Pod Czerwonym Aniołem

"Podejrzany na wieki wieków" to książka, którą powinien przeczytać każdy pasjonat kryminału. Autor, Jacek Getner, zabiera nas w świat pełny podejrzeń, gdzie nikt niczego nie może być pewnym, a nawet najbliższy przyjaciel może coś knuć na plecami. Jak mawia główna bohaterka Basia Kotula: "Kryminał to taki romans, tyle że z trupem w tle". W swoim życiu kieruje się tym właśnie mottem. Nie jest inaczej, gdy jej narzeczony, Bazyli, będący autorem sloganów reklamowych, kolejny już raz trafia na celownik policji. Tym razem jednak sytuację komplikuje podejrzenie o romans z byłą dziewczyną, Agnieszką. Podejrzenia wobec Bazylego nie są byle jakie, bowiem chodzi o morderstwo jednego z jego klientów. Historia opowiedziana w książce jest pełna podejrzeń na każdym kroku. Sama bohaterka staje w ogniu podejrzeń podkomisarza Rafała Martusia o to, że Basia pomaga narzeczonemu, utrudniając tym samym śledztwo. Partner Martusia, czyli komisarz Gąsior, podejrzewa kolegę o zainteresowanie główną bohaterką, natomiast sama Barbara podejrzewa, że podkomisarz chce zamknąć jej narzeczonego, gdyż jest zwyczajnie głupi. Mimo tej wzajemnej sieci podejrzeń bohaterka postanawia udowodnić policji, że łatwiej będzie znaleźć zabójcę, kierując się bardziej sercem niż rozumem.

Pozycja zaliczana do powieści sentymentalnych w dorobku pisarza. W utworach tych autor nie wzdraga się przed obnażaniem jasnych i ciemnych (tych jest więcej) stron z życia marginesów społecznych Petersburga. Znamienne jest to, że zło i zgnilizna moralna dominują nad dobrem. Dominują naturalnie w sensie ilościowym, bo przewagę moralną Dostojewski daje dobru. "Skrzywdzeni i poniżeni" to przede wszystkim powieść o przebaczeniu. Dokładniej mówiąc, o przebaczeniu przez ojca córce, ale i na odwrót. Narrator, Iwan Pietrowicz, to młody pisarz ledwo wiążący koniec z końcem. Nosi ON wyraźne cechy samego Dostojewskiego. Nasz narrator jest postacią jednoznacznie pozytywną, altruistyczną i praktycznie pozbawioną wad. Wyidealizowany i poczciwy Wania w żadnym wypadku nie drażni. Po prostu pozwala nam spokojnie myśleć o całej reszcie, co zresztą i ON sam robi. Iwan pomaga bowiem Natalii Nikołajewnej, która uciekła z rodzinnego domu, by zamieszkać z ukochanym Aloszą…

Agent federalny, Aron Falk, otrzymuje wiadomość wzywającą go do przyjazdu do Kiewarry. Powodem pierwszej od lat wizyty w rodzinnym miasteczku jest pogrzeb jego najlepszego przyjaciela, Luke’a i jego najbliższych. Kiedy dwadzieścia lat wcześniej Falk został oskarżony o morderstwo, Luke zapewnił mu alibi. W atmosferze pełnej podejrzeń Falk i jego ojciec uciekają z Kiewarry. Przed formalnym oskarżeniem Arona ratuje niezachwiane zapewnienie Luke’a, że w feralnym momencie on i Aron byli razem.

