Przed siebie. Jak bieganie uratowało mi życie

Natalia Sońska po raz kolejny udowadnia, że w relacjach damsko-męskich zdarzają się gorzkie chwile, ale można je przezwyciężyć dzięki sile uczuć, bo prawdziwa miłość musi być słodka! Wnętrze „Słodkiej” nadal wypełnia aromatyczny zapach wanilii i sernika. Lecz w życiu Jagody nadchodzą zmiany, które wpłyną na atmosferę jej ukochanej cukierni… Kłopoty finansowe i przedłużająca się nieobecność właściciela stawiają pod znakiem zapytania dalsze losy „Słodkiej”. Wsparciem dla Jagody w trudnych chwilach jest Teodor – ich znajomość wykracza poza ramy przyjaźni i mężczyzna staje się dla Jagody bardzo ważny… Gdy niespodziewanie, po kilku tygodniach nieobecności, w życiu Jagody znów pojawia się Tomasz, okazuje się, że jej uczucia wcale nie wygasły. Czy szczera rozmowa oraz kawałek sernika mogą nagle zmienić całe życie?

Niebanalna kobieta i tajemniczy mężczyzna stąpają po cienkiej linie namiętności w śmiertelnie niebezpiecznej rozgrywce. Była trapezistka cyrkowa, Amalie Vaughn, przeprowadziła się do Burning Cove, aby zacząć wszystko od nowa. Ale nie wszystko idzie zgodnie z planem. Bo w Burning Cove nikt nie jest tym, kim się wydaje i nie tylko ludzie, ale i miejsca ukrywają mroczną przeszłość. Tak jak dom, który kupiła, i

Opiłki i okruszki wspomnień często są małe i pozornie nieistotne, a jednak zapamiętane, więc ważne. Ta książka to luźny katalog wspomnień, każdy rozdział jest odwołaniem do wydarzeń z kolejnych lat. Główny bohater wspomina swoje dzieciństwo, romanse, życie w czasach komunizmu , stan wojenny, blaski i cienie wolności, a w końcu zmagania się ze starością. Opowieść snuje się poprzez lata, od roku 1953, a kończy się w roku 2041, gdy bohater opowieści umiera. To okruchy życia, osobne, a jednak układają się w całość. Przeszłość to magazyn pamięci, jest w nim dzieciństwo i dojrzewanie, pomyłki, błędy, miłości mniejsze i większe, małżeństwo, zdrady, dzieci, wnuki, nadzieje i rozczarowania. W końcu kraina starości. Opiłki i okruszki wspomnień często są małe i pozornie nieistotne, a jednak zapamiętane, więc ważne. Fascynująca, wciągająca historia życia, w której czas unicestwia wszystko, zataczając krąg. Aż do chwili, w której początek i koniec podają sobie ręce.

Przedstawiona książka to przejmująca opowieść o miłości, która zawsze jest pięknym uczuciem, bez względu na okoliczności, w jakich się zdarza. Basia pracuje jako kucharka i mieszka z bratem. Rodzeństwu nie powodzi się najlepiej, dlatego kobieta podejmuje dodatkową pracę – ma zaopiekować się pewną staruszką, swoją imienniczką. Niewidoma Barbara opowiada jej historię wielkiej i romantycznej miłości… Zaczęło się od przypadkowego spotkania z Tadeuszem. Rodzące się pomiędzy nimi uczucie niespodziewanie splotło się z romantyczną historią niemieckiego malarza sprzed wojny – wspólnie chcieli poznać tajemnicę ostatniego dzieła artysty. Ta piękna historia ma jednak pewną rysę… Czy Basia odkryje prawdę?

