Bunt morza

"Mój ojciec jest mordercą” to kontynuacja bestsellerowej “Żony mordercy”. Melvin ucieka z więzienia. Koszmar, który niedawno się skończył, wraca do Giny ze zdwojoną siłą. Melvin Proctor okazał się mordercą i gwałcicielem. Jego żona, Gina, wygrała z nim bitwę o ich dzieci. Uratowała je przed ojcem, potworem. Melvin trafił za kratki. Zdawałoby się więc, że koszmar dobiegł końca. Gdy Gina zamyka oczy, bez przerwy wracają do niej wspomnienia. Wkrótce koszmary wracają nie tylko w śnie, lecz również w rzeczywistości, Okazuje się, że Melvinowi udaje się uciec z więzienia. Gina otrzymuje list od męża. List, w którym czyta z przerażeniem: "Teraz już nigdzie nie będziecie bezpieczni.” Malownicze Stillhouse Lake okazuje się nie schronieniem, lecz pułapką. Gina w towarzystwie brata jednej z ofiar Melvina wyrusza, by odnaleźć zbiega. Kto okaże się łowcą, a kto tropioną zwierzyną? Wkrótce zaczynają znikać osoby z wąskiego grona zaufanych Giny. Rozpoczyna się gra, w której jedno z nich, Gina bądź Melvin, z pewnością musi zginąć. "Mój ojciec jest mordercą” to druga część cyklu powieściowego "Stillhouse Lake” i bezpośrednia kontynuacja losów bohaterów "Żony mordercy”, która zdobyła ogromną popularność na całym świecie. Nic zresztą dziwnego. Podobnie jak miało się to w przypadku poprzedniego tomu, "Mój ojciec jest mordercą” to wstrząsający, zapierający dech w piersiach thriller psychologiczny, który pochłonąć można niemal jednym tchem. Powieść dotyka tematów trudnych, bolesnych, takich, o których mówi się rzadko, a jeśli już, to ze zgrozą. Dla każdego dziecka ojciec jest wzorem i oparciem. Co więc, kiedy okazuje się ON mordercą i gwałci dziewczyny niewiele starsze od własnych dzieci? Autorce w niezwykły sposób udało się odmalować rys charakterologiczny każdej z postaci. Każda z nich staje się dla nas niczym żywy człowiek, któremu współczujemy bądź którego się lękamy. Wspaniała lektura na długie, zimowe wieczory!

W trakcie dwóch miesięcy 1944 roku zawarto kilkaset małżeństw, a mniej formalne związki we wszelkich możliwych konfiguracjach tworzyły się rozpadały każdego dnia. Praktycznie codziennie odbywały się koncerty, często w działających kawiarniach, a informowały o nich zgrabnie wykonane plakaty. W kinie pokazywano premierowe filmy, w radiu nadawano gorące newsy i przedwojenne szlagiery, a jeśli chodzi o prasę - konkurowało ze sobą kilkadziesiąt tytułów. Nie zapomniano nawet o pisemkach dla dzieci, podobnie zresztą jak o teatrach lalkowych. Bardzo sprawnie działała poczta, a komunikację zapewniły kilometry nowych ulic z odpowiednią sygnalizacją. Była też policja i sądy, ponieważ nie zabrakło, jak to w milionowym mieście, przestępczości. Wbrew pozorom zupełnie nieźle radziła sobie nawet warszawska roślinność - choć istotnie nie miała łatwego zadania. Ta książka to opowieść również o niej, podobnie jak o zwierzętach, a nawet o Wiśle. To opowieść o Życiu w sytuacji ekstremalnej, bo w Powstaniu Warszawskim nie tylko walczono i umierano, ale przede wszystkim starano się właśnie żyć. Nie wszędzie się dało, a tam gdzie jednak się dało, to zazwyczaj jednak tylko przez jakiś czas. A jednak próbowano. Gdzie tylko pojawił się najmniejszy wentyl wolności, odradzało się normalne życie. "W sierpniu, w naszej szczęśliwej dzielnicy było wszystko: biało-czerwone flagi, gazeta >Barykady Powiśla<, odezwy porozklejane na murach, komitet samoobrony (). Łapaliśmy audycje powstańczego radia. Zachłystywaliśmy się wolnością. Było, powtarzam, wszystko. A skoro tak, to musiał być i teatr" - wspominała Krystyna Berwińska, która właśnie na Powiślu współtworzyła w tych dniach teatrzyk "Kukiełki pod Barykadą". Powstanie nie było martyrologicznym capstrzykiem, staniem na baczność i recytowaniem "Roty" - choć bardzo się o to starano. Było przede wszystkim wielką eksplozją witalnej siły ówczesnych dwudziestolatków. A tego na szczęście nigdy, nigdzie i nikomu nie udało się do końca kontrolować.

