Noc zła. Czarne słońce. Tom 2

"Nie wiesz dlaczego" Marcela Mossa to szokujący thriller psychologiczny, który od pierwszych stron wciąga czytelników w niebezpieczną podróż po meandrach ludzkiej psychiki i zmusza do refleksji na jak najbardziej aktualne tematy. W prestiżowym Liceum Freuda dochodzi do wydarzenia, które wstrząsa wszystkimi uczniami. Nastoletnia Dagmara znika, a ostatni raz widziano ją niedaleko szkoły, kiedy wsiadała do czyjegoś samochodu. Pojawia się coraz więcej teorii dotyczących jej tajemniczego zaginięcia. Niektórzy uważają, że dziewczyna, która zmagała się z depresją, postanowiła uciec i zacząć wszystko od nowa w odległym miejscu. Tymczasem mijają dwa miesiące, a śledczy wpadają na trop. Okazuje się, że Dagmara była pokłócona z trzema koleżankami. Wiki, Sara i Marta są coraz bardziej zdesperowane i na własną rękę starają się odkryć prawdę, aby w końcu oczyścić się z zarzutów. Dlaczego Dagmara uciekła i czy udało jej się przeżyć? Czy internetowe wyzwanie samobójców ma ze sprawą cokolwiek wspólnego?

"Nienarodzona" Ewy Przydrygi to wciągająca od pierwszych stron powieść kryminalna, w której nic nie jest takie, jakie się wydaje, a mylne tropy wciąż utrudniają śledztwo w sprawie enigmatycznego zaginięcia. Ta powieść nie da Ci ani chwili wytchnienia aż do ostatnich stron. Laura Wagner znika bez śladu. Wszystko wskazuje na to, że po raz ostatni jej obecność odnotowano w zakolu Warty i tam też znajduje się jej odwrócony do góry dnem kajak. Śledztwo dostarcza dowodów na to, że będąca w zaawansowanej ciąży kobieta postanowiła popełnić samobójstwo. Należy jednak znaleźć jej ciało, a to wciąż się nie udaje. Z czasem policja odkrywa coraz więcej sekretów dotyczących Laury i jej nienarodzonego dziecka. Jak się okazuje, trzy tygodnie przed zaginięciem denatka zgłosiła włamanie do swojego domu. Znajdująca się na zupełnym odludziu posesja była zresztą miejscem, w którym dochodziło do wielu dziwnych incydentów. Atmosfera paranoi i manii nie opuszczała kobiety ani na krok, ale jej wołanie o pomoc spotkało się z brakiem reakcji. Zgłoszenie zignorowane przez policję naprowadza śledczych na dramatyczne odkrycie, które zupełnie zmienia bieg śledztwa. A tymczasem udaje się odkryć, kto był ojcem dziecka Laury...

Ironiczna i opowiedziana z humorem historia dwóch samotniczek, które niespodziewanie odnajdują coś, czego nie szukały – rodzinę. Vera ma pięć lat, kiedy w 1945 roku wraz z matką ucieka z Prus Wschodnich do Starego Kraju, w którym jest nazywana „polaczkowym dzieckiem”. Przez całe życie czuje się obco w wielkim zimnym domu, a mimo to nie potrafi go opuścić. Sześćdziesiąt lat później u jego drzwi staje nagle siostrzenica Very, Anne, która uciekła z synkiem z modnej hamburskiej dzielnicy Ottensen. Vera i Anne są sobie obce, lecz zarazem wiele je łączy.

