Mój tata panda

Artemis Greaves, zmuszona życiowymi okolicznościami, pełni funkcję damy do towarzystwa swej niezbyt rozsądnej, lecz zamożnej kuzynki Penelope. Towarzyszy jej podczas wieczornej eskapady do owianej złą sławą dzielnicy Londynu, gdzie zostają zaatakowane przez rzezimieszków. Z opresji ratuje je tajemniczy mężczyzna w masce arlekina. Wkrótce Artemis nabiera poważnych podejrzeń, iż był to książę Wakefield, poważny arystokrata, który zamierza się starać o rękę jej kuzynki. Szantażuje tym odkryciem księcia i żąda, by użył swych wpływów dla ratowania jej brata oskarżanego o morderstwo. Książę tymczasem nie może się oprzeć narastającej fascynacji inteligentną i piękną Artemis.

Książką Skalny kwiat Ilaria Tuti oddaje hołd odwadze i hartowi ducha kobiet, zdolności do wyrzeczeń skromnych, lecz gorąco pragnących pokoju góralek, które z narażeniem życia wspierały żołnierzy w czasie I wojny światowej. Od huku pocisków drżą położone wśród gór wioski. To tam mieszkają one – niezłomne kobiety, do których o pomoc zwraca się dowództwo włoskich wojsk. Część z nich to jeszcze dzieci, część już staruszki, wszystkie jednak co rano w wojskowych magazynach pakują do koszy prowiant, leki i amunicję i ruszają ścieżkami ku górskim szczytom, które pokonać umieją tylko one. Wojna odebrała im wszystko łącznie z przyszłością, tłamsząc je w teraźniejszości przesyconej ubóstwem i trwogą. Lecz mimo niebezpieczeństw czających się na każdym kroku, mimo białych diabłów – strzelców wyborowych armii wroga – którzy trzymają je na muszce, one wspinają się godzinami, brodząc w śniegu, by wesprzeć walczących żołnierzy. To Tragarki, które w piekle alpejskiego frontu dźwigają nie tylko życie.

Leo wyciera z krwi podłogę w przedpokoju. Ma czternaście lat i sprząta po swoim ojcu. Ostatni raz. Ojciec poszedł do więzienia, mama leży w szpitalu. On i jego młodsi bracia zostali sami i teraz musi się nimi zaopiekować. Już wie, jak to zrobi. Nałoży maskę i zrobi swój pierwszy w życiu skok. Kiedy ma już na koncie całą serię napadów na banki, trafia do więzienia. Na wolność wychodzi

Ivory Frame, buntowniczka pochodząca z bogatej rodziny mieszkającej w północnej Anglii, ucieka do Paryża okresu międzywojnia. Pochłania ją tam sztuka i przyjaźń z grupą błyskotliwych surrealistów oraz wielka miłość do żonatego rosyjskiego malarza. Rozdarta między ogromnym uczuciem a własnymi ambicjami artystycznymi decyduje się na ucieczkę z ogarniętej drugą wojną światową Europy, zostawiając wszystko, co najważniejsze. Obecnie ponad dziewięćdziesięcioletnia Ivory pracuje nad swoim ostatnim największym dziełem – które rozpoczęła jeszcze w Paryżu – kompendium wiedzy o językach zwierzęcych, które rejestrowała między innymi na skutej lodem północy. Pomaga jej w tym bystry naukowiec, Skeet. Kobieta niespodziewanie otrzymuje wiadomość, z której dowiaduje się, że ma wnuczkę, mimo że nigdy się nie wyszła za mąż, nie miała rodziny, ani dziecka.

"Niebo bez ptaków" Danuty Brzosko-Mędryk to już klasyka literatury obozowej i jedno z najważniejszych świadectw dotyczących Majdanka. Relacja kobiety, która przeżyła piekło na ziemi, staje się nie tylko źródłem wiedzy historycznej, ale również ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń. Danuta Brzosko-Mędryk miała dwadzieścia dwa lata, kiedy trafiła na Majdanek za działalność konspiracyjną. Na samym początku była sprzątaczką, a później pielęgniarką w obozowym szpitalu. Bardzo szybko zaczęła ryzykować własnym życiem, aby przekazywać notatki o obozowej rzeczywistości na zewnątrz. Były one dostarczane robotnikom, którzy posyłali je dalej. Dzięki temu w przypadku tej książki mamy do czynienia z dokumentem pisanym w dużej mierze na żywo, wypełnionym szczegółami, które z czasem mogłyby się zagubić w zakamarkach pamięci. Świat okupacji z całą swoją bezwzględnością jest tutaj widziany oczami młodej, niewinnej osoby, która miała to nieszczęście, że trafiła do miejsca nieliczącego się z ludzkim życiem.

Każdego dnia duże maszyny wyruszają do pracy na budowie. Dźwigają, kopią, walcują. Pewnego razu Koparka zauważa na gruzowisku roślinkę. Wydarzenia, które pociągnie za sobą to odkrycie, odmienią nie tylko Koparkę, ale i całe miasto. Piękne książkowe wprowadzenie do rozmów o tym, jak dbać o świat, który nas otacza! Joseph Kuefler – autor i ilustrator książek dla dzieci. Mieszka w Minnesocie z żoną i dziećmi. „Efektowne graficznie i wyraziste w przekazie książki, które uczą empatii i uwrażliwiają na przejawy piękna – nawet te najmniejsze – w otaczającym nas świecie. Będziecie czytali je na okrągło!” – Emilia Kiereś

"Niebo nad jej głową" to już ostatni tom serii Jedyne Takie Miejsce. Autorka miłosnych opowiadań znów stworzyła historię pełną romantycznej miłości i ogromnych czułości, od której szybko się nie oderwiesz! Adrian i Blanka chcą ułożyć sobie życie w słonecznym Sopocie. Oboje nie mieli łatwo w życiu, od małego mierzyli się z wieloma trudnościami. Adrian, barman w jednym ze znanych klubów, pochodzi z małego miasta. Spełnił swoje marzenie i ułożył życie na własnych zasadach. Jego życie zależy tylko od niego i nie chce, aby ktoś mówił mu, co ma robić. Wyjeżdżając z rodzinnego miasteczka miał jeden cel - uwolnić się od brutalnej przeszłości, odkrywając jednocześnie własną tożsamość. Czy to mu się udało? Natomiast Blanka to młodziutka dziewczyna, dopiero co wkraczająca w dorosłość. Została wychowana w domu dziecka, w którym nauczyła się, jak wygrywać z przeszkodami, jakie rzucał jej pod nogi los. Teraz marzy tylko o jednym - aby odnaleźć własną ścieżkę, która doprowadzi ją do spokoju i szczęścia. Tytułowe niebo nad jej głową ma zamiar dopiero rozkwitnąć. Nagle spotyka tajemniczego nieznajomego, jednak przez bariery wytworzone w jej głowie, dziewczyna nie wie, czy będzie potrafiła otworzyć się na drugą osobę. Jedno spojrzenie zmieni wszystko. Jedno miejsce będzie początkiem nowej relacji. Jeden pocałunek sprawi, że burzowe chmury, które dotychczas krążyły nad ich głowami zniknął, a na ich miejscu pojawi się niebo, które rozpromieni w życiu Adriana i Blanki kolory szczęścia.