Wrobiony w dożywocie

Książka "I po co mi to było?" jest ostatnią częścią cyklu o perypetiach trzech przyjaciółek, które są nauczycielkami i zawsze mogą na siebie liczyć. To bardzo spokojna książka, więc trafi w gusta osób, które poszukują przyjemnej i pomagającej się odprężyć lektury. Powieść rozpoczyna się od streszczenia wydarzeń z poprzednich tomów. Następnie ukazane są dalsze losy głównych bohaterek i ich bliskich. Dyrektorka szkoły Joanna zmaga się z nawałem pracy oraz niecnymi działaniami pani burmistrz, która właśnie znalazła jej następcę. Na dodatek ciocia kobiety, Bożena, mimo że znalazła się w szpitalu, ciągle zamęcza ją planami budowy schronu. Jedyne oparcie daje jej związek z Markiem. Do polonistki Magdaleny wreszcie uśmiechnął się los: jej córka zaczyna zdrowieć, a mąż powrócił do rodziny. Choć kobieta wybaczyła Szymonowi zdradę, nadal nie potrafi mu w pełni zaufać, zwłaszcza kiedy mężczyzna wychodzi z domu. Elżbieta, która jest pedagogiem w zerówce, próbuje przestać myśleć o niedawno zakończonej relacji z Konradem i skupić się na rozwoju własnego biznesu. Wkrótce w jej życiu pojawia się Kacper, który niegdyś jej bardzo pomógł.

Powieść inspirowana prawdziwymi przeżyciami Anne Bronte, pokazująca determinację kobiety, by zdobyć wykształcenie i pracę oraz by uzyskać niezależność, a jednocześnie demaskująca prawdę o trudach, samotności i upokorzeniach doświadczanych przez guwernantki - przedstawicielki jedynej profesji, której podjąć się mogła szanowana niezamężna kobieta w dziewiętnastowiecznej Anglii. Zmartwiona sytuacją finansową rodziny, a jednocześnie motywowana pragnieniem poszerzenia własnych horyzontów, młodziutka Agnes Grey postanawia zostać guwernantką. Przepełnia ją nadzieja i przekonanie, że wystarczy jej pamiętać siebie taką, jaką była w wieku swoich podopiecznych, by zdobyć ich zaufanie i przyjaźń. Jednak dzieci, którymi przyjdzie jej się zajmować okażą się niezwykle rozpieszczone i niesforne, a pracodawcy wymagający, wyniośli i nieprzyjemni. Czy objęcie posady u innej rodziny przyniesie tytułowej bohaterce choć odrobinę szczęścia? A może nawet spotka miłość życia?

Paryż, wiek XV. Centrum świata, kultury i polityki. Szczyt wysublimowania, bogactwa i dobrego smaku. A obok nędza, bezprawie, opresja. Złodzieje, prostytutki, cyganie i inni wykluczeni z blichtru wspaniałego miasta. Dwa światy równoległe, który przecinają się ze sobą albo pod szubienicą, albo na niej. Piękna cyganka i on – największy brzydal literatury, chromy i szpetny dziwak ciągający sznury dzwonniczych serc ku chwale Pana, który chyba odeń w podzięce dostał serce największe i najpiękniejsze… Bo czyż brzydota nie może kryć w sobie piękna? Klasyka literatury światowej, której nie można nie znać!!!

