O pisaniu na chłodno

"Pola. Wnuczka wariatki" tętni humorem, życiem i wartką akcją. Opowieść o rodzinnych więzach i o tym, jak łatwo można je zniszczyć. Pola ma 28 lat. Studiuje i pracuje, więc (jak mogłoby się wydawać) jest kobietą niezależną. No ale myśleć tak mógłby jedynie ktoś, kto nie zna jej matki, która twardo stąpa po ziemi i ma bardzo dominujący charakter. Według niej córka wciąż podchodzi do życia w sposób lekkomyślny i za to właśnie ma dostać nauczkę. A zatem Pola, w ramach kary, jedzie na miesiąc do babki. Tam, na zabitej dechami wsi, w towarzystwie osoby, która wedle ponurej, rodzinnej legendy ma nie po kolei w głowie, dowie się, o co tak naprawdę chodzi w życiu. Dodajmy, że do tej pory Pola nie miała z babką żadnego kontaktu. Tymczasem już pierwszego wieczoru tych karnych wakacji zaczynają dziać się rzeczy dziwne. Babcia upija Polę własnoręcznie pędzonym bimbrem i z miejsca wciąga ją w jakąś niecodzienną intrygę. Okazuje się przy tym kobietą energiczną, prującą lokalnymi bezdrożami motorem lub małym fiacikiem. W dodatku z maniackim uporem walczy o to, by nie wycinać okolicznego lasu celem postawienia tam fabryki. Pola wpada w wir zdarzeń, które błyskawicznie wymykają się spod kontroli. Oto pełna ciepła i humoru opowieść o trzech pokoleniach kobiet, których życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. No ale wygląda, jak wygląda, a wszystko to za sprawą nieporozumień i nie zawsze trafnych wyborów. Czy uda im się odbudować rodzinne więzi?

Największy kryzys uchodźczy od czasów II wojny światowej Ulet – piętnastoletni Somalijczyk dostał się wreszcie na łódź z innymi uchodźcami. Był sam – bez rodziny i przyjaciół. Podróżujący z nim Somalijczycy wiedzieli, że w Libii był więziony, torturowany i głodzony. To nieprawdopodobne, że udało mu się dotrzeć do Europy. Gdy łódź zbliżała się do wybrzeży Włoch, Ulet obserwował ruch fal i majaczącą na horyzoncie ziemię. Wtedy stracił przytomność. Mimo półgodzinnej reanimacji nie udało się go uratować – zmarł na obrzęk płuc. Gdyby zmarł w Libii, nikt by o tym nie usłyszał. W 2015 roku państwa członkowskie Unii Europejskie otrzymały ponad dwukrotnie więcej wniosków o azyl, niż rok wcześniej. Najwięcej imigrantów przybywało z Syrii, Afganistanu i Iraku – krajów pogrążonych w wieloletnim kryzysie. Konwencja Genewska mówi, że uchodźcami są osoby zmuszone opuścić kraj pochodzenia. Definicja ta nie obejmuje osób stanowiących wśród uchodźców większość: tych, którzy nie mogą korzystać z ochrony międzynarodowej, którzy utknęli w Jemenie, Sudanie Południowym, Demokratycznej Republice Konga. To uchodźcy zapomniani, ponieważ nie są oni uchodźcami. Są przesiedleńcami wewnętrznymi. W tym poruszającym reportażu, Agus Morales przygląda się im wszystkim. Podąża z imigrantami, którzy przekraczają granicę meksykańsko-amerykańską, żyje w obozach w Jordanii, pływa z uciekinierami barką po Morzu Śródziemnym. Próbuje ich zrozumieć, powiedzieć kim są, skąd przychodzą i dlaczego. I odkrywa to, co jest najbardziej przerażające – że to ludzie tacy jak ty, o tym samym wyglądzie, marzeniach i uczuciach. Każdy z nas mógłby zostać uchodźcą.

Ambitna i zapierająca dech w piersiach książka o niezwykłym krajobrazie podziemi. "Podziemie. Świat pod naszymi stopami" autorstwa Willa Hunta to książka będąca swego rodzaju dziennikiem z podróży i filozoficznymi meandrami. Podziemia pełne są katakumb, jaskiń, zapomnianych miast czy opuszczonych stacji metra. Świat pod naszymi stopami jest o wiele ciekawszy i zawiły, niż mogłoby się wydawać. Kiedy nastoletni Hunt odkrywa, iż pod jego domem mieści się opuszczony tunel, rodzi się w nim fascynacja do tych mrocznych i zapomnianych czeluści. Fascynacja, która przeradza się w obsesje. W pozytywnym znaczeniu, gdyż często to właśnie obsesja jest często motorem napędowym postępu i nauki. Książka ta to swoisty list miłosny autora, którego adresatem jest wszystko, co czai się pod powierzchnią. Hunt podczas swych podróży spotyka innych, podobnych sobie zapaleńców. Spędza kilka dni w paryskich katakumbach, gdzie ze zdumieniem odkrywa, iż te są nie tylko miejscem wiecznego spoczynku, lecz także zakazanych imprez. W Australii trafia na pustkowie, gdzie wraz z pewną rodziną Aborygenów schodzi do mającej ponad 35 tysięcy lat kopalni. Wraz z naukowcami z NASA bierze udział w badaniach kilometr pod łańcuchem górskim Black Hills.

