Stracone miliony

Wiktoriańska Anglia to epoka wielkich przemian. Pod panowaniem królowej Wiktorii Hanowerskiej Wielka Brytania staje się największym mocarstwem na świecie. Jak jednak w takich realiach odnajdywali się zwykli ludzie? W jaki sposób mieli okazywać swoje uczucia, skoro świat im tego zabraniał? Książka "Miasteczko Middlemarch. Tom 2" przeniesie Cię do tamtejszych realiów. Dzięki tej książce poznasz wszystkie cienie oraz blaski codziennego życia w XIX-wiecznej Anglii. Akcja powieści toczy się w epoce wiktoriańskiej, w miasteczku Middlemarch. To okres dziejów naznaczony wielkimi przemianami, a także rygorystyczną moralnością, która głosiła potrzebę ukrywania i tłamszenia uczuć. Historia opowiada o losach majętnej i szlachetnej Dorotei Brooke, która w poszukiwaniu sensu swojego życia próbuje nadać mu jakikolwiek cel. Czytelnik równolegle poznaje lekarza, Tertiusa Lydgatea, który odnalazł go w pracy naukowej i medycynie. Jednak na drodze do realizacji jego zamierzeń staje przeszkoda, którą jest piękna i zmysłowa kobieta. To powieść, która pozwala ujrzeć prowincjonalne życie ludzi XIX-wiecznej Anglii ich własnymi oczami. Losy mieszkańców, począwszy od zwykłych rolników, mieszczan, kupców, aż do lekarzy i prawników, splatają się ze sobą w niewidzialną nić. Czytelnik chłonie wszystkie barwy, zapachy oraz dźwięki, które towarzyszyły ludności wiktoriańskiej Anglii, stając się swoistym towarzyszem tamtejszych mieszkańców. Literatura wiernie oddaje klimat dawnej Wielkiej Brytanii, nawiązując przy tym do sytuacji politycznej i społecznej w XIX wieku. Seria "Miasteczko Middlemarch" autorstwa George Elliot jest jedną z najważniejszych pozycji w kanonie klasycznej literatury angielskiej.

Elektryzujący debiut osadzony w czasach amerykańskiej gorączki złota. Ba umiera w nocy. Osierocone dzieci imigrantów, Lucy i Sam, nagle zostają same w kraju, który nie uznaje ich istnienia. Zmuszone do ucieczki z górniczego miasta, wyruszają, by ostatni raz pożegnać z ojcem i uwolnić się od przeszłości. Podróż wiedzie je przez opustoszały widmowy krajobraz pełen kości gigantycznych bawołów i odcisków tygrysich łap. Rodzinne sekrety wychodzą na jaw, a relacja między rodzeństwem zostaje wystawiona na próbę. Ile z gór tych złota to przejmująca powieść przygodowa i zapowiedź oszałamiającego nowego głosu w literaturze. Epicka i intymna, łączy chińską symbolikę z niesamowicie oryginalnym językiem i wyjątkowym sposobem opowiadania historii, z którego na każdej stronie przebija tęsknota za domem. Zhang przygląda się również kwestii rasowej, pytając o to, gdzie tak naprawdę jest miejsce dla imigrantów. Nominowana do Nagrody Bookera 2020 Na liście ulubionych książek Baracka Obamy roku 2020 Zdobywczyni Nagrody Literackiej Asian/Pacific Zdobywczyni Nagrody Academy of Arts AND Letters Rosenthal Award Finalistka Nagrody PEN/Hemingway

Jeżeli lubisz czytać thrillery psychologiczne, to ta książka jest właśnie dla Ciebie. Pełna zaskakujących zwrotów akcji wciąga czytelnika już od pierwszej strony. Bohaterką powieści "Mroczne wyznania" jest Selena Murphy. Akcja powieści rozpoczyna się, gdy kobieta wraca pociągiem z pracy do domu. W pociągu zajmuje miejsce obok sympatycznie wyglądającej kobiety. Kiedy pociąg zatrzymuje się po kilku chwilach jazdy, kobiety wdają się w pogawędkę, aby uprzyjemnić sobie czas. Selena zdaje sobie sprawę, że prawdopodobnie już nigdy się nie spotkają, dlatego decyduje się podzielić swoimi sekretami z drugą kobietą. Opowiada jej o swoim życiu oraz o tym, że podejrzewa swojego męża o zdradę z nianią ich dzieci. Druga kobieta, Martha, opowiada jej natomiast o romansie, który sama ma ze swoim pracodawcą. Kobiety rozmyślają o tym, jak cudownie by było, gdyby ich problemy rozpłynęły się w powietrzu. Gdy pociąg rusza i kobiety docierają do celu podróży, ich drogi się rozchodzą. Kilka dni później opiekunka dzieci Seleny znika bez śladu, a życie głównej bohaterki dosłownie wywraca się do góry nogami. Jakie konsekwencje będzie mieć przeprowadzona w pociągu rozmowa z obcą osobą?

Kiedy Francis, mieszkająca na Manhattanie wdowa o bardzo cierpkim charakterze, dowiaduje się, że jej majątek popada w ruinę i grozi jej katastrofa finansowa oraz, co gorsza, wizerunkowa, wpada w rozpacz. Tym bardziej, że towarzyszą jej jedynie pozbawiony ambicji syn Malcolm oraz kot – Mały Frank – w którym najprawdopodobniej mieszka duch zmarłego przed dwunastu laty męża. Francis nie ma więc wyjścia – musi uciec daleko, za ocean, do jedynego miasta, w którym mogą się uratować (bądź ulec zagładzie) – do Paryża. Już o samej trójce głównych, niezwykłych bohaterów można napisać niejedną nowelę. Książkę „Francuskie wyjście” zapełnia jeszcze więcej różnorodnych postaci, tworząc jedyną w swoim rodzaju, ciepłą, a jednocześnie mroczną, ciętą, ale też wzruszającą, tragedię obyczajową. Ekranizacja powieści jest równie surrealistyczna, w końcu scenariusz do niej pisał sam autor. W rolach głównych możemy podziwiać Michelle Pfeiffer i Lucasa Hedgesa. Film jest dostępny na platformach VOD.

