Pod Czerwonym Aniołem

Książka "Lalki z getta" autorstwa Evy Weaver jest poruszającą serce wizją wojny z perspektywy dziecka i jego prześladowcy. Dzieło to stanowi wnikliwe studium ludzkiej odwagi, a także siły przebaczenia. Żydowski chłopiec o imieniu Mika wraz z początkiem wojny dziedziczy po dziadku płaszcz. Pozornie zwykły element garderoby skrywa w sobie cenny skarb. W jego licznych kieszeniach ukryta jest bogata kolekcja pacynek. Urocze lalki przynajmniej na chwilę pozwalają dziecku zapomnieć o okrutnych i brutalnych obrazach wojny. Niemiecki żołnierz odkrywa talent chłopca i zmusza go do podwójnego życia, które stanie się walką o przetrwanie i honor. Błyskotliwy Mika odnajduje jednak inne zastosowania lalkarskiego talentu i sekretnych kieszeni płaszcza. Eva Weaver ukazuje również drugie oblicze wojny, widzianej z perspektywy Maxa - niemieckiego żołnierza, który ostatecznie trafia do syberyjskiego gułagu. Jedna z pacynek staje się łącznikiem pomiędzy żydowskim chłopcem a hitlerowskim oprawcą. Przekazywana z pokolenia na pokolenie laleczka jest symbolem okrucieństwa i trudnego dziedzictwa wojny.

Długo wyczekiwany finał trylogii, pełnej magii i tajemnic. Przekonaj się, jak przebiegnie ostateczne starcie i kto będzie górą. "Córka smoka" to trzeci tom intrygującej serii o niezbadanym Mieście Snów. Nareszcie klątwa Wyrd przeminęła. Finfolk jest całkowicie wolne, a w Domu Wiedźm na powrót króluje magia. Tymczasem March wciąż nie może dojść do siebie po tym, co zobaczyła. Niestety, musi przywyknąć, że nie wszystko wokół niej będzie takie, jak by chciała. Na szczęście wciąż może liczyć na wsparcie ze strony Callena i Ove. Ten drugi jeszcze do niedawna podążał za nią w formie czarnego kota. Teraz March stara się rozgryźć jego zamiary. Dlaczego zdecydował się ukraść amulet burmistrzowi? Problem stanowią ponadto duchy, które wciąż czają się gdzieś tam, w gęstym mroku. Matka wyśle Hypnosa w podróż. Bohaterowi uda się poznać sporo faktów na temat swojego ojca. Z kolei Pustynia, na którą trafi, zaskoczy go niejednokrotnie. Czy zdoła się odnaleźć w zupełnie nowej sytuacji? Obecnie nikt nie może czuć się bezpieczny, zwłaszcza że finałowe starcie wreszcie nadciąga. Co nadejdzie z Jaaru? Czy rzeczywistość przejdzie kolejne zmiany?

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.

Tomek to młody pracownik korporacji, który każdego dnia zmaga się nie tylko z presją otoczenia, ale także z własnymi słabościami. Koleżanki i koledzy z pracy nie ułatwiają mu życia, odreagowując trudy codzienności. Gdy niespodziewanie dla siebie i innych mężczyzna znajduje nić porozumienia z Anną, na horyzoncie pojawia się widmo konieczności pracy zdalnej. Jaką historię skrywa Tomek, i jak przymus odseparowania wpłynie na jego relacje z innymi? Czy w świecie, który stale pędził do przodu i nagle się zatrzymał, jest miejsce na rozmowę, przyjaźń i miłość?

Mrożący krew w żyłach thriller, który w genialny sposób łączy ze sobą rodzinną tragedię, psychologiczny suspens i odrobinę nowoczesnego horroru, przywodząc na myśl takie powieści jak Dom z liści Marka Z. Danielewskiego, Wpuść mnie Johna Ajvide Lindqvista czy Nawiedzony Shirley Jackson. Spokojne dotąd życie Barretów, zwyczajnej rodziny mieszkającej na

