Fangirl

To dziecko zostało skrzywdzone zanim się urodziło, a tak bardzo pragnęło kochać i być kochane… Mamusiu, czy jestem brzydka?-zapytała ośmioletnia Flip, jak tylko trafiła do domu Casey Watson, zawsze gotowej pomóc każdemu dziecku. Nawet takiemu, któremu nikt już nie chce dać szansy… Flip pytała o to niemal każdą kobietę, którą spotkała. I każdą nazywała mamusią.

Książka "I po co mi to było?" jest ostatnią częścią cyklu o perypetiach trzech przyjaciółek, które są nauczycielkami i zawsze mogą na siebie liczyć. To bardzo spokojna książka, więc trafi w gusta osób, które poszukują przyjemnej i pomagającej się odprężyć lektury. Powieść rozpoczyna się od streszczenia wydarzeń z poprzednich tomów. Następnie ukazane są dalsze losy głównych bohaterek i ich bliskich. Dyrektorka szkoły Joanna zmaga się z nawałem pracy oraz niecnymi działaniami pani burmistrz, która właśnie znalazła jej następcę. Na dodatek ciocia kobiety, Bożena, mimo że znalazła się w szpitalu, ciągle zamęcza ją planami budowy schronu. Jedyne oparcie daje jej związek z Markiem. Do polonistki Magdaleny wreszcie uśmiechnął się los: jej córka zaczyna zdrowieć, a mąż powrócił do rodziny. Choć kobieta wybaczyła Szymonowi zdradę, nadal nie potrafi mu w pełni zaufać, zwłaszcza kiedy mężczyzna wychodzi z domu. Elżbieta, która jest pedagogiem w zerówce, próbuje przestać myśleć o niedawno zakończonej relacji z Konradem i skupić się na rozwoju własnego biznesu. Wkrótce w jej życiu pojawia się Kacper, który niegdyś jej bardzo pomógł.

Najbardziej jesieniarski romans tego roku! Pierwszy halloweenowy spooky romans w Polsce. Hit każdego Halloween w USA. "Nigdy nie mieszaj wódki z czarami”. Vivi znała tę regułę doskonale. Ale w przypadku złamanego serca musiała zrobić wyjątek. Bo tak właśnie się czuła. Że ma nieuleczalnie złamane serce. Być może kompletnie starte na proch. Gdy odurzona drinkiem i własnym bólem Vivi nonszalancko rzuca klątwę na swojego byłego chłopaka Rhysa, jest przekonana, że spotka go najwyżej bad hair day. Nie podejrzewa, że jej niewinne zaklęcie może wywołać chaos w całym Graves Glen w stanie Georgia. Tymczasem Rhys powraca do miasteczka, aby spełnić swój czarnoksięski obowiązek. Vivi i Rhys, mimo licznych spięć między nimi, próbują przywrócić ład w miasteczku opanowanym przez magię, złośliwego ducha i gadatliwego kota. Choć kłopoty się piętrzą, oni nie mogą dłużej ignorować siły większej niż moc ich własnych czarów. Czy przełamią złą passę i zaufają miłości? Bestseller "New York Timesa”.

Morderstwo, które wstrząśnie małą społecznością, i ponura puszcza, która pożera ludzi żywcem. Pewnej nocy czwórka licealistów wyrusza na wyprawę do Puszczy Kampinoskiej. Kilka godzin później tylko troje z nich wraca szczęśliwie do swoich domów. Gdy ciało nastoletniej Hani zostaje znalezione na skraju lasu, jej rodzice – którzy zaledwie pół roku wcześniej przeprowadzili się z córką z Warszawy pod Kampinos w poszukiwaniu ciszy i spokoju – przeżywają swój najgorszy koszmar. Okoliczni mieszkańcy również są wstrząśnięci, zwłaszcza że wiele wskazuje na to, iż mordercą jest ktoś z nich. Co wydarzyło się tamtej nocy w samym sercu puszczy? I kto tak naprawdę jest winien tragedii, która wpłynie na życie wielu osób?

