O czym Iza całe życie pamięta?

Trzeci tom z serii „Królewskie Źródło”. Dla fanów serii „Zwiadowcy” Znakomita sześciotomowa seria fantasy dla młodzieży: pełna magii, tajemnic, intryg i przygód. Owen Kiskaddon – lord Ceredigionu i diuk Marchii Zachodniej – z lękliwego chłopca stał się wysokim rangą oficerem na dworze króla-regenta, Severna Argentine’a. Nadal służy nieobliczalnemu, opętanemu żądzą władzy tyranowi, w duchu marzy jednak o pozbawieniu go tronu. Gdy nadarza się okazja, Owen bierze sprawy w swoje ręce, a u jego boku

Tom Mara jest błyskotliwym, pewnym siebie i odnoszącym spore sukcesy archeologiem, szefem wykopalisk na Krecie. I od lat jest niewidomy. Stracił wzrok jako osiemnastolatek podczas trzęsienia ziemi. Ma jednak doskonały słuch, węch i niezwykle wrażliwy dotyk. Wykształcił pamięć niemal absolutną – pamięta dokładnie każdy kamień, a na podstawie zapachu powietrza i kąta padania promieni

Czy Lunie uda się odzyskać utracone zaufanie do chłopaka? Czy będzie w stanie zdusić w sobie lęk? Czy ponownie zawierzy nadnaturalnej mocy kamieni? "Sekretna mowa kamieni" to opowieść o głęboko skrywanej mocy natury, przebaczeniu i przyjaźni. Dawno temu, kiedy Luna była dzieckiem, została obdarzona wiedzą o tajemniczej mocy tkwiącej w kamieniach. Dziadek nauczył ją odczuwać ich wibrację i ujawnił sposób skomunikowania się z nimi. Leo zawiódł zaufanie dziewczyny i zniknął bez słowa pożegnania. Zraniona, zamknęła się na emocje i od dawna nie słyszy głosu kamieni. Po wielu latach chłopak pojawia się ponownie. Tym razem Luna jest głucha na jego wyjaśnienia. Dziadek podsuwa jej dwa kamienie. Oba cechują się określonymi właściwościami. Pierwszym z nich jest kwarc będący minerałem przebaczenia. Drugim koral, minerał zwalczający lęk. Chiara Parenti tworzy piękną historię o potędze przebaczenia i przeznaczeniu. Czy Luna zawierzy podszeptom kamieni? Czy uda się jej na powrót zaufać chłopakowi z dzieciństwa? Przekonaj się sam! Chiara Parenti jest włoską pisarką. Tworzy powieści utrzymane w konwencji literatury pięknej, obyczajowej i romansu. Nazywana włoską Jojo Moyes. Z wykształcenia jest filozofem. Pracuje jako niezależna dziennikarka. Uwielbia rysować, dobrą literaturę, podróże i sport. Autorka podręcznika poświęconego sztuce pisania i współautorka kilku esejów. Prowadzi swój osobisty blog. W Polsce znana jest z dwóch powieści. "Sztuka sięgania gwiazd" oraz "Sekretna mowa kamieni" porwały za sobą masę czytelniczek. Prezenty na Wielkanoc 2024 - Pomysły na Upominki Wielkanocne

Powstanie i upadek Urzędu Bezpieczeństwa. Ucieczka Józefa Światły, proces wiceministra bezpieki Romana Romkowskiego, dyrektora Departamentu Śledczego Józefa Różańskiego, dyrektora X Departamentu Anatola Fejgina, manipulacje władzy pozwalające na bezkarność setek oprawców Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.

Na tle szarej rzeczywistości lat 80. w Polsce rozgrywa się miłosno-psychologiczna historia dojrzałego mężczyzny, znakomitego historyka-mediewisty, wysublimowanego intelektualisty do młodej kobiety, która porzuca go jednak dla młodego osiłka. Zakochany mężczyzna nie potrafi się z tym pogodzić, nie rozumie dlaczego, popada w zniechęcenie i tęskni… Narratorem Odejścia Afrodyty jest pisarz, sam po wielu burzliwych romansach, rozliczający się z własną przeszłością, który znakomicie portretuje bohatera książki, ukazując jego rozterki, depresje i skomplikowaną psychologię uczuć. Książkę dopełnia przygnębiający obraz chylącego się ku upadkowi PRL-u, gdzie brakuje wszystkiego i szarość oblepia życie codzienne. Po niektórych moich książkach, jak Odejście Afrodyty, recenzenci pisali, że nic, co erotyczne, nie jest mi obce. Reklamowano mnie nawet – i czyniły to panie – jako „znawcę kobiet”. Zawsze temu zaprzeczałem. Ktoś taki jak znawca kobiet w przyrodzie nie istnieje i nie ma prawa zaistnieć. Kobieta dla mężczyzny jest zagadką i zawsze pozostanie tajemnicą. Ale oprócz miłości erotycznej w moich książkach jest dużo miłości przyjacielskiej. Sądzę, że przyjaźń jest nawet bardziej wymagającym uczuciem niż miłość. Bo nie może być jednostronnej przyjaźni, a istnieje tyle miłości nieodwzajemnionych! – Józef Hen