Zła / Chloe Esposito

Tom 2 nowego cyklu Młoda dziennikarka przeprowadzała wywiady z dwoma trzydziestoletnimi milionerami w Nowym Jorku i Los Angeles. Miała dowiedzieć się, dlaczego są wciąż singlami. Obaj bardzo strzegli swojej prywatności. Dziewczyna musiała zastosować różne chwyty, by zdobyć wymarzony wywiad. Nie przeczuwała jednak, jak bolesne historie odkryje. Ani że znajdzie przyjaźń i gorącą miłość. Bratnia dusza – jest. Zaręczyny – są. Wymarzona praca

Kryminał napisany z rozmachem klasycznych powieści. Stephen Spotswood w książce "Fortuna sprzyja umarłym" przedstawia Pentecost i Parker, niekonwencjonalny duet detektywek, które rozwiązują sprawy, przełamując społeczne uprzedzenia. Nowy Jork, rok 1942. Will Parker poznaje Lillian Pentecost w dość nietypowej sytuacji - ratuje jej życie. Tak zaczyna się współpraca uciekinierki z objazdowego cyrku z popularną panią detektyw. Czas: 1945 rok. Miejsce akcji: Nowy Jork. Zdarzenie: podczas przyjęcia Abigail Collins zostaje zamordowana kryształową kulą. Sprawa nabiera mistycznego wymiaru, ponieważ ciało denatki znaleziono w zamkniętym pokoju, na tym samym krześle, na którym rok wcześniej zabił się jej mąż. Czy to możliwe, że morderstwa dokonał duch nieżyjącego męża? Parker i Pentecost muszą znaleźć odpowiedzi na pytania, z którymi nie poradziła sobie policja. Czy podołają zadaniu? Czy zmarli dojdą do głosu i pomogą rozwiązać śledztwo? Choć akcja powieści dzieje się w latach 40., to w sprytny sposób podejmuje problemy aktualne również współcześnie. Wyraziste bohaterki i zagmatwana akcja sprawiają, że "Fortuna sprzyja umarłym" trzyma w napięciu do samego końca.

Nagroda Literacka Unii Europejskiej, najlepszy debiut według Guardiana, zdobywca Irish Book Awards dla Książki Roku. Efekty irlandzkiego kryzysu ekonomicznego docierają też na prowincję. Upada miejscowa firma budowlana, a wraz z nią rozpada się złudzenie stabilizacji i wspólnoty. Pojawiają się akty przemocy, poczucie krzywdy i bezbronności. Donal Ryan proponuje unikalną, wielogłosową narrację. Budowlańcy i ich żony, zatroskane matki i ojcowie, młodzi ludzie, którzy marzą o wyrwaniu się do lepszego świata – wszyscy oni muszą zmierzyć się z dezintegracją ich małej społeczności. Dwadzieścia jeden postaci, z których każda ma do opowiedzenia własną wersję zdarzeń. Ich różne spojrzenia i doświadczenia oddają rozsypkę świata pogrążonego w chaosie. Czy tylko ekonomicznym?

Pamiętnik najbliższej przyjaciółki Marii Rodziewiczówny zdeponowany w Bibliotece Jagiellońskiej, a spisany z nadzieją, że kiedyś będzie mógł dotrzeć do rąk czytelników autorki. Poznały się w czasie rodzinnych wizyt. Praca społeczna, wspólne zebrania i wycieczki zaowocowały stale pogłębiającą się przyjaźnią, na której charakter niewątpliwy wpływ miał podziw, by nie powiedzieć uwielbienie Jadwigi dla starszej o jedenaście lat Marii. Z czasem więzy przyjaźni zadzierzgnęły się jeszcze mocniej. W 1919 obie zamieszkały razem. Jadwiga stała się prawą ręką właścicielki Hruszowej, pomagała jej w prowadzeniu domu i ogrodu. Stała się dobrym i po trosze opiekuńczym duchem powieściopisarki, starającym się odsunąć od niej wszystko, co mogłoby stanowić przeszkodę w twórczej pracy. Dla siebie wybrała świadomie miejsce na drugim planie. Wszyscy zapamiętali ją jako osobę uśmiechniętą, pogodną... Towarzyszyła pisarce podczas wojen i pokoju, zarówno w Warszawie, jak i w Hruszowej. Była z nią aż do chwili śmierci. Wspomnienia spisane w niniejszej książce to zapis przepięknej przyjaźni, czy wręcz miłości dwóch niezwykłych kobiet, ale też zapis życia w wyjątkowych czasach i w wyjątkowych miejscach, które tak bardzo obie ukochały – Warszawie i Kresach.

Góry, wino, śpiew! Gruzini wierzą, że kraj podarował im Bóg. Gdy Stwórca dzielił ziemię między narody, oni przyszli ostatni. — Spóźniliście się — rzekł do nich z wyrzutem Pan. — Przepraszamy, ale piliśmy wino za Twoje zdrowie — tłumaczyli Gruzini. — Cóż mam z wami począć, nie mam już ziemi, wszystko rozdałem — zatroskał się Pan Bóg. Gruzini pokornie pochylili głowy i trwali w milczeniu. Bóg pogładził swoją długą, siwą brodę, uśmiechnął się i rzekł: — Weźcie więc tę część, którą przygotowałem dla siebie. I tak Gruzini dostali we władanie maleńki kawałeczek ziemi, wciśnięty między brzeg Morza Czarnego a góry Kaukazu. Gruzja — mały, piękny kraj leżący u stóp Kaukazu. Niemal azjatycki, a jednak bardzo europejski. Kraj ludzi i wilków, któremu przed wiekami powierzono rolę obrońcy chrześcijaństwa przed zagrożeniem ze strony Persów, Arabów i Turków. Nie bez racji: Gruzini, jako drugi naród po Ormianach, już w VI wieku przyjęli chrześcijaństwo jako religię państwową. Ich średniowieczny król, Dawid Budowniczy tytułował się „Mieczem Mesjasza”. Dzieje tego dzielnego i niezależnego kraju to historia wojen z sąsiadami oraz najeźdźcami ze wschodu i zachodu, walki o niepodległość i własną tożsamość. Może pewne podobieństwo losów jest jednym z powodów, dla których Gruzini mają tak wiele sympatii dla Polaków? Jednak my sami niewiele wiemy o Gruzji i Gruzinach. Warto to zmienić, zwłaszcza, że ten kaukaski kraj staje się coraz popularniejszym celem wakacyjnych wyjazdów. A przecież wstyd nie znać zwyczajów, jakie panują w domu gospodarza… Zatem: Salami! Witajcie w Gruzji!