Dobranoc, Betty Peck

Rok 1986 był dla Szwecji czasem zmian, który pozostawił to państwo całkowicie innym. Okres ten sprowadził na głowy wielu osób myśli o karze, winie, prawdzie i odpowiedzialności, a w ten nurt świetnie wpisuje się książka "W mroku słońca", która opowiada historię zabójstwa w niewielkiej wiosce. Czy to tylko jednorazowa, przypadkowa śmierć, czy może jednak początek seryjnych mordów, które mogą nie mieć końca? Odkryj to sam. Przenosimy się do szwedzkiej wioski Tiarp, leżącej na Nyarsasen, gdzie dochodzi do morderstwa. Szlaków jest niewiele, a te, które istnieją, wydają się bardzo niepożyteczne. Poznajemy Svena i jego syna - Vidara. Pierwszy z nich jest policjantem, który będzie musiał się zająć tą sprawą, wpadając tym samym w głęboką otchłań zła. Jego syn nie jest pewien, co zrobić ze swoją przyszłością, a po szokującym zabójstwie premiera Olofa Palme jest to jeszcze trudniejsza decyzja. Kim jest morderca z Tiarp? Dlaczego dokonał tego czynu i kto będzie jego następną ofiarą? To tylko pierwsze pytania, na które trzeba odpowiedzieć. Chwilę później pojawia się też tajemniczy autor, który postanowił opisać jego historię. Dlaczego to robi? Czy Sven poradzi sobie z rozwiązaniem tej zagadki?

Otwórz swoje serce, bo nadchodzi czas cudów. W ten jeden grudniowy wieczór może przecież zdarzyć się wszystko. Życie nie było dla Miśki łaskawe. Gdy dopiero wkraczała w dorosłość, stała się matką dla swojego maleńkiego brata. W opiece nad chłopcem pomaga dziewczynie babcia Zosia, energiczna właścicielka kawiarni „Cynamonowe Serca”. Kiedy Michalina decyduje się otworzyć pensjonat, by nieco podreperować domowy budżet, pod jej dach trafia kilka zupełnie obcych sobie osób. Co ich sprowadza do zasypanego śniegiem niewielkiego miasteczka gdzieś na końcu świata? Jaki bagaż doświadczeń przywiozą ze sobą? Czy znajdą to, czego szukają? Gabriela Gargaś snuje opowieść pachnącą cynamonem, goździkami i choinką. I przypomina o tym, o czym zapominamy w codziennej bieganinie: że nigdy nie wolno tracić nadziei, a na miłość… na nią zawsze jest dobry czas. I cuda. One naprawdę się zdarzają.

Kobieta, mężczyzna, dwupokojowe mieszkanie, jedna doba – można by rzec: mocno ograniczona czasem i przestrzenią akcja. I byłaby to nawet prawda, gdyby bohaterowie, opowiadając siebie, raz po raz tych granic nie przekraczali.Gdyby autorka przez tytuł – a bohaterka przez próbę naśladowania Zbyszka Cybulskiego – nie nawiązywała do pewnego stylu życia, pewnych tęsknot tamtych czasów, budując przy tym sarkastyczny obraz współczesnych relacji damsko-męskich, odsłaniając mechanizmy i przyczyny dzisiejszych gier. To opowieść o miłości i śmierci, o chwilach, gdy jedno w zbyt ciasnym splocie tańczy z drugim, dowodząc, że człowiek albo umiera z miłości albo miłuje śmierć. A bohaterowie mają nie tylko tęsknoty, ale i ciała, i nie są to bynajmniej ciała astralne; są to ciała warte grzechu, więc też zdarza się im pogrzeszyć. Czy jest w tym polemika z modelem tęsknot, które uwiecznił pewien kultowy film? Autorka o powieści: Dla wielbicieli romansów mała przestroga – jeśli „Do niewidzenia, do niejutra” w ogóle przypomina romans, to nietypowy. Typowego nigdy bym nie napisała, bo nie wierzę pięknym jedynie słowom, które opiewają wyłącznie wzniosłe sentymenty. W tej historii spotkacie się również ze słowami brzydkimi i uczuciami niższego rzędu, czasem zupełnie niskimi. Może przy czytaniu zdarzy się Wam skrzywić z obrzydzeniem albo zarechotać z trwogą, lecz – mam nadzieję – może też pomyślicie, że jesteście bliżej rzeczywistości. Tu krzesło jest z reguły tylko krzesłem, a stół stołem, ale całość to najdonioślejszy akt odwagi wobec świata i zarazem szczerości wobec samej siebie. I nie jest ważne, czy Lo to ja albo czy Profesor istnieje, skoro historia o nich to ja; i na odwrót.

Elektryzujący debiut osadzony w czasach amerykańskiej gorączki złota. Ba umiera w nocy. Osierocone dzieci imigrantów, Lucy i Sam, nagle zostają same w kraju, który nie uznaje ich istnienia. Zmuszone do ucieczki z górniczego miasta, wyruszają, by ostatni raz pożegnać z ojcem i uwolnić się od przeszłości. Podróż wiedzie je przez opustoszały widmowy krajobraz pełen kości gigantycznych bawołów i odcisków tygrysich łap. Rodzinne sekrety wychodzą na jaw, a relacja między rodzeństwem zostaje wystawiona na próbę. Ile z gór tych złota to przejmująca powieść przygodowa i zapowiedź oszałamiającego nowego głosu w literaturze. Epicka i intymna, łączy chińską symbolikę z niesamowicie oryginalnym językiem i wyjątkowym sposobem opowiadania historii, z którego na każdej stronie przebija tęsknota za domem. Zhang przygląda się również kwestii rasowej, pytając o to, gdzie tak naprawdę jest miejsce dla imigrantów. Nominowana do Nagrody Bookera 2020 Na liście ulubionych książek Baracka Obamy roku 2020 Zdobywczyni Nagrody Literackiej Asian/Pacific Zdobywczyni Nagrody Academy of Arts AND Letters Rosenthal Award Finalistka Nagrody PEN/Hemingway

On obserwuje, czeka i liczy… swoje przerażające trofea. Każdy trzyma zanurzony w formaldehydzie, żeby zapobiec rozkładowi. Każdy oznacza jedną ofiarę. Torturowaną i zabitą, z sercem wydartym z piersi i zastąpionym symbolem jej zdrady. A on co tydzień zasiada i w samotności napawa się widokiem swoich trofeów. Wszyscy byli winni. A teraz kolejni będą musieli zapłacić… Kto lub co łączy ofiary? Charlotte „Charlie”

Stijn i Carmen są młodzi, piękni, bogaci i zakochani. Mają świetnie prosperujące firmy, dom w Amsterdamie, mnóstwo przyjaciół i cudowną córeczkę. Czerpią z życia pełnymi garściami. Aż do chwili, kiedy u radosnej, beztroskiej Carmen zostaje zdiagnozowana niezwykle rzadka i agresywna odmiana raka piersi... Stijn jest z Carmen podczas zabiegów, pobytów w szpitalach. Wspiera ją