Nikt nie słucha. Reportaże o disco polo

Największy kryzys uchodźczy od czasów II wojny światowej Ulet – piętnastoletni Somalijczyk dostał się wreszcie na łódź z innymi uchodźcami. Był sam – bez rodziny i przyjaciół. Podróżujący z nim Somalijczycy wiedzieli, że w Libii był więziony, torturowany i głodzony. To nieprawdopodobne, że udało mu się dotrzeć do Europy. Gdy łódź zbliżała się do wybrzeży Włoch, Ulet obserwował ruch fal i majaczącą na horyzoncie ziemię. Wtedy stracił przytomność. Mimo półgodzinnej reanimacji nie udało się go uratować – zmarł na obrzęk płuc. Gdyby zmarł w Libii, nikt by o tym nie usłyszał. W 2015 roku państwa członkowskie Unii Europejskie otrzymały ponad dwukrotnie więcej wniosków o azyl, niż rok wcześniej. Najwięcej imigrantów przybywało z Syrii, Afganistanu i Iraku – krajów pogrążonych w wieloletnim kryzysie. Konwencja Genewska mówi, że uchodźcami są osoby zmuszone opuścić kraj pochodzenia. Definicja ta nie obejmuje osób stanowiących wśród uchodźców większość: tych, którzy nie mogą korzystać z ochrony międzynarodowej, którzy utknęli w Jemenie, Sudanie Południowym, Demokratycznej Republice Konga. To uchodźcy zapomniani, ponieważ nie są oni uchodźcami. Są przesiedleńcami wewnętrznymi. W tym poruszającym reportażu, Agus Morales przygląda się im wszystkim. Podąża z imigrantami, którzy przekraczają granicę meksykańsko-amerykańską, żyje w obozach w Jordanii, pływa z uciekinierami barką po Morzu Śródziemnym. Próbuje ich zrozumieć, powiedzieć kim są, skąd przychodzą i dlaczego. I odkrywa to, co jest najbardziej przerażające – że to ludzie tacy jak ty, o tym samym wyglądzie, marzeniach i uczuciach. Każdy z nas mógłby zostać uchodźcą.

Chciałoby się, żeby wszystko w tej książce było zmyśleniem. W dramatycznych okolicznościach traci matkę, nie może pozbyć się nienawiści do ojca, musi sprostać roli samotnej rodzicielki – i nie wytrzymuje. W rzeczywistości niedużego miasta alkohol najprościej osładza codzienność. Toksyna w małych dawkach pomaga, w większych – truje. Truje życie jej i dzieci, które z całej siły starają się uwolnić od zaciskającej się na szyi pętli. Dynamiczny, obsesyjny i chwilami trudny do zaakceptowania monolog

Przygotuj się na solidną dawkę mocnych wrażeń! Stanie się tak za sprawą tej powieści. Jeśli cenisz sobie kryminały z najwyższej półki, to książka "Córeńki" z serii "Złe miasta" jest doskonałym wyborem! Wszędzie można natknąć się na mroczne tajemnice. Każde miasto je skrywa i ma też swoje ciemne strony. Dochodzi w nich także do tragicznych wydarzeń jak chociażby zbrodnie, których motywy stawiają wiele pytań. Tylko że jest tak do czasu. Przed Bożym Narodzeniem bez żadnego śladu i wiadomości znikają dwie aktorki związane z warszawskim teatrem. Wkrótce w parku Szczęśliwickim zostaje znalezione ciało jednej z nich i cała sprawa staje się jeszcze bardziej dramatyczna. Przerażony dyrektor zwraca się z prośbą o pomoc do Alicji Ruckiej ze względu na jej umiejętności śledcze. Proponuje jej w zamian informacje, które są dla niej cenne. Zaintrygowana całą sytuacją dziennikarka opuszcza Poznań i udaje się do stolicy. Wkraczając do artystycznego warszawskiego światka, poznaje jego ciemne i nie zawsze przyjazne strony. Namiętności potrafią okazać się silne, motywacje nie są czyste a wygórowane ambicje to w nim codzienność. Rozwiązanie zagadkowej sprawy w takim otoczeniu nie jest łatwe. Można szybko przez to zgubić właściwy trop i podążyć w niewłaściwym kierunku. Pojawia się przy tym istotne pytanie o to, czy uda się jej odróżnić teatralną fikcję od prawdziwej rozgrywki?

W Barcelonie znikają dzieci. Ich matki, prostytutki, boją się zgłaszać porwania policji. Po mieście krąży jednak coraz więcej pogłosek, które w końcu docierają do porywczego i niestroniącego od kieliszka inspektora Moisésa Corva. Szukając poszlak, policjant trafia do szemranych barów, teatrów, gabinetów fałszywych lekarzy i podejrzanych mieszkań. Śledztwo doprowadza go wreszcie do luksusowego burdelu Xalet del Moro i kasyna Arrabassada, gdzie wpływowi ludzie prowadzą potajemnie

Ależ piękna była Lucile! I pomyśleć, że marzyła, by stać się niewidzialną… Urodzona w 1946 roku, trzecia w kolejności z dziewięciorga dzieci Georges’a i Liane Poirier, odebrała sobie życie w 2008 roku. Zmagała się z zaburzeniami maniakalno-depresyjnymi, które zmieniły jej życie w labirynt bez wyjścia. Delphine de Vigan długo wahała się, czy pisać o efemerycznej, fascynującej, dotkniętej chorobą matce. Wstydliwy temat, niepewny teren pełen min. I choć narodziny były bolesne,

"Protest" Magdaleny Zimniak to interesująca współczesna powieść psychologiczna. Dla dorosłych i dla młodzieży. Niechciana ciąża nastoletniej Krysi to początek tragedii w rodzinie Romaniuków. Jest rok 1979, aborcja w Polsce jest przeprowadzana na życzenie, więc za namową rodziców Krysia usuwa ciążę. Dziewczyna nie radzi sobie psychicznie, sięga po alkohol i narkotyki. Nikt w rodzinie nie wie, kto był ojcem dziecka, Krysia trzyma to w tajemnicy. Jakiś czas później matka Krysi i Anity, młodszej córki, popełnia samobójstwo. Ojciec dziewczyn nie wierzy w samobójczą śmierć żony. Mijają lata, samobójstwo popełnia Krysia. Ten fakt również wygląda podejrzanie. Anita przeżywa wszystko od nowa, gdy w 2000 roku Trybunał Konstytucyjny w Polsce zakazuje aborcji nawet wówczas, gdy dziecko jest nieuleczalnie chore. Ta decyzja to piekło kobiet i ich zniewolenie. Córka Anity, Julia, bierze udział w protestacyjnych marszach kobiet. Anita traci poczucie bezpieczeństwa. Boi się, że ktoś się mści na rodzinie Romaniuków, jej zachowanie staje się irracjonalne. Ojciec, który stracił już żonę i córkę, patrzy na szaleństwo drugiej córki i sam jest bliski utraty zmysłów. A co z Julią? Nastolatką, której bezpieczny świat całkowicie się rozpadł? "Protest" nie jest łatwą książką. Dużo tu trudnych emocji, żalu, lęku, podejrzeń, niewiary w ludzi. Zwyczajna rodzina, wydawałoby się. A w środku dramat. Wystarczyło jedno traumatyczne wydarzenie sprzed lat, by uruchomić lawinę. Czy można ją zatrzymać? Finał powieści jest zaskakujący i zmusza do refleksji. Ta książka jest buntem i głosem w obronie kobiet.