Od nowa

Masz wrażenie, że żyjesz w morzu ignorancji i głupoty, idiotyzmów i półprawd, populizmu i bezmyślnie powtarzanych bzdur? Jeśli tak, sięgnij po opinię specjalistów. Francuski psycholog Jean-François Marmion poprosił ekspertów w dziedzinie ludzkich zachowań - socjologów, psychologów, filozofów, neuropsychiatrów - by zmierzyli się z tematem i spróbowali zdefiniować idiotyzmy, które tak nam doskwierają. Efektem jest błyskotliwa, pełna humoru książka "Głupota. Nieoficjalna biografia", która pozwoli (po części) zrozumieć, dlaczego pływamy w morzu bredni. Różnorodność form i poziomów głupoty przedstawiona w książce może przyprawić o zawrót głowy. Trzydzieści jeden tekstów i wywiadów zawiera bogaty przegląd idiotycznych przekonań, teorii spiskowych, internetowych fejków i innych bredni. Czy żyjemy w złotym wieku bzdur? - pytają autorzy. I pochylają się nad wszystkimi, analizując pod tym kątem zarówno naszą codzienność, jak i brednie globalne, z szybkością światła ogarniające całe społeczności ery cyfrowej. Z tej książki dowiemy się, dlaczego często wierzą w nie nawet bardzo inteligentni ludzie i kto jest najbardziej podatny na ich działanie. Znajdziemy też naukową definicję dupka i dowiemy się, dlaczego tak bardzo pasuje ona do Donalda Trumpa. Autorzy różnie definiują głupotę, ale większość zgadza się ze słowami amerykańskiego filozofa Harry'ego Frankfurta, który zasłynął bestsellerową książką "O wciskaniu kitu". Pisał on, że istotą głupoty jest obojętność na prawdę. W przeciwieństwie do kłamcy, który prawdę stara się świadomie ukryć, głupiec ją po prostu ignoruje. Rozwodzi się o wszystkim, cokolwiek przyjdzie mu do głowy, bez najmniejszej troski o prawdziwość czy fałsz swoich stwierdzeń. A jeśli jest obdarzony narcystyczną pewnością siebie, to łatwo uwiedzie audytorium, które odruchowo doszukuje się sensu w jego słowach. Jak się przed tym bronić? Poza włączeniem krytycznego myślenia niewiele da się zrobić. Jak mawiał Albert Einstein: "Istnieją tylko dwie nieskończone rzeczy: wszechświat i ludzka głupota. Choć co do tej pierwszej nie mam absolutnej pewności".

„Dora” to konspiracyjny i powstańczy pseudonim. Ta książka to nie wywiad ani spisany życiorys, ale opowieść o „Dorze”, bliskich jej ludziach i czasach, w których żyła. Z setek usłyszanych historii Autorka wybrała te, które zrobiły na niej największe wrażenie.

Magdalena otrzymała zaproszenie na zjazd absolwentów. Jest lato, w planach impreza i noc spędzona w chacie nauczyciela. Punktem kulminacyjnym ma być budzący grozę nocny spacer po lesie – zupełnie jak przed laty. Kobieta nie ma ochoty na udział w tych wydarzeniach. Zmusza się jednak, ponieważ chce napisać do gazety artykuł o swoim koledze z klasy, który jest muzykiem, ale bardziej

III część bestsellerowego cyklu, będąca kontynuacją Domu nad rozlewiskiem. Dwie narratorki: Gosia, która uważała, że zaczyna swoją nową małą stabilizację i Paula, która nieoczekiwanie zamieszkała nad rozlewiskiem, komentują rzeczywistość z własnej perspektywy. Miłość nad rozlewiskiem uświadamia, iż życie ciągle nas zaskakuje i dostarcza wielu powodów do tego, by nie bać się śmiałych

Ostatnia część jednej z najznakomitszych polskich powieści historycznych, teraz na nowo przypomniana przez Wydawnictwo MG. Książka "Bolesław Chrobry. Rozdroża" jest domknięciem losów charyzmatycznego władcy z rodu Piastów, który mimo przeciwności zwieńczył swoje polityczne wysiłki pierwszą w dziejach Polski koroną. Antoni Gołubiew - pomimo iście monumentalnego dorobku - jest pisarzem wciąż niewystarczająco docenianym w powszechnym odbiorze czytelniczym. A przecież jego proza historyczna nawiązuje do najlepszych wzorców tego gatunku i można ją śmiało zestawiać z nazwiskami Teodora Parnickiego, Hanny Malewskiej czy Elżbiety Cherezińskiej. Opowieść, którą podejmuje w "Chrobrym", jest majstersztykiem fabularyzowania historii z jednoczesnymi aspiracjami do uświadomienia odbiorcy, jak bardzo bliski sercu współczesnego czytelnika może być bohater czasów odległych, na wpół zapomnianych. Całe szczęście Gołubiew nie daje zapomnieć o pierwszym królu piastowskim, wpisując go w dynamiczny krajobraz średniowiecznych realiów: politycznych machinacji, krzewienia wiary chrześcijańskiej i kultury łacińskiej, które nie zawsze postępowało wedle zasad rycerskiego etosu. Powieść Gołubiewa szczególnie warto porównać z książką "Srebrne orły" Teodora Parnickiego, która rozgrywa się w zbieżnych okolicznościach przełomu X i XI wieku, a polityczne dylematy króla Bolesława zostały uzupełnione o paneuropejski kontekst uniwersalnego cesarstwa.

Podobno ludzie mogą popełnić dwa błędy po rozstaniu. Albo uciekają od świata i ludzi, albo zbyt szybko wchodzą w kolejne związki. Ola zamierza popełnić je oba. Tylko który najpierw? Teściowa Oli odkryła na stare lata nową pasję – wróżbiarstwo. Któregoś dnia stawia karty swojemu synowi. Niestety, przyszłość jawi się w czarnych barwach. Za radą kart (i mamusi), mąż Oli odchodzi. Choć Ola jest znaną blogerką kulinarną i nie istnieje danie, którego nie potrafiłabym przygotować, nie zna tego najważniejszego przepisu – na miłość... Ola wraca w rodzinne strony, by wyremontować stary dom pośrodku lasu i obiecuje wyjść za pierwszego mężczyznę, który zechce tam z nią zamieszkać. Przychodzi jej do głowy tylko jeden zawód, jaki pozwala na pracę w dowolnym miejscu – pisarz. Choć pomysł był tylko żartem, niedługo później na horyzoncie pojawia się młody i przystojny autor powieści z dreszczykiem…

Doktor Emma Stein, znana psychiatra i szczęśliwa mężatka, została zgwałcona przez „Fryzjera” – seryjnego mordercę, który – zanim zabije – goli kobietom głowy. Tyle że Emma przeżyła... Ona jedna... Nie widziała twarzy swojego oprawcy, ale rozpoznaje go w każdym mężczyźnie. Nie pamięta, co naprawdę stało się tamtej nocy w hotelu, w którym nie ma pokoju, jaki opisała. Boi się. Odizolowała się od ludzi. Nie wychodzi z domu. Aż do