Zakon Rycerzy Złotego Kręgu był największą i najniebezpieczniejszą tajną organizacją w dziejach Ameryki. Zgromadził zapasy skradzionego złota i srebra warte miliardy dolarów, które zostały ukryte w podziemnych kryjówkach rozsianych po całym obszarze Stanów Zjednoczonych. Poszukiwacze skarbów polowali na te sekretne miejsca począwszy od 1865 roku, ale do dziś udało się znaleźć jedynie niewielką część fortuny. Współcześnie Rycerze Złotego Kręgu, choć słabsi niż kiedyś, istnieją nadal, a o skarb walczą dwie rywalizujące frakcje – jedna chce go wykorzystać do własnych celów, druga ochronić. Kiedy w sam środek tej rozgrywki trafia były agent Departamentu Sprawiedliwości Cotton Malone, odkrywa, że jego własne związki z Zakonem sięgają głębiej niż kiedykolwiek przypuszczał. Centralną rolę w intrydze odgrywa Instytut Smithsona, który okazuje się powiązany z Rycerzami, ich skarbem oraz z samym Malone`em za pośrednictwem jego przodka, szpiega Konfederacji Angusa „Cottona” Adamsa – i to właśnie historia Adamsa stanowi klucz do rozwiązania całej sprawy. Sytuację jeszcze bardziej komplikują polityczne ambicje lekkomyślnego przewodniczącego Izby Reprezentantów oraz rozgoryczonej wdowy po amerykańskim senatorze, którzy wspólnie planują wprowadzenie radykalnych zmian w ustroju państwa. A podczas gdy Malone i Cassiopeia Vitt zmagają się z echami przeszłości, były prezydent Danny Daniels i Stephanie Nelle stają w obliczu całkiem niespodziewanego zagrożenia, co jedno z nich może przypłacić życiem. W Zaginionym rozkazie Steve Berry zabiera nas w emocjonującą podróż po zacisznych korytarzach Instytutu Smithsona, nieprzyjaznych lasach Arkansas i surowych górach Nowego Meksyku, która jest jednocześnie wyprawą w mroczną przeszłość Ameryki oraz jej potencjalnie jeszcze bardziej mroczną przyszłość. „Jak zawsze w przypadku powieści Steve`a Berry`ego, czytelnik z każdą stroną poszerza swoją wiedzę, a kłykcie zaciśniętej dłoni bieleją mu z podekscytowania". David Baldacci „Berry ciągle podnosi poprzeczkę autorom tego gatunku”. The New York Times

"Doktor Zosia" jest trzecią częścią cyklu powieściowego Ałbeny Grabowskiej "Uczniowie Hipokratesa". To połączenie beletrystyki, powieści obyczajowej, z historią polskiej medycyny. Ałbena Grabowska z zawodu jest lekarzem neurologiem. Jest już też znaną pisarką, a największą sławę przyniosła jej trzytomowa powieść przeniesiona na ekran - "Stulecie Winnych". Akcja dwu poprzednich tomów "Uczniów Hipokratesa" toczyła się w II połowie XIX wieku, w "Doktorze Zosi" natomiast pisarka umieściła akcję w wieku XX, przed pierwszą wojną światową oraz w trakcie jej trwania. Dzięki autorce czytelnik może zapoznać się z obrazami z życia przedwojennej i wojennej Warszawy, poznać historię Szpitala Ujazdowskiego. Właśnie tam, w wojskowym szpitalu, doktor Zosia dostała propozycję pracy. W szpitalu ma okazję przyglądać się wielu medycznym sławom. Doktor Zosia, po stażu na różnych oddziałach, decyduje się zostać pediatrą. Gdy nadchodzi wojna, rozpoczynają się aresztowania wśród personelu szpitala. Wielu z tych ludzi pracuje w konspiracji, los rzuca ich do obozów czy sowieckich więzień. Najgorsze chwile dla Warszawy nadchodzą wraz z wybuchem powstania. Jak zwykle w powieściach Grabowskiej fikcja miesza się z historią. Heroiczna praca lekarzy na tle płonącej Warszawy to obrazy tak bardzo realistyczne i prawdziwe. Czytelnik ma okazję poznać pracę lekarza w Warszawie w czasach najtrudniejszych, kiedy każdy dzień jest pełen lęku o los najbliższych, o los szpitala, pacjentów, los całego miasta.

Przeczytaj książkę Wojciecha Lady pt. "Mali Tułacze. Poruszająca opowieść o najmniejszych polskich uchodźcach wobec piekła II Wojny Światowej" z Wydawnictwa Prószyński i S-Ka. Poznaj historię tysięcy polskich dzieci zmuszonych do tułaczki po świecie. Wojenna zawierucha nie oszczędza nikogo. I choć konflikty zbrojne to "sprawy dorosłych", w ich wyniku cierpią również dzieci z każdej grupy wiekowej. Dlatego w publikacji tej natrafisz nie tylko na losy świadomych już nastolatków. Znajdziesz tu także opowieści o niedawno urodzonych maluchach, jak i o kilkulatkach wrzuconych w brutalną rzeczywistość. Dowiesz się, że niektóre z tych dzieci przychodziły na świat w wagonach. W zaplombowanych transportach jadących gdzieś w głąb Azji. Wojciech Lada w książce "Mali tułacze" przenosi czytelnika do roku 1940. Wtedy to dla kilkudziesięciu tysięcy polskich dzieci rozpoczęła się podróż. Żadne z nich wtedy jeszcze nie wiedziało, że potrwa ona aż osiem lat. W tym czasie mali bezbronni ludzie chorowali i umierali z głodu. Inni dorastali, przemierzając prawie wszystkie strefy klimatyczne naszego globu. I ocierając się o niemal wszystkie znane nam kultury. Ze zmrożonej Syberii dzieci przenoszono na stepy Azji, gdzie rodziła się ludzka cywilizacja. Stamtąd trafiały do Persji, której krajobrazy przywodziły na myśl scenerie znane z baśni tysiąca i jednej nocy. Kolejne miejsca na szlaku to Afryka, Indie, Nowa Zelandia czy Meksyk. Niektóre miały więcej szczęścia. Tysiącom polskich dzieci udało się bowiem uciec z Rosji razem z armią generała Władysława Andersa. Dorośli już "Mali tułacze" z reportażu Wojciecha Lady opisują ten czas jako najpiękniejsze lata życia. Jednak nawet dobiegając dziewięćdziesiątki płaczą, przywołując wspomnienia. Jedna z bohaterek książki podsumowuje tę wieloletnią podróż słodko-gorzkimi słowami. "Przeszłam piekło, ale widziałam rzeczy piękne".

