Ewolucja, czyli jeden wielki bajzel

Katalog myśli to miejsce na sensowne słowa. Przejdziesz przez to, przez co przechodzisz. Jest nadzieja. Niech te słowa będą Twoim przewodnikiem. Trzymaj tę książkę w swoich rękach i trzymaj się nadziei. Ufaj, że znajdziesz spokój i wolność od swojej przeszłości oraz jasność na przyszłość. Przestań wątpić w to, czy zasługujesz na życie lub czy warto dalej o nie walczyć. Ból pojawia się i znika, ale z każdą sekundą stajemy się silniejsi. Niech zawarte w tej książce słowa niosą ukojenie!

Lubisz poznawać inne kraje i ich kulturę? Interesuje Cię, jak wygląda życie w Ukrainie? Sięgnij po książkę zatytułowaną "Ukraina. Soroczka i kiszone arbuzy" autorstwa Katarzyny Łozy. Ukraina jest krajem, w którym nic nie jest do końca oczywiste. W przeciwieństwie do Polski, tam można być człowiekiem wierzącym i regularnie spotykać się z wróżką, by poznać swoją przyszłość. Kobiety jednego dnia zakładają na siebie tradycyjne stroje ludowe po to, by kolejnego dnia włożyć sukienki projektantów zza zachodniej granicy. Autorka zadała sobie trud, by ukazać czytelnikowi liczne sprzeczności, jakie targają tym ciekawym krajem. To właśnie różnice pomiędzy Ukrainą a Polską sprawiają, że lektura ta jest niesamowicie interesująca. To, co inne, wzbudza ciekawość i zachęca do czytania. Poznawanie innych kultur i zwyczajów jest bardzo rozwijające. Katarzyna Łoza przedstawia w książce piękne miasta, do których przybywają rzesze turystów. Nie pomija jednak tych miejsc, o których nikt nie wspomina. Porusza też temat tak trudny, jak wojna, oraz nieco lżejszy, czyli kulinaria.

Wyruszyły w poszukiwaniu lepszego świata – ale same musiały go sobie stworzyć W XIX wieku serce Ameryki biło na Zachodzie. Kusił wizją nowego życia, mamił obietnicą złota, tylko czekającego, by po nie sięgnąć. Miliony ludzi ruszyło za horyzont, tysiące kilometrów w nieznane. Żony i matki miesiącami podróżowały przez pustkowia w poszukiwaniu nowego domu. Niektóre oszalały w drodze. Inne liczyły groby rozsiane po preriach. Niewolnice wbrew swojej woli musiały podążyć za swoimi „właścicielami”. Rdzenne Amerykanki zakopywały żywcem swoje córki, by schować je przed białymi braćmi. Wywiezione siłą z Chin kobiety i dziewczynki z rozpaczy skakały ze statków w mroczną toń, a te, które przetrwały podróż, były sprzedawane w dokach San Francisco. Zachód nie był łaskawy dla swoich córek. Ale one się nie poddały i zbudowały nową Amerykę. Przez góry i równiny, ku zachodzącemu słońcu – śladami odważnych kobiet, które oswoiły Dziki Zachód