Powrót do ulubionej serii czytelniczek Natalii Sońskiej! Niebanalna historia, dzięki której możesz się rozmarzyć… Magdę zostawił chłopak. Niby mogła się tego spodziewać, w końcu wszystko do tego zmierzało, zaniedbanie relacji i rutyna robiły swoje, ale i tak zostały wspomnienia i żal. Czas jednak wziąć sprawy w swoje ręce i odciąć przeszłość grubą kreską. Niekiedy najlepiej zacząć od nowa. Restart jest tym łatwiejszy, że przed Magdą nowe wyzwania w pracy i nowe znajomości… Adam wydaje się miłym i dobrym człowiekiem, a czas spędzany z nim upływa Magdzie bardzo przyjemnie. Czy rodzące się między nimi uczucie zwycięży z nagłą fascynacją skrytym i piekielnie uzdolnionym Piotrem, szefem kuchni? Życie ma dla Magdy w zanadrzu sporo niespodzianek, ale czy odmieni się na lepsze? Każdy dzień może stać się tym najpiękniejszym, jeśli tylko korzystasz z szans, które się trafiają!

"Wesoły rajki ptak" to książka, na której stronie tytułowej widnieją nazwiska trzech autorów: Wiktora Batera, Izoldy Kiec i Jaremy Jamrożka. To zapis wielu artykułów i wywiadów przeprowadzonych przez genialnego dziennikarza, a także zapis ostatniej rozmowy z nim. Śmierć Wiktora Batera 7 kwietnia 2020 roku poruszyła wszystkich Polaków. Absolutnie nikt się jej nie spodziewał, do dziś zresztą nie wiemy dokładnie, jak wyglądały jego ostatnie chwile. Bater miał zaledwie 53 lata, był cenionym dziennikarzem i korespondentem wojennym, specjalistą od tematyki Rosji i Wschodu. Mówiono, że to człowiek od zadań specjalnych. Został lekko ranny podczas ataku terrorystycznego na szkołę w Biesłanie w 2004 roku. Pracował jako korespondent w Moskwie. 10 kwietnia 2010 roku z jego ust dowiedzieliśmy się o katastrofie polskiego samolotu w Smoleńsku. Książka "Wesoły rajski ptak" nawiązuje do wywiadu, w którym Bater opowiadał o własnym życiu. Mówił o dziadku, który przed wojną prowadził sklep optyczny w Warszawie. Mówił o ojcu, przebywającym w czasie wojny w warszawskim getcie, jedynym z rodziny Baterów, któremu udało się przeżyć. Opowiadał o kluczowych doświadczeniach swojego pokolenia, o powstaniu Solidarności i rozpadzie Bloku Wschodniego. Dużo miejsca w jego wypowiedziach zawsze zajmowała Rosja. Bacznie obserwował przemiany w Rosji za czasów Gorbaczowa, Jelcyna, później plany Putina o odbudowie imperium. W wywiadzie była też mowa o sytuacji na świecie, o powtarzających się zamachach terrorystycznych. To książka pełna goryczy i... rozczarowania człowiekiem. Człowiek jest zdolny do wszystkiego, również do zabijania z zimną krwią.

„Praca to całe moje życie. To dzięki niej jeszcze nie zwariowałem. Nie mam czasu na życie osobiste, jeśli nie liczyć przelotnych romansów oraz przygód na jedną noc. Jednak taki układ całkiem mi pasuje. Mam zasady: żadnych uczuć, żadnych zobowiązań. Moje życie jest skomplikowane i nie zamierzam się nim z nikim dzielić. Zajmuję się ratowaniem ludzkiego życia i to jest mój priorytet. Jednak kiedy na

Rodzice chcieli wydać ją za mąż. Uciekła. Nagrała film z apelem o pomoc i wstawiła na YouTube. Obejrzały go miliony ludzi na całym świecie… Nada ma jedenaście lat. Mieszka w małej wiosce w Jemenie. Jak inne dzieci chodzi do szkoły, bawi się, pomaga w domu. Pewnego dnia rodzice postanawiają wydać ją za mąż... Dla dziewczynki to koniec wszystkiego. Dobrze pamięta, jak jej