Już nikogo nie słychać

Nicola Price przez pewien czas wiodła bardzo wygodne życie. Jej kariera świetnie się rozwijała. Kobieta miała idealnego faceta i mieszkanie na jednym z najbardziej luksusowych osiedli w San Francisco. Nagle wszystko runęło. Straciła pracę oraz finansowe wsparcie rodziców. Na domiar złego jej partner postanowił się ulotnić, kiedy okazało się, że Nicola jest w ciąży. Pięć lat później Nicola ledwo wiąże koniec z końcem. Wynajmuje lokum w najgorszej dzielnicy, a kiedy mężczyźni, z którymi się spotyka, dowiadują się, że ma dziecko, uciekają gdzie pieprz rośnie. Niespodziewanie kobieta otrzymuje ofertę. Bram McGregor, brat jej przyjaciela Lindena, proponuje jej zamieszkanie w sąsiadującym z jego apartamencie, w dodatku za darmo. Nicola jest rozdarta, ponieważ nie wie, czego Bram oczekuje za pomoc. W końcu to kobieciarz, który non stop z nią flirtuje. Nicola z pewnością przywyknie do nowej sytuacji. Nie może być tak źle, prawda?

Trzynastoletnia Rose po śmierci ojca trafia do domu sędziwych ciotek. Dziewczynka sprawia wrażenie chorowitej i przygnębionej. Wszystko zmienia się, gdy z zamorskich podróży wraca jej wuj i opiekun prawny. Doktor Alec z miejsca zaczyna wprowadzać prostą, ale skuteczną terapię: dużo ruchu na świeżym powietrzu, zdrowe posiłki, pożyteczne zajęcia i towarzystwo rówieśników. W ciągu roku Rose ulega cudownej przemianie, w której ma również swój udział jej siedmiu wesołych i rozbrykanych kuzynów. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że mimo upływu niemal półtora wieku propozycje doktora Aleca byłyby znakomitym lekiem na wiele bolączek współczesnej młodzieży.

Książka jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak powracający Polacy radzą sobie w Polsce? W jakim stopniu zmienia się nasz stosunek do repatriantów? Czy w relacjach bohaterów jest więcej radości, czy rozpaczy? Najstarsze pokolenie repatriantów pamięta 1936 rok, gdy na mocy decyzji Rady Komisarzy Ludowych Sowieci deportowali ich z rodzimych terenów obecnej Ukrainy do Kazachstanu. Trafili tam, gdzie komisarz postawił palec na mapie. Polacy, podobnie jak Niemcy, Ukraińcy i inni, znajdowali się pod tzw. komendanturą. Bez jej zgody nie mogli nawet odwiedzić krewnych w sąsiedniej wiosce. Przeżyli tam ponad pół wieku jako członkowie narodu radzieckiego. W dużym stopniu się zasymilowali. Wiara pozostała zawsze ich wyróżnikiem. Polaków w Kazachstanie odkryła na nowo III RP w latach 90. XX wieku. Pierwsi repatrianci wracali do Polski na własną rękę, załatwiając sobie prywatne zaproszenia. Polski Sejm uchwalił ustawę repatriacyjną dopiero w 2000 roku. Na podstawie ustawy do Polski wróciło około 8000 osób, według różnych źródeł w kolejce czeka 15 – 20 tys. osób. 7 kwietnia 2017 roku Sejm przyjął nową ustawę o repatriacji.

