Tylko szeptem

Historie o seryjnych mordercach to opowieści mrożące krew w żyłach, często wręcz odpychające brutalnością dokonywanych zbrodni, a mimo to wciąż fascynują miliony czytelników. Nie inaczej dzieje się w przypadku tej książki. Ryan Green w swoim dziele "Zabić wszystkich" przedstawia losy Carla Panzrama, które zdecydowanie przeznaczone są wyłącznie dla odbiorców o stalowych nerwach. Carl już od dziecka stwarzał problemy. W ich wyniku sąd postanowił go ukarać, dlatego jako nastolatek trafił do domu poprawczego. Ta decyzja zapoczątkowała wydarzenia, które ukształtowały go na resztę życia i uczyniły z niego prawdziwego potwora. Wielokrotne pobicia, tortury i gwałty odbiły się wyraźnie na jego psychice. Trafił do wojska, gdzie również miał kłopoty z prawem, więc znów znalazł się w więzieniu, w którym ponownie spotkały go drastyczne przeżycia. Po tych wszystkich przejściach jego jedynym celem stała się zemsta, przy czym to pragnienie nie było skierowane do konkretnych osób. Mordował i gwałcił przypadkowych ludzi, którzy stanęli mu na drodze, a opisy jego zbrodni zdecydowanie nie są odpowiednie dla wrażliwych czytelników.

Kobieta, mężczyzna, dwupokojowe mieszkanie, jedna doba – można by rzec: mocno ograniczona czasem i przestrzenią akcja. I byłaby to nawet prawda, gdyby bohaterowie, opowiadając siebie, raz po raz tych granic nie przekraczali.Gdyby autorka przez tytuł – a bohaterka przez próbę naśladowania Zbyszka Cybulskiego – nie nawiązywała do pewnego stylu życia, pewnych tęsknot tamtych czasów, budując przy tym sarkastyczny obraz współczesnych relacji damsko-męskich, odsłaniając mechanizmy i przyczyny dzisiejszych gier. To opowieść o miłości i śmierci, o chwilach, gdy jedno w zbyt ciasnym splocie tańczy z drugim, dowodząc, że człowiek albo umiera z miłości albo miłuje śmierć. A bohaterowie mają nie tylko tęsknoty, ale i ciała, i nie są to bynajmniej ciała astralne; są to ciała warte grzechu, więc też zdarza się im pogrzeszyć. Czy jest w tym polemika z modelem tęsknot, które uwiecznił pewien kultowy film? Autorka o powieści: Dla wielbicieli romansów mała przestroga – jeśli „Do niewidzenia, do niejutra” w ogóle przypomina romans, to nietypowy. Typowego nigdy bym nie napisała, bo nie wierzę pięknym jedynie słowom, które opiewają wyłącznie wzniosłe sentymenty. W tej historii spotkacie się również ze słowami brzydkimi i uczuciami niższego rzędu, czasem zupełnie niskimi. Może przy czytaniu zdarzy się Wam skrzywić z obrzydzeniem albo zarechotać z trwogą, lecz – mam nadzieję – może też pomyślicie, że jesteście bliżej rzeczywistości. Tu krzesło jest z reguły tylko krzesłem, a stół stołem, ale całość to najdonioślejszy akt odwagi wobec świata i zarazem szczerości wobec samej siebie. I nie jest ważne, czy Lo to ja albo czy Profesor istnieje, skoro historia o nich to ja; i na odwrót.

Jak bardzo niepozorny psiak może zmienić ludzkie życie? Dobitnie przekonają się o tym Connor i Dennie. On jest skupionym na karierze prawnikiem, ona - wolontariuszką w psim schronisku. Ich życia nie mogłyby bardziej się od siebie różnić, a jednak połączy je Max. Jak do tego dojdzie? Odkryj część drugą serii "Pine Hollow". Kiedy prawnik postanawia adoptować psiaka imieniem Max, nie zdaje sobie jeszcze sprawy z tego, jak bardzo czworonóg odmieni jego życie. Okazuje się bowiem, że pies kompletnie nie chce go słuchać - ma za to niezaprzeczalną słabość do Dennie, wolontariuszki z ośrodka adopcyjnego. Ponieważ zarówno Dennie, jak i Max zauważają, że mogą bardzo skorzystać na współpracy, wkrótce zawiązuje się między nimi nić porozumienia, pozwalająca na stworzenie wygodnego sojuszu. Szybko okazuje się, że mają ze sobą więcej wspólnego, niż mogłoby się wydawać, jednak czy z pomocą losu (i Maxa) uda im się pokonać dzielące ich przeciwieństwa i przenieść swoją znajomość na wyższy poziom? Czytelnik podczas lektury przekona się, co może się stać, gdy dwoje odmiennych pod każdym względem ludzi połączy niewinny czworonóg.

Po poruszającej powieści „Z popiołów” przyszedł czas na zapierające dech „Z otchłani”. Kolejna odsłona świetnie zapowiadającej się serii Martyny Senator. W milczeniu podnoszę się z krzesła, zakładam kurtkę i ruszam w stronę drzwi. Moje nogi drżą, głowa huczy od nadmiaru chaotycznych myśli, a serce powoli pęka na pół. Adam chwyta mnie za rękę. Po raz kolejny przeprasza. Błaga o wybaczenie. Zapewnia, że mnie kocha. Napędzana gniewem biorę zamach i uderzam go pięścią w twarz. Mocno. Najmocniej, jak

Słodko-gorzka opowieść przepełniona emocjami. Tak pięknie i ciepło o prawdziwych dylematach potrafi pisać tylko Natalia Sońska! Nawet praca w najwspanialszej cukierni, takiej jak „Słodka”, nie uchroni Jagody przed nurtującymi ją problemami. Zbliżająca się sprawa rozwodowa i widmo odebrania odziedziczonej kamienicy to tylko kamyczek w lawinie, którą zapoczątkowało złamane serce. Kłopoty właściciela „Słodkiej” też spadną na głowę rozżalonej Jagody – na szczęście polecony jej prawnik, Teodor, okaże się odpowiednim wsparciem. Długie godziny spędzone w jego towarzystwie, częste rozmowy i nieprzypadkowe spotkania owocują zawiązaniem się przyjaźni. Czy tylko przyjaźni…? Czy mimo zranionego serca Jagoda poradzi sobie z targającymi nią emocjami? Kawałek pysznego, słodkiego sernika i oparcie w kimś godnym zaufania sprawią, że w życiu kobiety zaświeci promyczek nadziei. Tylko co się stanie, gdy na horyzoncie ponownie zjawi się ten, do którego jej serce kiedyś tak mocno biło?

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.