Piłka nożna tłumaczy świat. Anita Werner i Michał Kołodziejczyk pokazali to już w swojej pierwszej książce. Tym razem autorzy bestsellerowego reportażu Mecz to pretekst. Futbol, wojna, polityka poszli dalej tym tropem, by przekonać się, że piłka nożna może też dawać nadzieję. Nadzieję na lepsze życie albo na życie w ogóle. Może uchronić przed śmiercią, uratować – albo nauczyć żyć, kiedy umarło wszystko dookoła. Może podnieść po traumie, dać skrzydła, dać siłę, pomóc być zauważonym. Anita Werner i Michał Kołodziejczyk ruszyli daleko w świat. Przez kilkanaście miesięcy, w czasie podróży do Brazylii, Rwandy, Turcji i Tanzanii, dotarli do ludzi, których historie mrożą krew w żyłach i którzy zdecydowali się im je opowiedzieć, do bólu szczerze. Neto, z którym spotkali się w brazylijskim Chapecó, jest jednym z trzech piłkarzy, którzy przeżyli katastrofę samolotu drużyny Chapecoense z Brazylii w 2016 roku. Eric, były bramkarz reprezentacji Rwandy, z którym spotkali się w Kigali, jest Tutsi i przeżył ludobójstwo w 1994 roku, bo jego koledzy z drużyny – choć byli Hutu – zamiast pociąć go maczetą na kawałki, ukrywali go w swoich domach. Abdallah i Kaburu, zawodnicy Albinism Sports Club, z którymi spotkali się w Dar es Salaam w Tanzanii, mają albinizm i grają w piłkę w kraju, w którym zabijano noworodki z albinizmem i polowano na ludzi dotkniętych tą rzadką chorobą, bo według szamanów fragmenty ich ciał miały gwarantować życiowe powodzenie. Fani i piłkarze klubu Amedspor, których spotkali w tureckim Diyarbakırze, też mają coś ważnego do przekazania – że są Kurdami i nic tego nie zmieni, nawet kolejna kara tureckiej federacji. Amedspor to dla nich drużyna narodowa, substytut flagi i koszulki Kurdystanu, za noszenie których można w Turcji trafić przed sąd. To nie jest książka piłkarska. To książka o ludziach. O ich emocjach, o życiowych lekcjach, z których wnioski pomógł wyciągnąć futbol. To książka także o tym, jak łatwo wywołać wojnę, zasiać nienawiść, dać się jej żywić strachem i uprzedzeniami. To książka o tym, że gdy wydaje się, że sensu już nie ma, nagle może pojawić się nadzieja. Bo – jak mówi jeden z jej bohaterów – z każdego zła można wyciągnąć coś dobrego.

Jeśli zastanawiasz się czasem nad sensem wysłania dzieci do szkoły i rozmyślasz o systemie edukacji, to koniecznie musisz przeczytać książkę "Selekcje. Jak szkoła niszczy ludzi, społeczeństwa i świat". Co można zrobić, aby uratować młode pokolenie przed zagubieniem? Z pewnością w szkole można nauczyć się kilku wartościowych rzeczy. Ale co poza tym? Jakby się głębiej pochylić nad tematem, to można się dowiedzieć, że instytucja edukacji w jej obecnej formie powstała w XIX wieku. Wartości istotne w tamtym czasie nijak się mają do współczesnego świata. Szkoła jest miejscem, gdzie dzieci uczy się posłuszeństwa, rywalizacji, uległości, bierności i pracy pod przymusem. Jednocześnie wprowadza podział na ludzi lepszych i gorszych. Powszechnie mówi się, że szkoła uczy zaradności i prowadzi ludzkość do postępu. Niestety jest zupełnie inaczej. To właśnie ta instytucja sprawia, że społeczeństwo jest nieszczęśliwe i skłócone, a świat staje się coraz gorszym miejscem mimo ciągłego postępu. Szkoła sprawia, że uczniowie przestają być sobą. Tracą motywację, marzenia, kreatywność i chęć poznawania świata. Edukacja jest istotna, ale powinna istnieć w zupełnie innej formie, która przyczyni się do kreowania pięknego świata i szczęśliwego społeczeństwa. Mikołaj Marcela jest autorem licznych bestsellerowych poradników dotyczących edukacji i wychowania dzieci. Jego książki sprzedają się w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy. Pisarz przedstawia w nich swoje spostrzeżenia dotyczące systemu szkolnictwa w Polsce i na świecie, a także jego wpływu na młode umysły. Wśród tytułów autorstwa Mikołaja Marceli warte uwagi są również "Jak nie spieprzyć życia swojemu dziecku. Wszystko, co możesz zrobić, żeby edukacja miała sens", "Jak nie zwariować ze swoim dzieckiem", "Jak zapewnić swojemu dziecku najlepszy start" czy "Jak nie zgubić dziecka w sieci".