Brakowało Ci dobrej powieści science fiction, która sprawiłaby, że w pełni oddasz się czytanej historii? Mamy dla ciebie idealną propozycję, którą jest “Imperium ciszy” autorstwa Christophera Ruocchia. Jest to pierwszy tom nowej serii “Pożeracz Słońc”. Książka opowiada o Hadrianie, którego jedni mają za bohatera, inni zaś za potwora. Kim tak naprawdę jest? Dla ludzkości Hadrian jest kimś, kto dokonał czegoś niesamowitego, a mianowicie zgładził ostatnich obcych, którzy znajdowali się we wszechświecie - Cielcinów. Natomiast oni uważają go za okropnego potwora, który, niszcząc Słońce, nie tylko unicestwił ich, lecz miliony innych istnień. Hadrian nie był potworem. Nie był także bohaterem. Ba, nie był ON nawet żołnierzem. Hadrian ucieka przed ojcem, który zaplanował dla niego przyszłość w Świętym Zakonie Terrańskim. Uciekając, znalazł się ON nie na tej planecie, na której powinien, w najdalszym, zapuszczonym zakątku galaktyki. Nie miał żadnego wsparcia. Żadnej pomocy. Zdany był wyłącznie na siebie i swoje siły, zmuszony do walki na arenie niczym dawni gladiatorzy. Kiedy wydostał się z areny, wcale nie było łatwiej. Trafiając na dwór lokalnego lorda, również był zmuszony walczyć. Tym razem była to inna walka - pełna intryg i tajemnic, dziwnych układów. Te okoliczności wcale nie były mniej niebezpieczne od pełnych krwi rozgrywek. Właśnie w ten sposób, pomimo chęci oddalenia się od swego przeznaczenia, wkroczył ON na jego ścieżkę. Walczył w wojnie, w której nie chciał walczyć, którą to nie ON rozpoczął, w imię czegoś, czego nie kochał, przeciwko przeciwnikowi, którego nie potrafił zrozumieć.

“Jak u siebie” to powieść obyczajowa pełna humoru, wzruszeń i zaskakujących zwrotów akcji. W wyniku niecodziennego zbiegu okoliczności pielęgniarka Eliza staje się właścicielką zrujnowanego hotelu. Cały jej poukładany świat staje na głowie! “Jak u siebie” to pełna ciepła i zaskakujących zwrotów akcji powieść obyczajowa. Napisana jest z niezwykłą wręcz lekkością, a przy tym porusza sprawy ogromnie istotne w życiu każdej kobiety. Eliza jest kobietą szczęśliwą i spełnioną. Ma wszystko, o czym mogła sobie zamarzyć: związek, który daje jej poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa, małe, ale własne mieszkanko na warszawskiej starówce oraz pracę dającą niekłamaną satysfakcję - jest pielęgniarką w ekskluzywnym domu seniora na Marcowym Wzgórzu. Jego pensjonariusze to ludzie bardzo zamożni. Pewnego dnia okazuje się, że jedna z podopiecznych Elizy postanowiła obdarować ją spadkiem! Na skutek nieporozumienia kobieta staje się nową właścicielką hotelu. Nie byłoby w tym może nic złego, gdyby nie fakt, że wspomniany hotel to tak naprawdę ruina, która na dodatek cieszy się raczej wątpliwą reputacją. Choć przyjaciółka Elizy stara się pomóc jej ze wszystkich sił, poukładane do tej pory życie kobiety z dnia na dzień i tak staje na głowie. Jak poradzić sobie w sytuacji, gdy w szczęśliwe i pozornie poukładane życie wkracza nagle nieoczekiwana rewolucja? Co okaże się prawdą, co natomiast kłamstwem? W jaki sposób chichot losu zamienić można w prawdziwy uśmiech? Oto pytania, na które znajdziecie odpowiedzi na kartach tej wciągającej powieści - to wspaniała propozycja na długie, jesienne wieczory!

Kiedy Zachar nie może zasnąć, myśli o tym jak inni śpią, i obserwuje domy po drugiej stronie ulicy. Światła w różnych oknach często zapalają się i gasną. Chłopiec wyobraża sobie, że widzi latarnie morskie. Zachar nie śpi, tak jak i jego tata, który jest architektem i pracuje do późna w nocy. Tata wymyśla sprawdzoną metodę pomagającą zasnąć synowi. To liczenie. Ale co będą liczyć? Czy Zacharowi w końcu uda się zasnąć? Wzruszająca metafora latarni stworzona przez ukraińsko-białoruski duet pisarzy zyskuje współcześnie dodatkowe znaczenie i poruszy każdego czytelnika. Opowieść pięknie zilustrowała ukraińska artystka Oksana Draczkowska. Książka idealna do wspólnego czytania przed snem