja ze względu na narodowość lub wyznawaną religię. Opowieść ta bezpośrednio ukazuje czytelnikom makabryczne obrazy pełne przemocy zarówno fizycznej, jak i psychicznej, a sama historia ma bardzo mroczny oraz dosadny wydźwięk.

Ella i John, małżeństwo osiemdziesięciolatków, wyruszają w ostatnią sentymentalną podróż. Jadą wysłużonym kamperem słynną Drogą 66 wiodącą z Detroit do Los Angeles. Ella ma raka w końcowym stadium, John cierpi na alzheimera, mimo to podróżują przez Stany wbrew opinii lekarzy i protestom własnych dzieci. Pokonywali tę trasę wielokrotnie, w podróży poślubnej, z małymi dziećmi, z nieżyjącymi już przyjaciółmi. Oboje chcą udowodnić, że pragnienie wolności i przygody jest w nich nadal żywe, niezależnie od wieku i fizycznych ograniczeń. Amerykańska powieść drogi, przejmująca i czasem zabawna, o wspólnej podróży do kresu życia.

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, wielokrotnie nagradzana powieść, która porusza równie mocno, jak Chłopiec w pasiastej piżamie i Złodziejka książek. Hanna Śliwka jest u progu czternastych urodzin, kiedy niemiecka armia przekracza granicę okupowanej przez Sowietów Ukrainy. Za nią wkracza Gestapo, mające jasno określony cel – „uwolnić od Żydów” sztetl, w którym mieszka dziewczyna. Przed nastaniem niemieckiej okupacji Hanna wraz z młodszym rodzeństwem spędzała czas na zgłębianiu sekretów rodzinnej wsi Kwasowa, podziwianiu rysunków przystojnego Leona Stadnicka i pomocy sąsiadom w farbowaniu ozdobnych pisanek. Teraz jednak, razem z Leonem i rodziną, muszą uciekać ze sztetla. Znajdują schronienie w mrocznych jaskiniach pod falującymi łąkami, gdzie podobno zamieszkują złe duchy. Podczas gdy na powierzchni z rąk nazistów giną ludzie, oni walczą pod ziemią z chorobami i głodem. Kiedy ojciec Hanny nagle znika, to właśnie na nią spada zadanie jego odnalezienia i odpowiedzialność za utrzymanie rodziny i przyjaciół przy życiu. Tak naprawdę mam na imię Hanna to subtelna powieść, w której wojna widziana jest oczyma dziecka. Skierowana zarówno dla starszego, jak i młodszego czytelnika, sławi podtrzymywanie rodzinnych więzi, piękno pomocnej dłoni i nieustępliwość ludzkiego ducha nawet w najtrudniejszych czasach.

Jedna z najpiękniejszych książek o miłości, odchodzeniu i bólu rozłąki. Nowe, uzupełnione o obszerne posłowie wydanie. Ćwiczenia z utraty to zapis kilkunastu ostatnich miesięcy wspólnego życia Agaty Tuszyńskiej i jej męża, krytyka literackiego, tłumacza i podróżnika, emigranta ‘68 roku, Henryka Dasko. To rzeczowo, prawie na „gorąco” spisywany dziennik, odsłaniający grozę i rzeczywistość choroby ostatecznej oraz to, że śmierci nie da się oswoić. Z drugiej strony to piękna, emocjonalna książka poetycka. Opowieść o miłości i walce o życie, a w końcu o godność umierania. Dzielili życie przez kilkanaście lat. Między kontynentami, z daleka, kawałkami wydzieranymi z pracowitego czasu obojga – dni, tygodnie, rzadko więcej, bo były obowiązki, odpowiedzialność, jego dzieci, jej studenci, książki, biznesowi partnerzy. Ich czas miał się właśnie zacząć. Wybrali dla siebie wspólny warszawski adres. Ale mężczyzna, którego kochała i z którym miała się zestarzeć śmiertelnie zachorował. Wyrok był nagły i jednoznaczny – nowotwór złośliwy mózgu. Nie było nadziei. W geście obrony mówili o miłości: „Będziemy walczyć, będziemy razem. Nie poddamy się”. Ta książka to terapia, pożegnanie i swoisty pomnik dla ukochanej osoby.