Studio Saint-Exupery

Książka "Steinbeck. Wściekły na świat" jest biografią jednego z najwybitniejszych amerykańskich prozaików XX wieku. Autora, którego twórczość pozostaje wyjątkowo aktualna. Zwłaszcza dziś, w dobie kryzysu ekonomicznego. John Steinbeck jest autorem, który pozostawał wierny nurtowi realistycznemu w literaturze. Dzięki temu, ale też dzięki wrażliwości na krzywdę i nierówności społeczne, jego najbardziej znana książka, ciesząca się też największym uznaniem krytyki, jest uważana za niemal kronikarską opowieść o wielkim kryzysie, który na przełomie lat 20. i 30. XX wieku objął USA, a potem resztę świata. Oprócz książki "Grona gniewu", bo o tej powieści mowa, w dorobku Steinbecka znajdują się też takie pozycje, jak "Na wschód od Edenu", "Myszy i ludzie" czy też "Tortilla Flat". W 1962 roku pisarz otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. William Souder, autor książki "Steinbeck. Wściekły na świat", stara się w niej m.in. odpowiedzieć na pytanie, w czym tkwiła siła prozy klasyka literatury amerykańskiej. Zdaniem Soudera jej źródłem była jego zdolność współodczuwania. To ona sprawiła, że pisarz ten, widząc na własne oczy krzywdę robotników w dobie kryzysu ekonomicznego, nie mógł przejść wobec niej obojętnie. Kreśląc portret Steinbecka, William Souder stara się jednak unikać czarno-białych barw i nadmiernych uproszczeń. Jego książka jest solidnie udokumentowana, a sylwetka głównego bohatera - zniuansowana. Książka "Steinbeck. Wściekły na świat" została uznana przez "Los Angeles Times" za najlepszą biografię 2021 roku. William Souder ma na swoim koncie również takie tytuły, jak "A Plague of Frogs" czy "Under a Wild Sky" (finalista Pulitzera).

Wszyscy przez to przechodzimy – zapętleni w ciągłych wątpliwościach „co, jeśli?”. Niezdolni do podjęcia decyzji, sparaliżowani przez strach, że dokonamy złego wyboru. Nikt nie chce żyć, bez przerwy się zamartwiając i nie mogąc zdecydować na konkretne działanie w obawie przed konsekwencjami. Jednak wydaje się, że trudno tego uniknąć, że taka jest nasza natura i nie można tego zmienić. Ale czy na pewno? Anne Bogel

W tej napisanej z polotem powieści aborcja po raz kolejny jest w Ameryce nielegalna, zapłodnienie in vitro zostaje objęte zakazem, a Poprawka o Osobowości przyznaje prawo do życia, wolności i posiadania każdemu embrionowi. W małym nadmorskim miasteczku w stanie Oregon pięć zupełnie różnych kobiet boryka się w tej zupełnie nowej rzeczywistości z odwiecznymi pytaniami dotyczącymi macierzyństwa, tożsamości i wolności. Ro, singielka, nauczycielka w liceum, stara się o dziecko i pisze równocześnie biografię Eivør, mało znanej dziewiętnastowiecznej polarniczki. Susan jest sfrustrowaną matką dwójki dzieci tkwiącą w rozpadającym się małżeństwie. Mattie jest adoptowaną córką kochających rodziców i jedną z najlepszych uczennic Ro, a kiedy się dowiaduje, że jest w ciąży, nie ma się do kogo zwrócić. Gin natomiast jest utalentowaną mieszkającą w lesie homeopatką, lub „znachorką”, która łączy losy wszystkich tych bohaterek, gdy zostaje aresztowana i osądzona w ramach zaciekłego polowania na czarownice w nowoczesnym wydaniu.

"Wesoły rajki ptak" to książka, na której stronie tytułowej widnieją nazwiska trzech autorów: Wiktora Batera, Izoldy Kiec i Jaremy Jamrożka. To zapis wielu artykułów i wywiadów przeprowadzonych przez genialnego dziennikarza, a także zapis ostatniej rozmowy z nim. Śmierć Wiktora Batera 7 kwietnia 2020 roku poruszyła wszystkich Polaków. Absolutnie nikt się jej nie spodziewał, do dziś zresztą nie wiemy dokładnie, jak wyglądały jego ostatnie chwile. Bater miał zaledwie 53 lata, był cenionym dziennikarzem i korespondentem wojennym, specjalistą od tematyki Rosji i Wschodu. Mówiono, że to człowiek od zadań specjalnych. Został lekko ranny podczas ataku terrorystycznego na szkołę w Biesłanie w 2004 roku. Pracował jako korespondent w Moskwie. 10 kwietnia 2010 roku z jego ust dowiedzieliśmy się o katastrofie polskiego samolotu w Smoleńsku. Książka "Wesoły rajski ptak" nawiązuje do wywiadu, w którym Bater opowiadał o własnym życiu. Mówił o dziadku, który przed wojną prowadził sklep optyczny w Warszawie. Mówił o ojcu, przebywającym w czasie wojny w warszawskim getcie, jedynym z rodziny Baterów, któremu udało się przeżyć. Opowiadał o kluczowych doświadczeniach swojego pokolenia, o powstaniu Solidarności i rozpadzie Bloku Wschodniego. Dużo miejsca w jego wypowiedziach zawsze zajmowała Rosja. Bacznie obserwował przemiany w Rosji za czasów Gorbaczowa, Jelcyna, później plany Putina o odbudowie imperium. W wywiadzie była też mowa o sytuacji na świecie, o powtarzających się zamachach terrorystycznych. To książka pełna goryczy i... rozczarowania człowiekiem. Człowiek jest zdolny do wszystkiego, również do zabijania z zimną krwią.

Bez wyjścia to dziełko dwóch pisarzy i przyjaciół: Charlesa Dickensa oraz Wilkie Collinsa. Jest to opowieść o przyjaźni, miłości, lojalności, ale też o zdradzie, chciwości i podłości. Historia rozpoczyna się 30 listopada 1835 roku. Młoda kobieta usiłuje wyciągnąć od pracownicy przytułku dla dzieci informacje o pewnym oddanym tam chłopcu. Udaje jej się to i po kilku latach korzysta ze zdobytej wiedzy.

Gdy Imogen Tate, redaktor naczelna magazynu „Glossy” wraca do pracy po półrocznej przerwie, ledwo poznaje własne czasopismo. Jej była asystentka, dwudziestokilkuletnia Eve Morton, zwolniła większość starej załogi, sekretarza redakcji zesłała do magazynu materiałów biurowych, zrezygnowała z tradycyjnych telefonów i zatrudniła stado wysztafirowanych panienek stale przyklejonych do swoich komórek. Imogen, ulubienica świata mody, może i zna prywatne numery do Alexandra Wanga czy Diane Furstenberg...

Świat się zmienił. Zmieniły się również problemy ludzi na nim żyjących. Zmienił się też nasz język. Stał się mniej wyrafinowany, trochę bardziej brutalny, a co najważniejsze, nie ma już takich profesorów. Tomasz Kowalski nie kryje, że swoją najnowszą książką chciał oddać cześć Jerzemu Szaniawskiemu i jego Opowiadaniom Profesora Tutki. Zbiór opowieści zawartych w dziele pod tytułem Przysionek – dom dla