Tajemnice lata

Specjalnie skomponowane, odpowiednio zbilansowane menu na dziewięć miesięcy ciąży. Niejedna kobieta słyszy, że w czasie ciąży powinna jeść za dwoje. Nie chodzi jednak o to, żeby jeść za dwoje, ale dla dwojga – tak, aby dostarczyć wszelkich odpowiednich składników zarówno organizmowi matki, jak i dziecka. Kobieta podczas tych wyjątkowych dziewięciu miesięcy powinna bowiem dbać nie tylko o swoją

Otwórz swoje serce, bo nadchodzi czas cudów. W ten jeden grudniowy wieczór może przecież zdarzyć się wszystko. Życie nie było dla Miśki łaskawe. Gdy dopiero wkraczała w dorosłość, stała się matką dla swojego maleńkiego brata. W opiece nad chłopcem pomaga dziewczynie babcia Zosia, energiczna właścicielka kawiarni „Cynamonowe Serca”. Kiedy Michalina decyduje się otworzyć pensjonat, by nieco podreperować domowy budżet, pod jej dach trafia kilka zupełnie obcych sobie osób. Co ich sprowadza do zasypanego śniegiem niewielkiego miasteczka gdzieś na końcu świata? Jaki bagaż doświadczeń przywiozą ze sobą? Czy znajdą to, czego szukają? Gabriela Gargaś snuje opowieść pachnącą cynamonem, goździkami i choinką. I przypomina o tym, o czym zapominamy w codziennej bieganinie: że nigdy nie wolno tracić nadziei, a na miłość… na nią zawsze jest dobry czas. I cuda. One naprawdę się zdarzają.

W niektórych miasteczkach nic się nie ukryje. Zwłaszcza tych, w których wracając na lekkim rauszu do domu, wpada się na co najmniej troje znajomych. Samotnej matce, jaką jest Rebecca, może to przysporzyć kłopotów. Ale to nie nadszarpnięta reputacja jest jej największym zmartwieniem. Lekarz kierujący kliniką leczenia bezpłodności, w której Rebecca pracuje, najwyraźniej postradał zmysły, a

Od tamtego wydarzenia dziesięcioletni Jamie nie płakał ani razu. Chłopiec wie, że powinien – przecież Jasmine płakała, i mama, a tacie zdarza się to do dziś. Roger wprawdzie nie uronił ani jednej łzy, ale to w końcu kot, poza tym nie znał Rose aż tak dobrze. Wszyscy dookoła zapewniali, że czas leczy rany, tylko że to jedno z tych kłamstw powtarzanych przez dorosłych, gdy nie wiedzą, co

Akcja książki rozgrywa się w latach 60. XX wieku i obecnie. Na początku wydarzeń główna postać, Émile, ma dwanaście lat. Jego ojciec to prawdziwy bohater – był mistrzem judo, świetnym piłkarzem, pastorem, szpiegiem, a nawet doradcą de Gaulle'a. Chłopiec czuje dumę i zarazem fascynację. Ojciec powierza mu rozmaite niebezpieczne zadania, których celem jest utrzymanie

Ależ piękna była Lucile! I pomyśleć, że marzyła, by stać się niewidzialną… Urodzona w 1946 roku, trzecia w kolejności z dziewięciorga dzieci Georges’a i Liane Poirier, odebrała sobie życie w 2008 roku. Zmagała się z zaburzeniami maniakalno-depresyjnymi, które zmieniły jej życie w labirynt bez wyjścia. Delphine de Vigan długo wahała się, czy pisać o efemerycznej, fascynującej, dotkniętej chorobą matce. Wstydliwy temat, niepewny teren pełen min. I choć narodziny były bolesne,

"Ania na Uniwersytecie" to trzeci tom uwielbianego przez czytelników na całym świecie cyklu o Ani Shirley, która w wieku jedenastu lat trafiła przypadkiem na Zielone Wzgórze. Tym razem prześledzimy losy rudowłosej marzycielki podczas studiów w Redmond College. Ania długo odkładała wyjazd na wymarzone uniwersyteckie studia w Redmond. Nie chciała zostawiać w domu na Zielonym Wzgórzu stopniowo tracącej wzrok Maryli. Obecnie nie ma się już o co martwić - Tola i Tadzio dbają, aby Maryli nie brakowało rozrywek. Ania wyrusza zatem do Kingsport, gdzie ciężko pracuje, aby uzyskać tytuł magistra. Poznaje w tym czasie wielu nowych przyjaciół, wśród których na pierwszy plan wysuwa się niezwykła Philippa Gordon. O rękę rudowłosej studentki stara też się grono adoratorów. Jest między nimi mężczyzna żywcem wprost wyjęty z romantycznych marzeń panny Shirley. Nazywa się Roy Gardner. Ich znajomość przez kolejne dwa lata zacieśnia się coraz bardziej. Pewnego dnia Ania dowiaduje się o chorobie przyjaciela z dzieciństwa, Gilberta Blythe'a.

Ciemne schody. Piwnica. Uchylone drzwi... Serce wali jak szalone, ale ciekawość jest silniejsza... Jedenastoletni Gabriel nie powinien nigdy zapomnieć tego, co zobaczył w laboratorium fotograficznym ojca. Ale dzięki wieloletniej terapii w szpitalu psychiatrycznym wyparł z pamięci tę straszną noc, gdy zginęli jego rodzice, a dom doszczętnie spłonął. Dwadzieścia dziewięć lat później prowadzi normalne życie, pracuje w firmie ochroniarskiej... i nadal nic nie pamięta.