Milczenie czasu

„Z tajnego świata, który kiedyś znałem, próbowałem uczynić teatr dla tego szerszego świata, w którym wszyscy żyjemy – najpierw wyobraźnią, potem potrzebą odwzorowania rzeczywistości. Później znowu zaczyna pracować wyobraźnia i wreszcie można zasiąść za biurkiem, przy którym teraz siedzę”. Fragment książki Tunel z gołębiami Le Carré zawsze pisał o tym, co właśnie się dzieje. W czasach zimnej wojny, gdy służył w wywiadzie brytyjskim, i w trakcie własnej kariery pisarskiej, gdy jeździł do ogarnięte

“Agonia. Lekarze i pacjenci w stanie krytycznym” to reportaż o absurdach toczących polską służbę zdrowia. Lekarze, ratownicy i personel medyczny opowiadają o tym, jak wygląda codzienna walka o ludzkie życie i jak bardzo system ją utrudnia. System ochrony zdrowia w Polsce kuleje, wiedzą o tym wszyscy. Jednak mało kto zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo. Z jednej strony ograniczone środki, z drugiej zaś ogromne potrzeby. Potrzeba personelu, sprzętu, leków. Ratowanie ludzkiego życia to ogromna odpowiedzialność. To praca pod nieustanną presją. A tymczasem co dostaje za nią ratownik medyczny? 2240,00 zł (dwa tysiące dwieście czterdzieści złotych, zero groszy). Oto wypłata za ponad 80 interwencji w miesiącu, w tym wyjazdy do czterech ciężkich wypadków samochodowych, pięć reanimacji i cztery osoby własnoręcznie skradzione śmierci. Paragon na ludzkie życie opiewa w Polsce na 14 złotych netto za godzinę. Na kartach tej książki ratownicy medyczni, lekarze, lekarze rezydenci, pielęgniarki, transplantolodzy, funkcjonariusze służby więziennej oraz sami pacjenci opowiadają o absurdach służby zdrowia. Mówią o realiach rodem z jakiegoś chorego filmu. Filmu, w którym przyszło im grać drugoplanową rolę. Bo rola pierwszoplanowa przypada tu systemowi. Dlatego bohaterowie “Agonii” oprócz tego, że codziennie ratują ludzkie życie, nieustannie starają się łatać systemowe luki. Robią to niekiedy naginając lub wręcz łamiąc obowiązujące zasady, ale prawda jest taka, że w tej walce priorytetem jest ludzkie życie.

Każdy przeżyty rok i każda nowa zmarszczka opowiadają o moim życiu... Już od dziecka, jeszcze zanim potrafiła zdefiniować, na czym polega jej niezgoda na wszechobecny maczyzm, Isabel Allende towarzyszył feminizm. W patriarchalnym chilijskim społeczeństwie jej trudny, buntowniczy charakter - u chłopców aprobowany jako istotny element męskości - był nie na miejscu. To jednak dzięki niej i jej podobnym "dobrym wiedźmom", jak Allende nazywa kobiety, które spotkała na swoje drodze i które razem z nią budowały feminizm drugiej fali, wiele córek na całym świecie może dziś wieść życie, o którym ich matki nie mogły nawet marzyć. Jak sama pisze, "nie muszę wymyślać bohaterek swoich powieści, silnych i zdeterminowanych kobiet, bo mam je wokół siebie". W autobiograficznej narracji bestsellerowa autorka opisuje kondycję kobiety we współczesnym świecie. Mimo dotychczasowych zdobyczy feminizmu wciąż jest bowiem wiele do zrobienia. Allende nie boi się poruszać takich zagadnień jak: role, które wyznaczają kobietom rodzina, społeczeństwo, kultura i religia, przemoc - fizyczna i psychiczna - jako narzędzie kontroli, zależność ekonomiczna, prawa reprodukcyjne czy okaleczanie żeńskich narządów płciowych, wciąż praktykowane w wielu częściach świata. Rozważania te przeplata opowieściami ze swojego życia. O dzieciństwie bez ojca i dorastaniu w społeczeństwie, w którym filarem rodziny jest kobieta, w kraju o jednym z najwyższych wskaźników przemocy domowej. O byciu pisarką w świecie wydawniczym zdominowanym przez mężczyzn. I o miłości romantycznej, zwłaszcza takiej, która spotyka człowieka pod koniec życia. W tej podróży towarzyszą jej dobre duchy: przyjaciółki, pisarki, aktywistki, polityczki, zmarła córka, kobiety w kryzysie, a także bohaterki literackie.

