Blask nocy letniej

Po raz pierwszy ujawniony ostatni zbrodniczy plan hitlera! Było ich 139. Najcenniejsi jeńcy Trzeciej Rzeszy – europejscy prezydenci, premierzy, generałowie... Mieli posłużyć za żywe tarcze w ostatniej zbrodniczej rozgrywce nazistów. W kwietniu 1945 roku, kiedy Niemcy stanęły w obliczu klęski, Hitler polecił zebrać swoich najcenniejszych jeńców i wysłać ich do „Alpejskiej Twierdzy”, gdzie mieli być wykorzystani jako zakładnicy w czasie ostatnich starć z Aliantami. Wśród więźniów tych byli europejscy prezydenci, premierzy, generałowie, brytyjscy tajni agenci, a także niemieccy antynazistowscy duchowni, celebryci i oficerowie, zaangażowani w zamach na Hitlera w lipcu 1944 roku. Były też ich rodziny. SS otrzymało wyraźne rozkazy: jeżeli sytuacja militarna Niemiec ulegnie pogorszeniu, więźniowie mają zostać straceni – wszyscy. Tak rozpoczął się niewyobrażalny dramat 139 osób. Jedni planowali ucieczkę, inni szykowali się na to, co nieuniknione, a ich strażnicy z SS stawali się coraz bardziej nieprzewidywalni, pijani i wybuchowi. Więźniom groziło znalezienie się w samym środku dramatycznej konfrontacji między SS i Wehrmachtem. Wtedy armia Stanów Zjednoczonych zorganizowała brawurową akcję ratunkową, próbując ratować zakładników, zanim będzie za późno. To pierwsza pełna relacja, oparta na wspomnieniach uczestników wydarzeń i wcześniej niepublikowanych lub pomijanych źródłach o tym szokującym epizodzie II wojny światowej.

90 mil. Tyle oddziela Kubę od Florydy. Dwudziestojednoletnia Biviana nie wróciła na noc do domu. Po kilku dniach nerwowego oczekiwania, matka dziewczyny modliła się już tylko o list od córki z Miami. Było dla niej jasne: Biviana po raz kolejny wypłynęła tratwą na morze. Wiadomość nadeszła jednak z Guantanamo – amerykańskiej bazy na Kubie. Bill Clinton nie godził się już na przyjmowanie uciekinierów, których straż przybrzeżna schwytała na morzu. Biviana znalazła się wśród tysięcy Kubańczyków, których los zależał od wyniku rozmów Castro z Clintonem. Emigrantów takich jak Biviana, Fidel Castro nazywał robactwem, które nie kocha własnego kraju. Migracje Kubańczyków na Florydę to historie pełne tęsknoty, trudnych wyborów i poświęceń. Historie rozstań i powrotów, które wciąż wywierają ogromny wpływ na życie wielu mieszkańców Kuby.

Annabel Thompson jest młodą kobietą, która utrzymuje uzależnionego od alkoholu, schorowanego ojca oraz pięcioletnią siostrę Sophie. Zarobki Annabel ledwie wystarczają na codzienne potrzeby rodziny. Pewnego dnia podczas pracy w restauracji, gdzie jest kelnerką, poznaje Camerona Salvatore, trzydziestoletniego właściciela dużej firmy. Nie wie, że mężczyzna od dłuższego czasu próbuje znaleźć sobie żonę. Annabel od razu wpada Cameronowi w oko. Kiedy Salvatore orientuje się, że dziewczyna nie da się namówić na małżeństwo, postanawia podpisać z nią roczną umowę, po której będą mogli się rozwieść. Zdesperowana Annabel przystaje na układ... Kobieta nie ma pojęcia, że Cameron nie jest tylko dobrze prosperującym biznesmenem. Jaka jest druga strona jego natury?

Tym razem James Ellroy prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa własnej matki, udu­szonej latem 1958 roku. Zabójcy nigdy nie znaleziono. Ta śmierć wywarła na pisarza ogromny wpływ – jako nastolatek mieszkał na ulicy, dopuszczał się drobnych włamań i nie stronił od alkoholu. Zabójstwo matki sprawiło także, że Ellroy rozwinął w sobie obsesyjne zamiło­wanie do prozy kryminalnej, lecz dopiero po latach odważył się powrócić do przeszłości. Krótko po wydaniu przełomowej Białej gorącz­ki postanowił wrócić do Los Angeles i z pomo­cą emerytowanego śledczego Billa Stonera spróbować rozwiązać zagadkę dokonanego przed 38 laty morderstwa. Efektem tego amatorskiego śledztwa jest jedna z najbardziej wyjątkowych pozycji łą­czących kryminalną literaturę faktu z auto­biografią, jakie ukazały się w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Cienie mojego życia są zapisem hipnotyzują­cej wyprawy w głąb amerykańskiego pół­światka i udręczonej duszy człowieka.