Piąty Beatles

Kurt Austin i Zespół Specjalny NUMA w nowym wybuchowym thrillerze Wielkiego Mistrza Przygody muszą rozwikłać kolejną zagadkę historii i zmierzyć się z miliarderką, która chce zakończyć epokę ropy naftowej! Światowe zasoby ropy znikają w niewytłumaczalny sposób, gospodarka staje na skraju zapaści, a kluczem do uratowania przyszłości jest tajemnica sprzed pięćdziesięciu lat. Kurt Austin i ekipa NUMA dostają od prezydenta Stanów Zjednoczonych zadanie natychmiastowego wyjaśnienia przyczyn kryzysu. Trop wiedzie do genialnej miliarderki, opracowującej alternatywne źródła energii, która teraz poszukuje wraku okrętu podwodnego, zaginionego w 1968 roku na Morzu Śródziemnym. Czy Kurt Austin, ścigany przez płatnych zabójców, zdoła ją wyprzedzić i zdobyć tajemniczy ładunek, od którego zależą losy świata?

Historia kobiety, która przeszła w życiu wiele. Traumy z przeszłości sprawiły, że zamknęła się w sobie i skupiła na karierze. Aż nagle ktoś pokazał jej, że można żyć inaczej. Ktoś przetarł zabrudzoną szybę i pokazał zupełnie inny świat. Pewnego dnia Lidia dostaje list od tajemniczej kobiety, która przedstawia się jako przyjaciółka rodziny. Chce jej przekazać w spadku mieszkanie. Niczego więcej nie wyjaśnia. Kim jest ta kobieta? Dlaczego tak jej na tym zależy? Nawiązuje się między nimi przyjaźń. Starsza kobieta uczy ją wrażliwości i wiary w lepsze jutro. Nadal jednak nie wyjaśnia, skąd są srebrne łyżeczki i dlaczego mają być właśnie jej. Po jej odejściu Lidia chce dowiedzieć się prawdy. W końcu odkrywa tajemnicę, która wywraca jej życie do góry nogami. Tajemnicę, dzięki której odnajduje spokój i szczęście. Życie jest pełne niespodzianek i zwrotów akcji. Gdy wydaje nam się, że już nic dobrego nas nie spotka, nagle dzieje się coś niezwykłego. Spotykamy kogoś, kto pokazuje nam, że można żyć inaczej. Musimy tylko w to uwierzyć.

Długo wyczekiwany oszałamiający finał serii „Mroczna wyspa lodu”. Wielki Czwartek. Mroźna bezwietrzna noc. W Siglufjörður natura zawsze była okrutna i nieokiełzana, ale o tej porze roku było w niej nie tylko coś bardziej mrocznego, ale jakby bardziej głębokiego i dalekiego. Kiedy Ari Thór dotarł do głównej ulicy dreszcz przeszedł mu po plecach. Na brzegu chodnika młoda kobieta leżała w kałuży własnej krwi; jej ciało było wykręcone w nienaturalnej pozycji, która nie pozostawiała cienia wątpliwości, że musiała skoczyć z dużej wysokości. Nie trzeba było lekarza, by stwierdzić, że nie żyła. Wyglądało na to, że cała krew pochodziła z jej głowy; najprawdopodobniej miała strzaskaną czaszkę. Jej spojrzenie było upiornie nieobecne; oczy miała szeroko otwarte, ale puste, jakby wpatrywały się w nicość.