W korzeniach wierzb (DEFEKT - NIEZNACZNY)

“Nazywam się. Moja historia” to poruszająca walka zgwałconej kobiety ze swoim oprawcą oraz chroniącym go system. Obok tej książki nie można przejść obojętnie. Chanel Miller studiowała na Uniwersytecie Stanforda. Pewnego dnia na kampusie jej uczelni doszło do sytuacji, która na zawsze zmieniła jej życie - Brock Turner dopuścił się wobec niej molestowania. Z prawnego punktu widzenia była to sprawa prosta i jednoznaczna - wydarzenie widzieli naoczni świadkowie, dowody fizyczne zostały zabezpieczone a sprawca złapany. Jednak mężczyzna nie poniósł w związku z tym żadnych większych konsekwencji - został skazany tylko na 6 miesięcy więzienia. W 2016 roku Emily Doe publikuje wyznanie Miller o najtrudniejszych dla niej doświadczeniach. W szybkim tempie, w ciągu 4 dni jej filmik obejrzało 11 milionów ludzi i zostało przetłumaczone na wiele języków obcych. “Nazywam się. Moja historia” to pozycja, która zupełnie zmieni sposób myślenia o systemowej przemocy wobec kobiet. Tej lekturze ofiary gwałtów swobodnie się wypowiadają na temat swoich traumatycznych wspomnień w subiektywny sposób. Przezwyciężają wstyd, aby opowiedzieć prawdę o systemie sprawiedliwości.

Cedar Stranger prawie zapomniała, jak wygląda jej rodzina. Phoenix Stranger prawie zapomniała, jak to jest być wolną. A Elsie Stranger już prawie straciła nadzieję. Po latach spędzonych w rodzinach zastępczych Cedar zamieszkuje ze swoim prawie nieznanym ojcem. Chociaż zmaga się z bólem rozłąki z matką Elsie i siostrą Phoenix oraz musi odnaleźć się w nowym domu otoczona przez obcych, to ma nadzieję na nowy rozdział w swoim życiu. Phoenix rodzi dziecko, którego nigdy nie będzie jej dane wychować. To jej najgorsza kara za błędy przeszłości. Elsie, walcząca z uzależnieniem, jest zdeterminowana, by zmienić swoje życie. Chce znów być z córkami i stać się osobą, na której będą mogły polegać. W przeciwieństwie do jej matki. Kobiety z rodziny Strangerów, czasem rozdzielone, czasem zjednoczone, walczą o przetrwanie w bezdusznym systemie, który obiecuje szczęście, a ostatecznie gwarantuje porażkę. W świecie pełnym rasizmu i nienawiści mogą liczyć tylko na siłę płynąca z więzów krwi.

Poznaj poruszającą historię walki z chorobą i czasem oraz odkryj siłę połączenia z naturą. "Dzika cisza" to opowieść, która wciągnie Cię w emocjonalną podróż, pełną nadziei i miłości. Po ponad tysiąckilometrowej wędrówce Raynor i Moth postanawiają osiedlić się na tyłach kaplicy, aby odbudować swoje życie. Okazuje się, że powrót do normalności jest o wiele trudniejszy, niż się spodziewali. Wędrując przez dziewicze i wietrzne angielskie wybrzeże, dzika, nieokiełznana natura stała się dla nich prawdziwym domem. Teraz zamknięci w czterech ścianach muszą zmierzyć się z ograniczeniem kontaktu z naturą, co dla nich jest nie tylko wyzwaniem emocjonalnym, ale również fizycznym. Pewnego dnia nieznajomy mężczyzna po przeczytaniu ich książki "Słone ścieżki" nawiązuje kontakt z Raynor i niespodziewanie pojawia się szansa. Para otrzymuje możliwość przywrócenia życia na opuszczonej farmie w kornwalijskich wzgórzach, oddając ziemię ponownie naturze i przywracając to, co brutalnie zostało jej odebrane przez ludzką działalność. Ta szansa staje się nową ścieżką dla pary, szansą na zastąpienie wędrówek czymś nowym.

Powieść Mleko matki została przetłumaczona na kilkanaście języków, w tym na angielski, niemiecki i japoński. Historia obejmuje okres od zakończenia drugiej wojny światowej i opowiada o losach trzech pokoleń kobiet, w centrum narracji stawiając lata 70. i 80. XX wieku. Autorka stworzyła ekscytujące studium stawania się człowiekiem z precyzyjnie i barwnie nakreślonym tłem Łotewskiej SRR od lat sześćdziesiątych do osiemdziesiątych. Opowieść przepełniona jest rezygnacją – z męża i ojca, z marzeń i zamiarów, z pracy i przekonań, z przyjaciół i tych, których kochamy. W tej drodze krzyżowej kobiet wszystkich pokoleń bardzo silny jest motyw przebaczenia. Od dzieciństwa jest ono ciągłym zadaniem córki w celu utrzymania przy życiu matki, która celowo pozbawiła córki mleka, by nie pozwolić na odziedziczenie swojego bólu i rozpaczy.