Grupa drugoplanowych bohaterów pewnej powieści fantasy wędruje w poszukiwaniu swojej fabuły „To opowieść słodka i zabawna. Z przygodami, jakie uwielbiałam, będąc nastolatką – z wyrazistymi bohaterami, pełna humoru, czasem groźna, ale jednocześnie dająca pewność, że wszystko skończy się dobrze. Do takich książek się wraca, nawet jeśli już zna się finał. Ja wrócę na pewno.” Ewa Białołęcka „Pierwsza powieść

Siedmioletni Alex Andersson bezustannie sprawia problemy w szkole. Agresywny wobec kolegów i nauczycieli, to wdaje się w bójki, to znów popada w apatię. Pewnego dnia jego wychowawczyni uświadamia sobie, co kryje się za dziwnym zachowaniem dziecka. Sprawą zajmują się pomoc społeczna oraz policja, jednak to Sophia Weber, sztokholmska prawniczka wyznaczona na kuratorkę Alexa,

Czy to zwykły zbieg okoliczności, że oficer policji zostaje znaleziony martwy w miejscu dawno popełnionej zbrodni, którą badał, ale jej nie wyjaśnił? Gdy w następnych miesiącach taki sam los spotyka kolejnych dwóch funkcjonariuszy, schemat postępowania mordercy staje się równie oczywisty, co potworny: brutalnym zabójstwom policjantów odpowiadają nierozwiązane zbrodnie z przeszłości. W miejscu przestępstw

O tym, jak potoczyły się losy przeżywającej rozterki Niny, opowiada "W blasku dnia. Alter ego. Tom II" autorstwa Edyty Świętek. Miłość nie wybiera... wręcz przeciwnie, takie uczucia, jak zauroczenie czy pożądanie, potrafią przyprawić wręcz o zawrót głowy zwłaszcza wtedy, gdy kobieta jest rozdarta między dwoma fascynującymi mężczyznami. Jak dokonać takiego wyboru? Wreszcie, czy dobry wybór jest możliwy, czy może kobieta do końca życia będzie rozpamiętywać dawne dzieje i gryźć się z myślą, że nie podjęła właściwej decyzji? Z jednej strony Kordian Radecki, z drugiej - czarujący kolega z pracy. Pełna rozterek Nina początkowo decyduje się na romans z tym drugim. Jednak, ku jej zdziwieniu, Kordian nie ustępuje i dalej adoruje Ninę. Wszystko się komplikuje, gdy w ramach obowiązków służbowych Nina oraz Kordian wyjeżdżają w delegację do Szczecina. Mimo że ich pobyt w tym pięknym mieście ogranicza się głównie do ciężkiej pracy, tych dwoje ludzi nie jest w stanie przejść obok siebie obojętnie. Wprawdzie składają uroczyste postanowienie, że będą żyć w przyjaźni, czy jednak uda im się dotrzymać danego słowa? Odkrycie Niny na pewno jej tego nie ułatwi.

"Wspomnienia z przyszłości" to pozycja obowiązkowa dla każdego pasjonata paleoastronautyki i osób wierzących, że odwiedziny naszej planety przez pozaziemskich gości mają miejsce już od czasów starożytnych. "Wspomnienia z przyszłości" to debiutancka, jedna z najlepiej rozpoznawalnych i niezmiennie cieszących się dużą popularnością książek znanego badacza zagadek starożytności Ericha von Danikena, w której autor prowadzi czytelnika przez pełny tajemnic i zagadek świat starożytny. "Wspomnienia z przyszłości" to pierwsza pozycja opublikowana przez Ericha Von Danikena. Autor stawia w niej niewygodne i trudne pytania, na które oficjalna archeologia nie potrafi lub nie chce odpowiedzieć. Pyta między innymi o to, kto i przy użyciu jakiej technologii w zamierzchłej przeszłości, tysiące lat temu stworzył w różnych miejscach na świecie monumentalne budowle, rzeźby i malowidła - piramidy w Egipcie i Ameryce Południowej, Sfinksa, rysunki z Nazca czy posągi z Wyspy Wielkanocnej. Odpowiedzi, których autor udziela wielokrotnie, podważają dogmaty współczesnej nauki. Erich von Daniken stawia tezę, że religie i technologie dawnych cywilizacji zostały podarowane ludziom przez starożytnych astronautów, którzy przybyli na naszą planetę w załogowych pojazdach kosmicznych i zostali przez naszych przodków powitani jako bogowie. Autor od kilkudziesięciu lat podróżuje po świecie, poszukując i dokumentując ślady obecności pozaziemskich gości.

Len Howard uznano za ekscentryczkę, gdy w 1938 roku, w wieku 44 lat, porzuciła karierę skrzypaczki i zamieszkała na wsi w Sussex, aby studiować ptaki. Ale to tam napisała dwa międzynarodowe bestsellery i zadziwiła świat obserwacjami sikorek, rudzików i wróbli. Miłość do ptaków podsycał w Len charyzmatyczny ojciec poeta, który nie potrafił przejść obok rannego ptaka, nie ratując go. Energiczna i wrażliwa dziewczyna, najmłodsza z czworga rodzeństwa w bogatej, kulturalnej rodzinie, chciała samodzielności. Lecz kiedy w Londynie stała się sławna, a jej kariera nabrała tempa, tęskniła za oswojoną wroną bardziej niż za rodziną. Len doświadczała miłości i przyjaźni, ale żaden związek nie zbliżył się do więzi, którą tworzyła później z ptakami. Budki lęgowe pokrywały ściany jej domu wewnątrz i na zewnątrz. Ptaki siedziały jej na głowie i na ramionach. Uczyła się ich i dokonywała muzycznych transkrypcji ich pieśni. Eva Meijer natknęła się na prace upartej badaczki, które wyprzedzały swoją epokę i niesłusznie popadły w zapomnienie. W Domu ptaków szuka motywów, które kierowały Len Howard. Co sprawiło, że radykalnie zmieniła życie i odsunęła się od rodziny? Co życie bogatek mówi nam o człowieku? I czy można odciąć się od oczekiwań innych wobec siebie? A także co to znaczy mieć gdzieś swój dom?