Jeśli ty też, tak jak bohaterka "Zobaczyć gdzie indziej", jesteś zmęczona swoim życiem i najzwyczajniej tracisz siły, by cokolwiek zmienić, szukasz ewakuacji, ale nie tam, gdzie potrzeba, to koniecznie przeczytaj tę książkę. Zyskasz nadzieję i zrozumiesz, że nic nie jest takie, jakim się wydaje. Ile razy w swoim życiu czułaś, że masz dość i chciałabyś rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady? Dookoła same problemy, nieżyczliwi ludzie i piętrzące się trudności, które nigdy właściwie nie mają końca. Do tego niezrozumienie, wszechogarniająca bezradność i niemoc. Niedogodności życiowe tym trudniej znieść, im mniej w nas siły i wiary w to, że sami możemy więcej. Czasami niewiele potrzeba, by to zobaczyć. "Zobaczyć gdzie indziej" to podnosząca na duchu opowieść o tym, że w sytuacjach pozornie bez wyjścia zawsze istnieje jakieś rozwiązanie, które spowoduje, że możemy być bardziej szczęśliwi. Nie wiesz jak? Danuta Noszczyńska daje nam gotowe porady w postaci perypetii bohaterki. Kto wie, może i ty spróbujesz? Bohaterka książki to uwikłana w niesatysfakcjonujące relacje społeczne osoba, która przez swoją niską samoocenę i ogromną uległość jest po prostu w tej sytuacji nieszczęśliwa. Poznajemy jej narcystycznego syna, toksyczną matkę, ojca, który jest ślepy na to, co wyprawia z jego małżeństwem żona, egoistycznego brata, któremu zawsze w życiu było łatwiej oraz upiorną szefową. W tym wszystkim ona: zagubiona i pałająca złością, której nie potrafi adekwatnie wyrazić. Świat nigdy nie jest takim, jakim nam się wydaje. To tylko subiektywna perspektywa zbudowana z własnej wrażliwości, doświadczeń i cech osobowości. Jak jest zatem naprawdę? Autorka próbuje nam przekazać, że czasami warto się zatrzymać i spojrzeć na rzeczywistość oczami postronnego obserwatora. Wnioski mogą być zupełnie zaskakujące i przynieść nieznane dotąd wrażenia, pomóc złożyć w całość trudną przeszłość. Zemsta zawsze wraca do nas samych, kolejny raz nas niszcząc nas od środka.

Ponadczasowa, określona kanonem literatury książka "Małe kobietki" w nowszym, piękniejszym wydaniu. Ta wzruszająca, pouczająca i pełna emocji powieść powinna znaleźć się na półce każdej kobiety. Dziewiętnastowieczna autorka Louisa May Alcott od 150 lat opowiada nam historię czterech sióstr, które wchodzą w wiek dorosłości. Razem z nimi możemy przeżywać sukcesy, radości, pierwsze uczucia, ale i tragedie, których doświadczają. Cztery silne osobowości, w których każda kobieta odnajdzie swój odpowiednik. Niezależna i uparta Jo, delikatna i pełna wdzięku Beth, piękna i odpowiedzialna Meg oraz najmłodsza, uzdolniona artystycznie i wciąż marząca Amy. Siostry mieszkają w Concord w Massachusetts i są wychowywane przez matkę Marmee, która sama zajmuje się córkami pod nieobecność męża walczącego na wojnie secesyjnej. Jej sposób pokazywania dziewczynkom świata wyprzedza epokę, w której żyją, i jest ponadczasowy, aktualny dla współczesnych, silnych kobiet. Marmee stara się przekazać córkom, aby zawsze kierowały się sercem, ceniły wolność, znalazły własną drogę w życiu i nie podporządkowywały się mężczyznom, do których w tamtej epoce należało ostateczne zdanie. Siostry pomimo nieobecności ojca i braku pieniędzy odkrywają radość życia i zarażają nią innych, w tym Lauriego, samotnego chłopaka, który wprowadza się do domu obok, gdzie mieszka jego tajemniczy, wysoko postawiony i szanowany dziadek. Obie rodziny uczą się od siebie postrzegania świata, miłości do bliskich i stają się dla siebie wzajemnym wsparciem.

Arcydzieło literatury światowej. Jądro ciemności to opowieść o podróży do kresu cywilizowanego świata i wytrzymałości własnej wyobraźni. Marlow, główny bohater powieści, tak jak sam Conrad przed laty, podróżuje rzeką, niewielkim parostatkiem, przez nieogarnioną, pełną niebezpieczeństw afrykańską dżunglę, by dotrzeć do legendarnego agenta kolonii, niejakiego Kurtza. Im bliżej celu, tym świat staje się mroczniejszy, wydarzenia coraz mnie zrozumiałe, a zło bliższe i niepokojąco wytłumaczalne. Podróż do serca dżungli, pełna okrutnych epizodów nieodwołalnie zmienia bohatera, stając się w istocie wyprawą do najmroczniejszych zakątków własnej duszy. A spotkanie z umierającym Kurtzem wieńczy dotyk obłędu, zbliżając bohatera do tytułowego jądra ciemności. „Mam wrażenie, że usiłuję wam opowiedzieć sen — a wysiłek mój jest daremny, ponieważ żadna relacja nie może dać pojęcia o sennych wrażeniach, o tej mieszaninie bez sensu, niespodzianki i oszołomienia wśród dreszczy walki i buntu — o tym poczuciu, że się jest we władzy niewiarygodnego — poczuciu, które stanowi prawdziwą istotę snu...”