Świetnie napisana powieść, pełna charakterystycznego dla Nessera inteligentnego humoru. Arne Murberg, wskutek wypadku w dzieciństwie, ma poważne trudności z koncentracją i kojarzeniem bardziej złożonych faktów. Mimo to jest bardzo obowiązkowym i serdecznym człowiekiem. Kiedy umiera mu ojciec, postanawia wypełnić jego ostatnią wolę i odnaleźć matkę, która żyje i mieszka w Berlinie. W trakcie podróży spotyka stukniętego profesora, kobietę na wózku i… staje się świadkiem polowania na czarownice.

W latach 1976–1983 wojskowa junta zamordowała w Argentynie około trzydziestu tysięcy osób. Młodzi ludzie, zaangażowani w opór wobec dyktatury czy po prostu z racji swych poglądów dla niej niewygodni, ginęli bez śladu – zrzucano ich z samolotów do rzeki, porywano z ulicy i wywożono samochodami bez numerów rejestracyjnych w nieznane miejsca kaźni. Narodzone w więzieniach dzieci zabierano matkom i oddawano do adopcji ich oprawcom. Niewyobrażalne tortury, jakim poddawani są przeciwnicy dyktatury, oglądamy z perspektywy bezimiennego narratora, ceniącego sobie dyscyplinę, porządek i hierarchię młodego wojskowego, któremu – podobnie jak jego towarzyszom w zbrodni – łatwo przychodzi uprzedmiotowienie katowanych wrogów. Łatwo im również przychodzi odcięcie się od masakry, jaką przeprowadzają na szeroką skalę, za pomocą formalnego, urzędniczego języka. Kohan wnikając w okrutną, perfidną, wyrachowaną część ludzkiej natury, zmusza nas do oglądania scen, na które wolelibyśmy nie patrzeć. Najokrutniejszej przemocy doświadczają w Dwa razy czerwiec kobiety, ale też one stawiają jej największy opór, podczas gdy większość społeczeństwa tkwi w letargu. Terror rządów junty Kohan zderza ze zbiorową gorączką wywołaną mistrzostwami świata w piłce nożnej, z oglądania meczów, czyniąc metaforę ucieczki od odpowiedzialności. Martin Kohan (ur. 1967) - jeden z najważniejszych współczesnych pisarzy argentyńskich, przewrotny kontynuator tradycji Jorge Luisa Borgesa i Ricarda Piglii, autor jedenastu powieści, trzech tomów opowiadań i wielu esejów, w których rozlicza się z historią Argentyny. W 2007 roku uhonorowany prestiżową Premio Herralde za powieść "Ciencias morales", w której - podobnie jak w książce "Dwa razy czerwiec" - zastanawia się, co sprawia, że społeczeństwo potrafi zaakceptować usankcjonowaną przez państwo przemoc, a nawet w niej uczestniczyć. "Tę książkę chciałoby się po przeczytaniu jak najszybciej zapomnieć albo zakrzyczeć. Ale Martin Kohan nie daje zapomnieć o "dwóch czerwcach" ani nie daje ich zakrzyczeć, bo jego bezlitosne studium społecznej uległości, studium oschłe do bólu, intrygujące każdym zdaniem i każdą padająca w powieści liczbą jest właśnie o zapomnieniu i krzyku. O kibicowskim krzyku społeczności rozkochanej w piłce nożnej, która swoim krzykiem zagłusza krzyki torturowanych ofiar. O katach, którzy wierzą, że wszystko pójdzie w zapomnienie. I o nas, czytelnikach, którzy stajemy się świadkami, ale chcemy o naszym świadectwie zapomnieć albo je zakrzyczeć. Carlos Marrodan Casas