Jeśli jutra ma nie być to poruszająca powieść Jen St. Jude, w której pobrzmiewają echa książek Nasz ostatni dzień Adama Silvery czy Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata Benjamina Alire Sáenza. Pierwsza queerowa miłość, zmagania z codziennością i... walka o przetrwanie w obliczu zbliżającego się końca świata. Avery Byrne skrywa wiele tajemnic. Jest zakochana w swojej najlepszej przyjaciółce Cass i cierpi na ciężką, niezdiagnozowaną depresję. Jednak kiedy podejmuje decyzję o odebraniu sobie życia, ludzkość dowiaduje się, że do końca świata zostało zaledwie dziewięć dni. Do Ziemi zbliża się asteroida i nikt nie może zapobiec katastrofie. Można jedynie odliczać czas… Chcąc oszczędzić swojej rodzinie i przyjaciółce dodatkowego cierpienia, Avery postanawia przetrwać jeszcze dziewięć dni. Desperacko próbuje wrócić z uczelni do rodzinnego domu, aby być ze swoją rodziną i dziewczyną, w której jest zakochana. Czas się kończy, sekrety stopniowo wychodzą na jaw, a Avery robi, co w jej mocy, by uratować tych, których kocha. Przede wszystkim zaś znajduje sposób, by ocalić samą siebie. Jeśli jutra ma nie być opowiada o poszukiwaniu własnej tożsamości, o queerowej miłości w obliczu końca świata, ale przede wszystkim zachęca do pochylenia się nad tematem depresji, zdrowia psychicznego i wstydu. Jest to historia, która daje czytelnikowi nadzieję i zostaje z nim na lata.

Każdy przeżyty rok i każda nowa zmarszczka opowiadają o moim życiu... Już od dziecka, jeszcze zanim potrafiła zdefiniować, na czym polega jej niezgoda na wszechobecny maczyzm, Isabel Allende towarzyszył feminizm. W patriarchalnym chilijskim społeczeństwie jej trudny, buntowniczy charakter - u chłopców aprobowany jako istotny element męskości - był nie na miejscu. To jednak dzięki niej i jej podobnym "dobrym wiedźmom", jak Allende nazywa kobiety, które spotkała na swoje drodze i które razem z nią budowały feminizm drugiej fali, wiele córek na całym świecie może dziś wieść życie, o którym ich matki nie mogły nawet marzyć. Jak sama pisze, "nie muszę wymyślać bohaterek swoich powieści, silnych i zdeterminowanych kobiet, bo mam je wokół siebie". W autobiograficznej narracji bestsellerowa autorka opisuje kondycję kobiety we współczesnym świecie. Mimo dotychczasowych zdobyczy feminizmu wciąż jest bowiem wiele do zrobienia. Allende nie boi się poruszać takich zagadnień jak: role, które wyznaczają kobietom rodzina, społeczeństwo, kultura i religia, przemoc - fizyczna i psychiczna - jako narzędzie kontroli, zależność ekonomiczna, prawa reprodukcyjne czy okaleczanie żeńskich narządów płciowych, wciąż praktykowane w wielu częściach świata. Rozważania te przeplata opowieściami ze swojego życia. O dzieciństwie bez ojca i dorastaniu w społeczeństwie, w którym filarem rodziny jest kobieta, w kraju o jednym z najwyższych wskaźników przemocy domowej. O byciu pisarką w świecie wydawniczym zdominowanym przez mężczyzn. I o miłości romantycznej, zwłaszcza takiej, która spotyka człowieka pod koniec życia. W tej podróży towarzyszą jej dobre duchy: przyjaciółki, pisarki, aktywistki, polityczki, zmarła córka, kobiety w kryzysie, a także bohaterki literackie.

Bohater prozy Waldemara Bawołka ma pięćdziesiąt lat i zajmuje się trzema rzeczami: utrzymywaniem przy życiu starej matki, paleniem tanich papierosów i piciem tanich alkoholi oraz próbami przerobienia swojej przeszłości. Jego życie toczy się nie na zewnątrz, lecz w środku – w myślach meandrujących pomiędzy rytualnie powtarzanymi czynnościami a znanymi na pamięć rozmowami. „Echo słońca” to opowieść o „przeciętnych Polakach” podszyta nienazwaną tęsknotą i żalem za czymś, co nawet nie tyle minęło, ile nigdy się nie zdarzyło.

„Szansa, by być szczęśliwym, jest tutaj, wszędzie, wystarczy nią oddychać jak morskim powietrzem i dzięki niej uczynić życie piękniejszym”. 1968. Jean ma sześć lat, gdy z dnia na dzień trafia pod opiekę babci. Na całe lato. Na zawsze. Chłopiec zupełnie tego nie przewidział. Babcia tym bardziej. Babcia Lucette nie należy do osób łatwych, ale ma dobre serce. Jean, któremu buzia się nie zamyka, jest jak powiew świeżości w codzienności starszej pani, która żyła sobie spokojnie, wypełniając czas wizytami na cmentarzu i robieniem na drutach. Każde z nich jest na innym etapie życia – ona widziała już wszystko, jego wszystko dziwi. Jean i Lucette będą się nawzajem oswajać, czekając na powrót matki chłopca. Razem, w społeczeństwie przeżywającym głębokie przemiany i stawiając czoła nowym przeciwnościom, odkryją, że proste przyjemności są solą życia.