Wiele czynności może mieć wpływ na przyrodę i nie brakuje w tym wszystkim zaskakujących powiązań! Właśnie to ukazuje ta książka dla dzieci, która w ciekawy sposób przedstawia wiele intrygujących zjawisk. Warto się o tym przekonać podczas czytania "Dlaczego orangutany nie lubią pasty do zębów?". Codziennie człowiek robi różne rzeczy. Nie zdaje sobie też sprawy z tego, jak jego działalność odbija się na samej naturze. Często również to, co pozornie wydaje się nie mieć żadnego związku ze sobą, łączy się bardziej, niż można by przypuszczać. Czy rowerzysta jeżdżący po Warszawie może ocalić niedźwiedzie polarne? W jaki sposób filmik z Internetu podróżuje po dnie morskim? Czy złota rybka czułaby się lepiej w rzece? Jaki kawałek świata znajdzie się w konsoli do gier? Dlaczego według pomidorów jest lepiej, kiedy nie spuszczamy wody w toalecie? No i co sprawia, że orangutany tak bardzo nie lubią pasty do zębów? Więcej odpowiedzi na podobne pytania znaleźć można w tej fascynującej książce! Początkowo mogą one wydawać się zwariowane, lecz w trakcie czytania dojdzie się do wniosku, że tak naprawdę mają sens. Jest to z pewnością pouczająca i ciekawa pozycja zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Dzięki niej można uświadomić sobie, jak małe i codzienne czynności wpływają na przyrodę blisko nas, a nawet po drugiej stronie kuli ziemskiej. Zawartość podana jest bez zbędnego moralizatorstwa i pesymizmu, za to sprawia mnóstwo radości.

Druga wojna światowa była jednym z najgorszych i najbardziej wstydliwych dla ludzi momentów rozwoju cywilizacji. Fabryki śmierci, łagry, śmierć milionów żołnierzy, bez względu na to, po jakiej stronie walczyli, czy pierwsze użycie broni nuklearnej w historii ludzkości - to wszystko wydarzyło się w ciągu zaledwie sześciu lat. Na szczęście te mroczne i brutalne czasy są już historią, która interesuje wiele osób. Po sukcesie dwóch książek - "Tatuażysta z Auschwitz" oraz "Podróż Cilki" - Heather Morris kończy trylogię opowiadającą o ofiarach tamtych czasów powieścią "Trzy siostry", którą w Polsce w przekładzie Kai Gucio wydało wydawnictwo Marginesy. Cibi, Livi i Magda jako małe dziewczynki składają przysięgę zarówno sobie, jak i swojemu ojcu, że zawsze będą razem - bez względu na okoliczności oraz przeciwności losu, a ten, choć same bohaterki nie mogły jeszcze tego wiedzieć, będzie rzucał im pod nogi nie pojedyncze kłody, ale cały las. W trakcie ich okresu dojrzewania i wchodzenia w dorosłość rozpoczyna się wojna, która obejmuje również ich rodzinną Słowację. Wszystkie trzy trafiają do piekła na ziemi, którym była ziemia w pobliżu miasta Oświęcim. Obozowa rzeczywistość sprawia, że chociaż wcześniej zostały rozdzielone, odnajdują się ponownie w Auschwitz, gdzie przypomniawszy sobie o obietnicy złożonej przed laty, składają kolejną - że wszystkie trzy przeżyją. Heather Morris prowadzi czytelnika przez kolejne etapy ich życia - marsz śmierci, powrót do nowego, komunistycznego ładu oraz ucieczkę do Izraela. Jest to opowieść, która potrafi wywołać w czytelniku bardzo wiele skrajnych emocji - od śmiechu (który mimo bardzo ponurego tła też się tu pojawia), przez wściekłość, po dojmujący smutek.

Książka jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak powracający Polacy radzą sobie w Polsce? W jakim stopniu zmienia się nasz stosunek do repatriantów? Czy w relacjach bohaterów jest więcej radości, czy rozpaczy? Najstarsze pokolenie repatriantów pamięta 1936 rok, gdy na mocy decyzji Rady Komisarzy Ludowych Sowieci deportowali ich z rodzimych terenów obecnej Ukrainy do Kazachstanu. Trafili tam, gdzie komisarz postawił palec na mapie. Polacy, podobnie jak Niemcy, Ukraińcy i inni, znajdowali się pod tzw. komendanturą. Bez jej zgody nie mogli nawet odwiedzić krewnych w sąsiedniej wiosce. Przeżyli tam ponad pół wieku jako członkowie narodu radzieckiego. W dużym stopniu się zasymilowali. Wiara pozostała zawsze ich wyróżnikiem. Polaków w Kazachstanie odkryła na nowo III RP w latach 90. XX wieku. Pierwsi repatrianci wracali do Polski na własną rękę, załatwiając sobie prywatne zaproszenia. Polski Sejm uchwalił ustawę repatriacyjną dopiero w 2000 roku. Na podstawie ustawy do Polski wróciło około 8000 osób, według różnych źródeł w kolejce czeka 15 – 20 tys. osób. 7 kwietnia 2017 roku Sejm przyjął nową ustawę o repatriacji.