Kraina za mostem

Wydarzenia opisane w tej książce do zwyczajnych na pewno nie należą! Kiedy Otis obudził się po imprezie urodzinowej z nocowaniem u kolegi Rocco Rococo, nie mógł uwierzyć własnym oczom. Po ogrodzie przechadzał się osioł, w górze unosiła się gigantyczna dmuchana kiełbaska, wszędzie tłoczyły się gołębie, Rocco miał na czole tatuaż, którego niejeden by się powstydził, a sam Otis był ubrany w suknię ślubną. Najdziwniejsze było jednak to, że nikt nie pamiętał, co się stało. Mimo to Otis doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że to on był pierwszym podejrzanym całego zajścia, bo wcale nie przyjaźnił się z solenizantem Rocco - popularnym dzieciakiem, a na jego imprezę poszedł tylko dlatego, że mama wyprosiła dla niego zaproszenie. Tymczasem Rocco też był w poważnych tarapatach, bo przecież nie mógł dopuścić do tego, by jego rodzice o czymkolwiek się dowiedzieli. Chłopcy więc, choć niechętnie, postanowili wspólnie rozwiązać zagadkę tajemniczych wydarzeń… „(Nie)zapomniana impreza” to historia pełna przezabawnych, absurdalnych przygód autorstwa wielokrotnie nagradzanego Simona Jamesa Greena, który ma na swoim koncie pozycje tj. „Noah po prostu jest” i „Noah jest bardziej”. Komediowego akcentu dodają jej także ilustracje Aleksei’a Bitskoffa.

Filip, który dopiero co przeprowadził się z rodzicami do nowego mieszkania, nie może zasnąć - przeszkadza mu w tym dziwny dźwięk, podobny do szeptu. Ten zagadkowy szept zaczyna go prześladować, podobnie jak melodia starej piosenki. W dodatku chłopiec znajduje tajemniczy, misternie wykonany przedmiocik, niby-kluczyk, a niedługo potem w jego ręce trafia stary zegar z ornamentem labiryntu? Co to wszystko może znaczyć i dokąd go zaprowadzi? Sto lat wcześniej o poranku czternastoletni Jeremi przedziera się przez śnieżne zaspy do zakładu zegarmistrzowskiego. Przyucza się tam do zawodu, by wspomóc matkę ciężko pracującą na utrzymanie rodziny i leczenie chorej na serce córki - Ludwiki. Jeremi jest gotów zrobić wszystko, by tylko jego siostrzyczka poczuła się lepiej. Za sprawą tego pragnienia młodzieniec trafia na trop legendy o Zegarmistrzu Zegarmistrzów opiekującym się zegarami, które odmierzają czas ludzkiego życia? Jak zazębiają się te dwie, pozornie odległe, historie? Czy to, co było, na pewno minęło, a to, co będzie, już jest, tylko o tym nie wiemy? Co może się zdarzyć w ciągu kwadransa i jak długo może on trwać? Piękna opowieść o wytrwałości, braterskiej miłości, nauce na własnych błędach, a także o czasie oraz chwilach, które decydują o wszystkim.

Wciągająca i pełna niespodziewanych zwrotów akcji pierwsza część rodzinnej sagi, której akcja rozgrywa się w Nowej Zelandii, niebanalny romans z zaskakującym zakończeniem: "Złoto Maorysów" Sarah Lark. Akcja powieści "Złoto Maorysów" rozpoczyna się w 1846 roku w Irlandii. Kathleen i Michael są w sobie bardzo zakochani i zaręczają się w tajemnicy przed ojcem dziewczyny, który nie akceptuje wybranka jej serca. Planują wspólną ucieczkę z kraju i nowe życie w lepszym świecie. Jednak do tego będą potrzebne pieniądze, których młodzi nie posiadają. Michael popełnia więc kradzież, która niestety wychodzi na jaw. Mężczyzna zostaje ujęty i skazany na zesłanie do Australii. Na dodatek Kathleen spodziewa się ich wspólnego dziecka? Rodzice dziewczyny biorą sprawy w swoje ręce i zmuszają brzemienną dziewczynę do poślubienia wbrew jej woli Iana, mężczyzny, którego wcale nie darzy uczuciem. Wkrótce świeżo upieczeni małżonkowie udają się do Nowej Zelandii, gdzie mają rozpocząć nowe, wspólne życie. Tymczasem Michael, który wciąż nie może zapomnieć o swej ukochanej, poznaje Lizzie, z której pomocą udaje mu się uciec z kolonii karnej w Australii i przedostać do Nowej Zelandii. Czy jednak ich miłość przetrwa rozłąkę oraz przeciwności losu? Na uwagę zasługuje tło powieści, którym jest zetknięcie dwóch kultur: Maorysów, czyli autochtonicznej grupy etnicznej Nowej Zelandii, a także nowoprzybyłych osadników z Wysp Brytyjskich, zasiedlających Nową Zelandię. "Złoto Maorysów" to pierwsza część sagi, której kontynuację stanowią "Kobiety Maorysów" oraz "Bogowie Maorysów".

Nowa książka twórców kultowej współczesnej klasyki Żyrafy nie umieją tańczyć w Amberku równocześnie z premierą światową! Radosna, olśniewająca kolorami opowieść o tym, jak wiele jest sposobów, by być dzielnym. To zachęta do samoakceptacji, wiary w siebie i pochwała indywidualności. Delwi, mały niedźwiadek, nadaremnie stara się być taki jak jego starszy brat, Klarens: duży, silny i mężny. Taki jak – myśli Delwi – każdy niedźwiedź grizzly być powinien. Aż pewnego dnia odkrywa swój wyjątkowy talent, który daje mu radość i poczucie własnej wartości. Czy Delwi znajdzie siłę i odwagę, by pokazać swoje dzieła wszystkim? Ta książka to wspaniała inspiracja dla dzieci, które – wbrew własnym możliwościom i predyspozycjom – usiłują naśladować przywódców grupy lub starsze rodzeństwo. Zachęta do realizacji marzeń zgodnych z własnymi zainteresowaniami.