"Black roses" to emocjonująca opowieść pełna zwrotów akcji. Karolina Żynda stworzyła historię, od której nie sposób się oderwać! Wiele kobiet marzy o ślubie jak z bajki, a Aubree Sullivan z pewnością można do nich zaliczyć. Śnieżnobiała suknia, kwiaty oszałamiające swoim zapachem i pierwszy taniec, który goście zapamiętają do końca życia. Niestety niektórych marzeń nie da się spełnić. Ukochany Aubree porzucił ją, a na dodatek nie był to koniec czekających na nią katastrof. Mężczyzna postanowił związać się z jej własną siostrą. Dziewczyna obserwuje ślub swoich marzeń, jednak to nie ona jest panną młodą. Siedząc w ostatnim rzędzie, usiłuje przetrwać tę niesamowicie bolesną chwilę. Nie potrafi jednak oprzeć się myśli, że z wielką chęcią zniszczyłaby szczęście tej pary. Niespodziewanie, ceremonię przerywa nagłe przybycie brata pana młodego. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że Axel Murphy niedawno wyszedł z więzienia. Pomimo początkowej nieufności mężczyzna szybko zyskuje sympatię Aubree. Okazuje się, że nie tylko ona pragnie zemsty. Oprócz palącej złości tę dwójkę wkrótce połączą także inne uczucia. Jakie wyzwania czekają tę nietypową parę? Czy pragnienie zemsty stanie się siłą, która połączy tych dwojga?

Lady Olympia Hightower za moment poślubi księcia. Księcia o nie najlepszej reputacji, ale panna w pewnym wieku nie powinna wybrzydzać. Pragmatyczna Olympia na pewno wykonałaby ten krok... gdyby nie kilka łyków brandy, które zmieniają jej ogląd rzeczywistości. Ucieczka w deszczu wydaje się nagle bardzo rozsądnym rozwiązaniem, niechby i w towarzystwie przyjaciela niedoszłego pana młodego, także księcia o nie najlepszej reputacji. Ripley czuje się w obowiązku zadbać o bezpieczeństwo i dobre imię narzeczonej przyjaciela. Problem w tym, że wspólna eskapada nieoczekiwanie się wydłuża, a Olympia już przed laty wpadła mu w oko…

Masz wrażenie, że żyjesz w morzu ignorancji i głupoty, idiotyzmów i półprawd, populizmu i bezmyślnie powtarzanych bzdur? Jeśli tak, sięgnij po opinię specjalistów. Francuski psycholog Jean-François Marmion poprosił ekspertów w dziedzinie ludzkich zachowań - socjologów, psychologów, filozofów, neuropsychiatrów - by zmierzyli się z tematem i spróbowali zdefiniować idiotyzmy, które tak nam doskwierają. Efektem jest błyskotliwa, pełna humoru książka "Głupota. Nieoficjalna biografia", która pozwoli (po części) zrozumieć, dlaczego pływamy w morzu bredni. Różnorodność form i poziomów głupoty przedstawiona w książce może przyprawić o zawrót głowy. Trzydzieści jeden tekstów i wywiadów zawiera bogaty przegląd idiotycznych przekonań, teorii spiskowych, internetowych fejków i innych bredni. Czy żyjemy w złotym wieku bzdur? - pytają autorzy. I pochylają się nad wszystkimi, analizując pod tym kątem zarówno naszą codzienność, jak i brednie globalne, z szybkością światła ogarniające całe społeczności ery cyfrowej. Z tej książki dowiemy się, dlaczego często wierzą w nie nawet bardzo inteligentni ludzie i kto jest najbardziej podatny na ich działanie. Znajdziemy też naukową definicję dupka i dowiemy się, dlaczego tak bardzo pasuje ona do Donalda Trumpa. Autorzy różnie definiują głupotę, ale większość zgadza się ze słowami amerykańskiego filozofa Harry'ego Frankfurta, który zasłynął bestsellerową książką "O wciskaniu kitu". Pisał on, że istotą głupoty jest obojętność na prawdę. W przeciwieństwie do kłamcy, który prawdę stara się świadomie ukryć, głupiec ją po prostu ignoruje. Rozwodzi się o wszystkim, cokolwiek przyjdzie mu do głowy, bez najmniejszej troski o prawdziwość czy fałsz swoich stwierdzeń. A jeśli jest obdarzony narcystyczną pewnością siebie, to łatwo uwiedzie audytorium, które odruchowo doszukuje się sensu w jego słowach. Jak się przed tym bronić? Poza włączeniem krytycznego myślenia niewiele da się zrobić. Jak mawiał Albert Einstein: "Istnieją tylko dwie nieskończone rzeczy: wszechświat i ludzka głupota. Choć co do tej pierwszej nie mam absolutnej pewności".