Nowy bestseller nagradzanej autorki, trzeci tom serii Dziewczyna spotyka księcia. Nazywają go Księciem Zniszczenia. Bogaty i bezwzględny Gabriel Duke wspiął się ze społecznych nizin na sam szczyt i znalazł wśród angielskiej śmietanki towarzyskiej. Spotyka tam mieszkającą po sąsiedzku piękną i namiętną lady Penelope Campion, kobietę o sercu przepełnionym miłością i troską, która pod swój dach przyjmie każde

„Seria najznamienitszych kryminałów, jakie kiedykolwiek wyszły spod pióra Amerykanina”. Washington Post Harry Bosch, detektyw Wydziału Zabójstw, przejmuje śledztwo w sprawie niedawnej śmierci mężczyzny, która nastąpiła w wyniku komplikacji wywołanych przypadkowym postrzałem sprzed dekady. Detektyw dysponuje w zasadzie tylko świeżymi zwłokami. Nawet najbardziej doświadczony policjant musiałby uznać to dochodzenie za karkołomne, jednak nowa partnerka Boscha, Lucia Soto, której detektyw ma przekazać swoją wiedzę, nie ma zamiaru zrezygnować. Detektywi muszą rozwiązać sprawę morderstwa, która okazuje się bardzo wrażliwa politycznie i obciążona poważnymi konsekwencjami. Po wydobyciu kuli, która przez dziesięć lat tkwiła w kręgosłupie ofiary, poszukują nowych tropów w dawnych aktach i dokumentach. Wkrótce odkrywają, że postrzał wcale nie był przypadkowy. Śledztwo nabiera tempa, prowadząc detektywów do kolejnej nierozwiązanej zagadki sprzed lat, o jeszcze większym brzemieniu moralnym… „Harry Bosch jest jedną z najbardziej popularnych i nieprzemijających postaci w amerykańskiej powieści kryminalnej”. Chicago Tribune „Connelly stworzył jedne z najlepszych współczesnych powieści detektywistycznych. Fabuła jest inteligentnie poprowadzona , a napięcie rośnie aż do samego, nieprzewidywalnego, finału”. USA Today

Masz wrażenie, że żyjesz w morzu ignorancji i głupoty, idiotyzmów i półprawd, populizmu i bezmyślnie powtarzanych bzdur? Jeśli tak, sięgnij po opinię specjalistów. Francuski psycholog Jean-François Marmion poprosił ekspertów w dziedzinie ludzkich zachowań - socjologów, psychologów, filozofów, neuropsychiatrów - by zmierzyli się z tematem i spróbowali zdefiniować idiotyzmy, które tak nam doskwierają. Efektem jest błyskotliwa, pełna humoru książka "Głupota. Nieoficjalna biografia", która pozwoli (po części) zrozumieć, dlaczego pływamy w morzu bredni. Różnorodność form i poziomów głupoty przedstawiona w książce może przyprawić o zawrót głowy. Trzydzieści jeden tekstów i wywiadów zawiera bogaty przegląd idiotycznych przekonań, teorii spiskowych, internetowych fejków i innych bredni. Czy żyjemy w złotym wieku bzdur? - pytają autorzy. I pochylają się nad wszystkimi, analizując pod tym kątem zarówno naszą codzienność, jak i brednie globalne, z szybkością światła ogarniające całe społeczności ery cyfrowej. Z tej książki dowiemy się, dlaczego często wierzą w nie nawet bardzo inteligentni ludzie i kto jest najbardziej podatny na ich działanie. Znajdziemy też naukową definicję dupka i dowiemy się, dlaczego tak bardzo pasuje ona do Donalda Trumpa. Autorzy różnie definiują głupotę, ale większość zgadza się ze słowami amerykańskiego filozofa Harry'ego Frankfurta, który zasłynął bestsellerową książką "O wciskaniu kitu". Pisał on, że istotą głupoty jest obojętność na prawdę. W przeciwieństwie do kłamcy, który prawdę stara się świadomie ukryć, głupiec ją po prostu ignoruje. Rozwodzi się o wszystkim, cokolwiek przyjdzie mu do głowy, bez najmniejszej troski o prawdziwość czy fałsz swoich stwierdzeń. A jeśli jest obdarzony narcystyczną pewnością siebie, to łatwo uwiedzie audytorium, które odruchowo doszukuje się sensu w jego słowach. Jak się przed tym bronić? Poza włączeniem krytycznego myślenia niewiele da się zrobić. Jak mawiał Albert Einstein: "Istnieją tylko dwie nieskończone rzeczy: wszechświat i ludzka głupota. Choć co do tej pierwszej nie mam absolutnej pewności".