W świecie psychiatrii, gdzie granice między zdrowiem a chorobą często się zacierają, nie brakuje niezwykłych, a czasem nawet absurdalnych sytuacji. Książka „Nie musisz być szalony, żeby tu pracować” autorstwa doktora Benjiego Waterhouse'a otwiera drzwi do świata, w którym humor i powaga idą ze sobą w parze. Ta wyjątkowa opowieść to nie tylko relacja z codziennych zmagań, jakie towarzyszą pracy na oddziale psychiatrycznym, ale także głęboka refleksja nad tym, co oznacza być lekarzem w obliczu ludzkiego cierpienia. Opowieści z oddziału psychiatrycznego Dzięki swojemu niepowtarzalnemu stylowi, Benji Waterhouse dzieli się z czytelnikami historiami, które są zarówno zabawne, jak i poruszające. Z jakimi wyzwaniami muszą zmagać się psychiatrzy? Jak poradzić sobie z pacjentem, który wierzy, że jest wilkołakiem? To tylko niektóre z pytań, na które autor stara się odpowiedzieć, wykorzystując anegdoty ze swojego bogatego doświadczenia zawodowego. W tej książce znajdziesz nie tylko opowieści o pacjentach, ale też szczere refleksje na temat wypalenia zawodowego i wyzwań, przed którymi stają lekarze na co dzień. Humor i empatia w medycynie „Nie musisz być szalony, żeby tu pracować” to nie tylko zbiór anegdot. To również książka, która skutecznie podważa stereotypy dotyczące psychiatrii. Autor, będąc również komikiem, potrafi wprowadzić do trudnych tematów lekkość, która sprawia, że czytelnik niejednokrotnie wybucha śmiechem, mimo że poruszane kwestie są poważne. To połączenie humoru i empatii sprawia, że książka jest nie tylko wciągająca, ale także edukacyjna. Mistrzowskie połączenie medycyny i sztuki Doktor Waterhouse nie tylko odkrywa kulisy swojej pracy, ale także przedstawia różnorodność ludzkich doświadczeń i emocji. Jego pisarska wrażliwość sprawia, że każdy rozdział to osobna opowieść, która skłania do myślenia. W miarę czytania, można odczuć nie tylko ból i radość pacjentów, ale także ciężar, jaki niesie ze sobą odpowiedzialność lekarza. Dzięki temu książka staje się mostem łączącym świat psychiatrii z codziennym życiem, pokazując, że zrozumienie drugiego człowieka wymaga więcej niż tylko wiedzy medycznej. Nie przegap okazji, aby zanurzyć się w tej pełnej emocji, śmiechu i prawdy książce. „Nie musisz być szalony, żeby tu pracować” to lektura, która może zmienić twoje spojrzenie na psychiatrię, a także na życie. Zrób krok w stronę zrozumienia i empatii – sięgnij po tę książkę już dziś!

W głębinach Morza Karaibskiego, atomowy okręt podwodny w tajemniczych okolicznościach zostaje nagle zmuszony do przerwania swojej misji. Na jaw zaczynają wychodzić niezwykłe fakty, a ich tropem śledczy, John Clay, dociera do niewielkiej grupy biologów morskich, która niepostrzeżenie znalazła się o krok od historycznego odkrycia. Z pomocą potężnego systemu komputerowego, Alison Shaw i jej zespół

Ponadczasowa opowieść o odrodzeniu Królestwa Polskiego. XII wiek. Czas krucjat, pańszczyzny i bratobójczych walk. Książę Henryk Sandomierski, syn Bolesława Krzywoustego, wyrusza w niebezpieczną podróż przez Europę. Zostawia za sobą rozbitą na dzielnice Polskę targaną konfliktami między pomniejszymi i chorobliwie ambitnymi władcami. Odwiedza przepełnione cichym dostojeństwem klasztory i tętniące życiem zamki. Trafia do Rzymu, do Palermo, a stamtąd do Ziemi Świętej, gdzie wraz templariuszami walczy z ramię w ramię Saracenami. Przez lata towarzyszy mu wizja korony i tego, co symbolizuje – Polski zjednoczonej, silnej, rządzonej żelazną, ale sprawiedliwą ręką jednego władcy. Kiedy książę wraca do Sandomierza, ma już plan działania i mimo trudności stara się wcielać go w życie. Czy posiada jednak wystarczającą charyzmę? Czy ten nasz polski Hamlet, melancholik i marzyciel potrafi zdobyć się na okrucieństwo i bezwzględność? Na akty barbarzyństwa? Ile zdoła poświęcić ze swojego idealizmu, żeby scentralizować władzę? Iwaszkiewicz pisał Czerwone tarcze jako remedium na beznadzieję sytuacji politycznej panującej w Europie w latach trzydziestych XX w., przygnębiony obowiązkami dyplomatycznymi na placówce w Kopenhadze.