Kuchnie świata obfitują w potrawy z owocami, warzywami i przyprawami, którym od dawien dawna przypisuje się moc afrodyzjaków, działających na wszystkie zmysły i wzmagających apetyt na miłość. Są wśród nich owoce morza, aromatyczne zupy, apetyczne przystawki czy lekkie, pachnące wanilią i czekoladą desery. Niniejsza książka zawiera najciekawsze miłosne przepisy kuchni francuskiej, włoskiej,

Trójka wilków, którzy rządzą elitarną szkołą, i dziewczyna, która staje się ich celem. Elodie Stillwater właśnie została przeniesiona do jednej z najbardziej ekskluzywnych akademii w Stanach. Od razu orientuje się, że nie jest to tradycyjna szkoła. Panuje w niej mroczny i przesiąknięty lękiem klimat. Szkołą rządzi trzech bardzo bogatych chłopaków, którzy myślą, że mogą wszystko. I dla pozostałych uczniów lepszym wyjściem będzie schodzić im z drogi. Niestety Elodie już pierwszego dnia trafia w zasięg ich radaru. Szczególną uwagę zwraca na nią Wren Jacobi, widząc w niej łatwy cel. Postanawia uprzykrzyć nowej uczennicy życie, jednak nie ma pojęcia, że Elodie miała już do czynienia z takimi wilkami jak on, a nawet gorszymi.

Nowe wydanie trzeciego tomu serii „Wallflowers” autorstwa amerykańskiej królowej romansu. Evangeline Jenner będzie bogata – po śmierci ojca ma odziedziczyć wielki majątek, na który jednak czyhają jej bezwzględni krewni. Zdesperowana młoda kobieta postanawia zaproponować małżeństwo i fortunę Sebastianowi St. Vincentowi – największemu londyńskiemu hulace – w zamian prosząc o zapewnienie jej bezpieczeństwa. Pomysł może wydawać się koszmarny – reputacja arystokraty jest tak fatalna, że nawet najkrótsze spotkanie z nim może narazić na szwank dobre imię każdej szanującej się panny. Jednakże przyciąganie między nimi wydaje się wynagradzać wszelkie różnice charakteru. Nieufna Evangeline ma dla przyszłego męża jeden warunek: przez pierwsze trzy miesiące po ślubie Sebastian nie będzie miał wstępu do jej łoża. Pożądanie między partnerami rośnie z każdą chwilą, a mężczyzna coraz bardziej zaczyna doceniać siłę ukrytą w głębi duszy jego nowo poślubionej żony. Evangeline zaczyna jednak grozić niebezpieczeństwo ze strony wrogów z przeszłości. Czy Sebastianowi uda się ją ochronić? Lisa Kleypas(ur. 1964) – amerykańska pisarka, której romanse stały się bestsellerami na całym świecie. Tworzy opowieści historyczne i współczesne, a grono ich wiernych czytelniczek powiększa się z każdą nową książką. Mieszka w stanie Waszyngton wraz z mężem i dwójką dzieci.

Ponad milion odsłon na Wattpadzie! Dwudziestodwuletnia Keith Wilson traci pracę w pubie, po czym – dzięki pomocy swojego przyjaciela Drake’a – otrzymuje posadę opiekunki. Kobieta jest bardzo zadowolona, ponieważ desperacko potrzebuje pieniędzy na leczenie matki. Jej pracodawcą okazuje się właściciel dużej firmy, Rick Morgan. Poszukuje on niani dla swojej pięcioletniej córki Grace. Mężczyzna przejął opiekę nad

"Niewypowiedziane" to przejmująca, wnikliwa, napisana na faktach opowieść o walce z depresją. Jest młodą kobietą i całe życie ma jeszcze przed sobą. A jednak nie chce żyć. Każdego dnia czuje lęk: przed światem, przed ludźmi i... przed sobą samą. I każdego ranka zaczyna nierówną walkę, by jakoś dotrwać do wieczora. Apatia i poczucie beznadziei to jej nieodłączne towarzyszki. Walcząc z chorobą, rozpoczyna podróż: najtrudniejszą, zarazem najbardziej niezwykłą. To podróż w głąb samej siebie. W jej trakcie znów spotka tę małą dziewczynkę, którą niegdyś była. Będzie musiała przeżyć na nowo to, co przydarzyło jej się przed laty. Stawi czoła doświadczeniom przemocy i wykorzystywania. Spróbuje ukoić swoje wewnętrzne dziecko, które teraz wyciąga ręce i bezgłośnie skowycze w zakamarkach jej skołatanej głowy. "Niewypowiedziane" to poruszająca, oparta na faktach opowieść o walce z depresją. Pozwala nam zajrzeć za kulisy osobistego dramatu, jakim depresja jest w każdym, jednostkowym przypadku. Bo choć o tej chorobie mówi się dużo i głośno, nadal wielu z nas nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, co czują dotknięte nią osoby, z czym muszą zmagać się na co dzień. Nie wiemy, jak wiele w naszej psychice łączy przeszłość z teraźniejszością. Często dopiero terapia pozwala odkryć te połączenia i znaleźć źródło problemu. Być może dla kogoś z Was lektura tej książki stanie się swoistą autoterapią. Być może dzięki niej lepiej zrozumiecie osoby dotknięte depresją czy innymi problemami psychicznymi. I dobrze, bo osobom takim bezwarunkowo należy się empatia.