Góry, wino, śpiew! Gruzini wierzą, że kraj podarował im Bóg. Gdy Stwórca dzielił ziemię między narody, oni przyszli ostatni. — Spóźniliście się — rzekł do nich z wyrzutem Pan. — Przepraszamy, ale piliśmy wino za Twoje zdrowie — tłumaczyli Gruzini. — Cóż mam z wami począć, nie mam już ziemi, wszystko rozdałem — zatroskał się Pan Bóg. Gruzini pokornie pochylili głowy i trwali w milczeniu. Bóg pogładził swoją długą, siwą brodę, uśmiechnął się i rzekł: — Weźcie więc tę część, którą przygotowałem dla siebie. I tak Gruzini dostali we władanie maleńki kawałeczek ziemi, wciśnięty między brzeg Morza Czarnego a góry Kaukazu. Gruzja — mały, piękny kraj leżący u stóp Kaukazu. Niemal azjatycki, a jednak bardzo europejski. Kraj ludzi i wilków, któremu przed wiekami powierzono rolę obrońcy chrześcijaństwa przed zagrożeniem ze strony Persów, Arabów i Turków. Nie bez racji: Gruzini, jako drugi naród po Ormianach, już w VI wieku przyjęli chrześcijaństwo jako religię państwową. Ich średniowieczny król, Dawid Budowniczy tytułował się „Mieczem Mesjasza”. Dzieje tego dzielnego i niezależnego kraju to historia wojen z sąsiadami oraz najeźdźcami ze wschodu i zachodu, walki o niepodległość i własną tożsamość. Może pewne podobieństwo losów jest jednym z powodów, dla których Gruzini mają tak wiele sympatii dla Polaków? Jednak my sami niewiele wiemy o Gruzji i Gruzinach. Warto to zmienić, zwłaszcza, że ten kaukaski kraj staje się coraz popularniejszym celem wakacyjnych wyjazdów. A przecież wstyd nie znać zwyczajów, jakie panują w domu gospodarza… Zatem: Salami! Witajcie w Gruzji!

Ponoć się o nim nie rozmawia, tylko się go uprawia. Seks. Temat, który od zawsze wzbudzał wiele emocji. W książce "Blisko, coraz bliżej" napisanej przez Danutę Awolusi znajdziesz historię trzech kobiet, które odkryły, że o seksie trzeba (i warto!) rozmawiać. W powieści Awolusi znajdziesz historie trzech kobiet - Róży, Jagody i Kamili. Kamila jest popularną youtuberką i świetną menadżerką, zajmującą się przede wszystkim marketingiem. W życiu zawodowym odnosi wiele sukcesów, które dają jej ogromną satysfakcję. Nie może tego jednak powiedzieć o swoim życiu łóżkowym, ponieważ jej partner nie potrafi odpowiedzieć na jej seksualne potrzeby. Jagoda z kolei jest spełnioną żoną i matką, a do tego podróżniczką. Niestety, w pewnym momencie swojego życia ulega wypadkowi, przez który zostaje sparaliżowana od pasa w dół. Jej niepełnosprawność staje się barierą nie do przeskoczenia, z którą nie umie sobie poradzić jej mąż. Róża od szesnastu lat żyje w pozornie bardzo udanym małżeństwie. Kiedy jednak zaczyna głośno mówić o swoim życiu seksualnym, uświadamia sobie, że nigdy w życiu nie miała orgazmu. Czytanie tej książki jest jak uczestniczenie w swego rodzaju rozmowie. Rozmowie, która może znacząco poprawić jakość codziennego życia. Jeżeli po lekturze "Blisko, coraz bliżej" dojdziesz do wniosku, że masz ochotę na więcej seksualnych refleksji, to polecamy sięgnąć po "Ciałaczki. Kobiety, które wcielają feminizm".