"Protest" Magdaleny Zimniak to interesująca współczesna powieść psychologiczna. Dla dorosłych i dla młodzieży. Niechciana ciąża nastoletniej Krysi to początek tragedii w rodzinie Romaniuków. Jest rok 1979, aborcja w Polsce jest przeprowadzana na życzenie, więc za namową rodziców Krysia usuwa ciążę. Dziewczyna nie radzi sobie psychicznie, sięga po alkohol i narkotyki. Nikt w rodzinie nie wie, kto był ojcem dziecka, Krysia trzyma to w tajemnicy. Jakiś czas później matka Krysi i Anity, młodszej córki, popełnia samobójstwo. Ojciec dziewczyn nie wierzy w samobójczą śmierć żony. Mijają lata, samobójstwo popełnia Krysia. Ten fakt również wygląda podejrzanie. Anita przeżywa wszystko od nowa, gdy w 2000 roku Trybunał Konstytucyjny w Polsce zakazuje aborcji nawet wówczas, gdy dziecko jest nieuleczalnie chore. Ta decyzja to piekło kobiet i ich zniewolenie. Córka Anity, Julia, bierze udział w protestacyjnych marszach kobiet. Anita traci poczucie bezpieczeństwa. Boi się, że ktoś się mści na rodzinie Romaniuków, jej zachowanie staje się irracjonalne. Ojciec, który stracił już żonę i córkę, patrzy na szaleństwo drugiej córki i sam jest bliski utraty zmysłów. A co z Julią? Nastolatką, której bezpieczny świat całkowicie się rozpadł? "Protest" nie jest łatwą książką. Dużo tu trudnych emocji, żalu, lęku, podejrzeń, niewiary w ludzi. Zwyczajna rodzina, wydawałoby się. A w środku dramat. Wystarczyło jedno traumatyczne wydarzenie sprzed lat, by uruchomić lawinę. Czy można ją zatrzymać? Finał powieści jest zaskakujący i zmusza do refleksji. Ta książka jest buntem i głosem w obronie kobiet.

Zabytkowa willa, rodzinne spotkanie i morderca, który tylko czeka, aż odwrócisz wzrok Sara Blosh, spadkobierczyni majątku Aleksandrowiczów, organizuje w odziedziczonym dworku przyjęcie dla rodziny i znajomych. Spotkanie przebiega w dobrej atmosferze do chwili, gdy w jednym z pokojów na piętrze posiadłości znalezione zostaje ciało Tomasza Wileckiego. Tylko kto z obecnych miał motyw, by z zimną krwią zabić znanego biznesmena? Po wstępnym przesłuchaniu okazuje się, że odpowiedź na to pytanie brzmi: niemal każdy. Komisarz Borys Bulsa rozpoczyna wyścig z czasem. Czy uda mu się rozwikłać zagadkę, zanim wszystkie ślady zostaną zatarte? Doskonały thriller psychologiczny, który trzyma w napięciu do ostatniej strony!

Kobieta, mężczyzna, dwupokojowe mieszkanie, jedna doba – można by rzec: mocno ograniczona czasem i przestrzenią akcja. I byłaby to nawet prawda, gdyby bohaterowie, opowiadając siebie, raz po raz tych granic nie przekraczali.Gdyby autorka przez tytuł – a bohaterka przez próbę naśladowania Zbyszka Cybulskiego – nie nawiązywała do pewnego stylu życia, pewnych tęsknot tamtych czasów, budując przy tym sarkastyczny obraz współczesnych relacji damsko-męskich, odsłaniając mechanizmy i przyczyny dzisiejszych gier. To opowieść o miłości i śmierci, o chwilach, gdy jedno w zbyt ciasnym splocie tańczy z drugim, dowodząc, że człowiek albo umiera z miłości albo miłuje śmierć. A bohaterowie mają nie tylko tęsknoty, ale i ciała, i nie są to bynajmniej ciała astralne; są to ciała warte grzechu, więc też zdarza się im pogrzeszyć. Czy jest w tym polemika z modelem tęsknot, które uwiecznił pewien kultowy film? Autorka o powieści: Dla wielbicieli romansów mała przestroga – jeśli „Do niewidzenia, do niejutra” w ogóle przypomina romans, to nietypowy. Typowego nigdy bym nie napisała, bo nie wierzę pięknym jedynie słowom, które opiewają wyłącznie wzniosłe sentymenty. W tej historii spotkacie się również ze słowami brzydkimi i uczuciami niższego rzędu, czasem zupełnie niskimi. Może przy czytaniu zdarzy się Wam skrzywić z obrzydzeniem albo zarechotać z trwogą, lecz – mam nadzieję – może też pomyślicie, że jesteście bliżej rzeczywistości. Tu krzesło jest z reguły tylko krzesłem, a stół stołem, ale całość to najdonioślejszy akt odwagi wobec świata i zarazem szczerości wobec samej siebie. I nie jest ważne, czy Lo to ja albo czy Profesor istnieje, skoro historia o nich to ja; i na odwrót.