Kim naprawdę był twórca Imperium Rosyjskiego? Fascynującym geniuszem, który słaby i zacofany kraj przekształcił w mocarstwo? Czy przerażającym szaleńcem, który bez wahania przelewał krew poddanych i własną ręką zadał śmierć zbuntowanemu synowi? Nigdy nie zostało rozstrzygnięte, kto naprawdę był ojcem Piotra, bo ani fizycznie, ani psychicznie nie był podobny do cara Aleksego. Piotr I Wielki, koronowany na cara w 1689 roku, w 1721 roku przyjmuje tytuł Cesarza Wszechrusi. Obala dawne obyczaje z niewiarygodną zaciekłością, obcinając brody i głowy, narzucając swym rodakom europejskie stroje i poglądy. Przeprowadza radykalne reformy administracji, prawa, finansów, gospodarki. Tworzy regularną armię i flotę. Wojuje kosztem tysięcy ludzkich istnień z Turkami i Szwedami. Poświęca życie tysięcy, wznosząc na moczarach nową stolicę – Sankt Petersburg. Kładzie podwaliny pod nowoczesny przemysł, buduje drogi, zakłada szkoły, unowocześnia rolnictwo. A wszystko za cenę zniewolenia narodu, wydanego na łup skorumpowanej biurokracji. Władca niezmierzonego kraju umie posługiwać się kompasem, siekierą cieśli i katowskim toporem. Buduje statki i wyrywa zęby swoim poddanym. To olbrzym, który góruje wzrostem nad otoczeniem. Mocarz, który łamie w rękach podkowy. Prostak, który znajduje upodobanie w obżarstwie, pijaństwie, rozpuście i błazenadach, rozmiłowany jest w europejskiej cywilizacji i przemocą chce do niej wprowadzić Rosję. Gdyby nie świadectwa historyczne, można by sądzić, że car Piotr I Wielki jest mitycznym tworem ludowej wyobraźni, nie zaś autentyczną postacią z krwi i kości.

Każda książka ma innych, dziwnych bohaterów, zabawną opowieść i różnorodne polecenia, które są integralną częścią ilustracji. Dziecko jest współautorem książki – ma za zadanie dokończyć ilustracje, dorysować brakujące fragmenty, uzupełnić rysunki, a także wymyśli wypowiedzi bohaterów. Tekst i ilustracje wskazują kierunek działania i rozwijają wyobraźnię dziecka, które może dobrze się bawić, jednocześnie czytając, wymyślając i rysując.

W piekarni pana Pietruchy psuje się piec, który piekł jak smok, i zjawia się smok, który potrafi piec. A to dopiero początek historii! Perypetie wyrazistych bohaterów zaskakują z każdym kolejnym rozdziałem… Trzymająca w napięciu opowieść ze szczyptą dreszczyku i czułości – o tym, że pomaganie innym, porozumienie i współpraca zawsze są nieziemsko ważne. Książka nagrodzona w VI Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren na współczesną książkę dla dzieci i młodzieży, zorganizowanym przez Fundację „ABCXXI – Cała Polska czyta dzieciom” we współpracy z wydawnictwami Papilon, Literatura i HarperKids, pod honorowym patronatem Biblioteki Narodowej, przy finansowym wsparciu Partnerów Konkursu – Fundacji PZU oraz Fundacji AMF „Nasza Droga”. Jury Konkursu pod przewodnictwem prof. dr hab. Joanny Papuzińskiej, nawiązując do najwyższych standardów literackich wyznaczonych przez jego Patronkę, wybrało spośród 346 nadesłanych prac i nagrodziło teksty o wysokim poziomie artystycznym i etycznym, które z pełnym przekonaniem można polecać do czytania dzieciom i młodzieży. Więcej informacji o książkach nagrodzonych w Konkursie im. Astrid Lindgren: www.calapolskaczytadzieciom.pl/konkurs-astrid-lindgren

Legenda Tristana i Izoldy jest najpiękniejszym, najgłębszym poematem miłości, jaki ludzkość kiedykolwiek stworzyła. Zawiera w najpełniejszym, najszlachetniejszym wyrazie to, co stanowi dominującą linię późniejszej literatury francuskiej, co odróżnia ją od wszystkich innych i stanowi tajemnicę jej uroczego na wszystkie inne oddziaływania. Wiecznie na nowo przeżywany problem miłości, wiekuista, tryumfalna apoteoza jej samej, wraz z całym bezmiarem jej nędz, kłamstw, jej wzniosłości i upodlenia, czci i bez honoru, z całym pijaństwem szczęścia i tragizmem niedoli, to linia, która od Tristana i Izoldy, poprzez strofy Villona i Molierowskiego Alcesta, niezapomniane sylwety Manon Lescaut i kawalera de Grieux, poprzez Stendhala i Balzaca, Musseta i Verlaine'a, aż do całego teatru i powieści przedostatniej doby, aż do piosenki ulicznej Paryża, snuje się nieprzerwanie przez najświetniejsze karty literatury francuskiej i stanowi jej swoisty, nieprzeparty urok. Można powiedzieć, iż dusza nowo tworzącej się rasy w samym zaraniu młodości napiła się czarodziejskiego trunku z pucharu Tristana i Izoldy i że ów napój miłosny, mocny jak życie i mocniejszy nad śmierć, na wieki już krąży w jej żyłach.