Mathilde jest samotną matką trójki dzieci. Po śmierci męża przed ośmiu laty odzyskała równowagę w firmie, w której była cenionym pracownikiem, dopóki przełożony nie zaczął jej szykanować i odsuwać od pracy. Mimo to Mathilde codziennie rano wsiada kolejno do dwóch autobusów, potem do metra i przyjeżdża do firmy, gdzie już nikt niczego od niej oczekuje. Thibault, lekarz pogotowia po trzydziestce,

Dlaczego tyle trudu kosztuje nas dziękowanie tym, którym tak wiele zawdzięczamy? „Przytłaczająca, realistyczna Wdzięczność jest zaproszeniem dla czytelnika do podziękowania słowami i gestami, póki jeszcze nie jest na to za późno”. Le Journal de Québec Jérôme, trzydziestopięcioletni logopeda, mówi o sobie, że pracuje ze słowami i milczeniem. Z tajemnicami, wstydem, zwierzeniami, strachem przed śmiercią. Ale tym, co wciąż zdumiewa go najbardziej, jest długotrwałość cierpień z dzieciństwa. To właśnie to palące piętno wiąże ze sobą pracującego w domu opieki Jérôme’a, Michkę, starszą panią, jego podopieczną, która stopniowo traci zdolność posługiwania się słowami, i młodą Marie, bardzo bliską Michce kobietę. De Vigan, odkrywając niespiesznie relacje między tą trójką, snuje opowieść o tym, jak ważne jest, by na czas powiedzieć bliskim to, czego dotąd nie mieliśmy odwagi, i to, o czym wciąż mówiliśmy za mało. Delphine de Vigan kontynuuje podjęte w Lojalności rozważania na temat tego, co czyni nas ludźmi, odkrywając przed czytelnikami najróżniejsze odcienie wdzięczności.

“Frankenstein w Bagdadzie” to znakomite połączenie groteski i powieści grozy. Przedstawia makabryczne piekło wojny, codzienność żyjących w obliczu zagłady mieszkańców Bagdadu. Hadi jest sprzedawcą staroci. To pijak i o tym wiedzą wszyscy. Nie wszyscy natomiast świadomi są tego, że poza alkoholem ma jeszcze jedną obsesję. Włóczy się mianowicie ulicami ogarniętego wojną Bagdadu i zbiera kawałki poszarpanych przez eksplozje ciał. Zabiera je ze sobą i zszywa w domowym zaciszu. Tworzy swoje makabryczne dzieło, a jego twór ożywa niespodziewanie i znika bez śladu. Niedowidząca staruszka imieniem Eliszeba od lat czeka na powrót syna. Daniel zaginął dwadzieścia lat wcześniej podczas wojny iracko-irańskiej. Kiedy do jej drzwi puka tajemniczy mężczyzna z pokiereszowaną twarzą, uradowana matka wpuszcza go bez słowa. Tak bardzo chce wierzyć w to, że jej zaginiony syn powrócił. Tymczasem przez miasto przetacza się fala niewyjaśnionych, makabrycznych zbrodni, które budzą przerażenie nawet mimo szalejącej wokół wojny. Dwieście lat już minęło, odkąd Mary Shelley powołała do życia jednego z najsłynniejszych potworów w dziejach literatury. A dokładniej rzecz biorąc, powołał go do życia doktor Frankenstein na kartach powieści "Frankenstein, czyli współczesny Prometeusz". Motyw to dobrze znany i zdawałoby się wyeksploatowany ponad miarę. Okazuje się, że nie do końca! Ahmed Saadawi udowodnił, że ma w tym temacie jeszcze sporo do powiedzenia! Wbrew pozorom książka zawiera też dużą porcję świetnego, czarnego humoru! “Frankenstein w Bagdadzie” to powieść groteskowa i przerażająca zarazem. Przepełniona jest czarnym humorem i doskonale oddaje przy tym przerażającą atmosferę wojny. Można powiedzieć, że gdyby Quentin Tarantino zabrał się za baśnie z tysiąca i jednej nocy, wyszedłby mu właśnie “Frankenstein w Bagdadzie”. Ta poruszająca i wciągająca bez reszty powieść okazała się bestsellerem na światową skalę. Została uhonorowana prestiżową nagrodą Man Booker International Prize za rok 2018 oraz International Prize for Arabic Fiction za rok 2014. Jak do tej pory książkę przetłumaczono już na ponad trzydzieści języków!

Kameralna opowieść o dojrzewaniu osadzona w powojennej Sofii. Czy przedmioty mają pamięć? Jeśli tak, jakie wspomnienia przechowują skrzypce, którym wybitnie uzdolniony lutnik szeptał intymne wyznania? Heniga poznajemy przez pryzmat wspomnień dojrzewającego chłopca. Magiczna osobowość mistrza wypełnia cały świat Wiktora. W warsztacie starego lutnika powstają nie tylko skrzypce – to także schronienie przed mrocznym światem stalinizmu w Bułgarii. Droga Wiktora do dorosłości prowadzi przez niełatwe spotkania z przemijaniem i śmiercią, z niezrozumieniem i sąsiadami z kamienicy, którzy przywodzą na myśl bohaterów prozy Eleny Ferrante. Moralitet, który jest wolny od moralizowania, powieść historyczna bez opisu wielkich wydarzeń, trzyma w napięciu, nie będąc książką sensacyjną, wzrusza, choć nie ma w niej romantyzmu. Mimo niewielkich rozmiarów jest książką bardzo ważną.